คือมีครูต่างชาติที่เพิ่งเข้ามาค่ะ จริงๆจะมีมาทุกเทอมส่วนมากจะอยู่แค่เทอมเดียว แต่ก็ไม่เคยปิ๊งคนไหนสักทีจนมาเจอเขาค่ะ ครั้งแรกที่เจอก็มองๆคุยกันขำๆกับเพื่อนบ้างไม่คิดว่าจะชอบเขาจริงๆ เขาเป็นคนหน้าตาดีนะคะ ภายนอกเขาดูเย็นชา จนแทบไม่กล้าเข้าไปทักแล้วก็ไม่กล้าจริงๆค่ะ ก็มีเพื่อนบอกมาบ้างว่าเขาก็ไม่ได้เย็นชาอะไรขนาดนั้นเวลาทักเขาก็ยิ้มให้แต่ก็ยังกลัวที่จะต้องคุยกับเขาอยู่ดีจนใกล้จะหมดเทอมก็ยังไม่เคยคุยกับเขา ไม่รู้ชื่อเขา ยิ่งอยากรู้มากเท่าไหร่ก็ทำให้ความรู้สึกมากขึ้นแบบแทบไม่รู้ตัว มีครั้งหนึ่งเคยตัดสินใจจะทักเขาเอาให้มันชัดไปเลย ก็บอกเพื่อนค่ะว่าวันนี้จะทักให้ดู สุดท้ายพังค่ะไปยืนตรงหน้าเขาแล้วแท้ๆแต่ไม่กล้าพูด มันสั่น ตื่นเต้น กลัวพูดผิด เพราะไม่ได้เก่งภาษาอังกฤษ ก็เลยรีบเดินออกมาเลย เพื่อนนี่แซะเต็มที่เลยค่ะ หลังจากวันนั้นก็มานั่งคิดผ่านไปคืนนึงก็คิดว่ามันไม่ควรเลยนะ เขาเป็นครู แล้วก็พยายามที่จะไม่สนใจเขาอีก คุณเพื่อนที่น่ารักก็ช่วยเต็มที่เหมือนกันค่ะ พอมองเขาปุ๊บตบหันปั๊บ แต่ความทรมานมันไม่ได้อยู่ที่เพื่อนช่วยนะคะ มันคือการทำไม่สนใจทั้งที่อยากทำใจจะขาด ได้แต่ซ้ำตัวเองทำไมต้องชอบเขา ทั้งๆที่รู้ว่ามันผิด
สรุปก็ทนความทรมานและความบ้าของตัวเองไม่ได้ ก็เลยเลิกที่จะปฏิเสธความรู้สึกและยอมรับมันซะ ยอมรับว่าอีกไม่นานเขาก็ต้องไปเพราะมันจะหมดเทอมแล้ว อย่างน้อยก็ควรสร้างความรู้สึกดีๆมากกว่าที่จะมานั่งทำลายความรู้สึกตัวเอง เหลือเวลาอีกประมาณสองอาทิตย์สอบ ใช่ค่ะใกล้หมดเวลาแต่ก็ได้แค่มอง
มีวันหนึ่งคุณเพื่อนที่น่ารักต้องไปทำธุระที่ตึกอังกฤษ เราจะพลาดไหมล่ะคะให้ทาย คำตอบคือไม่ค่ะ เพื่อนไม่ขอฉันก็จะไปให้ สรุปวันนั้นก็พาเพื่อนไปค่ะเพื่อนเข้าไปในห้องเรียน ส่วนเรากับเพื่อนอีกคนนั่งรออยู่หน้าห้อง ในตอนนั้นจะคิดอะไรได้อีกนอกจากอยากเจอเขา อยากให้เขาออกมาจากห้องพักครูอังกฤษ แล้วเขาก็ออกมาจริงๆตอนนั้นยิ้มไม่หุบเลยค่ะ เขาออกมาจากห้องพักครูแล้วทักทายนักเรียนตามปกติ แต่ไม่คิดว่าเขาจะเดินมาทางที่เรานั่งอยู่ตอนนั้นทำอะไรไม่ถูกเอาแต่บีบแขนเพื่อนอย่างแน่นแล้วก้มหน้าหลบเขิน พอเขาเริ่มเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆก็คิดได้ว่าต้องทำให้เป็นโอกาสสิครั้งที่แล้วก็ไม่กล้า รอบนี้ต้องทำให้ได้ เลยตัดสินใจเงยหน้าขึ้นมาแล้วพูดว่า Hello Teacher แล้วยกมือบ้ายบ่ายยยย แต่เหมือนเขาจะไม่เห็นกำลังจะคิดเลยว่าเย็นชาจริงๆด้วย แต่!เขาก็หันมาซะก่อน เขายิ้มให้ตามองลงมาตรงที่เรานั่ง คือต้องมองลงเพราะเราเตี้ยและนั่งอยู่ค่ะ เขายิ้มและยกมือบ้ายบ่ายตอบแล้วเดินเข้าห้องข้างๆไป สายตาของเขามันสะกดมากเลยค่ะ รอยยิ้มที่อ่อนโยนนั้นนนนน หล่อทะลุแว่น คนบ้าอะไรหล่อของโคตรหล่อ เราได้แต่นั่งอึ้งปากก็ถามเพื่อนว่า เห้ย!!คุณเพื่อนเมื่อกี้เราทำอะไรลงไป เห้ยเราทักเขาเหรอ แล้วเขายิ้มเหรอ เห้ยๆๆ เอาจริงๆเขินจนเกือบตายค่ะ ภาพรอยยิ้มนั้นติดตาและเป็นความสุขที่ดีมากเลยค่ะ ถึงแม้เราจะชอบคนที่ไม่ควรชอบแต่เขาก็ทำให้เราอยากไปเรียน มีกำลังใจ อยากที่จะคุยกับครูต่างชาติมากขึ้น
ความชอบไม่ได้ผิดมันอยู่ที่เราจะชอบแบบไหน และปฏิบัติตัวกับความชอบยังไงถ้าชอบแบบเราแล้วทรมานใจตัวเองมันก็ไม่ดีนะคะ มันรู้สึกแย่เปล่าๆ ยังก็เข้าคำถามดีกว่าเนอะเล่าเยอะเขิน คือจะทำยังไงดีคะให้กล้าคุยกับคนต่างชาติมากขึ้น กล้ามากขึ้น ให้มีความมั่นใจที่จะทักทายช่วยเหลือ ทำความรู้จัก ยังไงก็ช่วยบอกหน่อยนะคะ เล่ามาซะยาวเลย จริงๆมาถามนะคะ อิอิ
อยากคุยกับครูต่างชาติแต่มีปัญหาเรื่องภาษา และความเหมาะสม
สรุปก็ทนความทรมานและความบ้าของตัวเองไม่ได้ ก็เลยเลิกที่จะปฏิเสธความรู้สึกและยอมรับมันซะ ยอมรับว่าอีกไม่นานเขาก็ต้องไปเพราะมันจะหมดเทอมแล้ว อย่างน้อยก็ควรสร้างความรู้สึกดีๆมากกว่าที่จะมานั่งทำลายความรู้สึกตัวเอง เหลือเวลาอีกประมาณสองอาทิตย์สอบ ใช่ค่ะใกล้หมดเวลาแต่ก็ได้แค่มอง
มีวันหนึ่งคุณเพื่อนที่น่ารักต้องไปทำธุระที่ตึกอังกฤษ เราจะพลาดไหมล่ะคะให้ทาย คำตอบคือไม่ค่ะ เพื่อนไม่ขอฉันก็จะไปให้ สรุปวันนั้นก็พาเพื่อนไปค่ะเพื่อนเข้าไปในห้องเรียน ส่วนเรากับเพื่อนอีกคนนั่งรออยู่หน้าห้อง ในตอนนั้นจะคิดอะไรได้อีกนอกจากอยากเจอเขา อยากให้เขาออกมาจากห้องพักครูอังกฤษ แล้วเขาก็ออกมาจริงๆตอนนั้นยิ้มไม่หุบเลยค่ะ เขาออกมาจากห้องพักครูแล้วทักทายนักเรียนตามปกติ แต่ไม่คิดว่าเขาจะเดินมาทางที่เรานั่งอยู่ตอนนั้นทำอะไรไม่ถูกเอาแต่บีบแขนเพื่อนอย่างแน่นแล้วก้มหน้าหลบเขิน พอเขาเริ่มเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆก็คิดได้ว่าต้องทำให้เป็นโอกาสสิครั้งที่แล้วก็ไม่กล้า รอบนี้ต้องทำให้ได้ เลยตัดสินใจเงยหน้าขึ้นมาแล้วพูดว่า Hello Teacher แล้วยกมือบ้ายบ่ายยยย แต่เหมือนเขาจะไม่เห็นกำลังจะคิดเลยว่าเย็นชาจริงๆด้วย แต่!เขาก็หันมาซะก่อน เขายิ้มให้ตามองลงมาตรงที่เรานั่ง คือต้องมองลงเพราะเราเตี้ยและนั่งอยู่ค่ะ เขายิ้มและยกมือบ้ายบ่ายตอบแล้วเดินเข้าห้องข้างๆไป สายตาของเขามันสะกดมากเลยค่ะ รอยยิ้มที่อ่อนโยนนั้นนนนน หล่อทะลุแว่น คนบ้าอะไรหล่อของโคตรหล่อ เราได้แต่นั่งอึ้งปากก็ถามเพื่อนว่า เห้ย!!คุณเพื่อนเมื่อกี้เราทำอะไรลงไป เห้ยเราทักเขาเหรอ แล้วเขายิ้มเหรอ เห้ยๆๆ เอาจริงๆเขินจนเกือบตายค่ะ ภาพรอยยิ้มนั้นติดตาและเป็นความสุขที่ดีมากเลยค่ะ ถึงแม้เราจะชอบคนที่ไม่ควรชอบแต่เขาก็ทำให้เราอยากไปเรียน มีกำลังใจ อยากที่จะคุยกับครูต่างชาติมากขึ้น
ความชอบไม่ได้ผิดมันอยู่ที่เราจะชอบแบบไหน และปฏิบัติตัวกับความชอบยังไงถ้าชอบแบบเราแล้วทรมานใจตัวเองมันก็ไม่ดีนะคะ มันรู้สึกแย่เปล่าๆ ยังก็เข้าคำถามดีกว่าเนอะเล่าเยอะเขิน คือจะทำยังไงดีคะให้กล้าคุยกับคนต่างชาติมากขึ้น กล้ามากขึ้น ให้มีความมั่นใจที่จะทักทายช่วยเหลือ ทำความรู้จัก ยังไงก็ช่วยบอกหน่อยนะคะ เล่ามาซะยาวเลย จริงๆมาถามนะคะ อิอิ