รักที่ไม่ได้รัก

กระทู้สนทนา
สวัสดีค่ะ ชื่อแอลอายุ 28 ค่ะ  เป็นคนมีเพื่อนเยอะทั้งตอนเรียนตอนทำงานชอบดื่มชอบเที่ยว   และที่สำคัญคือชอบคุยกับคนอื่นนอกจากแฟนตัวเอง  แฟนแอลชื่อมอสค่ะ เป็นรุ่นพี่ที่มหาลัยคบกันตั้งแต่ตอนเรียนถึงตอนนี้ก็ประมาณ 8 ปีแล้วที่คบกันมา  มอสจะเป็นคนที่ไม่ชอบวุ่นวายกับใครไม่ค่อยมีมนุษย์สัมพันธ์กับคนอื่นๆเท่าไหร่  เค้าเป็นคนดีตั้งใจทำงานครอบครัวเค้าก็ดีกับแอล เค้าชอบเล่นเกมส์ชอบดูบอลไม่ชอบไปเที่ยวไหนชีวิตอยู่หน้าคอมกับโทรศัพท์  ตอนที่คบกันได้ประมาณ 5 ปีแอลอยากแต่งงานค่ะแต่มอสบอกไม่พร้อมไม่อยากจัดงานไม่ชอบวุ่นวายตั้งแต่นั้นมาแอลก็คิดว่าถ้าอยู่ก็คงต้องอยู่กันแบบนี้แหละคงจะไม่ได้แต่งงาน  แล้วมันมีเหตุการณ์ที่ทำให้มอสย้ายเข้ามาอยู่ที่บ้านแอล พอมาอยู่ด้วยกันสักปีกว่าแอลก็เริ่มรู้สึกว่ามอสทำอะไรก็ขัดหูขัดตาช่วยงานบ้านก็ไม่ช่วยไม่ช่วยทำอะไรเลยหงุดหงิดลอดเวลาเห็นหน้า แอลก็เลยออกมาทำงานมีงานโอทีวันหยุดก็อาสาไปทำตลอดแล้วแอลก็ได้ไปเจอคนคนนึง  ชื่อหนุ่มแอลชอบเค้ามาตั้งนานแล้วเราเคยร่วมงานกัน  ด้วยนิสัยแอลชอบคุยไปเรื่อยเปื่อย แอลกับหนุ่มทำงานอยู่ในแวดวงเดียวกันพอเจอกันบ่อยๆก็เลยได้คุยกันมากขึ้นจนมันรู้สึกดีรู้ว่ามันไม่เหมือนคนอื่นๆที่เราเคยคุยมา  จากนั้นก็ได้ร่วมงานกันและมีงานที่ต้องไปค้างต่างจังหวัดแล้วมันก็เป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องนี้แอลมีอะไรกับหนุ่มเราไม่ได้เมาทุกอย่างคือตั้งใจ  หลังจากวันนั้นมาแอลกับหนุ่มก็ตกลงคบกันคบกันจริงจังโดยที่แอลไม่ได้สนใจว่ามอสจะอยู่ที่บ้าน เราไปไหนมาไหนกันแบบเปิดเผยแอลพาหนุ่มมาเจอเพื่อนที่ทำงาน แต่กับมอสแอลไม่เคยให้เค้ามาเจอใครแอลรู้สึกว่าเค้าไม่เป็นมิตรกับใครเลยแอลอายที่จะเอาแฟนมานั่งทำหน้าหงิกใส่เพื่อนแล้วจะโดนเพื่อนว่าว่าแฟนเป็นอะไรรึป่าวอะไรแบบนี้  แอลอยากไปไหนหนุ่มก็จะพาไปแล้วเค้าก็สนุกไปกับเราไม่ว่าเราจะทำอะไรมันทำให้แอลมีความสุขมาก แต่กับมอสเค้าชอบอยู่บ้านไม่ชอบไปไหนไปไหนก็ไม่เคยอินไปกับเรา แม้กระทั่งไปกินข้าวกับเพื่อนแอลที่เค้าก็รู้จักมาเกือบ 10 ปี เค้าก็ยังไม่คุยไปกินข้าวก็นั่งหน้าบึ้งใส่เพื่อนแอลเล่นเกมส์ตอนกินข้าวกันโดยไม่ได้สนใจแอลกับเพื่อนเลย พอมันเป็นแบบนี้ทำให้เกิดการเปรียบเทียบกันอยู่ในใจ 
แต่ก็แค่คิดแล้วแอลกับหนุ่มก็คบกันไปเรื่อยๆเราเจอกันเกือบทุกวันเลิกงานหนุ่มจะมากินข้าวด้วยหรือไม่ก็แอลไปหาหนุ่มกินข้าวมั่ง ดูหนัง หรือบางทีก็ไปดื่มกันสองคน ซึ่งแบบนี้แหละที่แอลอยากมี
คนข้างๆแบบนี้ ไปไหนไปด้วยกันอินไปกับเรา  จนวันนึงหนุ่มก็พาเราเข้าบ้านเค้า บ้านหนุ่มเป็นครอบครัวเล็กๆอยู่บ้านพักสวัสดิการของที่ทำงานเค้า  อยู่กันแบบง่ายๆ  ทำให้รู้สึกว่าจริงๆแค่นี้เราก็อยู่ได้ครอบครัวเล็กๆ    แทบทุกวันพอเลิกงานแอลก็ขับรถไปรอหนุ่มเลิกงานทำกับข้าวให้หนุ่มกินแล้วก็ขับรถกลับบ้าน  เราอยากอยู่กับเค้าแบบนี้วาดฝันกันไปเยอะเลย แล้ววันนึงพ่อของหนุ่มป่วยเข้าโรงพยาบาลผ่าตัด แอลก็ไปช่วยดูแลแม่ของหนุ่มไปเฝ้าพ่อคือทำทุกอย่างเหมือนคนในครอบครัวเค้า  แอลไปขอยืมเงินแม่ตัวเองมาให้หนุ่มไว้ใช้ตอนพ่อผ่าตัดบอกว่าเพื่อนเดือดร้อนแต่ไม่ได้บอกว่าเพื่อนคนไหน    จนกระทั่งมาถึงช่วงเดือนสิงหาคมวันแม่ที่บ้านมอสชวนไปกินข้าวแอลก็ไปค่ะ  ตามมารยาทแต่เราไม่คิดว่าภาพที่น้องของมอสถ่ายลงเฟสบุ๊กเค้าจะมาเห็นในเฟสบุ๊กเราเพราะไม่ได้เป็นเพื่อนกันในเฟสบุ๊ก  หนุ่มขอเลิกแต่แอลไม่เลิกตอนนั้นแอลรักเค้าไปแล้วรักมากแล้วด้วยแล้วแอลก็บอกเหตุผลจริงๆกับหนุ่มไปว่าที่ยังรักษาสถานะกับมอสไว้เพราะเค้ามีบุญคุณกับครอบครัวแอล
  หนุ่มให้โอกาสแอลให้เราคบกันต่อแต่หนุ่มได้บอกว่าต่อไปถ้าเค้าเป็นแบบไหนก็ต้องรับให้ได้ถ้าอยากจะคบกันต่อ  หลังจากวันนั้นมาก็มีทะเลาะกันตลอด  เวลาทะเลาะหนุ่มก็จะด่าแอลเรื่องมอส  แต่แอลยอมตลอดยอมทุกอย่างจริงๆ ไม่ว่าจะถูกจะผิด  แอลให้หนุ่มทุกอย่างขอแค่หนุ่มบอกว่าอยากได้อะไรอยากไปไหนแอลจะหามาให้ จ่ายให้หมดทุกอย่างยอมแม้กระทั่งตัวเองลำบาก ไม่ไปเที่ยวกับเพื่อนเก็บเงินไว้เพื่อเวลาไปเจอหนุ่มจะได้เอาไว้ดูแลเค้า แล้ววันนึงหนุ่มก็ได้ปรับมาทำงานในตำแหน่งที่เราต้องเจอกันตลอดเวลาทำงานช่วงแรกแอลมีความสุขมากเวลาไปทำงานนอกออฟฟิศจะได้เจอหนุ่มตลอดแต่หลังจากนั้นกลายเป็นแอลเองที่โดนปรับหน้าที่ให้กลับมาทำงานนั่งโต๊ะเลยไม่ค่อยได้เจอกัน วันๆนึงแทบไม่ได้คุยกัน แล้วหนุ่มก็โมโหหงุดหงิดใส่แอลตลอดเวลา แอลป่วยเครียดจนเข้าโรงบาลน้องสาวแอลก็พาไปหาหมอหนุ่มเค้าก็ไม่ได้สนใจเพราะเค้าบอกว่ายุ่งจะได้คุยกันอีกทีก็รอเค้าว่างหรือเค้าอารมณ์ดี หรืออีกอย่างเค้าจะใช้ให้เราทำอะไรถึงจะมาคุยด้วย  แต่แอลก็ยอมเพราะรักยังวาดฝันคงคิดจะสร้างครอบครัวกับหนุ่มอยู่  แล้วแอลรับจ๊อบทำงานเล็กๆน้อยๆไปเรื่อยเปื่อยเพื่อที่จะมีเงินเพิ่มมาจากที่มีอยู่เก็บเอาไว้ในส่วนที่เป็นของแอลกับหนุ่ม  ซึ่งแอลไม่เคยทำแบบนี้กับมอสเลย  แอลเก็บเงินไว้เป็นเงินออมส่วนตัวส่วนนึงแม่ของแอลจะเป็นคนบังคับให้เก็บและเก็บให้  หลังจากแอลรับจ๊อบงานนอกแอลก็มีเงินอีกส่วนที่แม่แอลไม่รู้แอลเก็บไว้สำหรับหนุ่ม แล้วแอลเก็บเงินอีกส่วนซื้อของขวัญวันเกิดให้หนุ่มมันซึ่งก็มีราคาพอสมควร  แอลซื้อของอันนั้นมาเก็บไว้ตั้งใจว่าจะให้เค้าในวันเกิดซึ่งเรามีแพลนกันว่าเราจะไปดูคอนเสิร์ตกัน แอลเตรียมจะไปทำเซอร์ไพร์ให้หนุ่ม  แต่เรื่องมาเกิดเพราะแม่แอลเข้ามาในห้องตอนที่แอลไม่อยู่บ้านแล้วลืมล๊อคกุญแจตู้เก็บของ  แม่แอลก็มารื้อดูมาเจอบิลค่าบัตรเครดิตที่เป็นชื่อของหนุ่มที่แอลจ่ายให้ซึ่งเงินที่จ่ายค่าบัตรในนั้นมันมีทั้งเงินแอลและเงินหนุ่ม แล้วแม่ก็ยังเจอของขวัญที่แอลเตรียมไว้ให้หนุ่มแม่เห็นหมดทุกอย่างการ์ดรูปของแอลกับหนุ่ม แอลใส่มันไว้ด้วยกันทั้งหมด แอลมารู้ทีหลังว่าแม่กับน้องแอบเอาโทรศัพท์แอลไปดูข้อความในไลน์ก่อนหน้านี้แล้ว แล้วก็เปิดดูสลิปที่โอนเงิน แอลโอนเงินให้หนุ่มเรื่อยๆ ทีละ 500-1,000 เอาไว้ใช้ แอลกลัวหนุ่มลำบากแต่ตัวเองยอมลำบาก  แล้วแม่แอลกับน้องสาวจัดฉากให้แอลกับหนุ่มทะเลาะกัน หนุ่มมาที่บ้านแอลแต่แม่แอลไม่ยอมให้แอลออกไปคุยด้วย  แม่เอามีดจิ้มแขนแม่ไว้ขู่แอลไม่ให้ออกไปหาหนุ่ม เพราะแม่รู้ว่าแอลรักแม่มากแอลไม่กล้าออกไปแล้วก็จริงแอลไม่ออกไป  แอลรับโทรศัพท์หนุ่มบอกให้หนุ่มกลับไป  หนุ่มโกรธแอลมากจนด่าแอลแล้วก็บอกว่าไม่ให้แอลมายุ่งกับหนุ่มอีก  หนุ่มลบอัลบั้มรูปของเราในไลน์ออก แอลใจสลายเลยช็อก แอลถามแม่กับน้องว่าทำแบบนี้ทำไมพอรู้ความจริงทุกอย่าง แอลโกรธแม่กับน้องมาก ทำไมต้องทำกันถึงขนาดนี้  แอลไม่พูดกับใครเลย หลังจากวั้นนั้นสองวันแอลต้องไปสอบเข้าทำงาน  แอลทำไม่ได้เลยเรื่องของหนุ่มในติดอยู่ในสมองแอลตลอดเวลาสิ่งที่แม่กับน้องแอลทำกับหนุ่ม  แอลคิดวนๆอยู่อย่างนั้นจนนั่งร้องไห้ในห้องสอบกรรมการสอบให้พักการสอบแล้วพร้อมค่อยทำต่อ  วันที่หลังจากสอบเสร็จหนุ่มไลน์มาถามว่าสอบเป็นยังไงบ้างแค่นั้นแหละ แอลก็น้ำตาไหลเลยไม่คิดว่าจะเค้าจะยอมคุยด้วย แอลก็บอกหนุ่มไปตามตรงว่าทำไม่ได้แล้วแอลก็ขอโทษเค้ากับเรื่องที่เกิดขึ้นเค้าก็ตอบแค่สติ๊กเกอร์กลับมาแอลไม่กล้าที่จะคุยกับเค้าเลยแอลเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น ทั้งที่ใจคิดถึงหนุ่มใจจะขาดแต่แอลก็ไม่อยากทำให้เค้าเสียใจอีก  แอลจะต้องกลับมาอยู่ในชีวิตจริงที่แอลต้องรับผิดชอบ  แอลไม่รู้ว่าแอลจะทนเป็นแบบนี้ได้อีกนานแค่ไหน แอลเคยคิดอยากจะหายไปจากโลกนี้หลายครั้งแล้ว แอลก็ไม่รู้ว่าทำไมแอลต้องทำเพื่อครอบครัวขนาดนี้คนอื่นในบ้านไม่เห็นมีใครเค้าเดือดร้อนอะไรเลย
อยากระบายเท่านี้แหละค่ะ ไม่รู้จะพูดเรื่องนี้กับใครได้มันเครียดเหลือเกิน
แก้ไขข้อความเมื่อ
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่