เหงายิ่งกว่าเหงา...ทำไมต้องเป็นเราที่อ่อนแออย่างนี้ มีไหมใครสักคนที่หยุดฝนและลมที่โหมกระหน่ำ ยืนอยู่ลำพังหนาวจนใจแทบขาด

พายุลมโหมกระหน่ำมาหนักหนา นกน้อยพากันบินหนีชุลมุน ขนเปียกปอน..หนาวสั่น ขาดไออุ่น ต่างบินวุ่นหลบให้ทันนะนกเอย ลมสงบพบพิราบหมอบใต้รถ ปีกหักหมดห้อยลงไม่ตรงเลย บินไม่ได้ใช่ไหม...มิเยาะเย้ย จึงเอื้อนเอ่

O เมื่อคลื่นฝน .. พรมพร่างไม่ว่างเว้น ค่อยโรยเส้นล้อมห่มสายลมร่ำ จึง-ผืนฟ้ารอบด้านคลี่ม่านดำ ของคืนค่ำให้สยาย .. ลงคลายตัว O เพียงจะให้หม่นหมอง .. ที่มองว่า เหมือนรูปรอยเหว่ว้า .. ยามฟ้าหลัว บังดวงวัน

คนๆหนึ่งเดินตากฝนตัวเปียกชุ่ม เพียงสองแขนกอดกุมกายเพื่อคลายหนาว เพียงสองเท้ายังคงเดินยังคงก้าว เพียงชั่วคราวหวังเพียงเจอที่พักกาย ฝนกระหน่ำซ้ำเติมความรู้สึก ย้ำสำนึกให้เจ็บปวดซ้ำโหดร้าย ทั้งจิตใจทั้ง

หญิงสาวกลางสายหมอกยืนเงียบงัน ก้าวพ้นวันคืนเหงาสู่แดนลึกลับ ดวงตาพร่าเลือนรางไร้ชีวาวับ กระซิบกับความตายมาเยือนกาย สายลมเย็นพัดผ่านสะท้านทรวง จิตยังห่วงคนรักไม่สร่างหาย แม้ไร้ซึ่งวิญญาณยังย่างกราย วน