นี่เป็นกระทู้แรกของผมนะครับ ถ้าผิดพลาดยังไงฝากพี่ๆชี้แนะด้วยครับ แท็กผิดห้องยังไงขออภัยด้วยนะครับ
ผมรู้จักเธอตอนช่วงปิดเทอมม.4กำลังจะขึ้นม.5 เราอายุห่างกัน6ปีครับ (ชอบข้ามรุ่น)เราคุยกันผ่านเฟสบุ๊ค ไม่เคยเจอตัวจริงกันมาก่อน เธออยู่ภาคกลาง ส่วนผมอยู่ภาคตะวันออก ระยะทางก็ไกลพอสมควร เราคุยกันทุกวันตอบกันไวมากนาทีต่อนาที เธอเป็นคนที่แปลกมากครับ เอาแต่ใจ ขี้งอน ประชดเก่ง โดนท้าไม่ได้ ถ้าวันไหนพูดอะไรไม่ถูกใจผมจะโดนบล๊อกทุกช่องทางการติดต่อทันที เหตุผลของการโดนบล๊อกก็มีตั้งแต่เผลอหลับไปจนมีเพื่อนผู้หญิงมาเม้นบอกคิดถึงหน้าเฟส(ตอนนั้นก็ง้อกันข้ามวันข้ามคืนเลยครับ) เราคุยๆบล๊อคๆกันอย่างนี้อยู่ประมาณ2ปี บล๊อคกันไปนานสุด3เดือน ในช่วง2ปีก่อนคบกัน ผมได้เจอเธอ1ครั้ง วินาทีแรกที่เห็นเธอ คือเธอน่ารักมาก อารมณ์เหมือนในหนังที่เหมือนโลกหยุดหมุน แล้วมีแค่ผู้หญิงตรงหน้าของผมที่ชัดเจน หลังจากวันนั้นพอแยกกันไปผมก็โดนบล๊อกครับ 55555 แล้วก็วนกลับมาคุยกันใหม่ หลังจากนั้นก่อนผมเข้ามหาลัยเราก็มีนัดเจอกันอีกครั้งสองครั้ง แล้วก็คุยกันยาวจนผมเข้ามหาลัย เราก็ได้คบกันครับ ก่อนคบว่าอยู่ไกลกันแล้วพอได้คบกันผมกลับอยู่ไกลจากเธอมากกว่าเดิมครับ เราเลยได้เจอกันแค่เดือนละครั้ง เราอยู่ไกลกันเกือบ1000โล เพราะตอนช่วงเลือกที่เรียนต่อเราเลิกคุยกันไป ผมเลยตัดสินใจมาเรียนไกลๆเผื่อว่าจะลืมเธอได้ จากวันนั้นจนตอนนี้ผมรักผู้หญิงคนนี้มา4ปีแล้วครับ รักตั้งแต่ยังไม่ได้คบ ยอมทำทุกอย่างได้เพื่อเธอ ผมเคยคิดว่าแบบถ้าเธอทำสิ่งนี้อีกผมจะไม่ให้อภัยเธอแล้ว แต่สุดท้ายผมก็ยอมให้เธอครับ ยอมเธอได้ทุกเรื่องด้วยความเต็มใจนะครับ ยอมแบบชนิดที่ว่าไม่คิดว่าตัวเองจะยอมเพื่อใครได้เท่านี้ยอมทำทุกอย่างเพื่อให้เธอมีความสุข จากที่เคยเที่ยวกลางคืน เที่ยวกับเพื่อนบ่อยๆ ก็เลิกทุกอย่าง เพื่อที่จะได้มีเวลาให้เธอ นาฬิกาชีวิตผมเลยมีแต่เธอมั้งครับ ตื่นขึ้นมาก็เป็นคนแรกก่อนนอนก็เป็นคนสุดท้ายที่คุยด้วย(วิดีโอคอลกันตลอดเวลาไกลกัน)เราชอบฟังเพลงเหมือนกันแต่โครตจะคนละแนว เธอเป็นสาวกlisaครับ ส่วนผมสาวกเพื่อชีวิต เธอชอบดูคอนเสิร์ตมาก เคยมีแผนจะพาไปบิ๊กเมาท์เทนน์แต่ก็ล่ม หลายคนอาจจะมองว่าผมเด็ก ชีวิตยังต้องเจอคนอีกเยอะแยะ แต่สำหรับผมเธอคือที่สุดแล้วครับ ถึงวันนี้เธอจะขออยู่คนเดียว แต่ผมก็ยังรู้สึกว่าอยากจะรอเธอไปเรื่อยๆ วันแรกรักยังไงวันนี้ก็ยังรักเหมือนเดิม บางคนอาจมองว่ามันเป็นการรอที่ไร้จุดหมาย แต่จุดหมายของผมคือเธอ เธอไม่ใช่ครึ่งชีวิตของผมครับแต่เธอเหมือนเป็นทั้งชีวิตของผมไปแล้ว อยากมีโอกาสอยู่ดูแลเธอไปตลอดชีวิต
ตอนนี้เธออาจจะมีความสุขได้โดยไม่มีผมแล้ว แต่ยังอยู่ที่เดิม
ปล.ที่รักเธอขนาดนี้ก็คงเพราะเธอแปลกมั้งครับ ไม่เหมือนผู้หญิงทั่วไปเป็นผู้หญิงคนเดียวในโลกที่ผมรักมากที่สุด (รองจากคุณแม่)
ปล1.ถ้าผ่านมาเห็นอยากให้รู้ว่ารักมากนะ กลับมาได้เสมอ
เคยรักใครสักคนแบบที่ไม่คิดว่าจะรักได้ขนาดนี้ไหม?
ผมรู้จักเธอตอนช่วงปิดเทอมม.4กำลังจะขึ้นม.5 เราอายุห่างกัน6ปีครับ (ชอบข้ามรุ่น)เราคุยกันผ่านเฟสบุ๊ค ไม่เคยเจอตัวจริงกันมาก่อน เธออยู่ภาคกลาง ส่วนผมอยู่ภาคตะวันออก ระยะทางก็ไกลพอสมควร เราคุยกันทุกวันตอบกันไวมากนาทีต่อนาที เธอเป็นคนที่แปลกมากครับ เอาแต่ใจ ขี้งอน ประชดเก่ง โดนท้าไม่ได้ ถ้าวันไหนพูดอะไรไม่ถูกใจผมจะโดนบล๊อกทุกช่องทางการติดต่อทันที เหตุผลของการโดนบล๊อกก็มีตั้งแต่เผลอหลับไปจนมีเพื่อนผู้หญิงมาเม้นบอกคิดถึงหน้าเฟส(ตอนนั้นก็ง้อกันข้ามวันข้ามคืนเลยครับ) เราคุยๆบล๊อคๆกันอย่างนี้อยู่ประมาณ2ปี บล๊อคกันไปนานสุด3เดือน ในช่วง2ปีก่อนคบกัน ผมได้เจอเธอ1ครั้ง วินาทีแรกที่เห็นเธอ คือเธอน่ารักมาก อารมณ์เหมือนในหนังที่เหมือนโลกหยุดหมุน แล้วมีแค่ผู้หญิงตรงหน้าของผมที่ชัดเจน หลังจากวันนั้นพอแยกกันไปผมก็โดนบล๊อกครับ 55555 แล้วก็วนกลับมาคุยกันใหม่ หลังจากนั้นก่อนผมเข้ามหาลัยเราก็มีนัดเจอกันอีกครั้งสองครั้ง แล้วก็คุยกันยาวจนผมเข้ามหาลัย เราก็ได้คบกันครับ ก่อนคบว่าอยู่ไกลกันแล้วพอได้คบกันผมกลับอยู่ไกลจากเธอมากกว่าเดิมครับ เราเลยได้เจอกันแค่เดือนละครั้ง เราอยู่ไกลกันเกือบ1000โล เพราะตอนช่วงเลือกที่เรียนต่อเราเลิกคุยกันไป ผมเลยตัดสินใจมาเรียนไกลๆเผื่อว่าจะลืมเธอได้ จากวันนั้นจนตอนนี้ผมรักผู้หญิงคนนี้มา4ปีแล้วครับ รักตั้งแต่ยังไม่ได้คบ ยอมทำทุกอย่างได้เพื่อเธอ ผมเคยคิดว่าแบบถ้าเธอทำสิ่งนี้อีกผมจะไม่ให้อภัยเธอแล้ว แต่สุดท้ายผมก็ยอมให้เธอครับ ยอมเธอได้ทุกเรื่องด้วยความเต็มใจนะครับ ยอมแบบชนิดที่ว่าไม่คิดว่าตัวเองจะยอมเพื่อใครได้เท่านี้ยอมทำทุกอย่างเพื่อให้เธอมีความสุข จากที่เคยเที่ยวกลางคืน เที่ยวกับเพื่อนบ่อยๆ ก็เลิกทุกอย่าง เพื่อที่จะได้มีเวลาให้เธอ นาฬิกาชีวิตผมเลยมีแต่เธอมั้งครับ ตื่นขึ้นมาก็เป็นคนแรกก่อนนอนก็เป็นคนสุดท้ายที่คุยด้วย(วิดีโอคอลกันตลอดเวลาไกลกัน)เราชอบฟังเพลงเหมือนกันแต่โครตจะคนละแนว เธอเป็นสาวกlisaครับ ส่วนผมสาวกเพื่อชีวิต เธอชอบดูคอนเสิร์ตมาก เคยมีแผนจะพาไปบิ๊กเมาท์เทนน์แต่ก็ล่ม หลายคนอาจจะมองว่าผมเด็ก ชีวิตยังต้องเจอคนอีกเยอะแยะ แต่สำหรับผมเธอคือที่สุดแล้วครับ ถึงวันนี้เธอจะขออยู่คนเดียว แต่ผมก็ยังรู้สึกว่าอยากจะรอเธอไปเรื่อยๆ วันแรกรักยังไงวันนี้ก็ยังรักเหมือนเดิม บางคนอาจมองว่ามันเป็นการรอที่ไร้จุดหมาย แต่จุดหมายของผมคือเธอ เธอไม่ใช่ครึ่งชีวิตของผมครับแต่เธอเหมือนเป็นทั้งชีวิตของผมไปแล้ว อยากมีโอกาสอยู่ดูแลเธอไปตลอดชีวิต
ตอนนี้เธออาจจะมีความสุขได้โดยไม่มีผมแล้ว แต่ยังอยู่ที่เดิม
ปล.ที่รักเธอขนาดนี้ก็คงเพราะเธอแปลกมั้งครับ ไม่เหมือนผู้หญิงทั่วไปเป็นผู้หญิงคนเดียวในโลกที่ผมรักมากที่สุด (รองจากคุณแม่)
ปล1.ถ้าผ่านมาเห็นอยากให้รู้ว่ารักมากนะ กลับมาได้เสมอ