สวัสดีค่ะ เราเป็นผู้ป่วยโรคซึมเศร้า รักษามาได้เดือนกว่าๆ ส่วนตัวเราเอง เรารู้สึกว่าความรุนแรงของเรา ระดับกลางๆ มีคนที่เป็นหนักกว่าเรามาก แต่เราก็รู้สึกว่า มันเหนื่อยเหลือเกิน
จุดประสงค์ในการกระทู้นี้ไม่มีอะไร ขอโทษถ้ามันรกกระทู้นะคะ
เราแค่ต้องการ
1.กำลังใจ อยากได้กำลังใจเยอะๆให้เราผ่านมันไปได้
2.อยากระบายเล็กๆน้อยๆ
3.อยากขอคำแนะนำว่าทำอะไรดีควบคู่ไปกับการทานยา (เราทาน Fluoxetine 2 เม็ดต่อวัน จำไม่ได้ว่ารวมกี่มิลลิกรัม)
4.อยากหาเพื่อนคุย
เราเป็นคนมีเพื่อนน้อย จริงๆเราอยากโทรคุยกับใครสักคนแต่เรานึกไม่ออกเลย เปิดโทรศัพท์ก็ไม่มีเบอร์ใครสักคนที่จะโทรหาได้ เรามีแฟนแต่เราคิดว่าแฟนไม่ได้เข้าใจมาก แต่เค้าก็ให้กำลังใจเสมอนะ เย็นๆคงค่อยคุยกัน ครอบครัวเรายังไม่รู้ว่ารักษา ตรงนี้ก็อยากขอคำแนะนำจากทุกคนว่าเราจะบอกเค้ายังไงดี มีแต่น้องสาวเราที่ทราบ เพราะเราอยู่ด้วยกัน จริงๆเราโทร 1323 ได้พูดคุยกับสายด่วนสุขภาพจิตเมื่อสักไม่กี่นาทีก่อนที่จะตั้งกระทู้ มันก็ดีขึ้นบ้าง แต่เรายังอยากระบาย อยากพูดคุย แต่เรานึกไม่ออกว่าจะคุยกับใครดี
วันนี้เป็นวันแย่ๆของเรา มันไม่มีเรื่องอะไร แต่บางทีเราก็สามารถรู้สึกดาวน์ได้ เราอยากหายตัวไป อยากให้ทุกอย่างมันหยุด อยากให้เวลาหยุดเดิน แต่เราไม่ได้อยากฆ่าตัวตายนะ เรารู้ว่า ซักวันเราคงจะผ่านมันไป แต่แค่ไม่รู้วันไหน และวันนี้เราอยากได้กำลังใจ จากเพื่อนแปลกหน้าในอินเตอร์เน็ต
บางครั้งเราก็อยากพิการ 555 จะได้หลุดจากชีวิตตรงนี้ แต่เสี้ยวหนึ่งในใจก็บอกว่า เราแค่หนีปัญหา เรายังอยากเห็นโลกวันข้างหน้า แต่เราไม่มีใครที่ทำให้เราเช่อมั่น ทำให้เราปลอดภัย ทำให้เรามีกำลังใจ ทำให้เราได้ระบายความเจ็บปวด ความรู้สึก ไม่มีใครเติมเต็มบางอย่างที่เราก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร จริงๆจะว่ามีก็พอมีเพื่อนที่เราคิดว่า ถ้าได้คุยก็คงสบายใจขึ้น เพียงแต่เค้าก็มีชีวิตส่วนตัวที่ต้องดูแล เราไม่อยากเป็นภาระใคร
เราไม่รู้จะบอกแม่ บอกพ่อยังไงว่าเราป่วย แม่กับพ่อเราแยกทางกัน เราเองก็ไม่ได้ใช้ชีวิตกับเค้ามากนัก เราต้องไปเรียนที่ต่างจังหวัดตั้งแต่ม.1 จนทุกวันนี้ เราไม่ได้ใช้ชีวิตกับพ่อแม่มากนัก เรามักจะรู้สึกว่าเราขาดอะไรบางอย่าง เราไม่ร็ว่าจะอธิบายยังไงว่าเราป่วย เรากลัวเค้ามองง่าเราคิดไปเอง หรือใช้ชีวิตยังไงให้ซึมเศร้า
จริงๆความสัมพันธ์ของเรากับแม่ก็ไม่แย่ ถึงแม้ว่าจะไม่ค่อยได้ติดต่อกัน แต่เรารู้สึกว่าเราอยากขอโทษ เราเคยทำตัวแย่ๆ เคยก้าวร้าวใส่เขา ตอนนี้เราคิดว่าส่วนหนึ่ง เพราะเราป่วยมานานแต่เราไม่รู้ตัว เราอยากขอโทษ แม้ว่าแม่จะให้อภัยและลืมหลายๆอย่างไปแล้ว
จริงๆวันนี้ก็แค่วันแย่ๆอีกวันที่เราอยากจะก้าวผ่านมันไป จริงๆ การได้พิมพ์นี่ก็ทำให้เรามีสมาธิ และรู้สึกดีขึ้นบ้าง เราเองก็พึ่งคุยกับสายด่วนสุขภาพจิตเมื่อสักครู่ แต่เราก็ยังอยากได้กำลังใจจากใครสักคน อยากได้คำแนะนำดีๆให้เราก้าวต่อไป
สำหรับใครที่จะเข้ามาด่า หรือซ้ำเติม ได้โปรดอย่าเลย เราไม่คิดว่าเราจะรับไหว
สุดท้ายเราอยากแชร์อาการของเรา เผื่อจะทำให้ใครๆมองเห็นภาพมากขึ้น
1.ภายนอกเราดูปกติมาก เรายังคงยิ้ม คุยเรื่องตลกๆกับเพื่อนได้ และเราอาจรู้สึกขำจริงๆในตอนนั้น แต่เมื่อเราอยู่คนเดียว เรากลับรู้สึกโดดเดี่ยว ท้อแท้ เบื่อ ไม่มีใคร มันว่างเปล่าเหมือนเราสู้อยู่ลำพัง
2. เราเคยเป็นคนที่เรียนดี ตั้งแต่มัธยม จบมหาวิทยาลัยด้วยเกียรตินิยม แต่ทุกวันนี้การงานเราค่อนข้างมีปัญหา เกือบจะบ่อยๆ เรากลัวการติดต่อผู้คน เรากลัวว่าเค้าจะคิดยังไงกับเรา เราก็พอรู้ทันจิต ว่ามันอาจเป็นอัตตา หรืออะไรบางอย่างทางศาสนาพุทธ แต่เราออกมาจากตรงนั้นไม่ได้ เราติดวกวนอยู่ในนั้น
เราจะออกจากสิ่งที่เราอยู่ตรงนี้ก็ไม่ได้ มันมีปัจจัยหลายๆอย่างที่เราบอกไม่ได้ ถ้าเราลาออกได้เราคงไม่รีรอที่จะทำมัน เราอยากเรียนรู้ที่จะอยู่กับตัวเอง อยู่กับงานให้ได้
3. เรายังสามารถดูหนังฟังเพลงได้ (ยังคงสนุกไปกับมันได้) จนเราไปถามหมอว่า นี่เราผิดหรือเปล่าที่เราไม่เศร้าและสนุกไปกับมัน เราสามารถมีความสุขสนุกในช่วงเวลานั้นๆ แต่ความสุขบางอย่างในใจเรา ที่เราตามหา มันกลับว่างเปล่าอย่างบอกไม่ถูก
3. เราไม่เคยทำร้ายตัวเอง ไม่เคยคิดฆ่าตัวตาย (เป็นโชคดีอย่างหนึ่งของเรา) แต่เราก็รู้สึกว่าโลกนี้มันว่างเปล่าอย่างบอกไม่ถูก
4.เราไม่ได้ซึมเศร้าตลอดเวลา บางทีก็เป็นอาทิตย์ละครั้งสองครั้ง แต่ทุกครั้งที่เป็นมันจมดิ่งจนถอนตัวไม่ขึ้น คิดซ้ำไปซ้ำมาแก้ปัญหาไม่ได้ บางครั้งก็นานเป็นอาทิตย์ บางครั้งก็ไม่กี่วัน ระยะห่างแต่ละคนั้งบางครั้งก็ไม่กี่อาทิตย์ บางครั้งก็เป็นเดือน ซึ่งเราเป็นมาร่วมสี่ปี
5.ช่วงที่เป็นหนักบางทีก็ร้องไห้คนเดียวจนเจ็บ เจ็บทั้งใจ เจ็บทั้งตา แต่วันนี้ไม่ได้ร้องมาก แค่น้ำตาไหลนิดๆ เราคิดว่า ยาน่าจะค่อนข้างได้ผล
คร่าวๆน่าจะประมาณนี่
ชีวิตเรามีแค่นั้น ไม่ได้มีอะไรหวือหวา ตื่นมา อาบน้ำกินข้าวกินยา มาทำงาน กลับบ้าน วนเวียนทุกวัน เราอยากเห็นความหมายของชีวิตเรา เราอยากหาย เราลืมไปแล้วว่าความสุขเป็นยังไง และหวังว่าเราจะได้พบมันอีกครั้ง 😊 เป็นกำลังใจให้เราหน่อยนะคะ
[ผู้ป่วยโรคซึมเศร้า] อยากขอกำลังใจ กับ แชร์อาการ ประสบการณ์
จุดประสงค์ในการกระทู้นี้ไม่มีอะไร ขอโทษถ้ามันรกกระทู้นะคะ
เราแค่ต้องการ
1.กำลังใจ อยากได้กำลังใจเยอะๆให้เราผ่านมันไปได้
2.อยากระบายเล็กๆน้อยๆ
3.อยากขอคำแนะนำว่าทำอะไรดีควบคู่ไปกับการทานยา (เราทาน Fluoxetine 2 เม็ดต่อวัน จำไม่ได้ว่ารวมกี่มิลลิกรัม)
4.อยากหาเพื่อนคุย
เราเป็นคนมีเพื่อนน้อย จริงๆเราอยากโทรคุยกับใครสักคนแต่เรานึกไม่ออกเลย เปิดโทรศัพท์ก็ไม่มีเบอร์ใครสักคนที่จะโทรหาได้ เรามีแฟนแต่เราคิดว่าแฟนไม่ได้เข้าใจมาก แต่เค้าก็ให้กำลังใจเสมอนะ เย็นๆคงค่อยคุยกัน ครอบครัวเรายังไม่รู้ว่ารักษา ตรงนี้ก็อยากขอคำแนะนำจากทุกคนว่าเราจะบอกเค้ายังไงดี มีแต่น้องสาวเราที่ทราบ เพราะเราอยู่ด้วยกัน จริงๆเราโทร 1323 ได้พูดคุยกับสายด่วนสุขภาพจิตเมื่อสักไม่กี่นาทีก่อนที่จะตั้งกระทู้ มันก็ดีขึ้นบ้าง แต่เรายังอยากระบาย อยากพูดคุย แต่เรานึกไม่ออกว่าจะคุยกับใครดี
วันนี้เป็นวันแย่ๆของเรา มันไม่มีเรื่องอะไร แต่บางทีเราก็สามารถรู้สึกดาวน์ได้ เราอยากหายตัวไป อยากให้ทุกอย่างมันหยุด อยากให้เวลาหยุดเดิน แต่เราไม่ได้อยากฆ่าตัวตายนะ เรารู้ว่า ซักวันเราคงจะผ่านมันไป แต่แค่ไม่รู้วันไหน และวันนี้เราอยากได้กำลังใจ จากเพื่อนแปลกหน้าในอินเตอร์เน็ต
บางครั้งเราก็อยากพิการ 555 จะได้หลุดจากชีวิตตรงนี้ แต่เสี้ยวหนึ่งในใจก็บอกว่า เราแค่หนีปัญหา เรายังอยากเห็นโลกวันข้างหน้า แต่เราไม่มีใครที่ทำให้เราเช่อมั่น ทำให้เราปลอดภัย ทำให้เรามีกำลังใจ ทำให้เราได้ระบายความเจ็บปวด ความรู้สึก ไม่มีใครเติมเต็มบางอย่างที่เราก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร จริงๆจะว่ามีก็พอมีเพื่อนที่เราคิดว่า ถ้าได้คุยก็คงสบายใจขึ้น เพียงแต่เค้าก็มีชีวิตส่วนตัวที่ต้องดูแล เราไม่อยากเป็นภาระใคร
เราไม่รู้จะบอกแม่ บอกพ่อยังไงว่าเราป่วย แม่กับพ่อเราแยกทางกัน เราเองก็ไม่ได้ใช้ชีวิตกับเค้ามากนัก เราต้องไปเรียนที่ต่างจังหวัดตั้งแต่ม.1 จนทุกวันนี้ เราไม่ได้ใช้ชีวิตกับพ่อแม่มากนัก เรามักจะรู้สึกว่าเราขาดอะไรบางอย่าง เราไม่ร็ว่าจะอธิบายยังไงว่าเราป่วย เรากลัวเค้ามองง่าเราคิดไปเอง หรือใช้ชีวิตยังไงให้ซึมเศร้า
จริงๆความสัมพันธ์ของเรากับแม่ก็ไม่แย่ ถึงแม้ว่าจะไม่ค่อยได้ติดต่อกัน แต่เรารู้สึกว่าเราอยากขอโทษ เราเคยทำตัวแย่ๆ เคยก้าวร้าวใส่เขา ตอนนี้เราคิดว่าส่วนหนึ่ง เพราะเราป่วยมานานแต่เราไม่รู้ตัว เราอยากขอโทษ แม้ว่าแม่จะให้อภัยและลืมหลายๆอย่างไปแล้ว
จริงๆวันนี้ก็แค่วันแย่ๆอีกวันที่เราอยากจะก้าวผ่านมันไป จริงๆ การได้พิมพ์นี่ก็ทำให้เรามีสมาธิ และรู้สึกดีขึ้นบ้าง เราเองก็พึ่งคุยกับสายด่วนสุขภาพจิตเมื่อสักครู่ แต่เราก็ยังอยากได้กำลังใจจากใครสักคน อยากได้คำแนะนำดีๆให้เราก้าวต่อไป
สำหรับใครที่จะเข้ามาด่า หรือซ้ำเติม ได้โปรดอย่าเลย เราไม่คิดว่าเราจะรับไหว
สุดท้ายเราอยากแชร์อาการของเรา เผื่อจะทำให้ใครๆมองเห็นภาพมากขึ้น
1.ภายนอกเราดูปกติมาก เรายังคงยิ้ม คุยเรื่องตลกๆกับเพื่อนได้ และเราอาจรู้สึกขำจริงๆในตอนนั้น แต่เมื่อเราอยู่คนเดียว เรากลับรู้สึกโดดเดี่ยว ท้อแท้ เบื่อ ไม่มีใคร มันว่างเปล่าเหมือนเราสู้อยู่ลำพัง
2. เราเคยเป็นคนที่เรียนดี ตั้งแต่มัธยม จบมหาวิทยาลัยด้วยเกียรตินิยม แต่ทุกวันนี้การงานเราค่อนข้างมีปัญหา เกือบจะบ่อยๆ เรากลัวการติดต่อผู้คน เรากลัวว่าเค้าจะคิดยังไงกับเรา เราก็พอรู้ทันจิต ว่ามันอาจเป็นอัตตา หรืออะไรบางอย่างทางศาสนาพุทธ แต่เราออกมาจากตรงนั้นไม่ได้ เราติดวกวนอยู่ในนั้น
เราจะออกจากสิ่งที่เราอยู่ตรงนี้ก็ไม่ได้ มันมีปัจจัยหลายๆอย่างที่เราบอกไม่ได้ ถ้าเราลาออกได้เราคงไม่รีรอที่จะทำมัน เราอยากเรียนรู้ที่จะอยู่กับตัวเอง อยู่กับงานให้ได้
3. เรายังสามารถดูหนังฟังเพลงได้ (ยังคงสนุกไปกับมันได้) จนเราไปถามหมอว่า นี่เราผิดหรือเปล่าที่เราไม่เศร้าและสนุกไปกับมัน เราสามารถมีความสุขสนุกในช่วงเวลานั้นๆ แต่ความสุขบางอย่างในใจเรา ที่เราตามหา มันกลับว่างเปล่าอย่างบอกไม่ถูก
3. เราไม่เคยทำร้ายตัวเอง ไม่เคยคิดฆ่าตัวตาย (เป็นโชคดีอย่างหนึ่งของเรา) แต่เราก็รู้สึกว่าโลกนี้มันว่างเปล่าอย่างบอกไม่ถูก
4.เราไม่ได้ซึมเศร้าตลอดเวลา บางทีก็เป็นอาทิตย์ละครั้งสองครั้ง แต่ทุกครั้งที่เป็นมันจมดิ่งจนถอนตัวไม่ขึ้น คิดซ้ำไปซ้ำมาแก้ปัญหาไม่ได้ บางครั้งก็นานเป็นอาทิตย์ บางครั้งก็ไม่กี่วัน ระยะห่างแต่ละคนั้งบางครั้งก็ไม่กี่อาทิตย์ บางครั้งก็เป็นเดือน ซึ่งเราเป็นมาร่วมสี่ปี
5.ช่วงที่เป็นหนักบางทีก็ร้องไห้คนเดียวจนเจ็บ เจ็บทั้งใจ เจ็บทั้งตา แต่วันนี้ไม่ได้ร้องมาก แค่น้ำตาไหลนิดๆ เราคิดว่า ยาน่าจะค่อนข้างได้ผล
คร่าวๆน่าจะประมาณนี่
ชีวิตเรามีแค่นั้น ไม่ได้มีอะไรหวือหวา ตื่นมา อาบน้ำกินข้าวกินยา มาทำงาน กลับบ้าน วนเวียนทุกวัน เราอยากเห็นความหมายของชีวิตเรา เราอยากหาย เราลืมไปแล้วว่าความสุขเป็นยังไง และหวังว่าเราจะได้พบมันอีกครั้ง 😊 เป็นกำลังใจให้เราหน่อยนะคะ