สวัสดีครับ

กระทู้นี้ไม่ได้มีเนื้อหาสาระอะไรมากมาย ไม่ได้มีเจตนาไม่ดี ไม่ต้องการทำให้ใครเสียหาย เพียงแต่อยากจะฝากถึงคนคนนึงครับ

เมื่อสักประมาณ 20:40 น. ผมและพี่ที่ทำงานได้ไปช้อปปิ้งที่ Tops Super Market สาขา เซ็นทรัลพระราม 9
และตัดสินใจซื้ออาหารไปนั่งกินที่ฟู้ดส์ตรงนั้น

ในขณะที่กำลังหาโต๊ะนั่ง ผมบังเอิญไปเห็น ผู้ชายคนนึง ใส่เสื้อสีขาว นั่งทานข้าวอยู่คนเดียว ผมมองจากระยะไกล ไม่รู้อะไรดลใจให้ผมชี้ไปตรงโต๊ะผู้ชายคนนั้น ซึ่งมีที่ว่างเหลืออยู่

พวกผมเลยไปขอเขานั่งด้วย ...

ใช่ครับ...

เขาน่ารัก

เขาใส่เสื้อเชิ้ตสีขาว ผิวขาวเหลืองกำลังดี รูปร่างสมส่วน ปากแดง น่าหลงใหล
เขานั่งกินอยู่คนเดียวซะด้วยสิ แต่เหมือนเขากินเสร็จแล้วและกำลังจะไปแล้ว

ผมกับพี่ๆ นั่งคุยเล่นกัน ผมและเขาคนนั้นนั่งห่างกันนิดนึง ผมไม่กล้ามองเขาตรงๆ ได้แต่แค่เหลือบมอง...

โครตใช่ ใช่มากๆ ไม่เคยเจอใครที่ทำให้ใจเต้นแรงมานานมากแล้ว

แต่เขากำลังจะไปแล้วอ่ะ ขอผมมองอีกนิดนึงนะ

เป็นจังหวะเดียวกันที่เขาหันมา เราสบตากันแวบนึง และเป็นผมที่หลบตาหนี ตีเนียนมาคุยกับพี่ๆต่อ

....และเขาก็ลุกออกจากโต๊ะ และเดินหายไป เห้อออ


เรื่องนี้ไม่ใช่นิยายนะครับ ไม่ต้องไล่ให้ผมไปห้องอื่น มันเป็นแค่โมเมนต์สั้นๆ ที่ทำให้ผมรู้สึกดีมากๆ เพราะเขาคือคนที่ทำให้ผมรู้สึกว่า ได้เจอคนที่ตามหา  

ถ้าใครอ่านแล้วรู้สึกว่าผมเพ้อเจ้อ ไร้สาระ หรือขี้มโน อันนี้ต้องขอโทษด้วยจริงๆนะครับ แต่ความจริงคือ ‘ผมแค่อยากใช้พื้นที่ตรงนี้เป็นการส่งสารถึงเขาคนนั้น เพราะผมไม่มีความกล้าพอที่ผมจะพูดความรู้สึกออกไป’

ถึงว่าจะเป็นเวลาแค่สั้นๆ ไม่ถึง 10 นาที แต่ถ้าคุณคนนั้น ได้แวะเข้ามาอ่านกระทู้นี้ ผมแค่อยากจะบอกว่า...

“พี่น่ารักมากครับ”

“พี่เป็นคนในสเป๊กผมเลยนะครับ”

“ผมคือเด็กผู้ชายเสื้อสีดำ ที่ไปขอพี่นั่งโต๊ะด้วย”

“พี่โสดอยู่มั้ยครับ แต่พี่กินข้าวคนเดียว ผมขอเหมาว่าโสดก่อนนะครับ”

“คงจะไม่ได้เจอกันแล้วล่ะมั้งครับ แต่อยากเจออีกนะครับ”

“อาจจะดูหน้าด้านไปนิดนึงนะครับ แต่ผมอยากบอกพี่ว่า...”

“ผมชอบพี่นะครับ^^”






ขอบคุณครับ..