ลูกสาววัยสองขวบเปลี่ยนไป

ตามหัวข้อเลยนะคะ มีลูกสาววัย 2ขวบเต็ม เลี้ยงมากับสามีสองคน โดยตลอด เมื่อก่อนลูกสาวเราติดเรามากค่ะ เวลานอนก็จะมานอนกอดก่อนนอนทุกคืน โดยเอาหัวมานอนพิงที่แขนและกอดเราทุกคืน ก่อนนอนก็จะให้เราอุ้มกอดหรือกล่อมในทุกๆคืน เวลาเล่นถ้าเราเล่นจนเหนื่อยแล้วพักนอนลง นางก็จะเดินมาหาแล้วก้มตัวจุ๊ปเพราะนานรู้ทุกครั้งว่าถ้ามาจุ๊ปแล้วเราจะลุกขึ้นไปเล่นด้วยอีกทุกครั้ง และทุกครั้งที่เราบอกอะไรหรือพูดว่าอย่าทำนะ เขาก็จะฟังเสมอ ลฯ จนกระทั่งล่าสุด เราจำเป็นจะต้องคลอดน้องคนเล็ก แล้วจะต้องไปอยู่โรงพยาบาลและที่พักฟื้นรวม 2สัปดาห์ โดยฝากลูกส่วไว้กับทางบ้านแม่สามี โดยเราปวดท้องก่อนคลอดกระทันหันตอนกลางคืน ไม่ทันได้ตั้งตัวที่จะบอกลูกหรือได้กอดบอกลูกก่อนไป ได้แต่นั่งมองเขาหลับด้วยความปวดแล้วกอดเขาก่อนไป เวลาผ่านมา 5วัน ทางบ้านสามีก็พาลูกสาวมาหา ตอนนั้นเรานอนฟังฟื้นอยู่โรงพยาบาลพร้อมอาการอื่นๆที่แทรกเข้ามา เราจึงลุกขึ้นค่อนข้างลำบากได้แต่นอนและนั่งอยู่กับเตียงในห้องพิเศษ เราดีใจมากที่รู้ว่าลูกจะมาวันนี้ วันทุกวันที่อยู่ในโรงพยาบาลได้แต่ดูรูปแล้วนอนน้ำตาไหลด้วยความคิดถึงลูก จนกระทั่งประตูเปิดออก ลูกของเราลงมาจากแขนของสามีที่อุ้มมาจากย่า น้ำตาเราเริ่มคลอ ลูกสาวของฉันมองมาที่ฉันอย่างช้าๆแล้วฉันก็เรียกชื่อลูกสาวของฉันพร้อมน้ำตาที่หยดลงบนที่นอน ลูกสาวของฉันเดินมาที่เตียงแล้วพยายามขึ้นมาบนเตียงแล้วนอนที่แขนของฉันเช่นเดียวกับเวลาที่นอนกับฉันในทุกๆคืน พร้อมน้ำตาที่คลอเบ้า กอดฉันแน่นมาก ใครเรียกก็ไม่ยอมปล่อย เรากอดกันอยู่อย่างนั้นสักพักด้วยความที่ฉันกลัวว่าลูกจะตกเตียงไปเลยบอกให้สามีช่วยพาลูกสาวไปอีกฝั่งของเตียงลูกสาวก็ร้องไห้ทำท่ากวักมือมาหาเรากลัวว่าจะเอาเขาออกจากเราไปไหน เราพยายามบิดตัวมาอีกฝั่งแล้วนอนกอดกันอีกครั้ง ลูกสาวของเรากอดเราแน่นแล้วจูบเราเกิน5ครั้ง ผ่านไป 1ชม. พ่อแม่สามีไปดูลูกสาวคนเล็กเสร็จก็กลับบ้านลูกสาวเราก็ต้องกลับบ้านพร้อมย่าด้วยเรารู้สึกใจหวิวมาก เวลาผ่านไปจนกระทั่ง 2สัปดาห์ เรากลับมาบ้านพร้อมกับลูกคนเล็ก ลูกสาวเราเปลี่ยนไปมากค่ะ เขาไม่แม้แต่จะกอดเรา เขาไม่ฟังที่เราพูด เวลานอนก็พยายามผลักดันตัวเราออกห่างไม่ยอมให้กอด แต่กลับติดย่าเขาแทน สามีเราบอกว่าก็เพราะเราห่างจากเขามาตั้ง 2สัปดาห์แล้ว เวลานอนกับแม่เขาแม่เขาไม่ได้กอด ลูกสาวเลยอาจเปลี่ยนไป เราพยายามเข้าใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น แล้วพยายามให้ลูกสาวเรามานอนกับเราเหมือนเมื่อก่อน แต่ปัญหาก็เกิดขึ้นตั้งแต่คืนแรก(ซึ่งเป็นวันที่สองของวันที่เรากลับมาบ้าน).. คือเราดูแล้วคนเล็กและคนโตคนเดียวในห้อง เวลาคนเล็กร้องคนโตก็ตื่นขึ้นมาร้องด้วย คนโตร้องคนเล็กก็ตื่นขึ้นมาด้วย พร้อมกับวันนั้นเป็นวันที่คนเล็กได้รับวัคซีนตัวเลยลุมๆ และร้องตื่นขึ้นมาทั้งคืน และเมื่อลูกสาวคนเล็กร้องไห้ เราก็ให้นมลูกสาวคนเล็ก ลูกสาวคนโตก็ตื่นขึ้นมาเห็นร้องไห้แล้วจะเข้ามากอด ด้วยความที่เราตกใจที่ลูกกระโจนเข้ามาแทบจนใส่ตัวคนเล็ก เลยเสียงดังใส่เขา แล้วเอามือกันเพื่อที่จะไม่ทับลูกสาวคนเล็ก พอเช้ามาลูกสาวเราก็เริ่มไม่สนใจที่เราพูดยิ่งกว่าเดิมค่ะ เรารู้สึกผิดมากๆที่ทำอย่างนั้นแต่เราบอกตามตรงว่าเราไม่ตั้งใจทำให้ลูกเสียใจ เราพยายามแก้ไข้พยายามสู้บอกตัวเองว่าถึงแม้จะเหนื่อยก็อดทนหน่อย พร้อมกับภาพสุดท้ายที่กอดลูกก่อนไปคลอดคนเล็กที่ลอยมา เราพยายามให้เขานอนกับเรามาเกือบ 1สัปดาห์ พยายามเล่นกับลูกสาวโดยไม่ใช่อารมณ์หรือเสียงดังเลย ทั้งๆที่เราเหนื่อยแล้วแทบจะไม่ได้นอนเลยก็ตาม แต่ทุกอย่างก็เหมือนเดิม กับแค่การเปลี่ยนแพมเพิสให้ลูกในตอนกลางคืนที่เคยเป็นเรื่องง่าย แค่เปลี่ยนแล้วบอกเขาใส่กางเกงข้างซ้ายขวา กลับกลานเป็นว่าลูกสาวเราร้องไห้ถีบเราออกจากตัวเขา แต่ถ้าเป็นย่าเขาก็ใส่แพมเพิสให้เขาง่ายเหมือนเมื่อก่อนที่เราเรยใส่ให้ เรานอนคิดทุกคืน มองเขาหลับแล้วร้องไห้ นึกเสมอถึงเวลาก่อนหน้านี้ที่เขาติดเรามาก มากจนกระทั่งแทบจะไม่ให้ใครในบ้านกอดเขา เรานั่งร้องไห้ไม่รู้จะทำยังไงให้ดีขึ้น (เราเลี้ยงลูกสองคนคนเดียวในห้องนะคะ อยู่บ้านครอบครัวสามีค่ะ ต่างประเทศ ไม่ค่อยได้คุยกับใคร ค่อนข้างเงียบเหงาอยู่กับลูก ช่วงก่อนคลอดย่าจะมาเล่นกับลูกสาวเราตอนก่อนนอนประมาณ 30นาทีต่อวัน/บางวันค่ะ) เราไม่รู้ว่าจะทำยังไงให้ลูกสาวกลับมาเป็นเหมือนเดิม คือนิสัยเปลี่ยนไปมากจริงๆค่ะ รบกวนผู้ที่มีประสบการณ์มีลูกในเวลาไล่เลี่ยกันช่วยแนะนำหน่อยนะคะ เรารู้สึกแย่มากๆนั่งร้องไห้ทุกคืน บางทีเล่นกับเขาไปก็นั่งร้องไห้ขอโทษเขาไปที่ไม่ได้อยู่กับเขา