เป็นหัวข้อกระทู้ที่รู้ว่า บาป แน่ๆ แต่ก็ปรึกษาใครไม่ได้จริงๆค่ะ
หาข้อสรุปและทางแก้ไข หรือทางที่ดีที่สุดไม่ได้จริงๆค่ะ
เลยอยากลองถามความคิดเห็นจากทุกๆคนดู
คือเป็นคนที่อยู่กับคุณแม่แบบตัวติดกันตั้งแต่เด็กๆเลยค่ะ เราไปไหนแม่ไปด้วยทุกที่ทุกเวลา
ทุกวันนี้คือเรากำลังจะขึ้นปี 3 แล้ว แต่แม่ยังไปเฝ้าที่มหาลัยทุกวันเลย (แต่อันนี้ไม่ใช่ประเด็นที่อึดอัดนะ รู้สึกดีมากกว่า)
ประเด็นมันอยู่ที่ความเป็นส่วนตัวค่ะ
ตั้งแต่ที่เราเริ่มมีเฟสบุ้ค คุณแม่ก็คือจะมาขอเล่นด้วยตลอด แต่ตอนนั้นเรายังเด็ก ก็ไม่ได้อะไรมาก เพราะมีแม่ดูแลมันก็ดีมากๆ
แต่พอยิ่งเราโตและมีเพื่อนมากเท่าไหร่ เขาเริ่มที่จะตอบแชทแทน อ่านแทน หรือแอบลบเแชท หรือโพสข้อความอะไรเกลื่อนเฟสไปหมดโดยที่เราไม่รู้ จนทำให้เราถูกมองว่าเป็นคนเพ้อเจ้อหนักมาก ช่วงมฬปลายนี่หนักเลยค่ะ กลายเป็นเพื่อนเริ่มไม่อยากคบเพราะคุณแม่จะโพสหรือตอบแชทด้วยคำพูดที่ค่อนข้างรุนแรงกับความรู้สึก มันเลยทำให้เรากลายเป็น คน 2 บุคลิคในสายตาคนอื่น เพราะในเฟสเป็นคนเพ้อเจ้อ แต่ตัวเราจริงๆเป็นคนสนุกสนาน แต่พูดน้อย
พอขึ้นมหาลัย มันต้องมีการรวมกลุ่มทำโปรเจคนู้นนี่นั่น เราได้เป็นหัวหน้าเลยต้องมีการสั่งงานเพื่อนๆในกลุ่ม. (ในไลน์) เขาก็จะสั่งให้เราห้ามล๊อครหัสโทรศัพและทุกๆเช้า เขาจะเอาโทรศัพของเราไปอ่าน และตอบแชททุกอย่างแทนเรา จนทำให้เพื่อนๆเข้าใจว่า เราเห็นเพื่อนๆเป็นลูกน้อง ไม่ทำคือโดนแซะโดนด่า เราอึดอัดมากๆเลยค่ะ. จะบอกเพื่อนว่าแม่เป็นคนพิมก็ไม่ได้ ปัญหามันเรื้อรังมากๆ เรื้อรังแบบนี้มาตั้งแต่เราอยู่ ม.3 จนจะขึ้น ปี 3 ก็ยังเหมือนเดิมจนตอนนี้เราสามารถพูดได้ว่า แม่เราคิดว่าเขาเป็นเราอีกร่างไปแล้ว คือเราสูญเสียความเป็นตัวเองมากๆ เรากลัวที่จะคิดเอง และการตอบคำถามคนอื่นเพราะมักจะถูกคุณแม่สั่งไว้ว่า ต้องตอบตามที่แม่บอก เพราะแม่คุยไปแล้ว.
จนตอนนี้เรื่องล่าสุด ที่เราคิดว่า มันเกินไปจริงๆคือ เรื่องคนคุยใหม่เราค่ะ แม่มักจะถามเราและให้เรารายงานเขาตลอดว่าคนคุยเราทำอะไรที่ไหนอย่างไร คือเราคุยกับเขาเรายังไม่อยากรู้ขนาดนั้นเลย เราอึดอัดที่จะเล่าจริงๆค่ะ บางครั้งถ้าอะไรไม่ถูกใจ แม่ก็จะสั่งให้เราโทรไปถามคนคุยเราเพื่อเอาคำตอบ จนตอนนี้แม่เอาไลน์เราไปเคลียกับคนคุยเราเองแล้ว แต่สวมรอย(ไม่อยากใช้คำนี้เลย)ว่าเป็นเราคุย อันที่จริงคุณแม่เราชอบคนคุยใหม่เรามากๆ มากกว่าแฟนเก่าเราคนก่อนเลย
เรากลัวจริงๆค่ะ อึดอัดมากๆด้วย. กลัวว่าสักวันหนึ่งถ้าเกิดความจริงเรื่องแม่สวมรอยเป็นเรามันมีคนรู้ขึ้นมา คนจะมองเราและแม่เรายังไง เรากลัวค่ะ แต่ต้องเก็บเอาไว้คนเดียว เราเหนื่อยมากจริงๆค่ะ แค่เรื่องเรียนที่ต้องรักษาเกรด กับเรื่องค่าใช้จ่ายในบ้านก็หนักหนาแล้ว
ถ้าเป็นเพื่อนๆพี่ๆน้องๆ จะมีวิธีการยังไงบ้างคะ
ปล.หนูรักแม่มากนะ แต่เรื่องนี้มึนอึดอัดจริงๆ ความเป็นตัวเองมันหายไปหมดแล้ว
ทำไงดี...รู้สึกอึดอัดแม่ตัวเองมากๆ
หาข้อสรุปและทางแก้ไข หรือทางที่ดีที่สุดไม่ได้จริงๆค่ะ
เลยอยากลองถามความคิดเห็นจากทุกๆคนดู
คือเป็นคนที่อยู่กับคุณแม่แบบตัวติดกันตั้งแต่เด็กๆเลยค่ะ เราไปไหนแม่ไปด้วยทุกที่ทุกเวลา
ทุกวันนี้คือเรากำลังจะขึ้นปี 3 แล้ว แต่แม่ยังไปเฝ้าที่มหาลัยทุกวันเลย (แต่อันนี้ไม่ใช่ประเด็นที่อึดอัดนะ รู้สึกดีมากกว่า)
ประเด็นมันอยู่ที่ความเป็นส่วนตัวค่ะ
ตั้งแต่ที่เราเริ่มมีเฟสบุ้ค คุณแม่ก็คือจะมาขอเล่นด้วยตลอด แต่ตอนนั้นเรายังเด็ก ก็ไม่ได้อะไรมาก เพราะมีแม่ดูแลมันก็ดีมากๆ
แต่พอยิ่งเราโตและมีเพื่อนมากเท่าไหร่ เขาเริ่มที่จะตอบแชทแทน อ่านแทน หรือแอบลบเแชท หรือโพสข้อความอะไรเกลื่อนเฟสไปหมดโดยที่เราไม่รู้ จนทำให้เราถูกมองว่าเป็นคนเพ้อเจ้อหนักมาก ช่วงมฬปลายนี่หนักเลยค่ะ กลายเป็นเพื่อนเริ่มไม่อยากคบเพราะคุณแม่จะโพสหรือตอบแชทด้วยคำพูดที่ค่อนข้างรุนแรงกับความรู้สึก มันเลยทำให้เรากลายเป็น คน 2 บุคลิคในสายตาคนอื่น เพราะในเฟสเป็นคนเพ้อเจ้อ แต่ตัวเราจริงๆเป็นคนสนุกสนาน แต่พูดน้อย
พอขึ้นมหาลัย มันต้องมีการรวมกลุ่มทำโปรเจคนู้นนี่นั่น เราได้เป็นหัวหน้าเลยต้องมีการสั่งงานเพื่อนๆในกลุ่ม. (ในไลน์) เขาก็จะสั่งให้เราห้ามล๊อครหัสโทรศัพและทุกๆเช้า เขาจะเอาโทรศัพของเราไปอ่าน และตอบแชททุกอย่างแทนเรา จนทำให้เพื่อนๆเข้าใจว่า เราเห็นเพื่อนๆเป็นลูกน้อง ไม่ทำคือโดนแซะโดนด่า เราอึดอัดมากๆเลยค่ะ. จะบอกเพื่อนว่าแม่เป็นคนพิมก็ไม่ได้ ปัญหามันเรื้อรังมากๆ เรื้อรังแบบนี้มาตั้งแต่เราอยู่ ม.3 จนจะขึ้น ปี 3 ก็ยังเหมือนเดิมจนตอนนี้เราสามารถพูดได้ว่า แม่เราคิดว่าเขาเป็นเราอีกร่างไปแล้ว คือเราสูญเสียความเป็นตัวเองมากๆ เรากลัวที่จะคิดเอง และการตอบคำถามคนอื่นเพราะมักจะถูกคุณแม่สั่งไว้ว่า ต้องตอบตามที่แม่บอก เพราะแม่คุยไปแล้ว.
จนตอนนี้เรื่องล่าสุด ที่เราคิดว่า มันเกินไปจริงๆคือ เรื่องคนคุยใหม่เราค่ะ แม่มักจะถามเราและให้เรารายงานเขาตลอดว่าคนคุยเราทำอะไรที่ไหนอย่างไร คือเราคุยกับเขาเรายังไม่อยากรู้ขนาดนั้นเลย เราอึดอัดที่จะเล่าจริงๆค่ะ บางครั้งถ้าอะไรไม่ถูกใจ แม่ก็จะสั่งให้เราโทรไปถามคนคุยเราเพื่อเอาคำตอบ จนตอนนี้แม่เอาไลน์เราไปเคลียกับคนคุยเราเองแล้ว แต่สวมรอย(ไม่อยากใช้คำนี้เลย)ว่าเป็นเราคุย อันที่จริงคุณแม่เราชอบคนคุยใหม่เรามากๆ มากกว่าแฟนเก่าเราคนก่อนเลย
เรากลัวจริงๆค่ะ อึดอัดมากๆด้วย. กลัวว่าสักวันหนึ่งถ้าเกิดความจริงเรื่องแม่สวมรอยเป็นเรามันมีคนรู้ขึ้นมา คนจะมองเราและแม่เรายังไง เรากลัวค่ะ แต่ต้องเก็บเอาไว้คนเดียว เราเหนื่อยมากจริงๆค่ะ แค่เรื่องเรียนที่ต้องรักษาเกรด กับเรื่องค่าใช้จ่ายในบ้านก็หนักหนาแล้ว
ถ้าเป็นเพื่อนๆพี่ๆน้องๆ จะมีวิธีการยังไงบ้างคะ
ปล.หนูรักแม่มากนะ แต่เรื่องนี้มึนอึดอัดจริงๆ ความเป็นตัวเองมันหายไปหมดแล้ว