How to เขียนนิยายแฟนตาซีฉบับไลท์โนเวล

...อะแฮ่ม สายัณสวัสดิ์ครับทุกท่าน และก็ราตรีสวัสดิ์ล่วงหน้าด้วยครับ

  ทุกท่านสบายดีกันไหมครับ? ผมสบายดีแต่มีปัญหานิดหน่อยก็เลยมาตั้งถามพันทิป

  ตามหัวข้อเลยครับ แต่ เอ่อ ผมไม่ได้มาแนะนำนะ มาหาวิธีตั้งหาก(แหะ)

  เรื่องของเรื่องเลยคือ ผมเป็น คนเขียนนิยาย ไม่ใช่ นักเขียนนิยาย อ้อ แล้วก็สำนวนในพันทิปผมน่าหมั่นไส้หน่อยนะ อย่าโกรธกันเลย ผมไม่ได้ตั้งใจ มันเป็นของมันเอง

  ส่วนในเรื่องนิยายนั้น... ค่อนข้างง้องแง้งพอสมควร

  ดังนั้นถ้าหากผมกากก็ช่วยติหน่อยนะครับ (ไม่ใช่ด่านะ...)

  ผมอยากจะเขียนไลท์โนเวล อยากจะเขียนแนวแฟนตาซี อยากจะเขียนให้ดีกว่านี้

  ช่วยผมหน่อยนะ

  ×ข้อแนะนำในการให้ความเห็น×
-สุภาพ!
-น่ารัก!
-เป็นกันเอง!
-อย่าฆ่าผมด้วยคำพูดนะ /อ่อก

  นี่เป็นสปอยล์บทนำนิยายที่ผมมีปัญหา (ถ้าดีผมก็จะเอาไปเขียนลงเด็กดีอะนะ)

  ปล.อายคนเก่งๆจัง แต่ก็อยากพัฒนาขึ้น ช่วยหน่อยนะครับ

  ปล.2 เรื่องนี้ไม่ใช่ธีมโรแมนติกหรือรักหวานแหววนะ

  ช่วยฟังเพลงนี้ขณะอ่านด้วยนะ เพราะผมอยากเขียวแนวการ์ตูน/โชเน็น ถ้าฟังไม่ออกก็ไม่เป็นไรเพราะผมอยากให้ฟังทำนอนเฉยๆ


[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
  11.58 P.M

  ชายผู้มีผมสีขาวยาวถึงกลางหลังเอามือจับหน้าหนึ่งในหนังสือ

  ความคิดที่ไม่จำเป็นต้องเป็นรูปธรรมก็สามารถรับรู้ได้

  (หน้าปัดเข็มนาฬิกากำลังเคลื่อนที่)

  11.59 P.M

  ผ้าคลุมสีเทาของเจ้าตัวโบกสะบัดไปตามแรงลม  ปลายนิ้วชี้ไล่ไปตามตัวหนังสือขยึกขยือที่ไม่เคยเห็นมาก่อนอย่างแผ่วเบา

  『ดวงหน้าสีปะหลาดที่เพียงแค่มองหน้าก็ให้ความรู้สึกคุ้นเคย』

  เมื่ออ่านจนจบบรรทัดสุดท้าย เจ้าของเส้นผมสีขาวดุจดั่งความว่างเปล่าไร้ที่สิ้นสุดก็พึมพำออกมา

  .

  .

  .

  “ถึงเวลาแล้วงั้นหรอ?”



  12.00 A.M

  เสียงระฆังก้องทุ้มต่ำสลับใสดังไปทั่วโลก ไล่ตั้งแต่ทวีปใต้สุดจนไปถึงบนสุด ไม่เว้นแม้แต่ในพื้นที่ทะเลทราย ซ้ายหรือขวา เพียงแค่เดินก็ยังจะได้ยิน ถึงจะหลับฝันก็ยังสามารถรับรู้

  ราวกับถูกปลุกดังขึ้นมาจากภายในโสตประสาท

  เสียงของระฆังถูกตีขึ้นอีกสามครั้ง คล้ายกับเสียงเตือนเวลาจากหอนาฬิกาอังกฤษมากกว่าจะเป็นระฆังตามศาสนสถาน

  ฝูงนกกระพือปีกบินฮือขึ้นไปบนท้องฟ้า สุนัขลุกขึ้นมาเห่าหอน เกิดการเปลี่ยนแปลงวิบัติกาลครั้งใหญ่ ท้องฟ้าจากที่เคยเป็นสีดำสนิทก็แปรเปลี่ยนกลายเป็นสีแดงฉาน ดวงจันทร์ที่เคยลอยต่างอยู่บนท้องนภาแต่เพียงผู้เดียว

  บัดนี้ครึ่งหนึ่งของพระจันทร์สีขาวนวลถูกย้อมด้วยสีดำ

  ท่ามกลางเมืองคอนกรีตในประเทศญี่ปุ่น เด็กหนุ่มคนหนึ่งในบ้านสองชั้นธรรมดาเอื้อมมือมาเปิดหน้าต่างออกด้วยจิตใจที่ตื่นตระหนก ในหัวยังคงได้ยินเสียงระฆังที่ดังไม่หยุด

  ไม่จำเป็นต้องยื่นหน้าออกไปก็เห็นความเปลี่ยนแปลงได้อย่างชัดเจน ท้องฟ้า ฝูงนก ดวงจันทร์ ถูกแปรเปลี่ยนจนแทบไม่เหลือเค้าเดิม

  เหงื่อไคลไหลย้อยมาตามโคลงหน้า ดวงตาที่มีขนตาประดับเป็นแพเบิกกว้าง ม่านตาสีฟ้าหม่นเช่นเดียวกับสีผมหดเล็กลงราวกับแมว

  ริมฝีปากสีซีดอ้าปากค้างออกมาน้อยๆ พูดคำๆหนึ่งออกมาโดยไม่รู้ตัว “เกิดอะไรขึ้น...?”


  
  เขตสุมิดะ กรุงโตเกียว หอกระจายคลื่นที่สูงที่สุดในโลก 『โตเกียว สกายทรี』

  ปลายรองเท้าทั้งสองข้างเหยียบอยู่กับปลายยอดสุด ผมสีชมพูน่ารักที่ถูกมัดเปียเล็กข้างขวาข้างเดียวปลิวไปตามแรงลม เด็กผู้ชายตัวเล็กในชุดคลุมมีฮู้ดยาวเลยเข่าหันหน้ามองไปรอบๆ

  เขาถอยหลังออกมาไม่กี่เซน หลังจากนั้นก็ทิ้งตัวลงไป

  ข้างล่างมีตึกรามบ้านช่อง แห่งสถานบันเทิง แล้วก็ยานพหนะแปลกๆ มีแสงสีมากมายแสบตาอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน

  เด็กชายพลิกตัวกลางอากาศ ปล่อยให้แรงลมจากเบื้องล่างตีเข้าที่หลัง เหม่อมองท้องฟ้าสีแดงที่อยู่ไกลออกไปด้วยดวงตาสีชมพูอย่างอ่านไม่ออก

  (ไกลออกไป เกินกว่าจะเอื้อมถึง)

  เส้นผมกระซัดกระเซิงยุ่งเหยิงไปหมด มีปอยผมบางส่วนหลุดออกจากเปีย

  (เอื้อมมือออกไปให้ไกลที่สุด)

  ผ้าคลุมสีดำสนิทกางออกและห่อหุ้มตัวของเด็กชายเอาไว้ตามแรงตีของลม

  (จะไขว่คว้าแสงสว่าง)

  เขาหลับตาพริ้มราวกับไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองกำลังจะตาย พื้นดินแข็งใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เป็นจังหวะเดียวกับที่ลมตีหูจนอื้ออึงไม่ได้ยินสิ่งอื่นใดนอกจากเสียงหวีดวิ้วที่ใกล้หู

  เด็กชายขยับปาก

  (ให้จนถึงที่สุด)

“มาถึงแล้วนะ”

  เกมส์เดิมพันที่ 0 : โลก

.
.
.

  ขอบคุณล่วงหน้าครับ รักนะจุ๊บๆ

  ปล.3 นั่นสำนวนผมเอง เป็นเอกลักษณ์ดีเนอะ? เอ๊ะ หรือมันกากเกิน(...) ติผมหน่อยเถอะ ทุกท่าน

  ปล.4 ความคัลเลอร์ฟูลของสีผมนั่นรสนิยมส่วนตัวผมเอง ผมตั้งใจไว้แล้ว และอีกอย่างนิยายเรื่องนี้เป็นแนวแฟนตาซี ไม่ใช่เรียลแฟนตาซี (ต่างกันหรอ?)