ส่วนตัว ช่วงที่แย่ที่สุดคือช่วงอายุ 18-19
เป็นช่วงที่ออกมาจากบ้านเพื่อหางานทำส่งตัวเองเรียนมหาลัย
จำได้ว่ามีเงินติดตัวมาทั้งหมด 4,000 บาทพร้อมกับกระเป๋าเป้เก่าๆใบเล็กสีเทาใส่เสื้อผ้ามาหนึ่งใบ
ตระเวนหางานทำไปทั่ว จนวันนึงจำได้ว่าเพิ่งไปสมัครงานนึงมา โดยใส่ชุด นศ. ไปสมัคร และขากลับก็มาโผล่ที่ bts หมอชิต และเหลือเงินอยู่ในกระเป๋าบาทเดียว ... บาทเดียวจริงๆ ในเวลานั้นคือมันเกินคำว่าทุกข์ ร้องไห้ไม่ออก มันจุกคอ
โทรไปหาครอบครัวฝ่ายนึงเพื่อที่จะขอยืมเงินเค้า 500 เค้ายังไม่ให้เลย
ส่วนอีกฝ่ายเราไม่เคยคิดจะโทร เพราะไม่อยากให้เค้าสมน้ำหน้าเราว่าไปไม่รอด
ก็เลยโทรหาเพื่อนสนิท ซึ่งถ้าวันนั้นไม่มีมัน ก็ไม่รู้จะเป็นยังไงเหมือนกัน ...
และหลังจากนั้นไม่นาน ก็มีงานติดต่อเข้ามา : )
ทุกวันนี้ถึงหน้าที่การงานจะดีขึ้นเยอะกว่าแต่ก่อน
แต่มันก็ไม่ได้ราบรื่นเสมอไป
แต่ทุกครั้งที่มีปัญหาเข้ามา นึกถึงเรื่องนี้ทีไร ก็ช่วยให้เรารู้สึกดีขึ้นมาได้
อย่างน้อยครั้งนึง เราเคยลำบากมากมาก่อน แค่นี้ไม่ตายหรอก
ในวันนึงที่คนทั้งโลกอาจจะทอดทิ้งเรา
จงมองคนในกระจกและพูดกับเค้าว่า ‘ยังไงmungก็ต้องรอด’
—
ช่วงที่แย่ที่สุดของชีวิตคุณคือช่วงไหน ?
เป็นช่วงที่ออกมาจากบ้านเพื่อหางานทำส่งตัวเองเรียนมหาลัย
จำได้ว่ามีเงินติดตัวมาทั้งหมด 4,000 บาทพร้อมกับกระเป๋าเป้เก่าๆใบเล็กสีเทาใส่เสื้อผ้ามาหนึ่งใบ
ตระเวนหางานทำไปทั่ว จนวันนึงจำได้ว่าเพิ่งไปสมัครงานนึงมา โดยใส่ชุด นศ. ไปสมัคร และขากลับก็มาโผล่ที่ bts หมอชิต และเหลือเงินอยู่ในกระเป๋าบาทเดียว ... บาทเดียวจริงๆ ในเวลานั้นคือมันเกินคำว่าทุกข์ ร้องไห้ไม่ออก มันจุกคอ
โทรไปหาครอบครัวฝ่ายนึงเพื่อที่จะขอยืมเงินเค้า 500 เค้ายังไม่ให้เลย
ส่วนอีกฝ่ายเราไม่เคยคิดจะโทร เพราะไม่อยากให้เค้าสมน้ำหน้าเราว่าไปไม่รอด
ก็เลยโทรหาเพื่อนสนิท ซึ่งถ้าวันนั้นไม่มีมัน ก็ไม่รู้จะเป็นยังไงเหมือนกัน ...
และหลังจากนั้นไม่นาน ก็มีงานติดต่อเข้ามา : )
ทุกวันนี้ถึงหน้าที่การงานจะดีขึ้นเยอะกว่าแต่ก่อน
แต่มันก็ไม่ได้ราบรื่นเสมอไป
แต่ทุกครั้งที่มีปัญหาเข้ามา นึกถึงเรื่องนี้ทีไร ก็ช่วยให้เรารู้สึกดีขึ้นมาได้
อย่างน้อยครั้งนึง เราเคยลำบากมากมาก่อน แค่นี้ไม่ตายหรอก
ในวันนึงที่คนทั้งโลกอาจจะทอดทิ้งเรา
จงมองคนในกระจกและพูดกับเค้าว่า ‘ยังไงmungก็ต้องรอด’
—