สวัสดีค่ะ..
เราก็เป็นผู้หญิงคนนึงที่อายุไม่เยอะเท่าไหร่ กำลังเรียนและทำงาน เราใช้ชีวิตธรรมดาๆ แล้วก็มีบางครั้งที่รู้สึกเหงา ต้องการใครสักคน แต่ก็นั้นแหละค่ะ เรายังโสดยังไม่มีแฟน เราเคยผิดหวังกับความรักมาค่ะ เราเลยเลือกที่จะโสด ถามว่ามีคนเข้ามามั้ย ก็มีค่ะ แต่รู้สึกว่าเขาเข้ามาแค่จะเอาเรา ไม่ได้จะมาดูแลเรา (ขอโทษที่หยาบนะคะ ขอพูดตรงๆ) เราก็เลยยังไม่กล้าเปิดใจให้ใครเลย ยังไม่เจอคนที่เขาดีกับเราจริงๆ พอเราได้รู้สึกกับใครคนนึงเข้าแล้วก็ต้องมาผิดหวังอยู่เรื่อยไป เราเลยรักความโสด เพราะเราไม่อยากเสียใจเพราะใคร อยู่คนเดียวมันก็ดีนะคะ มันไม่ได้น่ากลัว มันแค่เหงา ถามว่าอยู่ได้มั้ย อยู่ได้สบาย ดูแลตัวเองได้ ทำเองได้ทุกอย่าง แต่บางครั้งเราก็ต้องการใครสักคน เรารู้สึกหน่วงๆ เคว้งๆ เวลาเหนื่อยๆหันมาก็ไม่เจอใครเลย ภายนอกเราดูเป็นคนสตรองมากเลยค่ะ แต่จริงๆแล้วภายในจิตใจเรามันอ่อนแอ เราแค่ไม่อยากให้ใครเห็น เราไม่สามารถไปปรึกษากับเพื่อนได้ เราเลยอึดอัด อยากมาระบาย
อ่ะต่อเลยนะคะ..เราอยู่กับที่บ้านนะคะ แต่คนที่บ้านก็ต่างคนต่างทำงาน ไม่ได้มีเวลามานั่งคุยหรืออยู่ด้วย นอนก็คนละห้อง เลยไม่ค่อยเจอหน้าคนในบ้านเท่าไร มีกินข้าวบ้างนิดหน่อย จริงๆแล้วเราไม่ได้ต้องการคนหล่อรวยหรืออะไร เราต้องการแค่คนที่เขาอยากมาสร้างอนาคตกับเราจริงๆ ดูแลเรา ดีกับเรา ช่วยเหลือกัน แค่นั้นเอง ทำไมเราไม่เจอเลย ทำไมคนที่เราเจอต้องเป็นพวกที่มาหลอกเราด้วย ทั้งๆที่เราก็ไม่มีอะไรให้หลอกเลย จนเราไม่อยากเปิดใจรับใครเข้ามาอีกแล้ว แต่ก็ตามภาษาผู้หญิงแรงๆแบบเรามั้งค่ะ คนที่เข้ามาเลยเป็นแบบนั้น ตอนนี้เรารู้สึกเศร้ามากเลยค่ะ ทั้งๆที่ก็ไม่มีใครทำเราเสียใจ แต่เรารู้สึกเฟลว่าทำไม ชีวิตเรา ผู้หญิงตัวคนเดียว ต้องมาแบกรักภาระมากมาย และยังต้องมาเจอคนไม่จริงใจอีก ตอนนี้กำแพงเราสูงพอตัวเลยค่ะ เราไม่รู้ว่าตัวเองต้องการอะไร เราอยู่กับเพื่อน เพื่อนก็มีแฟนกันหมด เวลาเพื่อนมีปัญหากับแฟน เราก็ช่วยเพื่อนได้ทุกอย่าง แต่พอปัญหาตัวเอง เรากับไม่มีทางออกให้ตัวเอง ชีวิตมันวนลูปอยู่แต่แบบเดิมๆ มันน่าเศร้านะคะ น้อยใจตัวเอง ว่าทำไมต้องเป็นแบบนี้ เราพยายามคิดทุกๆวัน ว่าช่างมันเถอะ เดี๋ยวก็มีคนดีๆเข้ามาเอง ถ้าไม่มีก็ไม่เป็นไร ไม่ตายสักหน่อย แต่ก็เหมือนหลอกตัวเองไม่ให้คิดเยอะอ่ะค่ะ
จนวันนี้ทนไม่ไหว เลยอยากมาระบายนิดนึง ขอโทษนะคะที่บ่นเยอะไปหน่อย ถ้าใครอ่านจนจบ ก็ขอบคุณนะคะ เราขอความเห็นหน่อยนะคะ ว่าเราต้องทำยังไง ให้ไม่รู้สึกเศร้าและหน่วงแบบนี้ จะด่าจะว่าอะไรเราก็ได้นะคะ ยอมรับทุกความเห็นค่ะ ขอบคุณค่ะ
มีใครยังโสดแล้วรู้สึกเหมือนเราบ้างมั้ยคะ
เราก็เป็นผู้หญิงคนนึงที่อายุไม่เยอะเท่าไหร่ กำลังเรียนและทำงาน เราใช้ชีวิตธรรมดาๆ แล้วก็มีบางครั้งที่รู้สึกเหงา ต้องการใครสักคน แต่ก็นั้นแหละค่ะ เรายังโสดยังไม่มีแฟน เราเคยผิดหวังกับความรักมาค่ะ เราเลยเลือกที่จะโสด ถามว่ามีคนเข้ามามั้ย ก็มีค่ะ แต่รู้สึกว่าเขาเข้ามาแค่จะเอาเรา ไม่ได้จะมาดูแลเรา (ขอโทษที่หยาบนะคะ ขอพูดตรงๆ) เราก็เลยยังไม่กล้าเปิดใจให้ใครเลย ยังไม่เจอคนที่เขาดีกับเราจริงๆ พอเราได้รู้สึกกับใครคนนึงเข้าแล้วก็ต้องมาผิดหวังอยู่เรื่อยไป เราเลยรักความโสด เพราะเราไม่อยากเสียใจเพราะใคร อยู่คนเดียวมันก็ดีนะคะ มันไม่ได้น่ากลัว มันแค่เหงา ถามว่าอยู่ได้มั้ย อยู่ได้สบาย ดูแลตัวเองได้ ทำเองได้ทุกอย่าง แต่บางครั้งเราก็ต้องการใครสักคน เรารู้สึกหน่วงๆ เคว้งๆ เวลาเหนื่อยๆหันมาก็ไม่เจอใครเลย ภายนอกเราดูเป็นคนสตรองมากเลยค่ะ แต่จริงๆแล้วภายในจิตใจเรามันอ่อนแอ เราแค่ไม่อยากให้ใครเห็น เราไม่สามารถไปปรึกษากับเพื่อนได้ เราเลยอึดอัด อยากมาระบาย
อ่ะต่อเลยนะคะ..เราอยู่กับที่บ้านนะคะ แต่คนที่บ้านก็ต่างคนต่างทำงาน ไม่ได้มีเวลามานั่งคุยหรืออยู่ด้วย นอนก็คนละห้อง เลยไม่ค่อยเจอหน้าคนในบ้านเท่าไร มีกินข้าวบ้างนิดหน่อย จริงๆแล้วเราไม่ได้ต้องการคนหล่อรวยหรืออะไร เราต้องการแค่คนที่เขาอยากมาสร้างอนาคตกับเราจริงๆ ดูแลเรา ดีกับเรา ช่วยเหลือกัน แค่นั้นเอง ทำไมเราไม่เจอเลย ทำไมคนที่เราเจอต้องเป็นพวกที่มาหลอกเราด้วย ทั้งๆที่เราก็ไม่มีอะไรให้หลอกเลย จนเราไม่อยากเปิดใจรับใครเข้ามาอีกแล้ว แต่ก็ตามภาษาผู้หญิงแรงๆแบบเรามั้งค่ะ คนที่เข้ามาเลยเป็นแบบนั้น ตอนนี้เรารู้สึกเศร้ามากเลยค่ะ ทั้งๆที่ก็ไม่มีใครทำเราเสียใจ แต่เรารู้สึกเฟลว่าทำไม ชีวิตเรา ผู้หญิงตัวคนเดียว ต้องมาแบกรักภาระมากมาย และยังต้องมาเจอคนไม่จริงใจอีก ตอนนี้กำแพงเราสูงพอตัวเลยค่ะ เราไม่รู้ว่าตัวเองต้องการอะไร เราอยู่กับเพื่อน เพื่อนก็มีแฟนกันหมด เวลาเพื่อนมีปัญหากับแฟน เราก็ช่วยเพื่อนได้ทุกอย่าง แต่พอปัญหาตัวเอง เรากับไม่มีทางออกให้ตัวเอง ชีวิตมันวนลูปอยู่แต่แบบเดิมๆ มันน่าเศร้านะคะ น้อยใจตัวเอง ว่าทำไมต้องเป็นแบบนี้ เราพยายามคิดทุกๆวัน ว่าช่างมันเถอะ เดี๋ยวก็มีคนดีๆเข้ามาเอง ถ้าไม่มีก็ไม่เป็นไร ไม่ตายสักหน่อย แต่ก็เหมือนหลอกตัวเองไม่ให้คิดเยอะอ่ะค่ะ
จนวันนี้ทนไม่ไหว เลยอยากมาระบายนิดนึง ขอโทษนะคะที่บ่นเยอะไปหน่อย ถ้าใครอ่านจนจบ ก็ขอบคุณนะคะ เราขอความเห็นหน่อยนะคะ ว่าเราต้องทำยังไง ให้ไม่รู้สึกเศร้าและหน่วงแบบนี้ จะด่าจะว่าอะไรเราก็ได้นะคะ ยอมรับทุกความเห็นค่ะ ขอบคุณค่ะ