[CR] รีวิว ๗๗๗ นะชาลีติ

ผิดคาดเพราะหนังดูรู้เรื่องมากกว่าที่คิด คือพล็อตเรื่องวางมาค่อนข้างอยู่ในกรอบ ไม่มีหลุดโลก โปรดักชั่นที่ถึงแม้ว่าจะบ้านๆ ไม่หรูหรา แต่ก็ไม่ถึงขั้นห่วย อาจจะมีรู้สึกเหวียดบ้าง หาวบ้าง เพราะจังหวะหนังค่อนข้างช้า เอื่อย ซึ่งเกิดจากการพูดการจาแบบละครจักรๆ วงศ์ๆ การเล่าเรื่องที่เป็นเส้นตรง ไม่มีลูกเล่น ไม่มีมุกตลก แต่ต้องยอมรับว่าหนังไม่ห่วยขนาดนั้น สามารถดูได้จนจบแบบไม่ต้องรำคาญหรืออึดอัดใจเลย

หนังเล่าจากปัจจุบันที่เป็นงานสร้างพระสิวลี 777 องค์ทั่วประเทศ ซึ่งเป็นที่มาของชื่อหนังด้วย ให้คนชื่อป็อบ เป็นเหมือนสาวกที่เลื่อมใสในพระสิวลีมากๆ มานั่งเล่าประวัติของท่านให้คนมาฟัง แล้วภาพก็ย้อนกลับไปในสมัยพุทธกาล หนังพยายามเล่าข้ามกลับไปชาติก่อนๆ ของพระสิวลีด้วย ซึ่งก็เล่าทีละชาติไป ไม่ตัดสลับ แต่ด้วยความที่นักแสดงก็รีไซเคิลข้ามชาติมา เสื้อผ้าหน้าผมก็แทบจะใช้ร่วมชาติอีก เลยเกือบจะงงแล้วว่าใครเป็นใคร แต่ยังดีที่มีขึ้นคำบรรยายแทบจะตลอดเรื่องว่าคนนี้ชื่ออะไร ขึ้นบ่อยมาก แม้จะไม่ค่อยชอบเท่าไหร่แต่ก็ขอบใจนะ

ที่คิดว่ามีปัญหามากที่สุดคือนักแสดง บางคนเหมือนท่องจำบทมา บางคนออกเสียงไม่ชัด คำควบคล้ำไม่ได้ บางคนจ้างสิบ เล่นล้าน เลยไม่ค่อยเข้ากันใช้คำว่าน่าเสียดายมากกว่า อีกอย่างคือซีจีกับเมคอัพเข้าขั้นงง ซีจีออกไปทางตลก มีฉากนึงเหมือนโปรแกรมเออเร่อ ทำไมไม่เก็บงานให้ดีก่อนฉายล่ะ ซีจีหญ้าโตไวก็ชวนขำ เมคอัพก็ตลกมาก นักแสดงที่เป็นพระพุทธเจ้าใส่หมวกไหมพรมที่ปลอมมาก แถมยิ้มตลอดเวลา พระพุทธเจ้าต้องหน้าเฉยๆ แต่ดูเหมือนยิ้มไม่ใช่หรอ ละพระสิวลีก็ใส่หมวกสีเนื้อคลุมหัวให้เหมือนโกนแบบเห็นรอยต่อชัดเจนมาก แล้วกล้องก็จับภาพมาให้เห็นความไม่เนียนอีกต่างหาก คือถ้ารู้ว่าไม่เนียนทำไมไม่ใช่มุมกล้องหลบเอา

การมิกซ์เสียงเรียกว่าไม่โปรเลย เหมือนสมัยเราเคยทำหนังสั้นส่งอาจารย์ เสียงพูดตัวละครดังไม่เท่ากัน บางทีก็เก็บเสียงรบกวนไม่ได้ เสียงเครื่องประดับจากชุดอินเดียดังกรุ้งกริ้งๆ ตลอดเวลา ไม่แน่ใจว่าอยากทำให้สมจริงไหม ถึงขนาดได้ยินเสียงเสื้อผ้าขยับ แต่ก็ไม่รู้สิ มีฉากนึงได้ยินเสียงทีมงานคุยกันด้วย นึกว่าหูแว่วไปเองได้ยินเสียงแม่ซื้อ แต่ไม่นะ เสียงทีมงานนี่แหละ เรื่องสกอร์ก็ทำเอาขำไปหลายครั้งมาก เพราะบางทีก็เป็นเพลงบรรเลงกีต้าร์ ตัดสลับไปเพลงอินเดีย จู่ๆ ตัดกลับมาเพลงเมทัลร็อค แล้วจบด้วยเสียงสวดมนต์บุดดังแสแหร่แนงคัจฉามีย์ คือหลายอารมณ์มากๆ ตามไม่ทัน

เรื่องฉากและโลเกชั่นอันนี้คงไม่รู้จะตำหนิอะไรเพราะคิดว่าสุดความสามารถที่จะหาแล้ว แต่การที่แทบทั้งเรื่องถ่ายในป่ารกๆ บ้านกระท่อมฟางแบบไทยๆ ฉากที่เป็นท้องพระโรงแคบๆ นางสนมนั่งกันอยู่อย่างแออัด ฉากอาศรมเล็กๆ พระนั่งติดกันแบบไม่เหลือที่ให้เจริญสติแล้ว ก็รู้สึกสงสารปนเห็นใจ ที่เขาพยายามจำลองฉากอินเดียโบราณให้ออกมาแบบไม่ให้มีความสมัยใหม่มากที่สุดเท่าที่จะทำได้

โดยรวมเราเห็นความตั้งใจของผู้สร้างนะ เสียดายที่วัตถุดิบค่อนข้างดี แต่ยังปรุงออกมาไม่ค่อยลงตัวเท่าไหร่ ไม่ได้ห่วยแบบดูไม่ได้ แต่ก็ไม่ได้ดีถึงขั้นที่ผู้ชมส่วนใหญ่จะปากต่อปากได้อ่ะ ถ้าตัดต่อให้กระชับกว่านี้ เหลือซักชั่วโมงนึง เอาไปเปิดฉายตามงานมงคลหรือสถานปฏิบัติธรรม ก็คิดว่าพอได้นะ แต่ไม่เหมาะจะเอามาฉายโรงเลย คือไม่ใช่ว่าไม่คู่ควรนะ แต่เพราะกลุ่มเป้าหมายมันคนละอย่างน่ะ