สวัสดีค่ะเราอายุ15ปีเป็นเด็กนักเรียนธรรมดาทั่วไปวันๆก็เรียนๆอย่างเดียวค่ะเราค่อนข้างเป็นเด็กหัวดีเราสงสัยว่าเราเป็นโรคซึมเศร้ารึป่าวตามหัวข้อเลยค่ะ
อาการของเรานะคะ
-ชอบโทษตัวเองค่ะไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเคยโทษคนอื่นค่ะแต่พอคิดๆแล้วทุกอย่างเราผิดหมดเลย
-ควบคุมความคิดกับอารมณ์ไม่ค่อยดีนักค่ะหงุดหงิดง่ายใจดีก็ใจดีมากค่ะ
-เบื่อหน่ายขี้เกียจมากค่ะรู้ค่ะว่างานยังไม่เสร็จแต่คือเราอยากพัก
-กินเยอะมากกน้ำหนักขึ้นง่าย
-นอนเยอะมากถึงมากที่สุดนอนเท่าไหร่ก็รู้สึกไม่พอ
-อารมณ์อ่อนไหวง่ายใครพูดอะไรที่ไม่เข้าหูนี่ร้องไห้อย่างเดียวค่ะ
-อยู่ดีๆก็อยากร้องไห้ชอบร้องไห้มาก
-พยายามเถียงกับความคิดของตัวเองสู้ไม่ไหวค่ะแล้วก็จะร้องไห้ระเบิดออกมาเลย
-บางช่วงขยันมากกกดีดนั่นแหละค่ะพอนานๆไปก็กลับมาขี้เกียจ
-เสียใจกับเหตุการณ์เดิมๆในอดีตซ้ำๆถ้าเป็นคนอื่นคงเลิกเศร้าเสียใจไปนานแล้ว
-ชอบรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่าค่ะ
-เหนื่อยไปหมดท้อแท้ง่าย
-ชอบทำร้ายตัวเองค่ะทำตั้งแต่เด็ก
-พยายามวางแผนฆ่าตัวตายบ่อยครั้ง
-ตัดสินใจไม่เด็ดขาดกลัวไปหมด
-ชอบเปรียบเทียบตัวเองกับคนอื่น
-กลัวคนอื่นไม่เชื่อใจ
-ชอบคิดติดลบ
-ใส่ใจความรู้สึกคนอื่นมากเลย
-อ่านหนังสือได้งงมากอ่านยังไงก็ไม่เข้าสมอง
-เรียบเรียงคำพูดไม่ค่อยดีพูดผิดๆถูก
-คิดมากค่ะ
-ชอบปวดหัวแบบหน่วงๆ
เราเกิดมาในครอบครัวที่ชอบใช้กำลังในการตัดสินค่ะมีอะไรก็ตีก็ด่าด้วยคำพูดแรงๆเสมอบ่อยครั้งถูกตีจนเขียวช้ำน้อยใจค่ะเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็กแล้วค่ะไม่ค่อยได้รับความรักจากพ่อแม่เท่าไหร่เพราะท่านต้องไปทำงานอยู่ไกลกันค่ะทางบ้านรักหลานไม่เท่ากันค่ะ😢เราวางแผนฆ่าตัวตายตั้งแต่จำความได้เราพยายามสดใสมาตลอดแล้วพอมาคิดๆดูถามตัวเองค่ะมีความสุขแล้วจริงๆหรอนี่คือความสุขจริงๆใช่มั้ย
ไม่กล้าถามใครบอกหรือเล่าให้ใครฟังเพราะกลัวเค้าจะบอกว่าเราบ้าหรือคิดไปเองค่ะแม่เราบอกว่าเราฟุ้งซ่านจิตตกคิดไปเองเราเคยเล่าให้แม่ฟังค่ะท่านบอกเราว่าเราไม่ได้เป็นอะไรเราแค่พยายามลอกเลียนแบบพฤติกรรมของคนที่เป็นโรคนี้ท่านรู้สึกผิดหวังค่ะเราเลยสัญญากับตัวเองว่าจะไม่เล่าให้ท่านฟังอีกเคยเล่าให้เพื่อนฟังค่ะเหมือนเค้ารำคาญเหมือนเค้าจะเข้าใจนะคะแต่ก็ไม่เลยเค้าเปลี่ยนเรื่องคุยชวนคุยเรื่องอื่นทั้งๆที่เรากำลังเล่าถึงปัญหาของเราอยู่มันทำให้เรารู้ว่าไม่มีใครพร้อมที่จะรับฟังปัญหาของเราจริงๆค่ะเราไม่น่าเล่าให้เค้าฟังตั้งแต่เเรกเลย
ตอนนี้ก็กำลังทำตัวปกติค่ะคิดว่าตัวเองคงไม่ได้เป็นไร(เถียงกับความคิดตัวเอง)เราแค่จิตตกคิดไปเองค่ะ555😞😖
เราอยากทราบจริงๆว่าเราเป็นอะไรกันแน่ช่วยหน่อยนะคะไม่รู้จะไปถามใครหรือคุยกับใครแล้วค่ะกลัว...บางครั้งเราก็อารมณ์ดีจนน่าแปลกบางครั้งเราก็เศร้าดิ่งสุดๆความรู้สึกของเราไม่คงที่เลย....จากที่ได้อ่านมานะคะคนอื่นบอกอีกอย่างอาการมันไม่ค่อยตรงกับเราเท่าไหร่นักหรือว่าเราแค่คิดไปเองคะ?
อยากทราบว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้ารึป่าวหรือแค่คิดไปเอง?
อาการของเรานะคะ
-ชอบโทษตัวเองค่ะไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเคยโทษคนอื่นค่ะแต่พอคิดๆแล้วทุกอย่างเราผิดหมดเลย
-ควบคุมความคิดกับอารมณ์ไม่ค่อยดีนักค่ะหงุดหงิดง่ายใจดีก็ใจดีมากค่ะ
-เบื่อหน่ายขี้เกียจมากค่ะรู้ค่ะว่างานยังไม่เสร็จแต่คือเราอยากพัก
-กินเยอะมากกน้ำหนักขึ้นง่าย
-นอนเยอะมากถึงมากที่สุดนอนเท่าไหร่ก็รู้สึกไม่พอ
-อารมณ์อ่อนไหวง่ายใครพูดอะไรที่ไม่เข้าหูนี่ร้องไห้อย่างเดียวค่ะ
-อยู่ดีๆก็อยากร้องไห้ชอบร้องไห้มาก
-พยายามเถียงกับความคิดของตัวเองสู้ไม่ไหวค่ะแล้วก็จะร้องไห้ระเบิดออกมาเลย
-บางช่วงขยันมากกกดีดนั่นแหละค่ะพอนานๆไปก็กลับมาขี้เกียจ
-เสียใจกับเหตุการณ์เดิมๆในอดีตซ้ำๆถ้าเป็นคนอื่นคงเลิกเศร้าเสียใจไปนานแล้ว
-ชอบรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่าค่ะ
-เหนื่อยไปหมดท้อแท้ง่าย
-ชอบทำร้ายตัวเองค่ะทำตั้งแต่เด็ก
-พยายามวางแผนฆ่าตัวตายบ่อยครั้ง
-ตัดสินใจไม่เด็ดขาดกลัวไปหมด
-ชอบเปรียบเทียบตัวเองกับคนอื่น
-กลัวคนอื่นไม่เชื่อใจ
-ชอบคิดติดลบ
-ใส่ใจความรู้สึกคนอื่นมากเลย
-อ่านหนังสือได้งงมากอ่านยังไงก็ไม่เข้าสมอง
-เรียบเรียงคำพูดไม่ค่อยดีพูดผิดๆถูก
-คิดมากค่ะ
-ชอบปวดหัวแบบหน่วงๆ
เราเกิดมาในครอบครัวที่ชอบใช้กำลังในการตัดสินค่ะมีอะไรก็ตีก็ด่าด้วยคำพูดแรงๆเสมอบ่อยครั้งถูกตีจนเขียวช้ำน้อยใจค่ะเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็กแล้วค่ะไม่ค่อยได้รับความรักจากพ่อแม่เท่าไหร่เพราะท่านต้องไปทำงานอยู่ไกลกันค่ะทางบ้านรักหลานไม่เท่ากันค่ะ😢เราวางแผนฆ่าตัวตายตั้งแต่จำความได้เราพยายามสดใสมาตลอดแล้วพอมาคิดๆดูถามตัวเองค่ะมีความสุขแล้วจริงๆหรอนี่คือความสุขจริงๆใช่มั้ย
ไม่กล้าถามใครบอกหรือเล่าให้ใครฟังเพราะกลัวเค้าจะบอกว่าเราบ้าหรือคิดไปเองค่ะแม่เราบอกว่าเราฟุ้งซ่านจิตตกคิดไปเองเราเคยเล่าให้แม่ฟังค่ะท่านบอกเราว่าเราไม่ได้เป็นอะไรเราแค่พยายามลอกเลียนแบบพฤติกรรมของคนที่เป็นโรคนี้ท่านรู้สึกผิดหวังค่ะเราเลยสัญญากับตัวเองว่าจะไม่เล่าให้ท่านฟังอีกเคยเล่าให้เพื่อนฟังค่ะเหมือนเค้ารำคาญเหมือนเค้าจะเข้าใจนะคะแต่ก็ไม่เลยเค้าเปลี่ยนเรื่องคุยชวนคุยเรื่องอื่นทั้งๆที่เรากำลังเล่าถึงปัญหาของเราอยู่มันทำให้เรารู้ว่าไม่มีใครพร้อมที่จะรับฟังปัญหาของเราจริงๆค่ะเราไม่น่าเล่าให้เค้าฟังตั้งแต่เเรกเลย
ตอนนี้ก็กำลังทำตัวปกติค่ะคิดว่าตัวเองคงไม่ได้เป็นไร(เถียงกับความคิดตัวเอง)เราแค่จิตตกคิดไปเองค่ะ555😞😖
เราอยากทราบจริงๆว่าเราเป็นอะไรกันแน่ช่วยหน่อยนะคะไม่รู้จะไปถามใครหรือคุยกับใครแล้วค่ะกลัว...บางครั้งเราก็อารมณ์ดีจนน่าแปลกบางครั้งเราก็เศร้าดิ่งสุดๆความรู้สึกของเราไม่คงที่เลย....จากที่ได้อ่านมานะคะคนอื่นบอกอีกอย่างอาการมันไม่ค่อยตรงกับเราเท่าไหร่นักหรือว่าเราแค่คิดไปเองคะ?