อยากระบายเฉยๆไม่อยากเก็บไว้คนเดียว

ผมจะเล่าคร่าวๆผมคบกับแฟนมา3ปีกว่าๆเริ่มคบกันเข้าปี1เจอกันที่มหาลัยคบกันมาก็มีทั้งสุข ทุกข์ เศร้า เหงา ปนกันไปทะเลาะกันบ้างแต่ไม่เคยคิดที่จะเลิกกันไปไหนไปด้วยกันเหมือนเค้าเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเราเราก็เป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเค้าส่วนตัวนั้นผมบ้านอยู่กรุงเทพแฟนก็บ้านอยู่กรุงเทพแต่เรามาเรียนมหาลัยกันที่ต่างจังหวัดเวลากลับบ้านเราก็จะนั่งกลับด้วยกันเพราะผมขับรถกลับแต่จะไปส่งแฟนที่สถานี BTS แต่ช่วงหลังๆก็เริ่มจะไปส่งแฟนที่บ้านแล้วแฟนผมเป็นคนที่เข้าใจผมมากเพราะว่าเค้ารู้ว่าเราเหนื่อยจากขับรถเข้ากทมและบ้านผมกะแฟนก็ค่อนข้างไกลกันอยู่เค้าก็เลือกที่จะนั่ง BTS กลับต่อเรารู้จักเพื่อนของกันทั้ง2ฝ่ายไปไหนมาไหนกับเพื่อนของกันและกันได้(เพื่อนแฟนก็เหมิอนเพื่อนเรา)ผมเป็นผู้ชายที่ชอบออกไปสังสรรค์กับเพื่อนแต่เค้าก็เข้าใจให้เราไปเกือบทุกครั้งเพื่อนๆมักจะบอกว่าแฟนผมชิวมากแต่ผมไปก็ไม่เคยมีปัญหาเรื่องผู้หญิงเพราะผมถือว่าผมเคารพแฟนตัวเองเค้าไว้ใจให้เราไปไหนมาไหนเราก็จะไม่ทำให้เค้าเสียใจแฟนผมเป็นไม่ดื่มแต่สามารถไปนั่งร้านไปผับได้แต่ปกติเราจะไม่ค่อยได้เที่ยวกลางคืนด้วยกันมีแค่บางครั้งเพราะผมก็อยากให้เค้าได้มีเวลาเที่ยวกับเพื่อนๆของเค้าอย่างเต็มที่แต่ทุกวันเราจะไปกินข้าวด้วยกันตอนมื้อเย็นกินในตลาดร้านข้างทางบางทีเดือนละครั้งสองครั้งอาจจะไปหามื้อดีในร้านหรูกันตามโอกาสวันครบรอบหรือวันเกิดอยากจะกิน แฟนผมเป็นคนชอบเที่ยวแบบต่างจังหวัดไรอย่างงี้ชอบแท็กในเฟสมาอยู่บ่อยๆอยากไปนู้นนี่ส่วนผมค่อนข้างติดหอไม่ค่อยยอยากออกไปไหนแต่ปีๆนึงเราก็ได้ไปเที่ยวต่างจังหวัดประมาณปีละครั้งในช่วงปิดเทอม
แต่แล้วทุกอย่างก็กับจบลง
ผมอยากรู้ว่าผมควรจะทำอย่างไรกับความรู้สึกของผมตอนนี้ดี เพราะเราต้องเลิกทั้งที่ยังรักกัน ผมไม่ได้โกรธไม่ได้เกลียดเค้าๆแต่ตอนนี้ทำได้แค่คิดถึงและผมรู้ว่าเค้าก็คงเสียใจไม่น้อยไปกว่าผม สาเหตุเป็นเพราะว่าเราเป็นแฟนคนแรกของเค้าและเมื่อก่อนเค้ามักจะทำอะไรไม่ค่อยได้ด้วยตัวเองแบบไม่ค่อยกล้าส่วนตัวผมค่อนข้างที่จะลุยๆจนหลังเราก็ลุยได้ทั้งคู่555 ช่วงปีที่ผ่านมาแฟนผมต้องทำอะไรคนเดียวค้อนข้างเยอะได้ฝึกงาน
ช่วงก่อนที่จะเลิกกันเป็นช่วงปิดเทอมค่อนข้างจะยาว3-4เดือนส่วนตัวผมนั้นไปเรียนภาษาที่ต่างประเทศแต่เราก็คุยกันแต่อาจจะน้อยลงเพราะผมยุ่งๆและไม่ค่อยมีเวลามากนักบางทีก็ลืมตอบแต่ก็จะพยายามคอลหา แฟนผมก็ไปอยู่คอนโดกับเพื่อนเกือบ2-3อาทิตย์มั้งเพราะคงเหงาแหละอยู่แต่บ้าน แฟนผมก็ไปเที่ยวผับบ่อยมากช่วงนั้นแต่ก็บอกผมตลอดนะว่าไปไหนกลับก็บอกว่าถึงแล้วและเหมือนเพื่อนๆของแฟนก็โสดกันหมดทั้งเพื่อนม.ปลายและก็มหาลัยเหมือนนัดกันมาโสดทำให้แฟนผมมีเวลาอยู่กับเพื่อนมากขึ้น เค้าบอกผมว่าเค้ารู้สึกว่าเค้ายังดีไม่พอยังพยายามมองหาคนอื่นไม่สามารถหยุดอยู่ที่ผมได้เลยไม่อยากจะทำให้ผมเสียใจเค้ายังอยากออกไปเจอสิ่งใหม่ๆไม่อยากเหนื่อยต้องเจอปัญหาซ้ำๆให้มันจบเท่านี้ดีกว่าต้องฝืนต่อไป
แต่ผมกลับเข้าใจเธอว่าเราเป็นแฟนของแรกของเค้าและเค้าก็คงอยากจะลองเจออะไรใหม่ๆส่วนตัวผมช่วงม.ปลายก็เคยมีแฟนมาบ้างแล้วไม่ค่อยชอบเริ่มใหม่ซักเท่าไหร่เพราะทุกวันที่เราอยู่ด้วยกันเค้าอาจจะไม่ได้รู้สึกหวือหวาไปรับกินข้าวทุกวันไปไหนก็มีแค่บางโอกาศไปเที่ยวกันบ้างแต่ผมกับแฟนก็มักจะมีเซอไพรกันตลอดโดยส่วนตัวผมจะชอบซื้อของให้แฟนเวลาเห็นแฟนอยากได้อาจจะไม่แพงมากและไม่ทั้งหมดแต่ผมมีผมก็อยากให้เค้าคงอยากจะลองเจออะไรใหม่กับชีวิตแต่เค้าก็เลือกที่จะบอกเราตรงๆเพราะผมรู้ว่าเค้าก็คิดหนักมานานแล้วและคงไม่อยากให้ผมเสียใจแต่ตอนนี้เราก็ไม่ได้คุยกันแล้วผมไม่รู้จะทำอย่างไรดีผมพยายามยื้อที่สุดแล้วอาจจะดูเหมือนผมปล่อยไปง่ายๆแต่ผมคิดว่าเค้าคิดมาดีแล้วและคงไม่เปลี่ยนใจเค้าบอกผมว่าเค้าเลือกแล้วและไม่อาจะถอยหลังได้แล้วถึงกลับไปก็ความรู้สึกเราสองคนก็คงไม่เหมือนเดิมตลอด3ปีที่ผ่านมาเราไม่เคยบอกเลิกกันเลยซักครั้งอาจจะมีแค่ถามกันว่าคิดว่าจะไปต่อกันได้ไหมถ้าไปต่อได้เราก้จะพยายามปรับตัวกันและกันซึ่งถ้าเค้าคิดจะเลิกมาแล้วก็คงไม่มีอะไรเปลี่ยนใจได้
ผมไม่รู้ว่าตอนนี้ควรจะทำอย่างไรกับความรู้สึกของผมดี ผมรู้สึกตัวแบบเหวงๆทำอะไรก็นึกถึงแต่เค้านึกถึงแต่เรื่องแย่ๆที่บางทีเราเคยทำไป ไปไหนมาไหนก็เจอแต่ภาพเค้านั่งอยู่ข้างๆเรายิ่งรถนี่ไม่ต้องพูดถึงนอนก็ไม่ค่อยสนิทในฝันก็ฝันถึงแต่ช่วงเวลาที่ได้อยู่กับเค้าแต่พอตื่นมาก็พบว่าเป็นแค่ฝันผมพยายามที่จะพยายามทำให้เค้าไม่ต้องคิดมากถึงผมพยายามทำตัวไม่ให้คนอื่นเห็นว่าเสียใจแต่มันก็อดไม่ได้จริงๆที่เวลาอยู่คนเดียวก็ต้องมานั่งแอบร้องไห้แต่ผมไม่ค่อยได้เล่าให้ใครฟังมากนักอยากจะมีแค่เพื่อนสนิทๆกันเพื่อนคนอื่นๆผมก็จะบอกเป็นจุดอิ่มตัวเพราะผมไม่ให้มองเธอแย่เพราะตัวเราเองก็เข้าใจเค้าดี