สวัสดีครับทุกคน ก็กลับมาอีกครั้งนะครับสำหรับเรื่อง “มนต์รัก จากเจียงฮาย”โดนตอนนี้ก็เป็นตอนที่ 3 แล้วนะครับของคุณหมอก้อง เรื่องราวจะเป็นอย่างไป เชิญอ่านได้ครับบบบบ
มนต์รัก จากเจียงฮาย
เมื่อได้ยินเสียงตะกุยดินดังนั้น ลุงถนอม จึงใช้ตะเกียงเจ้าพายุคู่ใจ ค่อยๆให้แสงไฟ สาดส่องลงมายังร่างที่กำลังตะกุยดินอยู่ และแล้วสิ่งที่ทำให้ผมกลัวได้มากกว่าความมืดมิดและความเงียบจนวังเวงในป่าไม้ ก็ได้ปรากฏตัวขึ้น มันคือเสือโคร่งตัวมหึมา ตัวของมันสูงราวๆ 1 เมตรกว่าๆ แล้วกลิ่นสาปเสือ ก็ค่อยๆส่งกลิ่นตลบอบอวนฟุ้งขึ้นมาจนถึงบนต้นไม้ที่ผมและลุงถนอมอยู่
ในช่วงเวลานั้น ผมแทบจะอาเจียนออกมาให้ได้ เพราะกลิ่นของมัน รุนแรงเยี่ยงซากศพที่เน่ามาหลายวัน ในขณะที่มันกำลังตะกุยดินเพื่อเหตุผลบางอย่างของมันอยู่นั้น ลุงถนอม ก็ค่อยๆหยิบลูกซองคู่ใจมาเติมกระสุน แล้วค่อยๆจับปืนขึ้นประทับเหนือบ่าพร้อมยิง “เปรี้ยง!!!” เสียงลูกกระสุนปืนแผดเสียงดังลั่นทั่วป่า แล้วก็มีเสียงของเสือร้ายคำรามออกมาแบบ
เจ็บปวดแสนสาหัส “โฮก ปิ๊บ โฮก ปิ๊บ โฮก ปิ๊บ โฮก ปิ๊บ!!!” มาถึงตอนนี้ หลายคนคงคิดว่ามันจะโดนแค่เฉียดๆ และมันก็ตะเกียดตะกายหนีไปได้ แต่มันไม่ใช่เช่นนั้นครับ เสือตัวนั้นกลับถูกลูกกระสุนลูกซองเจาะเข้ากระโหลกตายคาที่ แล้วในคืนนั้นพวกเราก็นอนกันบนต้นไม้นั่นจนเช้าแบบไม่มีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นอีกเลย
เมื่อถึงยามเช้า แสงอรุณแปร่งได้อย่าเต็มที่ พวกเราก็ลงมาที่พื้น แล้วตรวจสอบความปลอดภัยและความเรียบร้อย แต่สิ่งที่แปลกคือ เจ้าซากเสือโคร่งตัวเมื่อคืนที่ถูกกระสุนของลุงถนอมยิงตาย มันกลับหายไป ไม่มีแม้กระทั่งรอยเลือดสักหยด ลุงถนอมบอกผมว่า “อย่าไปสนใจเลยครับนาย ในป่าลึกอย่างนี้ จะมีเรื่องเช่นนี้มันก็ไม่แปลกหรอกครับ”ผมพยักหน้ารับ แล้วเมื่อลุงถนอมเห็นว่าผมเข้าใจแล้ว จึงสั่งให้พวกลูกหาบเดินทางต่อจนมาถึงในหมู่บ้านห้วยตาสุก
เมื่อถึงในหมู่บ้าน ก็มีชาวบ้านพร้อมผู้ใหญ่ลีที่ตีกลองประชุมเมื่อปีพ.ศ.2504 … ไม่ใช่!!!
ผู้ใหญ่ลีเป็นผู้นำของหมู่บ้าน ซึ่งอายุราวๆ 50 ปีได้แล้ว เมื่อเราเกือบทุกคนได้ทำความรู้จักกันแล้ว ผู้ใหญ่ลีก็พาพวกเราทั้งหมดไปเลี้ยงอาหารกลางวันจนอิ่มหนำสำราญ เมื่อทานอาหารกลางวันกันจนอิ่มแล้ว ผู้ใหญ่ลีก็จัดหาที่พักให้ผม ซึ่งที่พักที่ผมได้เป็นคล้ายๆกระท่อมที่ยกพื้นสูงขึ้นมาจากพื้นดิน โดยฝนังรอบกระท่อม เป็นคล้ายๆไม้ไผ่ที่นำมาฝ่าครึ่วให้เป็นแบนๆ ภายในมีหน้าต่าง 2 บาน คือบานที่อยู่ตรงหัวนอน และตรงฝนังข้างประตู ด้านในมีเตียงนอนไม้ไผ่คล้ายๆกับแคร่ตั้งอยู่ลึกเข้าไปจากประตู และมีหีบที่ไว้ใส่เสื้อผ้า ส่วนด้านนอกจะเป็นชายคายาวออกมาจากตัวกระท่อม และมีตุ่มใส่น้ำอยู่ข้าวๆกับบันไดขึ้นกระท่อม แล้วผู้ใหญ่ลีก็พาผมไปรู้จักกับ เจ้าพยู เจ้าพยูนั้นเป็นลูกหาบของผู้ใหญ่ลี เจ้าพยูเป็นเด็กหนุ่มอายุราวๆ 15-20 ปี ร่างกายกำยำล่ำสัน ผิวขาวสะอาด หน้าตาข้อนข้างจะคมแข้มแต่แฝงรอยตาที่อ่อนหวานเอาไว้ พ่อผู้ใหญ่บอกว่า จะให้เจ้าพยูมาอยู่ช่วยงานบ้านงานเรือนผมที่กระท่อม ตัวผมเองก็มิได้ขัดข้องอันใด อีกทั้งยังรู้สึกรักชอบเจ้าพยูด้วย เนื่องจากเขาข้อนข้างอ่อนน้อมถ่อมตน ไม่ค่อยพูดค่อยจะอะไร อีกทั้งผมเอง ก็ใช่ว่าจะเป็นชายแท้ทั้งตัวนี่สิ แล้วในคืนนั้นผมกับเจ้าพยู ก็ได้นอนด้วยกันอีกด้วย
เรื่องราวจะเป็นอย่างไรต่อไป หมอก้องจะได้พบพานกับสิ่งใด โปรดติดตามตอนต่อไปใน “มนต์รัก จากเจียงฮาย” EP.4
มนต์รัก จากเจียงฮาย EP.3
มนต์รัก จากเจียงฮาย
เมื่อได้ยินเสียงตะกุยดินดังนั้น ลุงถนอม จึงใช้ตะเกียงเจ้าพายุคู่ใจ ค่อยๆให้แสงไฟ สาดส่องลงมายังร่างที่กำลังตะกุยดินอยู่ และแล้วสิ่งที่ทำให้ผมกลัวได้มากกว่าความมืดมิดและความเงียบจนวังเวงในป่าไม้ ก็ได้ปรากฏตัวขึ้น มันคือเสือโคร่งตัวมหึมา ตัวของมันสูงราวๆ 1 เมตรกว่าๆ แล้วกลิ่นสาปเสือ ก็ค่อยๆส่งกลิ่นตลบอบอวนฟุ้งขึ้นมาจนถึงบนต้นไม้ที่ผมและลุงถนอมอยู่
ในช่วงเวลานั้น ผมแทบจะอาเจียนออกมาให้ได้ เพราะกลิ่นของมัน รุนแรงเยี่ยงซากศพที่เน่ามาหลายวัน ในขณะที่มันกำลังตะกุยดินเพื่อเหตุผลบางอย่างของมันอยู่นั้น ลุงถนอม ก็ค่อยๆหยิบลูกซองคู่ใจมาเติมกระสุน แล้วค่อยๆจับปืนขึ้นประทับเหนือบ่าพร้อมยิง “เปรี้ยง!!!” เสียงลูกกระสุนปืนแผดเสียงดังลั่นทั่วป่า แล้วก็มีเสียงของเสือร้ายคำรามออกมาแบบ
เจ็บปวดแสนสาหัส “โฮก ปิ๊บ โฮก ปิ๊บ โฮก ปิ๊บ โฮก ปิ๊บ!!!” มาถึงตอนนี้ หลายคนคงคิดว่ามันจะโดนแค่เฉียดๆ และมันก็ตะเกียดตะกายหนีไปได้ แต่มันไม่ใช่เช่นนั้นครับ เสือตัวนั้นกลับถูกลูกกระสุนลูกซองเจาะเข้ากระโหลกตายคาที่ แล้วในคืนนั้นพวกเราก็นอนกันบนต้นไม้นั่นจนเช้าแบบไม่มีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นอีกเลย
เมื่อถึงยามเช้า แสงอรุณแปร่งได้อย่าเต็มที่ พวกเราก็ลงมาที่พื้น แล้วตรวจสอบความปลอดภัยและความเรียบร้อย แต่สิ่งที่แปลกคือ เจ้าซากเสือโคร่งตัวเมื่อคืนที่ถูกกระสุนของลุงถนอมยิงตาย มันกลับหายไป ไม่มีแม้กระทั่งรอยเลือดสักหยด ลุงถนอมบอกผมว่า “อย่าไปสนใจเลยครับนาย ในป่าลึกอย่างนี้ จะมีเรื่องเช่นนี้มันก็ไม่แปลกหรอกครับ”ผมพยักหน้ารับ แล้วเมื่อลุงถนอมเห็นว่าผมเข้าใจแล้ว จึงสั่งให้พวกลูกหาบเดินทางต่อจนมาถึงในหมู่บ้านห้วยตาสุก
เมื่อถึงในหมู่บ้าน ก็มีชาวบ้านพร้อมผู้ใหญ่ลีที่ตีกลองประชุมเมื่อปีพ.ศ.2504 … ไม่ใช่!!!
ผู้ใหญ่ลีเป็นผู้นำของหมู่บ้าน ซึ่งอายุราวๆ 50 ปีได้แล้ว เมื่อเราเกือบทุกคนได้ทำความรู้จักกันแล้ว ผู้ใหญ่ลีก็พาพวกเราทั้งหมดไปเลี้ยงอาหารกลางวันจนอิ่มหนำสำราญ เมื่อทานอาหารกลางวันกันจนอิ่มแล้ว ผู้ใหญ่ลีก็จัดหาที่พักให้ผม ซึ่งที่พักที่ผมได้เป็นคล้ายๆกระท่อมที่ยกพื้นสูงขึ้นมาจากพื้นดิน โดยฝนังรอบกระท่อม เป็นคล้ายๆไม้ไผ่ที่นำมาฝ่าครึ่วให้เป็นแบนๆ ภายในมีหน้าต่าง 2 บาน คือบานที่อยู่ตรงหัวนอน และตรงฝนังข้างประตู ด้านในมีเตียงนอนไม้ไผ่คล้ายๆกับแคร่ตั้งอยู่ลึกเข้าไปจากประตู และมีหีบที่ไว้ใส่เสื้อผ้า ส่วนด้านนอกจะเป็นชายคายาวออกมาจากตัวกระท่อม และมีตุ่มใส่น้ำอยู่ข้าวๆกับบันไดขึ้นกระท่อม แล้วผู้ใหญ่ลีก็พาผมไปรู้จักกับ เจ้าพยู เจ้าพยูนั้นเป็นลูกหาบของผู้ใหญ่ลี เจ้าพยูเป็นเด็กหนุ่มอายุราวๆ 15-20 ปี ร่างกายกำยำล่ำสัน ผิวขาวสะอาด หน้าตาข้อนข้างจะคมแข้มแต่แฝงรอยตาที่อ่อนหวานเอาไว้ พ่อผู้ใหญ่บอกว่า จะให้เจ้าพยูมาอยู่ช่วยงานบ้านงานเรือนผมที่กระท่อม ตัวผมเองก็มิได้ขัดข้องอันใด อีกทั้งยังรู้สึกรักชอบเจ้าพยูด้วย เนื่องจากเขาข้อนข้างอ่อนน้อมถ่อมตน ไม่ค่อยพูดค่อยจะอะไร อีกทั้งผมเอง ก็ใช่ว่าจะเป็นชายแท้ทั้งตัวนี่สิ แล้วในคืนนั้นผมกับเจ้าพยู ก็ได้นอนด้วยกันอีกด้วย
เรื่องราวจะเป็นอย่างไรต่อไป หมอก้องจะได้พบพานกับสิ่งใด โปรดติดตามตอนต่อไปใน “มนต์รัก จากเจียงฮาย” EP.4