สวัสดีครับ
ผมกับแฟนผมเราอายุห่างกัน1ปีผมเด็กว่าเธอปีนึงพวกเราอยู่ม.ปลายกันครับทุกๆครั้งที่ผมกับแฟนไปเที่ยวกันมักจะเจอปัญหาที่ว่าแฟนกับผมมักจะเถียงกันเรื่องกลับบ้านว่าใครจะกลับก่อน 555 มันค่อนข้างไร้สาระเลยแต่ทุกครั้งผมก็มักจะโดนแฟนไล่กลับไปก่อนแต่ผมก็ไม่ยอมเพราะเป็นห่วงเธอเพราะซอยมันค่อนข้างเปลี่ยวแล้วอีกอย่างคือผมต้องการอยู่กับเธอให้นานๆด้วยก็เลยเดินไปกับแฟนจนถึงซอยบ้านของเธอแล้วก็เดินไปส่งแฟนจนจะถึงบ้านครับ
แต่พอทุกๆครั้งที่ใกล้จะถึงบ้านเธอก็มักจะบอกให้ผมกลับบ้านและทุกๆครั้งผมก็จะบอกว่าส่งเธอเสร็จเค้าก็จะกลับบ้านเลยแต่เธอก็ไม่ยอมและดันผมออกมาเรื่อยๆจนถึงปากซอยแล้วก็ขึ้นวินกลับกันซึ่งมันเป็นอย่างงี้ในทุกๆครั้งที่ไปเที่ยวกันครับจนกระทั่งวันนี้ครับพวกเราก็ไปเที่ยวกันตามเคยครับแล้วก็มาถึงตอนจะกลับบ้านมันก็เหมือนวนลูบกลับมาแต่ครั้งนี้มันหนักกว่าครั้งก่อนๆครับเธอโกรธผมมากๆที่ผมไม่ยอมกลับไปก่อนจนถึงขั้นไม่ยอมคุยด้วยและบอกว่าจะไม่ไปไหนกับผมอีกแล้ว
.....................................................................
ตรงนี้พวกท่านๆจะไม่อ่านก็ได้นะครับมันเป็นแค่คำบ่นๆของผม
.....................................................................
ผมค่อนข้างจะช็อคกับเรื่องนี้พอสมควรเนื่องจากพวกเราค่อนข้างห่างเหินกันในโรงเรียนเพราะเธอมักจะไม่ค่อยได้คุยกับผมในโรงเรียนเพราะผมก็ค่อนข้างขี้อายเวลาอยู่กับแฟนแล้วเธอก็มักจะเมินผมบ่อยๆจนทำให้ผมไม่กล้าเข้าไปคุย(เธอบอกเธอไม่ได้ยินเพราะผมค่อนข้างจะพูดเสียงเบา)ซึ่งเรื่องนี้ผมก็เคยถามเธอแล้วเธอบอกไม่อยากคุยมันก็ทำให้ผมน้อยใจอยู่เพราะเธอค่อนข้างจะคุยจะเล่นกับผู้ชายและผู้หญิงอื่นๆมากกว่าผมโดยรวมผมค่อนข้างจะเป็นคนขี้หึงขี้หวงแต่พอมาคบกับแฟนคนนี้ผมพยายามไม่แสดงอาการต่างๆออกไปมากนักเพราะผมเคยเลิกกับแฟนเก่าเพราะความหึงหวงมาแล้วมันยังตรึงอยู่ในใจว่าถ้าแสดงอาการออกไปมันจะทำให้พวกเธอรำคาญจึงทำให้ทางเดียวที่ผมจะได้อยู่ได้คุยกับแฟนมีไม่กี่ทางหนึ่งในนั้นคือการไปเที่ยวครับ
ผิดหรือป่าวครับที่เป็นห่วงแฟน
ผมกับแฟนผมเราอายุห่างกัน1ปีผมเด็กว่าเธอปีนึงพวกเราอยู่ม.ปลายกันครับทุกๆครั้งที่ผมกับแฟนไปเที่ยวกันมักจะเจอปัญหาที่ว่าแฟนกับผมมักจะเถียงกันเรื่องกลับบ้านว่าใครจะกลับก่อน 555 มันค่อนข้างไร้สาระเลยแต่ทุกครั้งผมก็มักจะโดนแฟนไล่กลับไปก่อนแต่ผมก็ไม่ยอมเพราะเป็นห่วงเธอเพราะซอยมันค่อนข้างเปลี่ยวแล้วอีกอย่างคือผมต้องการอยู่กับเธอให้นานๆด้วยก็เลยเดินไปกับแฟนจนถึงซอยบ้านของเธอแล้วก็เดินไปส่งแฟนจนจะถึงบ้านครับ
แต่พอทุกๆครั้งที่ใกล้จะถึงบ้านเธอก็มักจะบอกให้ผมกลับบ้านและทุกๆครั้งผมก็จะบอกว่าส่งเธอเสร็จเค้าก็จะกลับบ้านเลยแต่เธอก็ไม่ยอมและดันผมออกมาเรื่อยๆจนถึงปากซอยแล้วก็ขึ้นวินกลับกันซึ่งมันเป็นอย่างงี้ในทุกๆครั้งที่ไปเที่ยวกันครับจนกระทั่งวันนี้ครับพวกเราก็ไปเที่ยวกันตามเคยครับแล้วก็มาถึงตอนจะกลับบ้านมันก็เหมือนวนลูบกลับมาแต่ครั้งนี้มันหนักกว่าครั้งก่อนๆครับเธอโกรธผมมากๆที่ผมไม่ยอมกลับไปก่อนจนถึงขั้นไม่ยอมคุยด้วยและบอกว่าจะไม่ไปไหนกับผมอีกแล้ว
.....................................................................
ตรงนี้พวกท่านๆจะไม่อ่านก็ได้นะครับมันเป็นแค่คำบ่นๆของผม
.....................................................................
ผมค่อนข้างจะช็อคกับเรื่องนี้พอสมควรเนื่องจากพวกเราค่อนข้างห่างเหินกันในโรงเรียนเพราะเธอมักจะไม่ค่อยได้คุยกับผมในโรงเรียนเพราะผมก็ค่อนข้างขี้อายเวลาอยู่กับแฟนแล้วเธอก็มักจะเมินผมบ่อยๆจนทำให้ผมไม่กล้าเข้าไปคุย(เธอบอกเธอไม่ได้ยินเพราะผมค่อนข้างจะพูดเสียงเบา)ซึ่งเรื่องนี้ผมก็เคยถามเธอแล้วเธอบอกไม่อยากคุยมันก็ทำให้ผมน้อยใจอยู่เพราะเธอค่อนข้างจะคุยจะเล่นกับผู้ชายและผู้หญิงอื่นๆมากกว่าผมโดยรวมผมค่อนข้างจะเป็นคนขี้หึงขี้หวงแต่พอมาคบกับแฟนคนนี้ผมพยายามไม่แสดงอาการต่างๆออกไปมากนักเพราะผมเคยเลิกกับแฟนเก่าเพราะความหึงหวงมาแล้วมันยังตรึงอยู่ในใจว่าถ้าแสดงอาการออกไปมันจะทำให้พวกเธอรำคาญจึงทำให้ทางเดียวที่ผมจะได้อยู่ได้คุยกับแฟนมีไม่กี่ทางหนึ่งในนั้นคือการไปเที่ยวครับ