สวัสดีค่ะ เรื่องนี้เป็นเรื่องราวความรักของเรา จนเกิดเป็นคำถาม ว่าเราเหมาะสมกับความรักครั้งนี้หรือไม่?
แฟนเป็นผู้ชาย อายุมากกว่าเรา3ปี ที่สำคัญ เค้ามีลูกแล้ว(กับแฟนคนก่อน)อยู่อนุบาล ลูกเขาก็น่ารักดีค่ะ เล่นกันกับเราดีคุยกันปกติสนิทสนมมีความสุขดี จนเวลาผ่านเลยมาจนคิดว่า เนี่ยแหละดีไม่มีปัญหาสบายใจ แต่วันนึงเราก็เกิดคำถามกับตัวเอง วันที่แฟนเก่าเขาเริ่มมามีบทบาทในชีวิตของเราค่ะ แน่นอน เขากลับมาหาลูกของเขา ไม่ใช่ฐานะแฟน แต่ฐานะแม่ เราให้เรารู้สึกว่าที่นี่ไม่ใช่ที่ของเราอีกต่อไป เรากลายเป็นพี่สาวของลูกเขา เป็นแค่เพื่อนเล่น
ความรู้สึกน้อยใจสะสมมาเป็นเวลาหลายเดือน ร้องไห้ซ้ำๆเวลาที่แฟนเก่าเขามาหาลูกเขาแล้วเดินในบ้านแฟนเราเหมือนบ้านของเขาเอง ฟังเขาคุยกันกับลูก เล่นกัน จนเรารู้สึกว่าเราคืออะไรกันแน่ เราเหมือนไม่มีตัวตน ลูกเขาเริ่มไม่สนใจเรามากขึ้น จนเราเกิดคำถามว่า หรือเราใจแคบเกินไป ใจไม่กว้างพองั้นหรอ? เราถึงไม่ได้รับความรักนั้น แค่เสี้ยวก็ยังดี เราก็เลี้ยงเขานะ อาบน้ำแต่งตัวป้อนข้าวส่งโรงเรียนไปรับหลังเลิกเรียนป้อนข้าวอาบน้ำพาเข้านอน แต่เราดันรู้สึกว่าเด็กคนนั้น ไม่รู้สึกถึงอะไรที่เราทำให้เลย(5ขวบ)
ลูกเริ่มร่าเริงมากกว่าเดิมเริ่มโต แฟนเราเริ่มติดลูกมากขึ้น จนเรารู้สึกว่าเราโดนแบ่งความรักไป เราได้มันน้อยลง หรือเพราะเขาคิดถึงความรักเก่าๆ หรือเราต้องการมันมากเกินไป
คนในบ้านแฟน(แม่) เริ่มตีตัวออกห่าง ทำให้เราไม่กล้าเข้าหา ทำให้เรายิ่งห่างออกไป วันกินข้าวรวมญาติ ไม่มีแม้แต่เอ่ยปากชวนหรือบอกว่าเขาจะไม่อยู่บ้าน(แฟนบอกแต่ไม่ได้ชวนญาติบางคนไม่รู้จักเรา) พอเขาก้าวเท้าออกจากบ้านกันหมดเหลือเรา เราได้แต่ร้องไห้ ว่าทำไม เราไม่มีบทบาทอะไรแล้วหรือ มีเราไว้ทำอะไรกันแน่
สิ่งที่ทำให้สับสนคือ แฟนเราดีกับเรามาก ไม่นอกใจ เสมอต้นเสมอปลาย การกินอยู่นิสัยเข้ากันได้ดี เล่นอ้อน ดูหนังนอนด้วยกัน ไปรับ-ส่งทำงาน ทุกอย่างยังเหมือนวันแรกที่คบกัน ไม่ขาดตกบกพร่อง แต่บางวันเราก็รู้สึกไม่ได้รับความรักมากพอ จนอยากนอนร้องไห้ให้พอใจ
--เราควรทำยังไงดีคะ--
--มีวิธีทำให้เราหยุดเป็นแบบนี้บ้างได้ไหมคะ--
รู้สึกตัวเองไม่มีค่า ได้รับความรักไม่พอ
แฟนเป็นผู้ชาย อายุมากกว่าเรา3ปี ที่สำคัญ เค้ามีลูกแล้ว(กับแฟนคนก่อน)อยู่อนุบาล ลูกเขาก็น่ารักดีค่ะ เล่นกันกับเราดีคุยกันปกติสนิทสนมมีความสุขดี จนเวลาผ่านเลยมาจนคิดว่า เนี่ยแหละดีไม่มีปัญหาสบายใจ แต่วันนึงเราก็เกิดคำถามกับตัวเอง วันที่แฟนเก่าเขาเริ่มมามีบทบาทในชีวิตของเราค่ะ แน่นอน เขากลับมาหาลูกของเขา ไม่ใช่ฐานะแฟน แต่ฐานะแม่ เราให้เรารู้สึกว่าที่นี่ไม่ใช่ที่ของเราอีกต่อไป เรากลายเป็นพี่สาวของลูกเขา เป็นแค่เพื่อนเล่น
ความรู้สึกน้อยใจสะสมมาเป็นเวลาหลายเดือน ร้องไห้ซ้ำๆเวลาที่แฟนเก่าเขามาหาลูกเขาแล้วเดินในบ้านแฟนเราเหมือนบ้านของเขาเอง ฟังเขาคุยกันกับลูก เล่นกัน จนเรารู้สึกว่าเราคืออะไรกันแน่ เราเหมือนไม่มีตัวตน ลูกเขาเริ่มไม่สนใจเรามากขึ้น จนเราเกิดคำถามว่า หรือเราใจแคบเกินไป ใจไม่กว้างพองั้นหรอ? เราถึงไม่ได้รับความรักนั้น แค่เสี้ยวก็ยังดี เราก็เลี้ยงเขานะ อาบน้ำแต่งตัวป้อนข้าวส่งโรงเรียนไปรับหลังเลิกเรียนป้อนข้าวอาบน้ำพาเข้านอน แต่เราดันรู้สึกว่าเด็กคนนั้น ไม่รู้สึกถึงอะไรที่เราทำให้เลย(5ขวบ)
ลูกเริ่มร่าเริงมากกว่าเดิมเริ่มโต แฟนเราเริ่มติดลูกมากขึ้น จนเรารู้สึกว่าเราโดนแบ่งความรักไป เราได้มันน้อยลง หรือเพราะเขาคิดถึงความรักเก่าๆ หรือเราต้องการมันมากเกินไป
คนในบ้านแฟน(แม่) เริ่มตีตัวออกห่าง ทำให้เราไม่กล้าเข้าหา ทำให้เรายิ่งห่างออกไป วันกินข้าวรวมญาติ ไม่มีแม้แต่เอ่ยปากชวนหรือบอกว่าเขาจะไม่อยู่บ้าน(แฟนบอกแต่ไม่ได้ชวนญาติบางคนไม่รู้จักเรา) พอเขาก้าวเท้าออกจากบ้านกันหมดเหลือเรา เราได้แต่ร้องไห้ ว่าทำไม เราไม่มีบทบาทอะไรแล้วหรือ มีเราไว้ทำอะไรกันแน่
สิ่งที่ทำให้สับสนคือ แฟนเราดีกับเรามาก ไม่นอกใจ เสมอต้นเสมอปลาย การกินอยู่นิสัยเข้ากันได้ดี เล่นอ้อน ดูหนังนอนด้วยกัน ไปรับ-ส่งทำงาน ทุกอย่างยังเหมือนวันแรกที่คบกัน ไม่ขาดตกบกพร่อง แต่บางวันเราก็รู้สึกไม่ได้รับความรักมากพอ จนอยากนอนร้องไห้ให้พอใจ
--เราควรทำยังไงดีคะ--
--มีวิธีทำให้เราหยุดเป็นแบบนี้บ้างได้ไหมคะ--