คือรู้สึกว่าผมต้องเป็นคนที่เฟสหรือไลน์หาเพื่อคุยกับเพื่อนก่อนทุกครั้ง ย้ำว่า "ทุกครั้ง" ถ้าเพื่อนเงียบ เพื่อนก็จะเงียบไปเลย ไม่เคยคิดจะทักมาหากันบ้างเลย หรือถามไถ่ทุกข์สุขกันบ้าง ผมรู้สึกเสียดายมิตรภาพที่คบกันมา เลยต้องพยายามตามทุกครั้งแถมต้องชวนนัดเจอกัน กินเลี้ยงกัน ไปร้องคาราโอเกะกัน พอเจอกันก็คุยเฮฮา แต่พอกลับก็วกไปเป็นแบบเดิม ทั้งที่ในกลุ่มเพื่อนก็มี4-5คน แต่ต้องเป็นผมที่ต้องพาพวกเพื่อนเหล่านี้ที่สนิทกันมากๆมาเจอกัน เลยรู้สึกว่าตัวเองเป็นศูนย์กลางเชื่อมต่อระหว่างเพื่อนอยู่ตลอด บางทีมันก็เหนื่อย..
รู้สึกอย่างไรกับการที่ต้องเป็นจุดศูนย์ในกลุ่มเพื่อนอยู่ตลอด