คือตามหัวข้ออ่ะค่ะ คือเราเรียนจบจากม.ต้น
และตัดสินใจเรียนต่อในสายอาชีพตอนนี้เรากำลังจะเรียนต่อปี3แล้วค่ะ
แรกๆที่เจอกับเพื่อนในกลุ่มตอนปี1ที่เรียนด้วยกันสัปดาห์แรกมันก็ดีๆกันอยู่แต่เข้าสัปดาห์ที่สองจากเพื่อนที่เราเดินไปดินข้าวและเล่นด้วยก็เริ่มไม่ค่อยสนใจเรามี
มีอะไรก็ไปคุยกับเพื่อนคนอื่น อาจเป็นเพราะ
เราเป็นผู้ฟังที่ดีมากเกินไปหรือเปล่าเพราะเราฟังมากกว่าพูด
จากนั้นมาเราเลยกลายเป็นคนที่ไร้ตัวตนใน
กลุ่ม ทั้งที่พยายามเข้าหาหรือพูดด้วย
แต่เพื่อนไม่ค่อยอยากจะพูดกับเราทั้งนั้นเลย
มีงานที่ให้ทำเป็นคู่กลายเป็นว่า
เราต้องทำคนเดียวสะงั้น... เราเลยต้องอยู่คนเดียวตลอกมาจนขึ้นปวช.ปี2 เหมือนเพื่อนในห้องไม่ต้องการเราเลยพอเราขอร้องให้ช่วย
มักจะถูกปฏิเสธ สิ่งที่เราไม่ชอบและทำร้ายใจเราคือ เมื่อเราขอให้ช่วยเพื่อนมันก็จะบอกว่า"กูไม่รู้"ทั้งที่ทำได้แต่พอเพื่อนคนอื่นขอให้ช่วยเพื่อนคนที่เราขอร้อง
ให้ช่วยก็จะเดินไปช่วยเพื่อนคนอื่นทันที
.
.
เราเกิดมาไม่ได้เก่งเสมอไปทุกๆอย่าง
เลยต้องการขอให้ช่วยเราหน่อย เพราะเพื่อนในห้องรู้ทั้งรู้ว่าเราไม่มีเพื่อนและอยู่ตัวคนเดียว บางอย่างเราไม่สามารถทำมันได้จริงๆ
เลยอยากให้ช่วย แต่ก็โดนปฏิเสธไป
เรารู้สึกแย่มากเลย แต่ก็คิดในใจส่วนหนึ่งว่า
มันคือบททดสอบที่ฝึกให้เราฝึงพาตัวเอง
เพื่อนหลายคนไม่กล้าที่จะไปเข้าห้องน้ำคนเดียว ไม่กล้าที่จะเดินคนเดียว ไม่กล้าที่จะกินข้าวคนเดียวหรือนั่งคนเดียวด้วยซ้ำ
แต่ด้วยความที่ว่าเราอยู่คนเดียวเราเลยไปไหนมาไหนคนเดียวได้
โดยไม่รู้สึกเขินอาย....
แต่การที่ไม่มีเพื่อนอยากจะเล่นกับเราเราเลย ชอบโดนเพื่อนในห้องใช้ตลอดเพราะเราดูเป็นคนไม่สู้คนพอไม่ทำให้
เราก็โดนเพื่อนทั้งห้องด่าประณามเราได้แย่สุดๆ เราโดนแบบนี้บ่อยจนเราเองก็ต้องด่า
กลับไปแรงๆและไม่ยอมทำในสิ่งที่เพื่อนมันใช้ วันนั้นคือเราด่ามันแรงๆ
และวิ่งหนีมันเพราะไม่อยากโดนทำร้าย
และก็โดนใช้ มันเลยต้องมีจุดหนึ่งที่เราต้อง
อย่าอ่อนให้เพื่อนที่ชอบ ข่มคนอื่น
.
.
แต่เราก็อยากมีเพื่อนไม่ใช่ว่าเรามนุษย์สัมพันธ์ไม่ดีนะ เราก็เป็นเพื่อนกับเพื่อนแผนกอื่นหรือรู้จักเพื่อนแผนกอื่นๆก็เยอะ
แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมเพื่อนแผนกเดียวกัน
ถึงไม่อยากจะเป็นเพื่อนกับเราบ้าง
หรือเราควรต้องอยู่คนเดียวไปอย่างนี้
เราก็เหลือแค่ปีเดียวก็จะเรียนจบ
คืออยากได้คำแนะนำดีๆหรือข้อคิดดีๆให้เรานั้นสู้กับปัญหานี้ต่อไปจนมองว่ามันก็แค่เรื่องเล็ก
ทำไงดี ไม่มีเพื่อนเลยในที่เรียนใหม่ของเรา เราเลยต้องอยู่คนเดียวมาตลอด2ปี
และตัดสินใจเรียนต่อในสายอาชีพตอนนี้เรากำลังจะเรียนต่อปี3แล้วค่ะ
แรกๆที่เจอกับเพื่อนในกลุ่มตอนปี1ที่เรียนด้วยกันสัปดาห์แรกมันก็ดีๆกันอยู่แต่เข้าสัปดาห์ที่สองจากเพื่อนที่เราเดินไปดินข้าวและเล่นด้วยก็เริ่มไม่ค่อยสนใจเรามี
มีอะไรก็ไปคุยกับเพื่อนคนอื่น อาจเป็นเพราะ
เราเป็นผู้ฟังที่ดีมากเกินไปหรือเปล่าเพราะเราฟังมากกว่าพูด
จากนั้นมาเราเลยกลายเป็นคนที่ไร้ตัวตนใน
กลุ่ม ทั้งที่พยายามเข้าหาหรือพูดด้วย
แต่เพื่อนไม่ค่อยอยากจะพูดกับเราทั้งนั้นเลย
มีงานที่ให้ทำเป็นคู่กลายเป็นว่า
เราต้องทำคนเดียวสะงั้น... เราเลยต้องอยู่คนเดียวตลอกมาจนขึ้นปวช.ปี2 เหมือนเพื่อนในห้องไม่ต้องการเราเลยพอเราขอร้องให้ช่วย
มักจะถูกปฏิเสธ สิ่งที่เราไม่ชอบและทำร้ายใจเราคือ เมื่อเราขอให้ช่วยเพื่อนมันก็จะบอกว่า"กูไม่รู้"ทั้งที่ทำได้แต่พอเพื่อนคนอื่นขอให้ช่วยเพื่อนคนที่เราขอร้อง
ให้ช่วยก็จะเดินไปช่วยเพื่อนคนอื่นทันที
.
.
เราเกิดมาไม่ได้เก่งเสมอไปทุกๆอย่าง
เลยต้องการขอให้ช่วยเราหน่อย เพราะเพื่อนในห้องรู้ทั้งรู้ว่าเราไม่มีเพื่อนและอยู่ตัวคนเดียว บางอย่างเราไม่สามารถทำมันได้จริงๆ
เลยอยากให้ช่วย แต่ก็โดนปฏิเสธไป
เรารู้สึกแย่มากเลย แต่ก็คิดในใจส่วนหนึ่งว่า
มันคือบททดสอบที่ฝึกให้เราฝึงพาตัวเอง
เพื่อนหลายคนไม่กล้าที่จะไปเข้าห้องน้ำคนเดียว ไม่กล้าที่จะเดินคนเดียว ไม่กล้าที่จะกินข้าวคนเดียวหรือนั่งคนเดียวด้วยซ้ำ
แต่ด้วยความที่ว่าเราอยู่คนเดียวเราเลยไปไหนมาไหนคนเดียวได้
โดยไม่รู้สึกเขินอาย....
แต่การที่ไม่มีเพื่อนอยากจะเล่นกับเราเราเลย ชอบโดนเพื่อนในห้องใช้ตลอดเพราะเราดูเป็นคนไม่สู้คนพอไม่ทำให้
เราก็โดนเพื่อนทั้งห้องด่าประณามเราได้แย่สุดๆ เราโดนแบบนี้บ่อยจนเราเองก็ต้องด่า
กลับไปแรงๆและไม่ยอมทำในสิ่งที่เพื่อนมันใช้ วันนั้นคือเราด่ามันแรงๆ
และวิ่งหนีมันเพราะไม่อยากโดนทำร้าย
และก็โดนใช้ มันเลยต้องมีจุดหนึ่งที่เราต้อง
อย่าอ่อนให้เพื่อนที่ชอบ ข่มคนอื่น
.
.
แต่เราก็อยากมีเพื่อนไม่ใช่ว่าเรามนุษย์สัมพันธ์ไม่ดีนะ เราก็เป็นเพื่อนกับเพื่อนแผนกอื่นหรือรู้จักเพื่อนแผนกอื่นๆก็เยอะ
แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมเพื่อนแผนกเดียวกัน
ถึงไม่อยากจะเป็นเพื่อนกับเราบ้าง
หรือเราควรต้องอยู่คนเดียวไปอย่างนี้
เราก็เหลือแค่ปีเดียวก็จะเรียนจบ
คืออยากได้คำแนะนำดีๆหรือข้อคิดดีๆให้เรานั้นสู้กับปัญหานี้ต่อไปจนมองว่ามันก็แค่เรื่องเล็ก