🌹 👨‍👧 ❤️ ราตรีแห่งอัศจรรย์รังสรรค์แล้ว ❤️ 👨‍👧 🌹

กระทู้สนทนา

แต่งกลอน บทกวี เรื่องเล่าจากผู้สูงอายุ ความรักวัยทำงาน แต่งเรื่องสั้น

..
รำพันสวัสดิ์
(อ่านจบก่อน ค่อยงอนกัน)
..

ค่ำแล้ว
ดูเหมือน หล่อนจะสาย
หล่อนลังเล  ไม่รู้ว่าแต่งตัวยังไง ถึงจะดูสวยเลิศ
ที่สุด หล่อนตัดสินใจ แต่งหน้าโฉบเฉี่ยวเปรี้ยวจี๊ด

โอ !  ขณะนั่งสางผม  หล่อนช่างทรงเสน่ห์เหลือกิน
ผมได้แต่กลืนน้ำลาย  จิตใจคล้าย หลงติดอยู่ในภวังค์

และแล้ว หล่อนหันมาถามผม ด้วยแววตาซื่อๆไม่เดียงสา
“คืนนี้ ฉันดูเป็นไง”
ให้ตาย  คุณๆคงรู้ว่า ผมต้องตอบยังไง
“ใช่ คืนนี้เธอดูเลิศมาก”

เรามีงานเลี้ยงเล็กๆ
แต่งานคืนนี้ มันไม่ได้เล็กสำหรับเรา
ดูสิ  ทุกคนตะลึงงัน ไปกับสาวงามที่อยู่ข้างกายผม
ทำไงได้  หล่อนดูงามเลอเลิศออกซะอย่างนั้น

ในงาน หล่อนเป็นจุดสนใจคล้ายดารา
แต่ผมคลับคล้าย ลูกหมาที่หล่อนจูงมา
คืนนี้  ผมประหม่าขาสั่นไปหมด ขอบอก
แต่ถึงไง ผมก็สุขใจ

“เธอ รู้สึกเป็นยังไงบ้าง” หล่อนดูออกว่าผมตื่นเต้น
“เออ ! ใช่  คืนนี้ช่างวิเศษสุด” ผมสารภาพ ขณะสบตากัน
จริง ผมปลื้มมาก
จะไม่ให้ผมเป็นปลื้ม ได้ไง

คืนนี้  ผมได้พบเห็น เปลวเพลิงแห่งความรัก
ไม่น่าเชื่อ  มันลุกโชนอยู่ในแววตาหล่อน
พระเป็นพยาน
ช่างอัศจรรย์เหลือเกิน ที่ได้ประจักษ์ว่า ผมรักหล่อนมากเพียงใด

ไม่ช้าเราลากลับ
ใช่  ผมรีบ
ก็ดื่ม  เลยปวดหัวนิดหน่อย
หล่อนอุตส่าห์หอบหิ้วผมกลับบ้าน  แล้วส่งผมถึงเตียง

จะบอกอะไรให้
ก่อนปิดไฟหัวเตียง  ผมกระซิบที่ข้างหูของหล่อน
“ที่รัก รู้ไหม คืนนี้เธอเลิศมาก”
แน่นอน  สำหรับผมแล้ว หล่อนเลิศมาก

แต่หลังจากนั้น  ผมแทบไม่อยากบอกกับใครๆ
“โอ !  ใช่ เธอเลิศมากเหลือเกิน ในค่ำคืนนี้”
ผมตั้งหน้าตั้งตา "สารภาพตรงๆ" อย่างนั้นกับหล่อน อยู่ตลอดทั้งคืน
ไม่รู้จะกี่ครั้งกี่หน
เอ่อ !  กรุณาอย่าได้อิจฉา
สว่างคาตา

อารมณ์เดียวกับ แรงบันดาลใจเดิม ในแบบไทยๆ
ผมหยิบปากกาขึ้นมาลิขิต
ความเคลิบเคลิ้มพาไป  ละมุนละไมแสนวิจิตร

..

ตะวันรอนอรอนงค์แต่งองค์ก่อน
โอ้งามงอนทรามวัยยองใยฉวี
สวมสไบสางเกศาชวนพาที
ค่ำคืนนี้ออกงานเบิกบานใจ

จันทร์กระจ่างแจ้งพักตร์ประจักษ์จิตร
ขวัญชีวิตแอบถามว่างามไหม
ละมุนผ่องลออนวลยวนฤทัย
สุดวิไลเทวีฉวีวรรณ

ยามสะเทิ้นเขินอายพี่ชายทึ่ง
พริ้งเพราซึ้งวิจิตรลิขิตสรรค์
สำอางแพร้วบรรเจิดล้ำเลิศพรรณ
นางสวรรค์ฤๅเพียงเทียบเคียงนวล

ราตรีแห่งอัศจรรย์รังสรรค์แล้ว
เคียงดวงแก้วรัตนาข้าสรวล
งามหยาดฟ้ามาดินสุดจินต์ครวญ
ให้อบอวลอุ่นรักชื่นนักเอย ฯ

..

..

W o n d e r f u l     t o n i g h t
คือแรงบันดาลใจ
อิริค แคลปตัน ร้องไว้ราวสี่ทศวรรษแล้ว
เพลงมีชีวิต แลเป็นอมตะได้ก็เพราะ  อารมณ์ในเนื้อเพลง

ตอนต้น เป็นกลอนเปล่า เล่าอารมณ์เพลง
ตอนท้าย เป็นกลอนแต่งจากใจ   สรรเสริญเจ้าของเพลง
แล มอบให้เพื่อนๆ  ได้สัมผัส ความประทับใจ ในหนหลัง

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้