พร้อมจะเปลี่ยนถ้าเป็นเธอ

ผมรู้ตัวว่าค่อนข้างจะมีอารมณ์กับเพศเดียวกันตั่งแต่ป.6ได้ แต่! มันมีจุดเปลี่ยนครั้งหนึ่งทำให้ผมเปลี่ยนความคิดไป คือ ผมย้ายเข้ามาเรียนในตัวเมืองมาแบบหัวเดียวกระเทียมลีบ ผมปรับตัวไม่ได้เรียนไม่ทัน ผมเหนื่อยมากนั่งร้องไห้กับแม่อยากกลับไปเรียนที่หมู่บ้านเดิม แต่ไม่ได้เพราะพ่อบังคับให้เรียนต่อไป ผมท้อมาก จนครั้งหนึ่งผมขาดเรียนไม่สบายต้องตามงาน แต่ผมตามไม่ทันเลย ส่วนหนึ่งจากเรียนไม่เก่งและเข้ากับเพื่อนไม่ได้ ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งให้ผมยืมสมุดงาน ผมดีใจมาก เธอเป็นเหมือนแสงสว่างในตอนนั้น ผมกับเธอเริ่มสนิดกันมากขึ้น เธอพาผมเข้ากลุ่มเข้าสังคมกับเพื่อน ผมเริ่มปรับตัวได้ ผมเริ่มมีเพื่อนมากขึ้นจนบางครั้งผมแทบจะไม่ได้จนใจเธอ แต่ทุกครั้งที่อยู่ไกล้เธอผมมักจะมีความสุขเสมอ แต่ในสมัยนั้นผมแยกไม่ออกจริงๆว่าความรู้สึกแบบนี้มันคืออะไร ผู้ชายผมก็มอง เธอคนนั้นก็... เพราะงั้นผมจึงเก็บความรู้สึก"ที่มีต่อเธอ"ไว้ลึกและเผยให้เห็นแค่ส่วนที่คนทั่วไปตัดสินคือเพศเดียวกัน ผมทำแบบนี้และอยู่ข้างเธอมาตลอด ถึงบางครั้งผมจะทำหน้าดีใจตอนเธอมีแฟนคนที่1,2,3และคนปัจจุบัน แต่ในใจผมนี้ ขอให้เลิกกันไวๆ(แลดูชั่วจังผม55) จนถึงตอนนี้ผมปี3จะ4ละผมก็ยังไม่ลืม ผมกับเธอแยกกันตามหาความฝัน แต่ยังโชคดีที่มอผมกับเธอไม่ไกลมากนัก ก็จะพากันไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยจนคนแถวนั้นหาว่าผมกับเธอเป็นแฟนกัน เธอก็ตอบมันเป็นเกย์ จ้า ใจหนึ่งผมก็อยากจะบอกนะ แต่ก็กลัวเสียเพื่อนที่ดีที่สุดไป แต่ถ้าบอกไปก็จะได้จบๆ ให้ผมจะอยู่ในสถานะที่ทำได้แค่เดินชนไหลกันเล่นแบบนี้ต่อไปก็ดีมั้ง อยากจะก้าวกับเพศเดียวกันแต่มันแม้งไม่ลืมไม่รู้ทำไม กูอยากจะบอกวะ "ผู้ชายกูก็มอง แต่ถ้าเป็น คนเดียวที่เป็นผู้หญิง กูพร้อมเปลี่ยนวะ" #เรื่องจริงไม่ได้มโนนะครับ