วันนี้เพิ่งจะดู Dunkirk จบครั้งแรก ทั้งที่พยายามดูให้จบหลายหน

งดดราม่านะครับ
เป็นหนังที่ดนตรีประกอบ ไปไกลกว่าเนื้อเรื่องเหตุการณ์ในหนัง  เสียงดนตรีบรรเลงเหมือนกดดันสุดๆ แต่อารมณ์ไม่กดดันตาม ดูแล้วเฉยๆ ทำไมเราไม่เข้าถึงอารมณ์เหมือนอีกหลายๆคนนะ   เหมือนกับว่าดูหนังไป ต้องจินตนาการให้มากกว่าที่หนังนำเสนอ

เช่นฉากนี้ตอนต้นเรื่อง บนสะพาน  พวกทหารเข้าแถว ยืนอยู่ๆก็นั่งก้มตัวหมอบ (หลบกระแสน้ำพัดสะพานใช่ไหม ถ้าใช่ แล้วทำไมต้องกลัว) หรือถ้าเป็นเครื่องบินทิ้งระเบิด ทำไมไม่มีใครมองขึ้นฟ้า ไม่เห็นมีเครื่องบินสักลำ  พอน้ำซัดสะพาน พอยืนขึ้น ก็ทำตัวปกติ แล้วก็ก้มย่อตัวอีก


ฉากนอนหมอบหลบระเบิด อารมณ์เหมือนกับครูฝึกสั่งให้หมอบๆๆ   เสร็จแล้วก็ยืนขึ้น ทำตัวปกติ  อารมณ์เป็นแบบนี้จริงๆ


ฉากเครื่องบินต่อสู้กัน  มีแต่ 2-3 ลำบินตามๆและยิงๆแค่นั้น ท้องฟ้าโล่งๆ ยิงๆกันถ้อยทีถ้อยอาศัยจริงๆ

ฉากเรือที่ไปช่วย มีลำเดียว เหมือนคุยๆกัน ไม่มีอะไรกดดันเลย

แค่ฉากคุยกันธรรมดา  ไม่รู้ว่าดนตรีประกอบจะตื่นเต้นอะไรนักหนา

ทุกฉากเหมือนทุกการแสดงของตัวละคร อารมณ์แข็งๆตั้งแต่ต้นจนจบเรื่อง

ดูหนังสืบสวน  หนังสงคราม หนังเอาตัวรอด หนังฆาตกรรม  ยังรู้สึกกดดันจริงๆกว่าหนังเรื่องนี้มากมายนัก

ดนตรีประกอบมันไม่เข้ากับบทบาทในหนังเลยสักนิด  มันเป็นหนังที่ต้องใช้อารมณ์ศิลปะในการดู ที่ยากที่จะเข้าถึงใช่ไหมครับ

งดดราม่านะครับ