ผมมองย้อนกลับไปตอนวัยเด็กแล้วแอบคิดไม่ได้ว่าเราเติบโตมาถึงวันนี้ได้ยังไง
    ชีวิตในวัยเด็กของผมมันน่าลำบากมากๆไม่ขอเล่าถึงปัญหาครอบครัวนะครับ ขอพูดแค่สิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวผมก็พอ ตั้งแต่จำความได้แม่ผมทำงานก่อสร้างตระเวนไปทั่วเลยผมก็ตามติดแม่มาตลอด จนอายุ 5-6 ขวบตัวผมเองต้องเข้าเรียนอนุบาล สุดท้ายผมก็ไม่ได้เรียนอนุบาลแต่แม่ก็หาซื้อสมุดเขียนลากเส้นมาให้ผมหัดเขียนนะเวลาแม่ไปทำงาน แต่ด้วยเราเป็นเด็กก็เล่นซุกซนอย่างเดียวไม่คิดอะไรทั้งนั้น อยากเขียนก็เขียนไม่อยากเขียนก็ไปเล่นตามประสาเด็กๆ แต่พอมาถึงอายุ 7 ขวบ คราวนี้ต้องเข้าเรียนแล้ว ป.1 แม่ก็เอาเรามาให้อยู่ที่บ้านยาย ตอนนั้นร้องให้เป็นเดือนกว่าจะทำใจได้และเป็นปกติ เข้าเรียนก็เขียนหนังสือไม่เป็นทำอะไรไม่ได้เลยเกี่ยวกับการเรียนครูจะให้ผมไปเรียนเตรีมอนบาลก่อนแต่แม่ก็ไม่ยอมแม่บอกว่าผม 7 ขวบแล้วต้องอยู่ ป.1 ครูก็เลยจำใจแต่ก็โชคดีมากๆที่ได้ครูประจำชั้นดีมากๆสอนเราหลังเลิกเรียนทุกวัน จำความรู้สึกตอนนั้นได้เลยโคตรเกลียดครูเลยสอนเราอยู่คนเดียวและครูโหดมาก ผมนี่กลัวแกจนตัวสั่นไปหมด จนเทอมแรกผ่านไปเกรดออกตอนนั้นผมจำไม่ได้เลยว่าได้อะไรบ้างไม่เคยอยู่ในความทรงจำผมเลย แต่รู้สึกเหมือนมีคนดูถูกเยาะเย้ยมากมายเพราะเค้าเอาไปเทียบกับลูกๆของเค้าซึ่งก็ญาติๆผมนี่แหละ ซึ่งมันกลับกันกับเทอมสองของ ป.1 ผมจำได้แทบทุกตัวของเกรดเลย ผมจำได้ว่าผมเกรด 3 ตัวเดียวที่เหลือ 4 หมดเลยของ ป.1 เทอม 2 จำได้ตอนนั้นโคตรมีความสุขเลยตอนสมุดพก(ใบเกรด) ออกดู พอเข้า ป.2 ผมก็โดนย้ายโรงเรียนไปอยู่บ้านกับพ่อ-แม่ ความลำบากของผมหนักมากขึ้นตั้งแต่ตอนนั้นมาเลย ชีวิตเด็ก ป.2 ต้องทำงานหาเงินช่วยแม่แล้วตั้งแต่ตอนนั้น  ว่างๆจะเข้ามาเล่าต่อนะครับ

ที่เขียนมาไม่ได้หวังอะไรทั้งนั้นแค่อยากระบายออกมาเฉยๆนะครับ ถ้าใครคิดว่ามันไร้สาระก็ปล่อยผ่านไปนะครับ ผมยังเขียนไม่เก่ง เขียนครั้งแรก ผิดพลาดประการใดก็ขออภัยด้วยนะครับ