จขกท ตอนนี้เรียนอยู่ ม.4 ค่ะ วิทย์คณิต+ดนตรี เรียนหนัก การบ้านเยอะไม่เคยท้อเท่ากับคำพูดของคนที่บ้านค่ะ บอกก่อนว่าครอบครัวเรามีทั้งหมด 3 คนค่ะ มีแม่ ยาย แล้วก็เรา ที่โรงเรียนเราก็เรื่อยๆค่ะ มีเพื่อน แต่ก็ไม่ค่อยสนิทเท่าไหร่ เพราะย้ายโรงเรียนตอน ม.4 มาคนเดียวค่ะ จากบ้านเราถึงโรงเรียนใช้เวลาเดินทางประมาณ 1 ชั่วโมงเพราะไกลและรถติดบ้างค่ะ เราเหนื่อยจากที่โรงเรียน เราแค่ต้องการฮีลตัวเองเงียบๆคนเดียวค่ะ เราไม่เคยออกบ้านไปเที่ยวกับเพื่อนเลยค่ะ บางทีเรานั่งทำการบ้านในห้อง แต่ยายไม่แม้แต่จะเห็นเราเลย กลับเอาเราไปพูดกับป้าข้างบ้านว่าเราเล่นโทรศัพท์อยู่ในห้อง และพากันด่าเราลับหลัง แน่นอนว่าเราได้ยินค่ะ เราท้อ เราเหนื่อยมาก บางทีก็นั่งร้องไห้คนเดียว เราพยายามไม่สนใจ แม่ก็บอกว่าอย่าไปสนใจคำพูดยาย แต่เราทำไม่ได้ค่ะ เราเครียด เราเก็บทุกอย่างมาคิด เราเป็นเด็กเก็บกดตั้งแต่เด็กๆ เพราะคำพูดที่คอยทำร้ายจิตใจเรามันออกมาจากปากคนในครอบครัวเราเอง ยายพูดดีกับทุกคนยกเว้นเราค่ะ บางทียายโมโหคนอื่นแต่ก็เอามาลงกับเรา เรารับทุกอย่างมาตั้งแต่เด็ก ครอบครัวเราไม่ได้อบอุ่นเลย พ่อกับแม่เราหย่าร้างกัน พ่อไปมีแม่ใหม่ แม่ก็มีเช่นกันค่ะ แม่เราทำงานจนไม่มีเวลาให้เราบ้าง เราก็เข้าใจ เมื่อก่อนที่โรงเรียนเก่าเราจะมีเพื่อนช่วยฮีลตลอด แต่พอย้ายโรงเรียน เราอ่อนแอ เราแค่ต้องการใครสักคน แต่มันกลับไม่มีใครเลย มีแต่คำซ้ำเติมจากยายเหมือนเดิม ตั้งแต่ขึ้น ม.4 มาเราดิ่งมาก เราร้องไห้บ่อยขึ้น เราเครียดทุกอย่าง ยิ่งมาเจอคำพูดยายต่างๆนานาอีก เราไม่ไหวค่ะ เราบอกแม่ให้พาเราไปพบจิตแพทย์ เราต้องการคำปรึกษา เรารู้ว่าจิตใจเราไม่เข้มแข็งเหมือนแต่ก่อน เมื่อก่อนเราเป็นคนร่าเริง และติดเพื่อนมากๆค่ะ แต่ตอนนี้เรากลายเป็นคนเงียบ กลายเป็นคนที่ไม่อยากพบปะใคร อยากหายไปเลย กลับไปที่แม่เรานะคะ แม่เราไม่ยอมพาเราไปพบจิตแพทย์ค่ะ แม่เข้าใจว่าคนที่ไปพบจิตแพทย์คือคนบ้า คนประสาท แม่เราบอกว่าเราปกติดี และให้เราตั้งสติค่ะ แต่เราไม่ไหวแล้ว เราอยากได้คำปรึกษาจากคนที่เข้าใจจริงๆว่าเราเป็นอะไร เราปรึกษาแม่ไม่ได้ค่ะ เพราะแม่ไม่เข้าใจเราเลย บอกว่าเดี๋ยวมันก็ผ่านไป แต่เมื่อไหร่มันจะผ่านไปสักที (ขอบคุณที่อ่านนะคะ หรืออาจจะไม่มีคนอ่านเลยก็ได้)
เคยเครียดเพราะครอบครัวรึป่าว อยากหนีไปไกลๆ