ผมมองว่าเวียดนามเก่งขึ้นจริงๆ ครับ ด้วยระบบแท็กติกที่ลงตัวเหมาะสมกับคาเรกเตอร์ของฟุตบอลเวียดนามพอดิบพอดี (Vietnam Way)
คือบุคคลิกของบอลเหงียนเป็นบอลบ้าพลัง วิ่งสู้ฟัดอยู่แล้ว ซึ่งบอลใช้พละกำลังนี้เข้าทางเกาหลีอยู่แล้วเพราะเกาหลีเน้นกำลัง ส่วนญี่ปุ่นเน้นเทคนิค
ผมว่าเขาเดินตามรอยเราในจุดที่เราเคยเป็นเมื่อครั้งอดีต(ในยุคซิโก้ ที่เราเคยได้ที่4เอเซี่ยนเกมส์ที่เกาหลีใต้เป็นเจ้าภาพ) ในตอนนั้น สภาพเวียดนาม ณ ปัจจุบันนี้คล้ายๆ ไทยเราตอนนั้นจริงๆ โดยสิ่งที่คล้ายๆ กันคือ ทีมทำผลงานดีเนื่องมาหลายรายการ ตอนนั้นไทยได้แชมป์ซีเกมส์ที่พม่า ตามมาด้วยได้ที่4เอเชี่ยนเกมส์ที่เกาหลีใต้เป็นเจ้าภาพ ต่อจากนั้นชุดเดิมนี้ก็ไปประกาศศักดาเป็นแชมป์ AFF ที่มาเลซียเป็นเจ้าภาพ ผลงานดีต่อเนื่องมาหลายรายการ
สิ่งที่เหมือนกันของเวียดนามตอนนี้ กับไทยในตอนนั้น มีหลายๆ อย่างใกล้เคียงกันครับ
1. นักเตะเป็นดาวรุ่งเกือบยกทีม (อายุน้อยด้วยกันทั้งคู่ สมัยนั้นไทยก็ต่อเนื่องมาจากชุด U23 ซีเกมส์และดันขึ้นไปชุดใหญ่ที่ AFF, เหมือนเวียดนาม)
2. นักเตะส่วนใหญ่มาจากสโมสรเดียวกัน (แกนหลักของไทยในตอนนั้นก็มี เทโรกับเมืองทอง, ส่วนเหงียนตอนนี้หลักๆ ก็เป็นฮานอย)
3. นักเตะเล่นด้วยกันมาอย่างยาวนาน (แกนหลักไหลยาวกันมาตั้งแต่ ซีเกมส์ เอเชียนเกมส์ AFF ด้วยกันทั้งไทยและเวียด)
4. ได้โค๊ชที่มีสไตล์การทำทีม ไปในทิศทางเดียวกับคาเรกเตอร์ของฟุตบอลในประเทศ (ไทยเน้นรุก บอลสั้นตามช่อง , เหงียนเน้นรุก วิ่งสู้ฟัดบ้าพลัง)
5. มีตัวเพลเมกเกอร์ประจำทีมแจ้งเกิด (ไทย ชนาธิป, เวียด เหงียนควงไฮ)
ตอนยุคนั้นไทยเราก็ยืนอยู่ในจุดที่เหงียนยืนอยู่ในปัจจุบันนี้ครับ สถานะการทั้งหมดคล้ายๆ กัน สิ่งที่เหงียนทำได้ในวันนี้ไทยก็เคยทำได้มาก่อน บางคนบอกว่าครั้งนี้เอเชียนคัพเหงียนเข้า 8 ทีม ไปไกลกว่าไทยที่หยุดอยู่แค่รอบ16ทีม แต่ก็อย่าลืมว่ายุคนั้นไทยเราเองก็ไปรอบ 12 ทีมฟุตบอลโลก ซึ่งก็ตบเหงียนได้ทั้งไปทั้งกลับก็ไปได้ไกลกว่าเหงียนเหมือนกัน
ในยุคนั้นผมจำคำพูดที่แฟนบอลเหงียนพูดได้ติดหูว่า "อย่าพยามชนะไทยแต่จงเรียนรู้จากไทย" ซึ่งจากวันนั้นจนถึงวันนี้ ผมมองว่าเวียดนามเขาเรียนรู้จาก ความสำเร็จของไทยในยุคนั้นได้ดีครับ โดยเริ่มสร้างทีมสร้างระบบที่เข้ากับทีมชาติตัวเองได้ดี และสไตล์บ้าพลังของเวียดนามวิ่งสู้ฟัดไม่มีหมด มันเข้ากันได้อย่างลงตัวกับโค๊ชเกาหลีอย่างพอดิบพอดี เหมือนกับสมัยที่ยุคนั้นทีมชาติไทยเรา ได้โค๊ชที่เข้าใจคาเรกเตอร์ฟุตบอลไทยอย่างดีคนหนึ่งนั่นคือซิโก้ จนหลายคนเคยพูดว่านี่แหละ Thailand Way
หลายคนบอกบอลบุกมันสู้ระดับเอเชียไม่ได้ แต่ตอนนี้ผมว่าเวียดนามเขาทำให้เราดูแล้วว่าบอลบุกมันสู้ระดับเอเชียได้ ผมว่าวันนี้เราต้องลองกลับมาทบทวนตัวเองจริงๆ จังๆ แล้วล่ะว่า Thailand Way ของเราจริงๆ มือคือแบบไหน ณ วันนี้ผมว่ามันถึงเวลาที่เราต้องเรียนจากเวียดนามแล้วครับ นั่นคือการค้นหาสไตล์ของตัวเองให้เจอ และหาโค๊ชดีๆ มาต่อยอดแนวทางของตัวเอง
ผมว่าเวียดนามมาเจอโค๊ชที่ชอบในเวลาที่ใช่ (และเราก็เคยอยู่จุดนั้นมาแล้ว)
คือบุคคลิกของบอลเหงียนเป็นบอลบ้าพลัง วิ่งสู้ฟัดอยู่แล้ว ซึ่งบอลใช้พละกำลังนี้เข้าทางเกาหลีอยู่แล้วเพราะเกาหลีเน้นกำลัง ส่วนญี่ปุ่นเน้นเทคนิค
ผมว่าเขาเดินตามรอยเราในจุดที่เราเคยเป็นเมื่อครั้งอดีต(ในยุคซิโก้ ที่เราเคยได้ที่4เอเซี่ยนเกมส์ที่เกาหลีใต้เป็นเจ้าภาพ) ในตอนนั้น สภาพเวียดนาม ณ ปัจจุบันนี้คล้ายๆ ไทยเราตอนนั้นจริงๆ โดยสิ่งที่คล้ายๆ กันคือ ทีมทำผลงานดีเนื่องมาหลายรายการ ตอนนั้นไทยได้แชมป์ซีเกมส์ที่พม่า ตามมาด้วยได้ที่4เอเชี่ยนเกมส์ที่เกาหลีใต้เป็นเจ้าภาพ ต่อจากนั้นชุดเดิมนี้ก็ไปประกาศศักดาเป็นแชมป์ AFF ที่มาเลซียเป็นเจ้าภาพ ผลงานดีต่อเนื่องมาหลายรายการ
สิ่งที่เหมือนกันของเวียดนามตอนนี้ กับไทยในตอนนั้น มีหลายๆ อย่างใกล้เคียงกันครับ
1. นักเตะเป็นดาวรุ่งเกือบยกทีม (อายุน้อยด้วยกันทั้งคู่ สมัยนั้นไทยก็ต่อเนื่องมาจากชุด U23 ซีเกมส์และดันขึ้นไปชุดใหญ่ที่ AFF, เหมือนเวียดนาม)
2. นักเตะส่วนใหญ่มาจากสโมสรเดียวกัน (แกนหลักของไทยในตอนนั้นก็มี เทโรกับเมืองทอง, ส่วนเหงียนตอนนี้หลักๆ ก็เป็นฮานอย)
3. นักเตะเล่นด้วยกันมาอย่างยาวนาน (แกนหลักไหลยาวกันมาตั้งแต่ ซีเกมส์ เอเชียนเกมส์ AFF ด้วยกันทั้งไทยและเวียด)
4. ได้โค๊ชที่มีสไตล์การทำทีม ไปในทิศทางเดียวกับคาเรกเตอร์ของฟุตบอลในประเทศ (ไทยเน้นรุก บอลสั้นตามช่อง , เหงียนเน้นรุก วิ่งสู้ฟัดบ้าพลัง)
5. มีตัวเพลเมกเกอร์ประจำทีมแจ้งเกิด (ไทย ชนาธิป, เวียด เหงียนควงไฮ)
ตอนยุคนั้นไทยเราก็ยืนอยู่ในจุดที่เหงียนยืนอยู่ในปัจจุบันนี้ครับ สถานะการทั้งหมดคล้ายๆ กัน สิ่งที่เหงียนทำได้ในวันนี้ไทยก็เคยทำได้มาก่อน บางคนบอกว่าครั้งนี้เอเชียนคัพเหงียนเข้า 8 ทีม ไปไกลกว่าไทยที่หยุดอยู่แค่รอบ16ทีม แต่ก็อย่าลืมว่ายุคนั้นไทยเราเองก็ไปรอบ 12 ทีมฟุตบอลโลก ซึ่งก็ตบเหงียนได้ทั้งไปทั้งกลับก็ไปได้ไกลกว่าเหงียนเหมือนกัน
ในยุคนั้นผมจำคำพูดที่แฟนบอลเหงียนพูดได้ติดหูว่า "อย่าพยามชนะไทยแต่จงเรียนรู้จากไทย" ซึ่งจากวันนั้นจนถึงวันนี้ ผมมองว่าเวียดนามเขาเรียนรู้จาก ความสำเร็จของไทยในยุคนั้นได้ดีครับ โดยเริ่มสร้างทีมสร้างระบบที่เข้ากับทีมชาติตัวเองได้ดี และสไตล์บ้าพลังของเวียดนามวิ่งสู้ฟัดไม่มีหมด มันเข้ากันได้อย่างลงตัวกับโค๊ชเกาหลีอย่างพอดิบพอดี เหมือนกับสมัยที่ยุคนั้นทีมชาติไทยเรา ได้โค๊ชที่เข้าใจคาเรกเตอร์ฟุตบอลไทยอย่างดีคนหนึ่งนั่นคือซิโก้ จนหลายคนเคยพูดว่านี่แหละ Thailand Way
หลายคนบอกบอลบุกมันสู้ระดับเอเชียไม่ได้ แต่ตอนนี้ผมว่าเวียดนามเขาทำให้เราดูแล้วว่าบอลบุกมันสู้ระดับเอเชียได้ ผมว่าวันนี้เราต้องลองกลับมาทบทวนตัวเองจริงๆ จังๆ แล้วล่ะว่า Thailand Way ของเราจริงๆ มือคือแบบไหน ณ วันนี้ผมว่ามันถึงเวลาที่เราต้องเรียนจากเวียดนามแล้วครับ นั่นคือการค้นหาสไตล์ของตัวเองให้เจอ และหาโค๊ชดีๆ มาต่อยอดแนวทางของตัวเอง