- เรื่องที่จะเล่าต่อไปนี้ ต้องย้อนกลับไปเมื่อ 10 กว่าปีก่อน สมัยที่ผมยังอยู่ ม.1 ตอนนั้นจำได้ว่า ผมเลิกเรียนกลับมาถึงบ้านแล้ว เวลาประมาณ 4 โมงเย็น ช่วงที่กำลังแดดร่มลมตก บ้านผมเป็นบ้านเดี่ยวชั่นเดียวและเป็นปูนทั้งหลัง ทางเข้า/ออก มีแค่ประตูหลังบ้านแค่ทางเดียว เพราะยังไม่ได้ทำประตู้หน้าบ้านใหม่ซึ่งใช้ไม้สนสองต้นตอกกั้นไม้อัดเอาไว้
เวลาผมกลับจากโรงเรียนก็ต้องเดินอ้อมมาทางหลังบ้าน ผมไขกุญแจแล้วเปิดประตูออก เนื่องด้วยบรรยากาศตอนเย็นๆ มันเลยทำให้ภายในบ้านดูมืดๆ แต่ก็ยังพอที่จะมองเห็นได้บ้างเพราะแสงแดดจากภายนอกที่ส่องผ่านช่องลม ผมกำลังจะก้าวเข้าไปในบ้าน.. อ้อ!! บ้านผมเป็นบ้านเล็กๆ ไม่ใหญ่มาก เพราะอยู่กันแค่สองคน พื่นที่เป็นสี่เหลี่ยมด้านเท่าทุกด้าน มีห้องนอนห้องเดียวอยู่ตรงกลางติดกับผนังด้านนึง แบบนี้ครับ...
- ต่อจากเมื่อกี้นะครับ
จู่ๆ สายตาของผมมันดันเห็นหัวไหล่ของคนยืนหันหลังติดกับมุมห้อง (ตามรูป) ผมหยุดชะงักด้วยความตกใจ แล้วเผลออุทานออกมาว่า "เฮ้ย!!" แล้วไหล่ของคนนั้นค่อยๆ ออกมาจากมุมห้อง มันทำให้ผมเห็นหัวของเขา ประมาณว่า ยืนหันหลังให้ผมแล้วค่อยๆ หันกลับมามองช้าๆ หัวของเขาเอียงทำมุมนิดนึง แล้วทำเหมือนกำลังแอบมองผมอยู่น่ะครับ จากนั้นไม่นานเขาก็ดึงตัวเองกลับเขาไปหลบหลังมุมเหมือนเดิม สมองผมไม่ได้คิดอะไรเลยนอกจากเสียงในหัวผมที่พูดว่า "วิ่งเถอะ" ผมล้มแล้วภาพก็ตัดไปเลย...
ผมตื่นมาอีกทีก็ค่ำๆ แล้ว เพราะแม่ผมเอง แม่กลับมาจากที่ทำงานแล้วมาเห็นลูกชายตัวเองนอนอยู่ที่พื้นนอกบ้าน แม่ผมถามสาเหตุ ผมเลยเล่าให้แม่ฟังว่าเกิดอะไรขึ้น แม่ยิ้มแล้วบอกว่า "คิดมากน่าาา" แม่ไม่ยอมบอกว่ามันคืออะไร เป็นใคร จนผมโตมาจนถึงตอนนี้ ก็ยังไม่รู้ว่าเป็นผี วิญญาณ หรืออะไรกันแน่...
ปล.ตอนนั้นที่บ้านผมยังไม่ได้ตั้งศาลพระถูมินะครับ (นี่แหละมั้ง สาเหตุ) ผมเดาเอาเองน่ะครับ
เรื่องหลอนตอนเด็ก
เวลาผมกลับจากโรงเรียนก็ต้องเดินอ้อมมาทางหลังบ้าน ผมไขกุญแจแล้วเปิดประตูออก เนื่องด้วยบรรยากาศตอนเย็นๆ มันเลยทำให้ภายในบ้านดูมืดๆ แต่ก็ยังพอที่จะมองเห็นได้บ้างเพราะแสงแดดจากภายนอกที่ส่องผ่านช่องลม ผมกำลังจะก้าวเข้าไปในบ้าน.. อ้อ!! บ้านผมเป็นบ้านเล็กๆ ไม่ใหญ่มาก เพราะอยู่กันแค่สองคน พื่นที่เป็นสี่เหลี่ยมด้านเท่าทุกด้าน มีห้องนอนห้องเดียวอยู่ตรงกลางติดกับผนังด้านนึง แบบนี้ครับ...
- ต่อจากเมื่อกี้นะครับ
จู่ๆ สายตาของผมมันดันเห็นหัวไหล่ของคนยืนหันหลังติดกับมุมห้อง (ตามรูป) ผมหยุดชะงักด้วยความตกใจ แล้วเผลออุทานออกมาว่า "เฮ้ย!!" แล้วไหล่ของคนนั้นค่อยๆ ออกมาจากมุมห้อง มันทำให้ผมเห็นหัวของเขา ประมาณว่า ยืนหันหลังให้ผมแล้วค่อยๆ หันกลับมามองช้าๆ หัวของเขาเอียงทำมุมนิดนึง แล้วทำเหมือนกำลังแอบมองผมอยู่น่ะครับ จากนั้นไม่นานเขาก็ดึงตัวเองกลับเขาไปหลบหลังมุมเหมือนเดิม สมองผมไม่ได้คิดอะไรเลยนอกจากเสียงในหัวผมที่พูดว่า "วิ่งเถอะ" ผมล้มแล้วภาพก็ตัดไปเลย...
ผมตื่นมาอีกทีก็ค่ำๆ แล้ว เพราะแม่ผมเอง แม่กลับมาจากที่ทำงานแล้วมาเห็นลูกชายตัวเองนอนอยู่ที่พื้นนอกบ้าน แม่ผมถามสาเหตุ ผมเลยเล่าให้แม่ฟังว่าเกิดอะไรขึ้น แม่ยิ้มแล้วบอกว่า "คิดมากน่าาา" แม่ไม่ยอมบอกว่ามันคืออะไร เป็นใคร จนผมโตมาจนถึงตอนนี้ ก็ยังไม่รู้ว่าเป็นผี วิญญาณ หรืออะไรกันแน่...
ปล.ตอนนั้นที่บ้านผมยังไม่ได้ตั้งศาลพระถูมินะครับ (นี่แหละมั้ง สาเหตุ) ผมเดาเอาเองน่ะครับ