สวัสดีครับทุกๆท่านที่ได้มาอ่านกระทู้นี้
ตอนนี้ผมกำลังศึกษา อยู่ปี 2 ณ มหาลัยแห่งหนึ่ง
ก่อนอื่นต้องบอกเลยว่า ผมกำลงศึกษา คณะวิทยาศาสตร์
สาขาคณิตศาสตร์ ปัจจุบันเกรด เฉลี่ยรวม 2.50
สำหรับคนที่ผ่านในคณะนี้ สาขานี้ น่าจะรู้ซึ่งเป็นอย่างดี 5555
---------------------------------------------------------
เข้าเรื่องกันเลยครับ ก่อนอื่นต้องบอกเลยว่าช่วง 4 5 ปีที่ผ่านมา
ครอบครัวผมมีฐานะที่อยู่ในระดับพอมีพอกินใช้ไปแต่ละวัน
ต่อมาผมเข้ารับการศึกษาระดับ ปริญญาตรี และแน่นอน
การเข้าเรียนครั้งใหม่ต้องใช้เงินพอสมควร ในการเตรียมแต่ละอย่าง
1 ปี ที่ผ่านมาก็เป็นไปได้ด้วยดี
จนตอนนี้ทางครอบครัวเป็นหนี้สินต่างๆ เพราะเดิมๆก็ไม่ค่อยจะมีเก็บ
และน้องของผมเองก็ไม่เรียน ติดเพื่อนตามเพื่อนเละเลยแหละ
(ครอบครัวมี 4 คน พ่อ แม่ น้องแล้วก็ผม)
ปัจจุบันน้องเองอายุ 15 ปี ไม่เรียนไม่ทำงาน ขอตังค์พ่อแม่ใช้ไปวันๆ
ส่วนตัวผมเองก็เรียนด้วยภาระความหวังทางครอบครัว
ความรู้สึกมันเต็มเปี่ยมไปด้วยว่าอนาคตต้องดูแลท่านให้ได้
แต่ตอนนี้ผมเองใช้ชีวิตแทบจะไม่มีกิน ข้าวของ ก็แพงขึ้นทุกๆวัน
เพราะท่านทั้งสองต่างก็ไม่มีเงิน ที่จะส่งให้ผมได้ใช้
ท่าเป็นมนุษย์เงินเดือน 2 คนรวมกันก็ 30000 ไม่มาก
โดนหักค่าหนี้สินไปก็เยอะแล้วครับ ไหนจะใช้แต่วัน
ในส่วนตัวผมเองก็เข้าใจเพราะเราเลือกเกิดไม่ได้
บางอาทิตย์ ก็ต้องอดมื้อ กินมื้อไป ยืมเพื่อนบ้างแหละ
จนตอนนี้ เป็นหนี้เพื่อนอีกก็ 5000 โชคดีที่มีเพื่อนดีที่มันเข้าใจ
ในใจผมก็ดีแค่ไหนแล้วที่มันยังคบจนถึงทุกวันนี้ จะไม่ลืมบุญคุณเลย
อย่างที่ว่าในตอนต้นครับ ช่วงตอนผมปี 1 สถานะยังไหวทางการเงิน
เลยไม่ได้ตัดสินใจในการกู้ กยศ หรือ กรอ แต่อย่างใด
จนตอนนี้สถานะมันเปลี่ยน ชีวิตการเป็นอยู่ของผมมันก็ต้องปลี่ยนไป
อดบ้างละ มาม่าบ้างละ เพื่อนไปไหน ผมก็ได้แต่อยู่ห้อง
โชคดีที่หอมีน้ำให้กินให้บริการกด วันนึงกินน้ำไปเป็นลิตร แทนข้าว
น้ำหนักจาก 57 เหลือ 47.5 จากที่ผอมๆอยู่แล้ว อดไปอีกก็ตามกรรม
ถามว่าทำไมไม่ทำงานละช่วงเวลาว่าง จริงๆก็อยากจะทำนะครับ
อยากทำมากๆ แต่ยิ่งเรียนสูงๆ ยิ่งหนัก อีกอย่าง แถวๆ มอ ผม บ้านนอกหน่อยครับ มีแต่ทุ่งนา จะทำงานก็ต้องขับรถไป 10 กิโล
เวลางาน กับ เวลาเลิกเรียนดันไม่ตรงกันอีก ไหนจะ เรียนชด
ที่ไม่มีกำหนดวัน ผมก็แอบท้อ แอบอิจฉาคนอื่นๆ แอบโทษฟ้าดิน
แต่ก็อย่างว่าละครับ เลือกเกิดไม่ได้ คนที่เค้า ไม่มีจะกินกว่าผมยังมี
เค้าก็ยังสู้ ผมเองก็ต้องสู้ได้แต่คิดแล้วก็ทำตาม
จริงๆลองหาทุนมากมาย ของมหาลัยเองก็มีการกำหนดเกรดบ้างละ
เรียนก็ไม่ค่อยจะเก่ง ให้ผมทำยังไงได้ แต่ก็พร้อมสู้
ทุนให้ฟรี ก็เป็นธรรมดาของทุกคนที่อยากได้ ก็โดนปาดหน้าไปสะหมด
ผมเองก็เครียด แอบร้องไห้ สุดท้ายก็ต้องสู้ อดทนกันต่อไป
ได้แต่ภาวะณา ณ ตอนนี้ขอให้ฟ้าดินเป็นใจ ส่งผู้ใหญ่ใจดีให้ทุนฟรี
ไม่คิดเกรด หรือจบไปทำงานชดใช้ก็ยังดี 5555
จริงๆ แล้วผมแค่อยากจะมาเล่า อยากจะแชร์ชีวิตของผม
ให้ทุกๆคนที่อ่านได้มีกำลังใจสู้ต่อ ผมเองก็ต้องสู้แม่จะมีน้อย
อยากระบายความในใจ หวังว่าเพื่อนๆพี่ๆน้องๆ ใน pantip จะคอยรับฟัง
เหมือนมีโลกอีกใบยังให้สู้ต่อ ขอบคุณครับ 🙏🙏🙏
ชีวิตที่เลือกเกิดไม่ได้
ตอนนี้ผมกำลังศึกษา อยู่ปี 2 ณ มหาลัยแห่งหนึ่ง
ก่อนอื่นต้องบอกเลยว่า ผมกำลงศึกษา คณะวิทยาศาสตร์
สาขาคณิตศาสตร์ ปัจจุบันเกรด เฉลี่ยรวม 2.50
สำหรับคนที่ผ่านในคณะนี้ สาขานี้ น่าจะรู้ซึ่งเป็นอย่างดี 5555
---------------------------------------------------------
เข้าเรื่องกันเลยครับ ก่อนอื่นต้องบอกเลยว่าช่วง 4 5 ปีที่ผ่านมา
ครอบครัวผมมีฐานะที่อยู่ในระดับพอมีพอกินใช้ไปแต่ละวัน
ต่อมาผมเข้ารับการศึกษาระดับ ปริญญาตรี และแน่นอน
การเข้าเรียนครั้งใหม่ต้องใช้เงินพอสมควร ในการเตรียมแต่ละอย่าง
1 ปี ที่ผ่านมาก็เป็นไปได้ด้วยดี
จนตอนนี้ทางครอบครัวเป็นหนี้สินต่างๆ เพราะเดิมๆก็ไม่ค่อยจะมีเก็บ
และน้องของผมเองก็ไม่เรียน ติดเพื่อนตามเพื่อนเละเลยแหละ
(ครอบครัวมี 4 คน พ่อ แม่ น้องแล้วก็ผม)
ปัจจุบันน้องเองอายุ 15 ปี ไม่เรียนไม่ทำงาน ขอตังค์พ่อแม่ใช้ไปวันๆ
ส่วนตัวผมเองก็เรียนด้วยภาระความหวังทางครอบครัว
ความรู้สึกมันเต็มเปี่ยมไปด้วยว่าอนาคตต้องดูแลท่านให้ได้
แต่ตอนนี้ผมเองใช้ชีวิตแทบจะไม่มีกิน ข้าวของ ก็แพงขึ้นทุกๆวัน
เพราะท่านทั้งสองต่างก็ไม่มีเงิน ที่จะส่งให้ผมได้ใช้
ท่าเป็นมนุษย์เงินเดือน 2 คนรวมกันก็ 30000 ไม่มาก
โดนหักค่าหนี้สินไปก็เยอะแล้วครับ ไหนจะใช้แต่วัน
ในส่วนตัวผมเองก็เข้าใจเพราะเราเลือกเกิดไม่ได้
บางอาทิตย์ ก็ต้องอดมื้อ กินมื้อไป ยืมเพื่อนบ้างแหละ
จนตอนนี้ เป็นหนี้เพื่อนอีกก็ 5000 โชคดีที่มีเพื่อนดีที่มันเข้าใจ
ในใจผมก็ดีแค่ไหนแล้วที่มันยังคบจนถึงทุกวันนี้ จะไม่ลืมบุญคุณเลย
อย่างที่ว่าในตอนต้นครับ ช่วงตอนผมปี 1 สถานะยังไหวทางการเงิน
เลยไม่ได้ตัดสินใจในการกู้ กยศ หรือ กรอ แต่อย่างใด
จนตอนนี้สถานะมันเปลี่ยน ชีวิตการเป็นอยู่ของผมมันก็ต้องปลี่ยนไป
อดบ้างละ มาม่าบ้างละ เพื่อนไปไหน ผมก็ได้แต่อยู่ห้อง
โชคดีที่หอมีน้ำให้กินให้บริการกด วันนึงกินน้ำไปเป็นลิตร แทนข้าว
น้ำหนักจาก 57 เหลือ 47.5 จากที่ผอมๆอยู่แล้ว อดไปอีกก็ตามกรรม
ถามว่าทำไมไม่ทำงานละช่วงเวลาว่าง จริงๆก็อยากจะทำนะครับ
อยากทำมากๆ แต่ยิ่งเรียนสูงๆ ยิ่งหนัก อีกอย่าง แถวๆ มอ ผม บ้านนอกหน่อยครับ มีแต่ทุ่งนา จะทำงานก็ต้องขับรถไป 10 กิโล
เวลางาน กับ เวลาเลิกเรียนดันไม่ตรงกันอีก ไหนจะ เรียนชด
ที่ไม่มีกำหนดวัน ผมก็แอบท้อ แอบอิจฉาคนอื่นๆ แอบโทษฟ้าดิน
แต่ก็อย่างว่าละครับ เลือกเกิดไม่ได้ คนที่เค้า ไม่มีจะกินกว่าผมยังมี
เค้าก็ยังสู้ ผมเองก็ต้องสู้ได้แต่คิดแล้วก็ทำตาม
จริงๆลองหาทุนมากมาย ของมหาลัยเองก็มีการกำหนดเกรดบ้างละ
เรียนก็ไม่ค่อยจะเก่ง ให้ผมทำยังไงได้ แต่ก็พร้อมสู้
ทุนให้ฟรี ก็เป็นธรรมดาของทุกคนที่อยากได้ ก็โดนปาดหน้าไปสะหมด
ผมเองก็เครียด แอบร้องไห้ สุดท้ายก็ต้องสู้ อดทนกันต่อไป
ได้แต่ภาวะณา ณ ตอนนี้ขอให้ฟ้าดินเป็นใจ ส่งผู้ใหญ่ใจดีให้ทุนฟรี
ไม่คิดเกรด หรือจบไปทำงานชดใช้ก็ยังดี 5555
จริงๆ แล้วผมแค่อยากจะมาเล่า อยากจะแชร์ชีวิตของผม
ให้ทุกๆคนที่อ่านได้มีกำลังใจสู้ต่อ ผมเองก็ต้องสู้แม่จะมีน้อย
อยากระบายความในใจ หวังว่าเพื่อนๆพี่ๆน้องๆ ใน pantip จะคอยรับฟัง
เหมือนมีโลกอีกใบยังให้สู้ต่อ ขอบคุณครับ 🙏🙏🙏