ผลงาน ณ ขณะนี้ของบอลไทย ไม่ใช่ปรากฏการณ์ที่เกิดขึ้นเพียงแค่ช่วงเวลา ณ ขณะนี้เท่านั้น
เหมือนเป็นแค่ยอดของภูเขาน้ำแข็ง แต่ยังมีก้อนปัญหามหึมาที่อยู่ใต้น้ำ ซึ่งหลายๆท่านทราบแล้วล่ะ
เพียงแต่ผมอยากขอสรุปและแชร์ความคิดเห็นให้ทุกคนได้ร่วมรับฟัง สนทนากัน
ความล้มเหลวนี้เป็นผลจากความล้มเหลวของหลายๆปัจจัยและโครงสร้างที่ก่อรูปมาเป็นวงการฟุตบอลไทยในปัจจุบัน
ขอสรุปสั้นๆเป็นประเด็นๆไล่ตั้งแต่ระดับฐานจนถึงยอดเลยละกัน
1. ระดับพื้นฐาน
ขออ้างอิงไปถึงในระดับสังคมเลย สังคมไทยไม่ใช่สังคมที่มีวินัย และมีความทะเยอทะยานมากนัก บวกกับปัจจัยทางเศรษฐกิจด้วยแล้ว
อย่าไปหวังว่าเราจะได้นักฟุตบอลแบบญี่ปุ่น เกาหลี ถ้าเรายังไม่สามารถยกระดับหรือกระตุ้นการพัฒนาบุคลากรในวงการฟุตบอลได้ หรือแม้กระทั่งเวียดนาม ที่เขามีรากฐานทางวัฒนธรรมที่มีความขยัน มีความมุ่งมั่น มีpassion ในการทำงานที่มาทดแทนปัจจัยอื่นๆที่ด้อยกว่า
จุดสังเกต : คุณจะเห็นตัวอย่างที่ดีของการสร้างคนฟุตบอลของ ครอบครัวคุณเจ หรือ ทีมบุรีรัมย์และBU แต่นั้นคือส่วนเล็กน้อยของทั้งวงการ และเป็นภาคเอกชนที่ยังไงซะก็ไม่มีความสามารถจะยกระดับทั้งวงการได้อยู่แล้ว มันตั้งอาศัยการกระตุ้นและอัดฉีดจากภาครัฐเพื่อเป็นตัวสนับสนุนการยกระดับนี้ (เฉพาะในด้านฟุตบอล) ทำเหมือนสองทีมนีล่ะ เพียงแต่ทำในระดับประเทศ
2. ระดับการพัฒนาคนฟุตบอล
มีคำถามเสมอว่าทำไม อิรัค ซีเรีย ปาเลสไตน์ ถึงมีระดับฟุตบอลที่สูงกว่าเรา เมื่อมองจากปัจจัยและสถานการณ์ต่างๆภายในประเทศ
คำตอบคือ เขามีองค์ความรู้ และโครงสร้างระดับรากฐานของวงการฟุตบอลมาเป็นอย่างดี เปรียบเทียบเหมือนวงการมวยไทยและตระกร้อ ถึงแม้ประเทศจะล่มสลาย แต่คนยังอยู่ และความรู้เหล่านั้นก็ยังอยู่ในคน ต่อยอดไปเรื่อยๆ (ไม่รวมปัจจัยเกื้อหนุนทางด้านร่างกาย) (แต่วงการมวยไทยและตระกร้อคู่แข่งมีน้อยเกินกว่าจะนำมาเปรียบเทียบอย่างลงลึกได้) เราเริ่มเห็นประเทศคู่แข่ง เช่น เวียดนาม มาเลเซีย แม้กระทั่งอินเดีย พัฒนาคนได้อย่างน่าสนใจ แต่ขณะที่เรายังเล่นบอลแบบเดิมๆอยู่
จุดสังเกต : ฟิลิปปินส์ ใช้ทางลัดโดยการนำเข้านักฟุตบอลลูกครึ่งมารวมทีม ซึ่งตัดกระบวนการสร้างคนในประเทศซึ่งต้องใช้เวลา ถามว่ายั่งยืนมั้ย
ก็ถ้าลูกครึ่งฟิลิปปินส์ยังมีอยู่มากมาย ตราบใดที่ยังหาได้เรื่อยๆ มันก็ไม่น่าจะเป็นปัญหาอะไร ย้อนมาที่วงการมวย เราจะเห็นปัญหาเดียวกันกับวงการมวยสากล
3. ระดับวิชาชีพ
ก็คือบรรดาสโมสร รวมไปถึง นักบอล และแฟนบอลด้วย ระดับนี้เหมือนจะเป็นจำเลยอยู่ ณ ตอนนี้ แต่ถ้ามองลงไปถึงระดับรากฐาน จะเป็นว่า วันนี้กลไกในระดับนี้ได้ทำงานมาจนเต็มศักยภาพ ในกรอบของคุณภาพของคน (ข้อ2) และ บริบทของสังคมไทย (ข้อ1) นั้นคือต่างคนต่างทำตามแต่ขีดความสามารถและศักยภาพของตนเอง
จุดสังเกต : มาเลเซีย ขอเปรียบเทียบประเทศนี้ เพราะมีความใกล้เคียงกับเราในหลายๆอย่าง แต่ที่แตกต่างคือ การสนับสนุนจากภาครัฐ ทั้งสนาม โครงสร้างพื้นฐาน การสนับสนุนจากแฟนบอล (แฟนบอลมีปัจจัยเสริมหลายอย่าง ทั้งการเดินทาง ค่าใช้จ่าย ความสะดวกสบาย) ปฏิเสธไม่ได้ว่าสิ่งเหล่านี้เป็นส่วนช่วยในการกระตุ้นความสนใจและรายได้ให้แก่สโมสรนำไปพัฒนาได้เป็นอย่างดี
4. ระดับบริหาร
put the right man in the right job คำนี้ใช้ได้เสมอ นักบริหารที่ดี จำเป็นที่จะต้องมีความเข้าใจ และมี sense ในสิ่งที่ตัวเองกำลังทำอยู่ ไม่สามารถใช้คนอื่นๆทำได้ ถึงแม้จะมีทีมงานมากมาย เพราะสุดท้ายคนที่คัดเลือกทีมงานมานั้น รวมทั้งการตัดสินใจ และการขับเคลื่อนองค์กรจะต้องอาศัยผู้บริหารที่เป็นยอดปิรามิดนี่ล่ะที่เป็นผู้รับผิดชอบโดยตรง ลองคิดดูถ้า CEO apple ใช้คอมพิวเตอร์ไม่เป็น จะสามารถเข้าใจสถานการณ์หรือเทรนด์ต่างๆได้อย่างไร แม้จะมีที่ปรึกษามากมายก็ตาม แต่อย่างไรก็ตาม CEO ไม่จำเป็นต้องรู้ลึกทั้งหมด แค่มีวิสัยทัศน์ และความเข้าใจในโลกฟุตบอลบ้างก็น่าจะพอ
จุดสังเกต : เจ้าของสโมสรฟุตบอลหลายๆที่ ก็ไม่ได้เป็นคนฟุตบอลแต่อย่างใด แต่อันนั้นเขาดำรงตำแหน่งเจ้าของทีม ซึ่งแยกออกจากบทบาทของผู้จัดการทีม (ไม่ใช่หัวหน้าผู้ฝึกสอน) อย่างชัดเจน
5. ระดับรัฐบาล
อย่างที่บอกไป ถ้าอย่างให้ฟุตบอลไทยพัฒนาไปมากกว่านี้ รัฐบาลจะอยู่เฉยๆไม่ได้ จะต้องเข้ามาสนับสนุนอย่างจริงจัง ทั้งด้านโครงสร้างพื้นฐาน งบประมาณ และมาตรการต่างๆ เพราะบอลไทยจะไม่ไปไกลกว่านี้ ถ้าทุกอย่างยังดำเนินไปตามสถานการณ์และข้อจำกัดเดิมๆของบริบทแบบไทยๆ อย่าคิดว่าไม่เกี่ยวกับรัฐบาล การกีฬาช่วยสร้างอาชีพ เป็นทางเลือกที่ดีให้แก่เยาวชน สร้าง passion ระดับชาติ และทำไมฟุตบอลที่เป็นกีฬาอันดับ 1 ของคนจะไม่มีความเหมาะสมสำหรับการลงมาพัฒนาอย่างจริงจัง
ขอบคุณครับ
ความล้มเหลวของบอลไทยขณะนี้ คือผลจากปัญหาระดับโครงสร้างเลย
เหมือนเป็นแค่ยอดของภูเขาน้ำแข็ง แต่ยังมีก้อนปัญหามหึมาที่อยู่ใต้น้ำ ซึ่งหลายๆท่านทราบแล้วล่ะ
เพียงแต่ผมอยากขอสรุปและแชร์ความคิดเห็นให้ทุกคนได้ร่วมรับฟัง สนทนากัน
ความล้มเหลวนี้เป็นผลจากความล้มเหลวของหลายๆปัจจัยและโครงสร้างที่ก่อรูปมาเป็นวงการฟุตบอลไทยในปัจจุบัน
ขอสรุปสั้นๆเป็นประเด็นๆไล่ตั้งแต่ระดับฐานจนถึงยอดเลยละกัน
1. ระดับพื้นฐาน
ขออ้างอิงไปถึงในระดับสังคมเลย สังคมไทยไม่ใช่สังคมที่มีวินัย และมีความทะเยอทะยานมากนัก บวกกับปัจจัยทางเศรษฐกิจด้วยแล้ว
อย่าไปหวังว่าเราจะได้นักฟุตบอลแบบญี่ปุ่น เกาหลี ถ้าเรายังไม่สามารถยกระดับหรือกระตุ้นการพัฒนาบุคลากรในวงการฟุตบอลได้ หรือแม้กระทั่งเวียดนาม ที่เขามีรากฐานทางวัฒนธรรมที่มีความขยัน มีความมุ่งมั่น มีpassion ในการทำงานที่มาทดแทนปัจจัยอื่นๆที่ด้อยกว่า
จุดสังเกต : คุณจะเห็นตัวอย่างที่ดีของการสร้างคนฟุตบอลของ ครอบครัวคุณเจ หรือ ทีมบุรีรัมย์และBU แต่นั้นคือส่วนเล็กน้อยของทั้งวงการ และเป็นภาคเอกชนที่ยังไงซะก็ไม่มีความสามารถจะยกระดับทั้งวงการได้อยู่แล้ว มันตั้งอาศัยการกระตุ้นและอัดฉีดจากภาครัฐเพื่อเป็นตัวสนับสนุนการยกระดับนี้ (เฉพาะในด้านฟุตบอล) ทำเหมือนสองทีมนีล่ะ เพียงแต่ทำในระดับประเทศ
2. ระดับการพัฒนาคนฟุตบอล
มีคำถามเสมอว่าทำไม อิรัค ซีเรีย ปาเลสไตน์ ถึงมีระดับฟุตบอลที่สูงกว่าเรา เมื่อมองจากปัจจัยและสถานการณ์ต่างๆภายในประเทศ
คำตอบคือ เขามีองค์ความรู้ และโครงสร้างระดับรากฐานของวงการฟุตบอลมาเป็นอย่างดี เปรียบเทียบเหมือนวงการมวยไทยและตระกร้อ ถึงแม้ประเทศจะล่มสลาย แต่คนยังอยู่ และความรู้เหล่านั้นก็ยังอยู่ในคน ต่อยอดไปเรื่อยๆ (ไม่รวมปัจจัยเกื้อหนุนทางด้านร่างกาย) (แต่วงการมวยไทยและตระกร้อคู่แข่งมีน้อยเกินกว่าจะนำมาเปรียบเทียบอย่างลงลึกได้) เราเริ่มเห็นประเทศคู่แข่ง เช่น เวียดนาม มาเลเซีย แม้กระทั่งอินเดีย พัฒนาคนได้อย่างน่าสนใจ แต่ขณะที่เรายังเล่นบอลแบบเดิมๆอยู่
จุดสังเกต : ฟิลิปปินส์ ใช้ทางลัดโดยการนำเข้านักฟุตบอลลูกครึ่งมารวมทีม ซึ่งตัดกระบวนการสร้างคนในประเทศซึ่งต้องใช้เวลา ถามว่ายั่งยืนมั้ย
ก็ถ้าลูกครึ่งฟิลิปปินส์ยังมีอยู่มากมาย ตราบใดที่ยังหาได้เรื่อยๆ มันก็ไม่น่าจะเป็นปัญหาอะไร ย้อนมาที่วงการมวย เราจะเห็นปัญหาเดียวกันกับวงการมวยสากล
3. ระดับวิชาชีพ
ก็คือบรรดาสโมสร รวมไปถึง นักบอล และแฟนบอลด้วย ระดับนี้เหมือนจะเป็นจำเลยอยู่ ณ ตอนนี้ แต่ถ้ามองลงไปถึงระดับรากฐาน จะเป็นว่า วันนี้กลไกในระดับนี้ได้ทำงานมาจนเต็มศักยภาพ ในกรอบของคุณภาพของคน (ข้อ2) และ บริบทของสังคมไทย (ข้อ1) นั้นคือต่างคนต่างทำตามแต่ขีดความสามารถและศักยภาพของตนเอง
จุดสังเกต : มาเลเซีย ขอเปรียบเทียบประเทศนี้ เพราะมีความใกล้เคียงกับเราในหลายๆอย่าง แต่ที่แตกต่างคือ การสนับสนุนจากภาครัฐ ทั้งสนาม โครงสร้างพื้นฐาน การสนับสนุนจากแฟนบอล (แฟนบอลมีปัจจัยเสริมหลายอย่าง ทั้งการเดินทาง ค่าใช้จ่าย ความสะดวกสบาย) ปฏิเสธไม่ได้ว่าสิ่งเหล่านี้เป็นส่วนช่วยในการกระตุ้นความสนใจและรายได้ให้แก่สโมสรนำไปพัฒนาได้เป็นอย่างดี
4. ระดับบริหาร
put the right man in the right job คำนี้ใช้ได้เสมอ นักบริหารที่ดี จำเป็นที่จะต้องมีความเข้าใจ และมี sense ในสิ่งที่ตัวเองกำลังทำอยู่ ไม่สามารถใช้คนอื่นๆทำได้ ถึงแม้จะมีทีมงานมากมาย เพราะสุดท้ายคนที่คัดเลือกทีมงานมานั้น รวมทั้งการตัดสินใจ และการขับเคลื่อนองค์กรจะต้องอาศัยผู้บริหารที่เป็นยอดปิรามิดนี่ล่ะที่เป็นผู้รับผิดชอบโดยตรง ลองคิดดูถ้า CEO apple ใช้คอมพิวเตอร์ไม่เป็น จะสามารถเข้าใจสถานการณ์หรือเทรนด์ต่างๆได้อย่างไร แม้จะมีที่ปรึกษามากมายก็ตาม แต่อย่างไรก็ตาม CEO ไม่จำเป็นต้องรู้ลึกทั้งหมด แค่มีวิสัยทัศน์ และความเข้าใจในโลกฟุตบอลบ้างก็น่าจะพอ
จุดสังเกต : เจ้าของสโมสรฟุตบอลหลายๆที่ ก็ไม่ได้เป็นคนฟุตบอลแต่อย่างใด แต่อันนั้นเขาดำรงตำแหน่งเจ้าของทีม ซึ่งแยกออกจากบทบาทของผู้จัดการทีม (ไม่ใช่หัวหน้าผู้ฝึกสอน) อย่างชัดเจน
5. ระดับรัฐบาล
อย่างที่บอกไป ถ้าอย่างให้ฟุตบอลไทยพัฒนาไปมากกว่านี้ รัฐบาลจะอยู่เฉยๆไม่ได้ จะต้องเข้ามาสนับสนุนอย่างจริงจัง ทั้งด้านโครงสร้างพื้นฐาน งบประมาณ และมาตรการต่างๆ เพราะบอลไทยจะไม่ไปไกลกว่านี้ ถ้าทุกอย่างยังดำเนินไปตามสถานการณ์และข้อจำกัดเดิมๆของบริบทแบบไทยๆ อย่าคิดว่าไม่เกี่ยวกับรัฐบาล การกีฬาช่วยสร้างอาชีพ เป็นทางเลือกที่ดีให้แก่เยาวชน สร้าง passion ระดับชาติ และทำไมฟุตบอลที่เป็นกีฬาอันดับ 1 ของคนจะไม่มีความเหมาะสมสำหรับการลงมาพัฒนาอย่างจริงจัง
ขอบคุณครับ