สวัสดีครับ
คือตามชื่อกระทู้ครับผมอยากทราบว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้าหรือเปล่า เพราะว่า
เวลาเศร้าเสียใจน้อยใจ มันจะเจ็บที่หัวใจคือมันเจ็บมากๆมันทรมานมากครับ อีกอย่างนึงผมอยากรู้ว่ผมเป็นไบโพล่าด้วยหรือเปล่า
ตอนนี้ผมอยู่ ม.2
คือเรื่องมันมีอยู่ว่า
ตอนม.1 ผมเคยทะเลาะกับเเม่ด้วยว่าเเม่ไม่ค่อยมีเวลาให้ผมเลยเอาเเต่ทำงาน พอเหนื่อยเเม่ก็พาลใส่ผท แม่เอาเเต่บอกว่าทำงานเพื่อให้ผมสบานเเต่ไม่เคยถามผมเลยว่าผมต้องการหรือเปล่าคือเรื่องนี้มันทะเลาะมาตั้งเเต่ผทเรื่ยนประถมเเล้ว เเต่ครั้งนี้เเรงที่สุดคือ ตอนม.1 ครูที่โรงเรียนสั่งงานหนักมากมีกิจกรรมมากมากผมต้องไปช่วยตลอดเเล้วเหนื่อยพอถึงบ้านผมอยากไปตลาดเเต่เเม่ไม่พาไปเพราะเเม่บอกว่าจะไปกินเลี้ยง ผมเลยน้อยใจ เเล้วก็ทะเลาะกันใหญ่มากเพราะเเม่ผมไม่เคยมีเวลาให้ผมเลยเเต่กลับมีเวลาให้อีกคน(เเฟนใหม่เเม่) เค้ามีเวลาให้เเล้วจะไปกินเลี้ยงด้วยกัน คือผมน้อยใจมาก ผมเลยพูดออกไปว่าเเบบนี้นะเหรอรักผมเเม่ไม่เคยเข้าใจอะไรผมเลย เเม่ก็เถียงว่าเเม่รักผมทำงานทุกอย่างเพื่อผม คือผมไม่ต้องการอะผมต้องการเเค่อยู่กับเเม่ ตอนนั้นมันเจ็บที่หัวใจมากมันเเป๊บที่ใจอะ ผมเลยเดินไปหยิบมีดในครัวมาเเล้วพูดว่า เเม่ไม่เคยเข้าใจอะไรผมเลย อยากไปก็ไปเลย ผมปิดเองที่เกิดมา ผมไม่น่าเกิดมาเลยถ้าผมไม่เกิดเเม่ก็ไม่ต้องมาลำบากหาเงินให้ผม ผมไม่น่ามีชีวิตอยู่ ผมน่าจะตายตั้งเเต่ชักครั้งนั้น คือมันเจ็บมากผมตัดสินใจว่าครั้งนี้จะเอามีดเเทงตัวเอง เเต่ผมทำไม่ได้ เพราะเเม่คุกเข่าขอโทษผม เเละสัณญาว่า จะดูเเลผมให้มาก เเต่สุดท้ายยังไง แม่ผมทำตามสัญญาก็จริงเเต่ไม่ได้นาน เเม่ก็ยังทำเเต่งานไม่ค่อยสนใจผมไปสนใจเเต่คนอื่นอยู่ดี มันหลายครั้งมากคำสัณญาที่ให้ดับผมมันคงไม่มีความหมายอะครับผมรู้ เพราะผมเกิดมาพ่อเเม่ก็เลิกกัน ผมไม่น่าเกิดมาหรอกครับ เเต่จะทำไงได้ในเมื่อผมเกิดมาเเล้ว เเล้วรู้ไหมครับผมเคยรักเเม่มาก เเต่ทุกวันนี้ ผมรู้สึกว่าผมทรมาน ความรักที่ผมให้มีมันชาไปเเล้วมั้งทุกคนเป็นกันไหมครับ ผมร้องไห้ให้กับเเม่ทุกเรื่อง จนผมเจ็บมากๆ มันไม่มีน้ำตาไหลออกมาเเล้วมันด้านชา เเต่มันก็เจ็บจี๊ดที่หัวใจทุกวันนี้ก็ยังเป็นครับล่าสุดวันนี้ครับ คือมันเกือบทุกเรื่องอะบางเรื่องผมถูกเพิ่อนใส่ร้ายเเม่ไม่เคยฟังเหตุผมของผมว่าผมทำหรือเปล่า สาเหตุที่ผมอยากพักคืออะไรผมต้องทำอย่างนี้เพราะอะไร แม่ผมเอาเเต่ความคิดของตัวเอง เเล้วมาว่าผม
รู้ไหมครับผมเริ่มคุยคนเดียวตั้งเเต่ป.3 เเม่ผมก็ชอบว่าเป็นบ้สเหรอ เเต่เป็นคุณคุณจะทนได้เหรอครับ เเม่ไม่เคยทำให้ผมมีความสุขเลย ผมเหงามากมันแวดใจมาก ผม้เลยต้องมาคุยคนเดียวมันเป็นทางเดียวที่ทำให้ผมหายเจ็บเพราะผมไม่สามารถบอกเพื่อนได้ เเม่ไม่เข้าใจผมเลย
บางครั้งครูที่โรงเรียนว่าผมด่าผมผมก็อยากจะเอามีดไปเเทงพวกเค้าอยากจะว่าพวกเค้าว่าว่าผมอย่างเดียวไม่หัดดูตัวเองบ้างเหรอว่าดีพอหรือยัง เวลาผทเกลียดใครผมอยากจะเอามีดไปเเทงคนๆนั้น มากครับ ผมเคยคิดจะเอามีเเทงลุงด้วยเพราะเค้าใช้งานผมเยอะ
ส่วนเรื่องที่ผมจะถามว่าผมเป็นไบโพล่าหรือเปล่า เป็นเพราะผมชอบอารามณ์เเปรปรวน อารมณ์ดีอยู่ดีๆก็หงุดหงิด บางทีเศร้าๆผมก็หัวเราะ มีความสุขเเล้วก็เศร้าเเล้วมันก็ปวดใจทุกครั้งเลย มันทรมานมากครับ มันเจ็บจนไม่อยากมีชีวิต
ผมควรทำยังไงครับผมทรมาน มันเจ็บมากเจ็บจี๊ดที่ใจ ผมควรทำยังไงครับ ผมไม่ไหวจริงๆ ผมไม่อยากทนเเล้ว
อยากทราบว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้าหรือเปล่า
คือตามชื่อกระทู้ครับผมอยากทราบว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้าหรือเปล่า เพราะว่า
เวลาเศร้าเสียใจน้อยใจ มันจะเจ็บที่หัวใจคือมันเจ็บมากๆมันทรมานมากครับ อีกอย่างนึงผมอยากรู้ว่ผมเป็นไบโพล่าด้วยหรือเปล่า
ตอนนี้ผมอยู่ ม.2
คือเรื่องมันมีอยู่ว่า
ตอนม.1 ผมเคยทะเลาะกับเเม่ด้วยว่าเเม่ไม่ค่อยมีเวลาให้ผมเลยเอาเเต่ทำงาน พอเหนื่อยเเม่ก็พาลใส่ผท แม่เอาเเต่บอกว่าทำงานเพื่อให้ผมสบานเเต่ไม่เคยถามผมเลยว่าผมต้องการหรือเปล่าคือเรื่องนี้มันทะเลาะมาตั้งเเต่ผทเรื่ยนประถมเเล้ว เเต่ครั้งนี้เเรงที่สุดคือ ตอนม.1 ครูที่โรงเรียนสั่งงานหนักมากมีกิจกรรมมากมากผมต้องไปช่วยตลอดเเล้วเหนื่อยพอถึงบ้านผมอยากไปตลาดเเต่เเม่ไม่พาไปเพราะเเม่บอกว่าจะไปกินเลี้ยง ผมเลยน้อยใจ เเล้วก็ทะเลาะกันใหญ่มากเพราะเเม่ผมไม่เคยมีเวลาให้ผมเลยเเต่กลับมีเวลาให้อีกคน(เเฟนใหม่เเม่) เค้ามีเวลาให้เเล้วจะไปกินเลี้ยงด้วยกัน คือผมน้อยใจมาก ผมเลยพูดออกไปว่าเเบบนี้นะเหรอรักผมเเม่ไม่เคยเข้าใจอะไรผมเลย เเม่ก็เถียงว่าเเม่รักผมทำงานทุกอย่างเพื่อผม คือผมไม่ต้องการอะผมต้องการเเค่อยู่กับเเม่ ตอนนั้นมันเจ็บที่หัวใจมากมันเเป๊บที่ใจอะ ผมเลยเดินไปหยิบมีดในครัวมาเเล้วพูดว่า เเม่ไม่เคยเข้าใจอะไรผมเลย อยากไปก็ไปเลย ผมปิดเองที่เกิดมา ผมไม่น่าเกิดมาเลยถ้าผมไม่เกิดเเม่ก็ไม่ต้องมาลำบากหาเงินให้ผม ผมไม่น่ามีชีวิตอยู่ ผมน่าจะตายตั้งเเต่ชักครั้งนั้น คือมันเจ็บมากผมตัดสินใจว่าครั้งนี้จะเอามีดเเทงตัวเอง เเต่ผมทำไม่ได้ เพราะเเม่คุกเข่าขอโทษผม เเละสัณญาว่า จะดูเเลผมให้มาก เเต่สุดท้ายยังไง แม่ผมทำตามสัญญาก็จริงเเต่ไม่ได้นาน เเม่ก็ยังทำเเต่งานไม่ค่อยสนใจผมไปสนใจเเต่คนอื่นอยู่ดี มันหลายครั้งมากคำสัณญาที่ให้ดับผมมันคงไม่มีความหมายอะครับผมรู้ เพราะผมเกิดมาพ่อเเม่ก็เลิกกัน ผมไม่น่าเกิดมาหรอกครับ เเต่จะทำไงได้ในเมื่อผมเกิดมาเเล้ว เเล้วรู้ไหมครับผมเคยรักเเม่มาก เเต่ทุกวันนี้ ผมรู้สึกว่าผมทรมาน ความรักที่ผมให้มีมันชาไปเเล้วมั้งทุกคนเป็นกันไหมครับ ผมร้องไห้ให้กับเเม่ทุกเรื่อง จนผมเจ็บมากๆ มันไม่มีน้ำตาไหลออกมาเเล้วมันด้านชา เเต่มันก็เจ็บจี๊ดที่หัวใจทุกวันนี้ก็ยังเป็นครับล่าสุดวันนี้ครับ คือมันเกือบทุกเรื่องอะบางเรื่องผมถูกเพิ่อนใส่ร้ายเเม่ไม่เคยฟังเหตุผมของผมว่าผมทำหรือเปล่า สาเหตุที่ผมอยากพักคืออะไรผมต้องทำอย่างนี้เพราะอะไร แม่ผมเอาเเต่ความคิดของตัวเอง เเล้วมาว่าผม
รู้ไหมครับผมเริ่มคุยคนเดียวตั้งเเต่ป.3 เเม่ผมก็ชอบว่าเป็นบ้สเหรอ เเต่เป็นคุณคุณจะทนได้เหรอครับ เเม่ไม่เคยทำให้ผมมีความสุขเลย ผมเหงามากมันแวดใจมาก ผม้เลยต้องมาคุยคนเดียวมันเป็นทางเดียวที่ทำให้ผมหายเจ็บเพราะผมไม่สามารถบอกเพื่อนได้ เเม่ไม่เข้าใจผมเลย
บางครั้งครูที่โรงเรียนว่าผมด่าผมผมก็อยากจะเอามีดไปเเทงพวกเค้าอยากจะว่าพวกเค้าว่าว่าผมอย่างเดียวไม่หัดดูตัวเองบ้างเหรอว่าดีพอหรือยัง เวลาผทเกลียดใครผมอยากจะเอามีดไปเเทงคนๆนั้น มากครับ ผมเคยคิดจะเอามีเเทงลุงด้วยเพราะเค้าใช้งานผมเยอะ
ส่วนเรื่องที่ผมจะถามว่าผมเป็นไบโพล่าหรือเปล่า เป็นเพราะผมชอบอารามณ์เเปรปรวน อารมณ์ดีอยู่ดีๆก็หงุดหงิด บางทีเศร้าๆผมก็หัวเราะ มีความสุขเเล้วก็เศร้าเเล้วมันก็ปวดใจทุกครั้งเลย มันทรมานมากครับ มันเจ็บจนไม่อยากมีชีวิต
ผมควรทำยังไงครับผมทรมาน มันเจ็บมากเจ็บจี๊ดที่ใจ ผมควรทำยังไงครับ ผมไม่ไหวจริงๆ ผมไม่อยากทนเเล้ว