นี่กระทู้แรกนะครับ ผิดพลาดไงขออภัย...
ผมเป็นเด็กอายุ 14 อยู่ ม.2 เป็นเด็กธรรมดาๆคนนึง....
เรื่องมันเกิดขึ้นโดยที่ผมไม่เข้าใจไรเลย
คือวันนึง...ผมมากลับมาจากบ้าน แล้วถึงย้านปุ้ปเล่นเกมส์ปั้ป ใช่ครับ ผมเป็นเด็กติดเกมส์ เกรดก็ไม่ค่อยดี เคยติด 0 แล้วยังเคยคบเพื่อนชั่วอีก ชีวิตผมเข้าขั้นวิบัติเลยนับจากเข้า ม.1
ผมเกรดแย่ลงมากๆ คบเพื่อนแย่มากๆ การพูดจาแย่มากๆ แต่ตอนนั้นผมก็ไม่สนใจ กลับบ้านฟังแม่บ่นไม่สน เปิดเกมส์เล่นโลด
แต่เมื่อวานนี่เนี่ย 28/01/2562 เนี่ยแหละ
ผมกลับบ้านมา เหนื่อยมากๆ เพราะเล่นกีฬา ถึงเตียง นอน...ระหว่างนอนแม่ก็ยังด่าอยู่เลย แต่ผมทนฟังแม่บ่นมา ปีครึ่งแล้ว ผมเลยชินจนหลับไป.....แล้วนี่ครับ จุดพีค...แม่ผมเดินมาปลุกไปอาบน้ำ แล้วก็ด่าตลอดทางจนถึงห้องน้ำ....จนเหมือนอารมณ์แม่ผมจะพุ่งปรี้ดทะลุเพดาน แม่หยิบโทรศัพธ์ผม แล้วปาอัดใส่ประตูห้องน้ำ ผมตกใจมาก เปิดประตู
"แม่ทำไรเนี่ย??"
"$^$%%#%$&^#" (คำด่าสุดโหด โชดเกินจะบรรยาย)
แล้วแม่ก็ปิดท้ายด้วย..
"กูไม่น่าเกิดออกมาเลย"
......
ผมงงมาก ผมเกรดแย่ ติดเกมส์ ผมไร้ค่าขนาดนั้นเลยเหรอ ผมบอกไว้ก่อนนะครับ ผมเป็นเด็กกิจกรรม เป็นสภานักเรียน
เพราะผมรู้ตัวแล้วว่า เกรดชุ่ยๆแบบนี้
ผมเอากลับมาดีไม่ได้
ตอนนี้ผมเลยรู้ว่าผมขึ้น ม.4 ได้แล้วแน่ๆ เตรียมรับงาน พาร์ทไทมเรียบร้อย
กลับบ้านมาผมเล่นเกมส์
ใช่ครับผมเล่น
แต่ไม่ใช่ว่าเล่นตลอดเวลาแบบที่แม่เข้าใจ
ผมเล่นแต่ก็ทำงานสภานักเรียน คอยช่วยเพื่อนกับครูตลอด แล้ววันนี้ 29/01/2562 ผมโดนไล่ออกมานอกบ้าน เพราะผมจับโทรศัพธ์คุยงาน แล้วแม่นึกว่าเล่นเกมส์ แม่หยิบโทรศัพธ์ ปาออกไปนอกบ้าน ผมไปเก็บ แล้วก็ปิดประตูล็อคเลย......
ตอนนี้ยังไม่ได้เข้าบ้านเลย
ผมก็เลยงง....
ถ้าเด็กทุกคนที่เกิดมาแล้วติดเกมส์+เกรดแย่ พวกเขามันไร้ค่าใช่มั้ย??
ตอนนี้ที่ผมรู้
1. ต่อม.4 ได้แน่นอน 100%
2. ไม่สามารถเอาชนะแม่ด้วยเหตุผลได้
3. เกรด กับ เกมส์ คือสิ่งที่ทำให้คนเราไร้ค่า
4. ผมคิดถึงพ่อครับ
...อ้าว..ลืมเล่าเรื่องพ่อ..
พ่อผมอยู่ต่างจังหวัดไปมีครอบครัวใหม่ล่ะครับ
พ่อเป็นคนที่มีเหตุผล ไม่แปลกใจเลย ทำไมทิ้งแม่ไป....พ่อผมมักจะช่วยผมเสมอ ปลอบใจ ให้คำแนะนำ
ซึ่งแม่ก็ให้คำแนะนำเหมือนกันครับ บอกให้ไปโดดแม่น้ำปิงตายพร้อมกับเกมส์เลย
....
ตอนนี้ผมอยากได้ความเห็นจากทุกคนครับ...
เกรด กับ เกมส์ คือสิ่งตัดสินคุณค่าของคนใช่มั้ยครับ......???
(ผมน่าจะเป็นโรคซึมเศร้าล่ะ...เคยคิดจะตายมาแล้วหลายรอบ...พ่อกับเพื่อนช่วยไว้ตลอด ส่วนแม่จะคอยให้กำลังใจว่าเมื่อไรจะตายสักที)
เกมส์และเกรด คือตัวตัดสินคุณค่าของชีวิต?? จากใจเด็ก ม.2
ผมเป็นเด็กอายุ 14 อยู่ ม.2 เป็นเด็กธรรมดาๆคนนึง....
เรื่องมันเกิดขึ้นโดยที่ผมไม่เข้าใจไรเลย
คือวันนึง...ผมมากลับมาจากบ้าน แล้วถึงย้านปุ้ปเล่นเกมส์ปั้ป ใช่ครับ ผมเป็นเด็กติดเกมส์ เกรดก็ไม่ค่อยดี เคยติด 0 แล้วยังเคยคบเพื่อนชั่วอีก ชีวิตผมเข้าขั้นวิบัติเลยนับจากเข้า ม.1
ผมเกรดแย่ลงมากๆ คบเพื่อนแย่มากๆ การพูดจาแย่มากๆ แต่ตอนนั้นผมก็ไม่สนใจ กลับบ้านฟังแม่บ่นไม่สน เปิดเกมส์เล่นโลด
แต่เมื่อวานนี่เนี่ย 28/01/2562 เนี่ยแหละ
ผมกลับบ้านมา เหนื่อยมากๆ เพราะเล่นกีฬา ถึงเตียง นอน...ระหว่างนอนแม่ก็ยังด่าอยู่เลย แต่ผมทนฟังแม่บ่นมา ปีครึ่งแล้ว ผมเลยชินจนหลับไป.....แล้วนี่ครับ จุดพีค...แม่ผมเดินมาปลุกไปอาบน้ำ แล้วก็ด่าตลอดทางจนถึงห้องน้ำ....จนเหมือนอารมณ์แม่ผมจะพุ่งปรี้ดทะลุเพดาน แม่หยิบโทรศัพธ์ผม แล้วปาอัดใส่ประตูห้องน้ำ ผมตกใจมาก เปิดประตู
"แม่ทำไรเนี่ย??"
"$^$%%#%$&^#" (คำด่าสุดโหด โชดเกินจะบรรยาย)
แล้วแม่ก็ปิดท้ายด้วย..
"กูไม่น่าเกิดออกมาเลย"
......
ผมงงมาก ผมเกรดแย่ ติดเกมส์ ผมไร้ค่าขนาดนั้นเลยเหรอ ผมบอกไว้ก่อนนะครับ ผมเป็นเด็กกิจกรรม เป็นสภานักเรียน
เพราะผมรู้ตัวแล้วว่า เกรดชุ่ยๆแบบนี้
ผมเอากลับมาดีไม่ได้
ตอนนี้ผมเลยรู้ว่าผมขึ้น ม.4 ได้แล้วแน่ๆ เตรียมรับงาน พาร์ทไทมเรียบร้อย
กลับบ้านมาผมเล่นเกมส์
ใช่ครับผมเล่น
แต่ไม่ใช่ว่าเล่นตลอดเวลาแบบที่แม่เข้าใจ
ผมเล่นแต่ก็ทำงานสภานักเรียน คอยช่วยเพื่อนกับครูตลอด แล้ววันนี้ 29/01/2562 ผมโดนไล่ออกมานอกบ้าน เพราะผมจับโทรศัพธ์คุยงาน แล้วแม่นึกว่าเล่นเกมส์ แม่หยิบโทรศัพธ์ ปาออกไปนอกบ้าน ผมไปเก็บ แล้วก็ปิดประตูล็อคเลย......
ตอนนี้ยังไม่ได้เข้าบ้านเลย
ผมก็เลยงง....
ถ้าเด็กทุกคนที่เกิดมาแล้วติดเกมส์+เกรดแย่ พวกเขามันไร้ค่าใช่มั้ย??
ตอนนี้ที่ผมรู้
1. ต่อม.4 ได้แน่นอน 100%
2. ไม่สามารถเอาชนะแม่ด้วยเหตุผลได้
3. เกรด กับ เกมส์ คือสิ่งที่ทำให้คนเราไร้ค่า
4. ผมคิดถึงพ่อครับ
...อ้าว..ลืมเล่าเรื่องพ่อ..
พ่อผมอยู่ต่างจังหวัดไปมีครอบครัวใหม่ล่ะครับ
พ่อเป็นคนที่มีเหตุผล ไม่แปลกใจเลย ทำไมทิ้งแม่ไป....พ่อผมมักจะช่วยผมเสมอ ปลอบใจ ให้คำแนะนำ
ซึ่งแม่ก็ให้คำแนะนำเหมือนกันครับ บอกให้ไปโดดแม่น้ำปิงตายพร้อมกับเกมส์เลย
....
ตอนนี้ผมอยากได้ความเห็นจากทุกคนครับ...
เกรด กับ เกมส์ คือสิ่งตัดสินคุณค่าของคนใช่มั้ยครับ......???
(ผมน่าจะเป็นโรคซึมเศร้าล่ะ...เคยคิดจะตายมาแล้วหลายรอบ...พ่อกับเพื่อนช่วยไว้ตลอด ส่วนแม่จะคอยให้กำลังใจว่าเมื่อไรจะตายสักที)