หาความสุขในชีวิตไม่ได้เลย ชีวิตไม่มีความสุขเลย มีใครเป็นแบบเราบ้างปะ? 5555555
ทั้งๆที่ชีวิตควรจะมีความสุขนะ เราว่าเราทำในสิ่งที่เหมาะสมและสมควรทุกอย่างตามที่ควรจะทำหมดแล้ว ทั้งเรื่อยบุคลิกภาพ การวางตัว การแต่งการ นิสัย คำพูด การกระทำ ทัศนคติและก็ความคิด ฯลฯ
เราพยายามทำให้เรามีความสุขไปกับการมีชีวิต แต่ผลที่ได้คือเราใช้ชีวิตโดดเดี่ยวมาก ครอบครัวก็ทะเลาะตบตี ตะโกนด่าทอกัน เหวี่ยงวีนใส่กัน เพื่อนๆที่มีก็เหมือนไม่มี เราหายไปก็ไม่มีใครคิดถึงด้วยซ้ำ ชีวิตคู่ก็ประสบความล้มเหลว คบแฟนมาจะห้าปีก็โดนนอกใจบอกเลิกแล้วหายไปเลย พยายามหาแฟนใหม่มันก็ไม่มีใครที่รับในตัวเราและความเป็นเราได้ ทั้งๆที่คนรอบข้างไม่ว่าจะมาจากที่ไหนก็มีคู่กันไปหมดแล้ว
ชีวิตเรา เราพยายามใช้มันอย่างมีสติ ใช้อย่างมีความคิด แต่กลายเป็นว่าชีวิตวัยเด็ก ทั้งโดนแกล้ง เข้าห้องพยาบาลประจำ โดนแบน โดนเกลียด พอโตขึ้นมาก็พยายามอัพเกรดตัวเองด้านรูปลักษณ์ให้มีความทันสมัยอะไรเขาก็โดนมองว่าเป็นคนที่ให้ความสำคัญกับเปลือก ไม่จริงใจ สร้างภาพ
คนในครอบครัวที่คิดว่าจะเป็นที่พึ่งสุดท้ายก็พึ่งอะไรไม่ได้ พ่อเอาแต่ติดเหล้าติดไพ่ ตบตีเราด้วย ส่วนแม่ก็รักเราในแง่ที่แม่ต้องการ ไม่ได้รักในตัวตนจริงๆของเรา ทุกวันนี้จะเรื่องเรียนจะเรื่องงานก็ต้องเป็นไปตามคำอนุญาตแม่ตัวเอง
เราจริงใจกับทุกคน และเราไม่ได้แสร้งทำ เราแค่เป็นตัวของตัวเอง ที่จะทำตัวซอร์ฟๆใจดีหน่อย เทคแคร์ ฯลฯ เราทำลงไปไม่ได้คาดหวังว่าจะได้รับผลอะไรตอบแทนนะ เราก็แค่เป็นตัวเอง แต่ผลลัพท์คือคนมองว่าเป็นคนสร้างภาพ ไม่จริงใจ ไม่น่าคบหา
อยู่เฉยๆดีๆ เราทั้งโดยขโมยของ ของหาย แล้วที่ร้ายแรงที่สุดที่เราพยายามลืมมันแต่มันก็ลืมไม่ลงก็คือเราโดนคุกคามทางเพศตอนเด็ก แต่ด้วยความเป็นเด็กอะเนอะ ก็อาย ไม่ได้บอกใคร แต่พอโตมาก็มีความคิดความอ่านมีความแข็งแกร่งมากขึ้นเราก็เอามาปรึกษาแม่ เพราะทุกวันนี้ทั้งๆที่ผ่านมาหลายปีมากแล้ว แต่เราก็ยังฝันร้ายถึงมันอยู่บ่อยๆนะ (อย่างกะละครเลยเนอะ แต่เป็นจริงๆนะ)
เราพยายามมานานมาก กับสิ่งแค่สิ่งเดียว คือใช้ชีวิตยังไงให้มีความสุข ชีวิตเรามีแต่ความผิดหวัง ความซวย ไม่มีเพื่อน ไม่มีใครผูกพันกับเรา ไม่มีใครสนใจ เราใช้ชีวิตคืออยู่กับตัวเองจริงๆ อยู่กับความทรงจำแย่ๆในชีวิตที่ผ่านมาตลอด จนถึงทุกวันนี้ ในวงสนทนาไม่ว่าจะที่ไหน เราคือคนนอกของวงสนทนานั้นตลอด เราคือคนในกลุ่มที่จะเดินอยู่ข้างหลังสุดแล้วไม่มีใครคุยด้วยเสมอ เป็นอย่างนี้มาตลอด
เราพยายามปรับตัวเอง ทั้งภายใน ภายนอก ทั้งความคิด และการกระทำ เป้าหมายหลักอย่างเดียวก็แค่ให้ใช้ชีวิตยังไงให้มีความสุข เรานอนร้องไห้ทุกคืนจนจำไม่ได้แล้วด้วยซ้ำว่าคืนไหนที่เราไม่ร้องไห้ก่อนนอนบ้าง
สิ่งที่เราคุ้นชินกับชีวิตตัวเอง เราคุ้นชินกับความทุกข์ กับการร้องไห้ บางครั้งมันไม่มีน้ำตาด้วยซ้ำ แต่มันเป็นความเศร้าที่เรารู้สึกอยู่ข้างในจริงๆ ทั้งสายปาร์ตี้ก็แล้ว สายกลางก็แล้ว ผันตัวไปเป็นติ่ง พยายามหากิจกรรมด้านใดด้านหนึ่งที่ชอบทำก็แล้ว สายปฏิบัติธรรมก็แล้ว ขนาดด้าน18+เรายังเคยมาแล้ว แต่เราไม่เคยมีความสุขเลย การมีที่พักดีๆหรือกินอาหารดีๆหรือเที่ยวดีๆเราว่าเราพอใจในสิ่งที่เรามีและเป็นอยู่แล้ว แต่มันก็ไม่มีความสุข มีคนเยอะแยะมากมายที่เราเจอแล้วผ่านมา แต่ความรู้สึกมันเหมือนกับเราอยู่ตัวคนเดียว ไม่มีใครช่วยอะไรเราได้ ต้องอยู่กับตัวเอง มีความสุขจากตัวเองเท่านั้นที่เป็นคำตอบสุดท้ายของเรา แต่มันก็ยังไม่เวิร์คอยู่ดี
เราไม่คาดหวังอะไรจากชีวิตแล้ว ชีวิตเราพบเจอกับเรื่องผิดหวังมาตลอด เรามองว่าตัวเองประสบความสำเร็จทางด้านการศึกษา ประสบความสำเร็จในด้านการทำงาน แต่เราล้มเหลวในการมีความสุข เราล้มเหลวในการสร้างความสัมพันธ์กับคนรอบข้าง เรายังล้มเหลวในเรื่องคู่ชีวิตด้วย ทั้งๆที่เราคิดว่าเขาคือคนที่จะเป็นคนที่อยู่กับเราเป็นคนสุดท้ายแท้ๆ แต่สุดท้ายจริงๆ เราก็มีแค่ตัวเอง อยู่กับตัวเอง เสาร์อาทิตย์ก็คือนอนคนเดียวอยู่ในห้อง จันทร์ถึงศุกร์ก็กลับไปเป็นเครื่องจักรทำงานเรียนรู้ต่อไป
เราไม่คาดหวังว่ากระทู้นี้จะมีคนตอบด้วยซ้ำ แต่เราคิดว่า อย่างน้อยให้เราได้ระบายออกกับทางใดซักทางนึง ให้ชีวิตยังได้มีการสื่อสารกับโลกภายนอกบ้าง ถึงจะเป็นแค่โลกอินเตอร์เน็ต ไม่ได้มีตัวตนจริง แต่มันก็เป็นสิ่งไม่กี่อย่างที่อยู่ข้างเราอะเนอะ
อันที่จริงก็มีไม่น้อยที่มองว่าเราเพื่อนเยอะ มีหนุ่มเข้ามาตลอด ครอบครัวอบอุ่น เที่ยวต่างประเทศมีตังมีเงินมีบ้านรถคอนโด แต่ความเป็นจริง เราเหมือนกับใช้ชีวิตไปวันๆ ไม่มีจุดมุ่งหมายอะไรที่ชัดเจน ทำไปเท่าที่ทำได้ ให้ได้มีอะไรทำ แค่นั้น ที่เหลือก็อยู่กับความเศร้า คนที่เราคิดว่าเราจะพึ่งเขาได้ก็ไม่เคยได้ คนที่เราไว้ใจก็คือคนที่ทำร้ายเราที่สุด อยากฆ่าตัวตายมากนะ คิดว่าตายไปก็คงไม่มีอะไรที่ต้องกังวลข้างหลังแล้ว เพราะที่เรามีจริงๆก็แค่ตัวเราเอง แต่เราก็ยังคาดหวังว่า ชีวิตข้างหน้า เราก็อยากมีความสุขบ้าง เป็นความสุขที่มาจากใจจริงๆ ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง ให้ชดเชยกับความรู้สึกที่ไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่ในตอนนี้
เราว่าเราบ่นมามากพอแล้ว โพสกระทู้เลยดีกว่า 55555555 สวัสดีนะ
หาความสุขในชีวิตไม่ได้เลย ชีวิตไม่มีความสุขเลย มีใครเป็นแบบเราบ้างปะ? 5555555
ทั้งๆที่ชีวิตควรจะมีความสุขนะ เราว่าเราทำในสิ่งที่เหมาะสมและสมควรทุกอย่างตามที่ควรจะทำหมดแล้ว ทั้งเรื่อยบุคลิกภาพ การวางตัว การแต่งการ นิสัย คำพูด การกระทำ ทัศนคติและก็ความคิด ฯลฯ
เราพยายามทำให้เรามีความสุขไปกับการมีชีวิต แต่ผลที่ได้คือเราใช้ชีวิตโดดเดี่ยวมาก ครอบครัวก็ทะเลาะตบตี ตะโกนด่าทอกัน เหวี่ยงวีนใส่กัน เพื่อนๆที่มีก็เหมือนไม่มี เราหายไปก็ไม่มีใครคิดถึงด้วยซ้ำ ชีวิตคู่ก็ประสบความล้มเหลว คบแฟนมาจะห้าปีก็โดนนอกใจบอกเลิกแล้วหายไปเลย พยายามหาแฟนใหม่มันก็ไม่มีใครที่รับในตัวเราและความเป็นเราได้ ทั้งๆที่คนรอบข้างไม่ว่าจะมาจากที่ไหนก็มีคู่กันไปหมดแล้ว
ชีวิตเรา เราพยายามใช้มันอย่างมีสติ ใช้อย่างมีความคิด แต่กลายเป็นว่าชีวิตวัยเด็ก ทั้งโดนแกล้ง เข้าห้องพยาบาลประจำ โดนแบน โดนเกลียด พอโตขึ้นมาก็พยายามอัพเกรดตัวเองด้านรูปลักษณ์ให้มีความทันสมัยอะไรเขาก็โดนมองว่าเป็นคนที่ให้ความสำคัญกับเปลือก ไม่จริงใจ สร้างภาพ
คนในครอบครัวที่คิดว่าจะเป็นที่พึ่งสุดท้ายก็พึ่งอะไรไม่ได้ พ่อเอาแต่ติดเหล้าติดไพ่ ตบตีเราด้วย ส่วนแม่ก็รักเราในแง่ที่แม่ต้องการ ไม่ได้รักในตัวตนจริงๆของเรา ทุกวันนี้จะเรื่องเรียนจะเรื่องงานก็ต้องเป็นไปตามคำอนุญาตแม่ตัวเอง
เราจริงใจกับทุกคน และเราไม่ได้แสร้งทำ เราแค่เป็นตัวของตัวเอง ที่จะทำตัวซอร์ฟๆใจดีหน่อย เทคแคร์ ฯลฯ เราทำลงไปไม่ได้คาดหวังว่าจะได้รับผลอะไรตอบแทนนะ เราก็แค่เป็นตัวเอง แต่ผลลัพท์คือคนมองว่าเป็นคนสร้างภาพ ไม่จริงใจ ไม่น่าคบหา
อยู่เฉยๆดีๆ เราทั้งโดยขโมยของ ของหาย แล้วที่ร้ายแรงที่สุดที่เราพยายามลืมมันแต่มันก็ลืมไม่ลงก็คือเราโดนคุกคามทางเพศตอนเด็ก แต่ด้วยความเป็นเด็กอะเนอะ ก็อาย ไม่ได้บอกใคร แต่พอโตมาก็มีความคิดความอ่านมีความแข็งแกร่งมากขึ้นเราก็เอามาปรึกษาแม่ เพราะทุกวันนี้ทั้งๆที่ผ่านมาหลายปีมากแล้ว แต่เราก็ยังฝันร้ายถึงมันอยู่บ่อยๆนะ (อย่างกะละครเลยเนอะ แต่เป็นจริงๆนะ)
เราพยายามมานานมาก กับสิ่งแค่สิ่งเดียว คือใช้ชีวิตยังไงให้มีความสุข ชีวิตเรามีแต่ความผิดหวัง ความซวย ไม่มีเพื่อน ไม่มีใครผูกพันกับเรา ไม่มีใครสนใจ เราใช้ชีวิตคืออยู่กับตัวเองจริงๆ อยู่กับความทรงจำแย่ๆในชีวิตที่ผ่านมาตลอด จนถึงทุกวันนี้ ในวงสนทนาไม่ว่าจะที่ไหน เราคือคนนอกของวงสนทนานั้นตลอด เราคือคนในกลุ่มที่จะเดินอยู่ข้างหลังสุดแล้วไม่มีใครคุยด้วยเสมอ เป็นอย่างนี้มาตลอด
เราพยายามปรับตัวเอง ทั้งภายใน ภายนอก ทั้งความคิด และการกระทำ เป้าหมายหลักอย่างเดียวก็แค่ให้ใช้ชีวิตยังไงให้มีความสุข เรานอนร้องไห้ทุกคืนจนจำไม่ได้แล้วด้วยซ้ำว่าคืนไหนที่เราไม่ร้องไห้ก่อนนอนบ้าง
สิ่งที่เราคุ้นชินกับชีวิตตัวเอง เราคุ้นชินกับความทุกข์ กับการร้องไห้ บางครั้งมันไม่มีน้ำตาด้วยซ้ำ แต่มันเป็นความเศร้าที่เรารู้สึกอยู่ข้างในจริงๆ ทั้งสายปาร์ตี้ก็แล้ว สายกลางก็แล้ว ผันตัวไปเป็นติ่ง พยายามหากิจกรรมด้านใดด้านหนึ่งที่ชอบทำก็แล้ว สายปฏิบัติธรรมก็แล้ว ขนาดด้าน18+เรายังเคยมาแล้ว แต่เราไม่เคยมีความสุขเลย การมีที่พักดีๆหรือกินอาหารดีๆหรือเที่ยวดีๆเราว่าเราพอใจในสิ่งที่เรามีและเป็นอยู่แล้ว แต่มันก็ไม่มีความสุข มีคนเยอะแยะมากมายที่เราเจอแล้วผ่านมา แต่ความรู้สึกมันเหมือนกับเราอยู่ตัวคนเดียว ไม่มีใครช่วยอะไรเราได้ ต้องอยู่กับตัวเอง มีความสุขจากตัวเองเท่านั้นที่เป็นคำตอบสุดท้ายของเรา แต่มันก็ยังไม่เวิร์คอยู่ดี
เราไม่คาดหวังอะไรจากชีวิตแล้ว ชีวิตเราพบเจอกับเรื่องผิดหวังมาตลอด เรามองว่าตัวเองประสบความสำเร็จทางด้านการศึกษา ประสบความสำเร็จในด้านการทำงาน แต่เราล้มเหลวในการมีความสุข เราล้มเหลวในการสร้างความสัมพันธ์กับคนรอบข้าง เรายังล้มเหลวในเรื่องคู่ชีวิตด้วย ทั้งๆที่เราคิดว่าเขาคือคนที่จะเป็นคนที่อยู่กับเราเป็นคนสุดท้ายแท้ๆ แต่สุดท้ายจริงๆ เราก็มีแค่ตัวเอง อยู่กับตัวเอง เสาร์อาทิตย์ก็คือนอนคนเดียวอยู่ในห้อง จันทร์ถึงศุกร์ก็กลับไปเป็นเครื่องจักรทำงานเรียนรู้ต่อไป
เราไม่คาดหวังว่ากระทู้นี้จะมีคนตอบด้วยซ้ำ แต่เราคิดว่า อย่างน้อยให้เราได้ระบายออกกับทางใดซักทางนึง ให้ชีวิตยังได้มีการสื่อสารกับโลกภายนอกบ้าง ถึงจะเป็นแค่โลกอินเตอร์เน็ต ไม่ได้มีตัวตนจริง แต่มันก็เป็นสิ่งไม่กี่อย่างที่อยู่ข้างเราอะเนอะ
อันที่จริงก็มีไม่น้อยที่มองว่าเราเพื่อนเยอะ มีหนุ่มเข้ามาตลอด ครอบครัวอบอุ่น เที่ยวต่างประเทศมีตังมีเงินมีบ้านรถคอนโด แต่ความเป็นจริง เราเหมือนกับใช้ชีวิตไปวันๆ ไม่มีจุดมุ่งหมายอะไรที่ชัดเจน ทำไปเท่าที่ทำได้ ให้ได้มีอะไรทำ แค่นั้น ที่เหลือก็อยู่กับความเศร้า คนที่เราคิดว่าเราจะพึ่งเขาได้ก็ไม่เคยได้ คนที่เราไว้ใจก็คือคนที่ทำร้ายเราที่สุด อยากฆ่าตัวตายมากนะ คิดว่าตายไปก็คงไม่มีอะไรที่ต้องกังวลข้างหลังแล้ว เพราะที่เรามีจริงๆก็แค่ตัวเราเอง แต่เราก็ยังคาดหวังว่า ชีวิตข้างหน้า เราก็อยากมีความสุขบ้าง เป็นความสุขที่มาจากใจจริงๆ ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง ให้ชดเชยกับความรู้สึกที่ไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่ในตอนนี้
เราว่าเราบ่นมามากพอแล้ว โพสกระทู้เลยดีกว่า 55555555 สวัสดีนะ