เรื่องของเรื่องคือ ผมไปเผลอรักคนมีเจ้าของอยู่แล้วแบบไม่ตั้งใจ
และผมน่ะตั้งใจแย่งชิงเธอมาเป็นของผมเลยแหละ
จนผมได้พบความจริงช่วงหนึ่งเดือนมานี้ว่า เธอไม่ได้มีแค่ผมกับแฟนเก่าเท่านั้น
เธอยังให้โอกาสผู้ชายอีกสามคนเข้ามาขายขนมจีบเธอ
ตอนนั้นผมรู้สึกเจ็บปวด จุก และชามากนะครับ
แต่ก็ยังอยากสู้ต่อเพื่อให้ได้ความรักจากเธอ ผมรู้ว่าผมมันเลวแต่ผมก็ยินดีครับ เพราะ รักมันบังตา
แต่สุดท้ายเมื่อสามวันก่อน
เธอได้เป็นฝ่ายบอกผมเองก่อนว่า อยากให้ผมออกไป ไม่อยากเหนี่ยวรั้งไว้แล้ว
ถึงจะรักมาก แต่อยากให้ผมมีอนาคตกับคนใหม่ที่ไม่มีคู่จะดีกว่า
คือผมก็เจ็บ พร้อมจะทนเจ็บแต่อย่าปล่อยผมไปเลย
แต่สุดท้ายผมก็ต้องไป ไม่รู้ไปคนแรกหรือเปล่า ที่เหลือเป็นไงบ้างก็ไม่รู้ เพราะไม่ได้ถาม
เธอคนนี้เป็นรักแท้ของผมจริงๆ แค่ผมเจอเธอช้าไป มันเลยกลายเป็นเรื่องผิดในสายตาคนธรรมดา
อยากขอคำปลอบใจ ปลอยโยน หรือให้ข้อคิดกับผมอะไรก็ได้ว่า
ผมตัดสินใจทิ้งความรักแท้ถึงแม้จะเป็นเรื่องผิดครั้งนี้ นั้นผมตัดสินใจได้ถูกหรือผิดอย่างไร ครับ
ขอบคุณครับ
ขอคำปลอบใจดีๆ กับรักห้าเส้า ที่เพิ่งจบโดยผมไปเป็นคนแรก
และผมน่ะตั้งใจแย่งชิงเธอมาเป็นของผมเลยแหละ
จนผมได้พบความจริงช่วงหนึ่งเดือนมานี้ว่า เธอไม่ได้มีแค่ผมกับแฟนเก่าเท่านั้น
เธอยังให้โอกาสผู้ชายอีกสามคนเข้ามาขายขนมจีบเธอ
ตอนนั้นผมรู้สึกเจ็บปวด จุก และชามากนะครับ
แต่ก็ยังอยากสู้ต่อเพื่อให้ได้ความรักจากเธอ ผมรู้ว่าผมมันเลวแต่ผมก็ยินดีครับ เพราะ รักมันบังตา
แต่สุดท้ายเมื่อสามวันก่อน
เธอได้เป็นฝ่ายบอกผมเองก่อนว่า อยากให้ผมออกไป ไม่อยากเหนี่ยวรั้งไว้แล้ว
ถึงจะรักมาก แต่อยากให้ผมมีอนาคตกับคนใหม่ที่ไม่มีคู่จะดีกว่า
คือผมก็เจ็บ พร้อมจะทนเจ็บแต่อย่าปล่อยผมไปเลย
แต่สุดท้ายผมก็ต้องไป ไม่รู้ไปคนแรกหรือเปล่า ที่เหลือเป็นไงบ้างก็ไม่รู้ เพราะไม่ได้ถาม
เธอคนนี้เป็นรักแท้ของผมจริงๆ แค่ผมเจอเธอช้าไป มันเลยกลายเป็นเรื่องผิดในสายตาคนธรรมดา
อยากขอคำปลอบใจ ปลอยโยน หรือให้ข้อคิดกับผมอะไรก็ได้ว่า
ผมตัดสินใจทิ้งความรักแท้ถึงแม้จะเป็นเรื่องผิดครั้งนี้ นั้นผมตัดสินใจได้ถูกหรือผิดอย่างไร ครับ
ขอบคุณครับ