เรียกได้ว่าอันนี้เป็นกระทู้ตั้งคำถามแนวจริยธรรมของมนุษย์เลยก็ได้ค่ะ
คือว่าเราทำงานเป็นพนักงานบริษัทหนึ่งแหละ
แล้วเวลาที่เรากินของแล้วมันเหลือ เราก็เก็บไว้ในตู้เย็น แต่พอเราจะหามันอีกทีนึง ปรากฏมาทราบทีหลังว่า มีคนกินไปแล้ว...
เหตุการณ์ที่ 1
เราได้มีการปาร์ตี้อาหารกลางวันกันบนออฟฟิต
และมีเครื่องดื่มที่ซื้อมาด้วย นั่นคือ...เป๊ปซี่ขวดใหญ่สุดในเซเว่น 2 ขวด ซึ่ง นั่นแหละค่ะ กินไม่หมด สุดท้ายก็ต้องมี 1 ขวดไปนอนอยู่ในตู้เย็น ซึ่งมันเหลือประมาณ 3.5/4 ของขวด (ประมาณค่อนขวดค่ะ) หลังจากนั้นประมาณ 2-3 วัน (เรากินกันวันศุกร์ วันจันทร์เรามาออฟฟิต) เรากะว่าจะเอามากินต่อ (ปล. เครื่องดื่ม 2 ขวดใหญ่เราไปซื้อเอง) เราหาไม่เจอเลยถามพี่แม่บ้าน ซึ่งแม่บ้านบริษัทเรามีคนเดียว
เรา: พี่..คะ เป๊ปซี่ขวดใหญ่หายไปไหนอ่ะ ?
พี่แม่บ้าน: อ่อ พี่กินหมดแล้วอ่ะ มันหายซ่าแล้ว..^^
ในใจเราคิดเลยว่า เห้ย ได้หรอวะ !?!?!
ตอนแรกเราก็พยายามไม่คิดเยอะนะ อะจะกินก็กิน เค้าคงอยากกินแหละ แต่มันเหลือตั้งเยอะอ่ะ หมดขวดเลยหรอ ?
แต่พอคิดอีกทีคือ แล้วพี่รู้ได้ไงว่ามันหายซ่าแล้วถ้าไม่ได้เปิดกินไปก่อน...?
คิดแล้วหงุดหงิดได้แต่ปล่อยผ่านไป
จนมาเมื่อวาน
เหตุการณ์ที่ 2
หัวหน้าเราชอบซื้อชเวปส์มาเก็บ เวลาเบื่อๆก็จะเอาออกมากิน มันมีอยู่ในตู้เย็น 4-5 กระป๋อง
เมื่อวาน..
พี่หัวหน้า: แกๆ ชเวปส์ที่พี่ซื้อมายังอยู่มั้ยอ่ะ ไปดูให้หน่อยสิ
เรา: #เดินไปห้องครัว เปิดตู้เย็น...ดูที่เคยเก็บชเวปส์
...ไม่มี....
เรา: พี่คะ...ชเวปส์ที่แช่ตรงนี้หายไปไหนแล้วอ่าา?
พี่แม่บ้าน:อ่อ พี่กินหมดแล้วอ่ะ เห็นมันนานแล้ว...
เห้ยยยยยย ได้หรอออออ ? เป๊ปซี่เราพี่อ้างว่าหายซ่า พี่ก็กินไป ชเวปส์พี่อ้างว่านานไป พี่กินไปแล้ว ทั้งๆที่มันเป็นกระป๋องอ่ะ ...
ได้หรอ ..?
เอาจริงๆเรารู้สึกโมโหนะ แบบทำไมวะ ? มีมารยาทมั้ยเนี่ย ทำแบบนี้ได้หรอวะ โตกันมายังไง=_=? ถ้าเราไม่หาก็ไม่รู้หรอกว่าของหายไป
เราเลยมาถามเพื่อนๆว่า เราใจแคบไปป่ะ เรารู้สึกไม่โอเค คนอื่นๆรู้สึกแบบเรามั้ย ถ้าตรรกะเราผิดเพี้ยน เราจะได้เปลี่ยนความคิดใหม่
ขอบคุณค่ะ
เราใจแคบไปมั้ย ที่รู้สึกไม่ดีเวลามีคนมากินของเรา โดยไม่ได้มาบอกเรา
คือว่าเราทำงานเป็นพนักงานบริษัทหนึ่งแหละ
แล้วเวลาที่เรากินของแล้วมันเหลือ เราก็เก็บไว้ในตู้เย็น แต่พอเราจะหามันอีกทีนึง ปรากฏมาทราบทีหลังว่า มีคนกินไปแล้ว...
เหตุการณ์ที่ 1
เราได้มีการปาร์ตี้อาหารกลางวันกันบนออฟฟิต
และมีเครื่องดื่มที่ซื้อมาด้วย นั่นคือ...เป๊ปซี่ขวดใหญ่สุดในเซเว่น 2 ขวด ซึ่ง นั่นแหละค่ะ กินไม่หมด สุดท้ายก็ต้องมี 1 ขวดไปนอนอยู่ในตู้เย็น ซึ่งมันเหลือประมาณ 3.5/4 ของขวด (ประมาณค่อนขวดค่ะ) หลังจากนั้นประมาณ 2-3 วัน (เรากินกันวันศุกร์ วันจันทร์เรามาออฟฟิต) เรากะว่าจะเอามากินต่อ (ปล. เครื่องดื่ม 2 ขวดใหญ่เราไปซื้อเอง) เราหาไม่เจอเลยถามพี่แม่บ้าน ซึ่งแม่บ้านบริษัทเรามีคนเดียว
เรา: พี่..คะ เป๊ปซี่ขวดใหญ่หายไปไหนอ่ะ ?
พี่แม่บ้าน: อ่อ พี่กินหมดแล้วอ่ะ มันหายซ่าแล้ว..^^
ในใจเราคิดเลยว่า เห้ย ได้หรอวะ !?!?!
ตอนแรกเราก็พยายามไม่คิดเยอะนะ อะจะกินก็กิน เค้าคงอยากกินแหละ แต่มันเหลือตั้งเยอะอ่ะ หมดขวดเลยหรอ ?
แต่พอคิดอีกทีคือ แล้วพี่รู้ได้ไงว่ามันหายซ่าแล้วถ้าไม่ได้เปิดกินไปก่อน...?
คิดแล้วหงุดหงิดได้แต่ปล่อยผ่านไป
จนมาเมื่อวาน
เหตุการณ์ที่ 2
หัวหน้าเราชอบซื้อชเวปส์มาเก็บ เวลาเบื่อๆก็จะเอาออกมากิน มันมีอยู่ในตู้เย็น 4-5 กระป๋อง
เมื่อวาน..
พี่หัวหน้า: แกๆ ชเวปส์ที่พี่ซื้อมายังอยู่มั้ยอ่ะ ไปดูให้หน่อยสิ
เรา: #เดินไปห้องครัว เปิดตู้เย็น...ดูที่เคยเก็บชเวปส์
...ไม่มี....
เรา: พี่คะ...ชเวปส์ที่แช่ตรงนี้หายไปไหนแล้วอ่าา?
พี่แม่บ้าน:อ่อ พี่กินหมดแล้วอ่ะ เห็นมันนานแล้ว...
เห้ยยยยยย ได้หรอออออ ? เป๊ปซี่เราพี่อ้างว่าหายซ่า พี่ก็กินไป ชเวปส์พี่อ้างว่านานไป พี่กินไปแล้ว ทั้งๆที่มันเป็นกระป๋องอ่ะ ...
ได้หรอ ..?
เอาจริงๆเรารู้สึกโมโหนะ แบบทำไมวะ ? มีมารยาทมั้ยเนี่ย ทำแบบนี้ได้หรอวะ โตกันมายังไง=_=? ถ้าเราไม่หาก็ไม่รู้หรอกว่าของหายไป
เราเลยมาถามเพื่อนๆว่า เราใจแคบไปป่ะ เรารู้สึกไม่โอเค คนอื่นๆรู้สึกแบบเรามั้ย ถ้าตรรกะเราผิดเพี้ยน เราจะได้เปลี่ยนความคิดใหม่
ขอบคุณค่ะ