มีใครเคยมีความรู้สึกไม่อยากคุยกับแม่ตัวเองบ้าง??

สวัสดีคนที่เข้ามาอ่านนะคะ  ก่อนอื่นเราขอเล่าเรื่องของเราเลยนะคะ  เรื่องมันมีอยู่ว่าตอนนี้เราอยู่ม.6เป็นธรรมดาที่เราจะต้องเหนื่อยกับทุกสิ่งที่เราต้องฝ่าฟันไปกับกิจกรรม การอ่านหนังสือ การบ้านและบลาๆๆๆและเรากับแม่ก็โทรคุยกัน(เรากับแม่อยู่กันคนละที่เราอนยู่ตจว.แม่อยู่กทม.)เรื่องเรียนต่อมหาลัยเราก็บอกแม่ว่าเราจะเรียนที่ไหนมหาลัยไหนเราก็บอก  แต่แม่ดันพูดออกมาว่าเค้าไม่มีเงินส่งเราเรียนหรอกนะ เราจะเรียนจริงๆหรอจบม.6แล้วก็มาทำงานไม่ดีกว่าหรอ? ด้วยความที่เราน้อยใจ+ความโมโหเราเลยบอกว่าเรามีปัญญาเรียนเพราะแม่ไม่ได้มีความสำคัญกับเราขนาดนั้น แม่เราก็เงียบแต่ไม่ได้พูดอะไรต่อและเราก็คุยกันเหมือนเดิมหลังจากนั้นไม่กี่อาทิตย์แม่ก็โทรมาคุยกับเราปกติและก็ชวนคุยเรื่องเรียนเหมือนเดิมและแม่ก็ชวนเราคุยเรื่องเรียน เรื่องจิปาทะทั่วไปแล้วจูจู่เค้าก็บอกว่าเมื่อไหร่จะลดน้ำหนักหัดดูหุ่นคนอื่นเค้าบ้าง และเค้าก็พูดทำนองว่าทำไมเราไม่ทำตัวเหมือนคนอื่นบ้างเค้าพูดกำลังใจเราทุกอย่างเลยค่ะตั้งแต่เรื่องเรียนเรื่องในชีวิตประจำวันทุกเรื่องเลยจริงๆและเราก็ตัดสายแม่ทิ้งเลยเพราะเราเหนื่อยที่จะอธิบายเหนื่อยที่จะต้องถูกเค้ามองข้าม เหนื่อยที่ทำไรไม่เคยถูกใจเค้าเลย จนเมื่อเดือนธันวาคมที่ผ่านมาเราไม่ได้คุยโทรศัพท์กับแม่เลยค่ะ เค้าโทรมาเราก็ไม่รับสาย ไม่โทรกลับจนกระทั่งทุกวันนี้เราก็ยังไม่ยอมรับสายแม่ เราไม่รู้ว่าสิ่งที่เราทำอยู่ควรทำต่อมั้ยหรือว่าเราควรรับสายแม่แล้วคุยกันตรงๆไปเลย