ก่อนอื่นต้องขอบอกว่าผมไม่เคยตั้งกระทู้ใดๆเลยนะครับ นี้เป็นกระทู้แรกของผม และนี้ก็ยืม Id ของเพื่อนมา log in
สวัสดีครับ...ผมมีประสบการณ์เรื่องความรักกับคนคนนึงจะมาเล่าให้ฟัง ก่อนอื่นผมต้องขอเล่าให้ฟังก่อนว่าครอบครัวของผมพ่อกับเเม่แยกทางกันผมเป็นเหมือนคนขาดความอบอุ่นครับเหมือนคนโหยหาความรักอยู่ตลอดเวลา ตั้งแต่สมัยมัธยมผมรักใครชอบใครก็เป็นฝ่ายที่อกหักหรือผิดหวังในความรักตลอดผมก็สงสัยนะครับว่าทำไมโชคชะตาในเรื่องความรักของผมไม่มีเอาซะเลยจนผมเข็ดและไม่กล้าที่จะรักใครอีกแล้ว จนกระทั่งผมขึ้นมหาวิทยาลัยครับอาการใจสั่นหวั่นไหวผมกำเริบขึ้นมาอีกครั้งเพราะมีผู้หญิงคนนึงที่ผมคิดว่าใช่แน่ๆ คนนี้แน่ๆที่ผมอยากจะจีบและรักใครสักคนอีกครั้ง อยากรู้ใช่ไหมล่ะครับว่าเขามีดีอะไรที่ทำให้ผมกล้าที่จะรักใครสักคนได้อีก เขาเป็นผู้หญิงที่น่ารักครับ(ตัวเล็กสเปกผม)555+ เขาเรียนอยู่คณะเดียวกันกับผม เริ่มจากเป็นเพื่อนร่วมชั้นเรียนมาตั้งแต่ปีหนึ่ง เราเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกัน ตอนอยู่ปีหนึ่งเราพักอยู่หอในของมหาวิทยาลัยฯ แต่เเยกตึกชายหญิงไปมาหากันง่าย หิวข้าวทีก็เป็นเขาตลอดที่พาไปเป็นเพื่อนหรือขนาดที่ว่าผมไม่ว่างต้องทำงานเขายังมีน้ำใจไปซื้อมาให้ผมกินถึงหน้าหอ ดึกๆดื่นๆจะไปอ่านหนังสือที่คณะฯแต่ผมไม่มีเพื่อนไป เเค่ยกหูโทรหาเขา เขาก็ว่างไปด้วยตลอด ไม่เคยปฏิเสธผมเลยสักครั้งเขาเป็นแบบนี้กับผมมาเรื่อยๆ เราคุยกันทุกวันจนผมคิดว่าถ้าวันไหนไม่ได้คุยกับเธอผมคงขาดใจตายแน่ๆ เธอทำให้ผมรู้สึกอยอุ่น ได้รับความรักการเอาใจใส่ มาเติมเต็มในส่วนที่ผมขาดหายไป จนกระทั่งขึ้นปีสองในคลาสเรียนวิชาหนึ่งที่ผมกับเธอนั่งใกล้ๆกันมีเพื่อนกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาหยอกเธอว่าแหม!มีแฟนหล่อก็ไม่บอก ตอนนั้นผมคิดในใจเพื่อนรู้แล้วหรอว่าผมกับเธอคุยกันและผมรู้สึกดีกับเธอแต่หลังจากที่ผมคิดในใจได้ไม่กี่วินาทีเพื่อนก็เเซวต่อว่าหนุ่มช่าง ซะด้วยเด้อ!!!เท่านั้นแหละครับผมหน้าเหวอทำอะไรไม่ถูก และได้แต่ยิ้มแห้งๆร้องว้าวตามน้ำเขาไป แล้วยังรู้มาอีกว่าเขาคบกันมาได้สามปีแล้ว คือเขาเป็นคนที่ไม่ได้อัพรูปคู่ลงโซเชียลหรือแม้แต่ในเฟชบุ๊คก็ไม่ได้ขึ้นสถานะอะไรผมก็เลยไม่รู้ว่าเขามีเจ้าของอยู่แล้ว ถ้าผมรู้ผมคงไม่เผลอเอาใจไปให้เธอจนหมดขนาดนี้หรอกครับ ตอนนั้นผมรู้สึกเคว้งมากหน้าชาใจสั่นเต้นช้าลงเหมือนคนกำลังหมดแรงแล้วพร้อมสลบไป หลังจากเลิกเรียนวันนั้นผมเศร้ามากกลับมานอนร้องไห้ที่หอ แล้วพูดสมน้ำหน้าตัวเอง “ไม่เข็ดใช่ไหม อย่างหาความรักที่สมหวังไม่ได้หรอก ฟ้าไม่เคยเป็นใจให้ต้องสมหวัง ทำไมฟ้าต้องแกล้งให้สิ่งที่ผมคิดว่าเธอจะเป็นคนที่มาเติมจิ๊กซอว์ตัวที่ขาดไปให้ผม แต่เผอิญว่าตัวเธอนั้นเป็นจิ๊กซอว์ที่ถูกต่อไว้แล้วกับแฟนของเธอ’’ แต่หลังจากนั้นผมก็พยายามห่างเธอนะครับ แต่เหมือนกับว่ายิ่งห่างยิ่งหวงยิ่งรักยิ่งคิดถึงมากขึ้น เพราะผมพยายามหายไปเธอก็ทักมาตลอดคุยด้วยตลอดทุกวันอย่างปกติทำให้ผมตัดใจอยากขึ้นเรื่อยๆ จนตัดใจไม่ได้ และคุยกับเธอไปเรื่อยๆเพื่อเยียวยาความรู้สึกดีๆที่ผมเทให้เธอหมดใจ โดยไม่สนใจเลยว่าเธอมีเเฟนเเล้ว จนกระทั่งซัมเมอร์ของปีสองครับผมกับเธอแล้วก็เพื่อนๆตกลงกันไว้ว่าจะลงเรียนเก็บหน่วยกิตพร้อมกัน แต่เกิดเหตุกะทันหันพ่อของผมเกิดอุบัติเหตุ ผมต้องไปเฝ้าที่โรงพยาบาล ก็เลยต้องบอกเพื่อนไปว่าผมไม่ได้ลงเรียนแล้วด้วยนะ ให้ลงเรียนกันไปเลย แต่เขาก็ไม่ยอมลงเรียนกับเพื่อนด้วย เขาบอกว่าไม่เป็นไรเดี๋ยวไว้ลงเทอมหน้าด้วยกันและเป็นคนคอยปลอบให้กำลังใจผมตลอด ช่วงที่ผมไปเฝ้าพ่อที่โรงพยาบาลเขาโทรมาหาเกือบทุกคืน ถามว่าอาการพ่อดีขึ้นไหมตลอด(อยากให้เข้าใจว่าปกติผมกับพ่อไม่ได้อยู่บ้านด้วยกันแต่วันนึงที่พ่อเจ็บป่วยคนเป็นลูกก็ต้องทำหน้าที่ดูแลใช่ไหมครับ) ตอนนั้นจิตใจผมอ่อนแอมาก มากจนคิดว่านี่คือสิ่งที่แย่ที่สุดในชีวิตได้เกิดขึ้นเเล้ว แต่เพราะเธอนั่นแหละครับที่ยังคอยเป็นคนที่ใส่ใจกับผมในทุกๆเรื่องอยู่เสมอ เธอเป็นคนดีมากครับ และผมยิ่งรู้สึกว่ารักเธอมากขึ้นไปทุกวัน หลังจากเหตุการณ์ต่างๆผ่านไปดีขึ้น ผมขึ้นปีสามผมตัดสินใจย้ายออกมาอยู่หอนอก เผื่อคิดว่าการที่ได้อยู่ห่างเธอบ้างอาจจะทำให้ตัดใจได้ง่ายขึ้น แต่กลับตรงกันข้ามเลยครับผมยิ่งคิดถึง ยิ่งอยากเจอเธอตลอด โทรหาทักหาตลอด กลายเป็นว่าผมรักเธอเข้าไปอีก ผมคุยกับเธอทุกวันจนเป็นส่วนหนึ่งของกิจวัตรประจำวันที่ขาดไม่ได้ เวลาผมเดือดร้อนเธอคือคนแรกที่รู้ปัญหาของผมและช่วยเหลือผมมาตลอดอย่างเต็มใจ เห็นไหมล่ะครับเธอเป็นคนดีกับผมมาก มากจนที่จะให้ผมไม่รักเธอก็ไม่ได้ จนกระทั่งใกล้จบปีสามต้องหาที่ฝึกงาน เธอเป็นคนที่เลือกที่ช่วยตัดใจในการเลือกที่ฝึกงานแล้วติวสัมภาษณ์จนได้เข้ารับฝึกงาน เธอยินยอมช่วยผมทุกอย่างทำทุกอย่างแม้แต่ช่วยซื้อกางเกงในให้ 555+(คิดในใจเพื่อนกันยอมขนาดนี้หรอ) จนผมคิดว่าเธอคงต้องชอบผมบ้างแหละ แต่ติดที่เธอมีแฟนแล้ว แล้วเธอจะดีกับผมมากมายไปทำไม ถ้าไม่ชอบกันก็อย่าทำให้ผมคิดไปเองสิ จนกระทั่งขึ้นปีสี่ (ผมเก็บซ่อนความรู้สึกมาตั้งแต่แรกพบ) ผมรวบรวมความกล้าและตัดสินใจถามเธอไปว่ารู้สึกอย่างไรกับเราบ้าง คำตอบที่ผมได้คือ เธอรู้สึกดีกับผม เธอรู้สึกว่าอยู่กับผมแล้วอารมณ์ดีมีความสุข เธอบอกว่าผมเป็นคนอบอุ่นรักครอบครัว แค่คำตอบเท่านี้ใจผมก็พองหุบยิ้มไม่ได้เเล้วครับ และผมก็ถามต่อแล้วแฟนเธอล่ะ เธอตอบมาว่าเธอก็รู้สึกผิดที่ต้องรู้สึกดีกับผมด้วยทั้งๆที่เธอมีแฟนแล้ว ผมก็ยังถามต่อไปอีกว่าถ้าเธอต้องเลือกเธอจะเลือกใคร เธอบอกเธอไม่ขอตอบ เพราะเธอลำบากใจมาก แน่นอนครับว่าถ้าเธอเลือกใครสักคนต้องมีคนเจ็บ และอกหักผิดหวังแน่ๆ แต่ผมก็ไม่สนใจอะไรแล้ว แค่รู้ว่าเธอรู้สึกดีด้วย ได้คุยกันทุกวันก็พอทุกอย่างราบรื่นจนกระทั่งปัจจุบัน ปีสุดท้ายแล้วที่จะได้อยู่ด้วยกันในรั้วมหาวิทยาลัย ผมอยากเก็บความสุขในเวลาที่อยู่กับเธอให้มากที่สุด แต่อยู่มาวันนึงครับแฟนของเธอเริ่มสงสัยว่าเธอคุยกับผม เขาคงจะคิดว่าเธอเปลี่ยนไป เพราะเธอบอกกับผมว่าทุกคืนเธอโทรมาหาผมแล้วคุยกันนานกว่าที่เธอโทรหาแฟนของเสียอีก และนั่นหล่ะครับเมื่อแฟนเธอสงสัยเธอก็ต้องกลับไปสนใจเขามากขึ้น ให้เวลาเขามากขึ้น จนผมต้องคิดกับตัวเองอย่างจริงจังเเล้วว่าผมมาทีหลังผมควรจะต้องเจ็บแหละถูกแล้ว ผมควรต้องตัดใจจากเธอ แต่สิ่งที่ผมกลัวคือ ผมกลัวว่าเราจะมองหน้ากันไม่ติด กลัวจะเสียคนที่ดีกับผมมากที่สุดคนนึงในชีวิตไป และกลัวว่าตัวเองจะปิดตายจากความรักทั้งหมด เพราะผมคิดว่าคงไม่มีใครนอกจากเธอแล้วที่ควรจะเป็นแฟนผม การรักคนมีแฟนแล้วเป็นเรื่องที่ปวดร้าวนะครับ ยิ่งรักไปแล้วเเต่กลับมารู้ทีหลังว่าเขามีเจ้าของ จะตัดใจก็ยาก เพราะผูกพันธ์ไปแล้ว จะสานต่อก็บาปเหมือนเป็นมือที่สาม แต่ผมเลือกอะไรได้บ้างครับผมเผลอรักเขาตั้งเเต่ปีหนึ่งที่ได้ก้าวเข้ามาในรั้วมหาวิทยาลัยจนกระทั่งปีสี่ที่จะจบออกไปพร้อมกัน และเธอยังเป็นคนที่ผมคิดว่าจะไม่รักใครอีกแล้วกลับมารักเธอได้อีกเพราะเธอคือคนดีจริงๆ เป็นคนที่ผมเฝ้ารอตามหา และฝันว่าจะมีมาทั้งชีวิต (เพ้อเจ้อ!555+) แต่ถ้าวันนึงถ้าเขาต้องเลือกจะเดินไปกับแฟนเขาแล้วผมต้องตัดใจจากเขาจริงๆใช่ไหม หรือผมต้องทำยังไง ผมเลือกอะไรไม่ได้เลยใช่ไหม หรือผมต้องทำยังไงได้บ้างที่จะทำให้เขากลับมารักผมมาเลือกผม ผมอาจจะเห็นแก่ตัวนะครับ แต่ก็อย่างว่าชีวิตผมสัมผัสกับความรัก การดูเเลเอาใจใส่จากคนรอบข้างน้อยมาก โปรดแนะนำผมด้วยนะครับว่าผมต้องทำยังไง ผมต้องตัดสินใจอย่างไรให้ในสิ่งที่ค้างคามันจบหรือเป็นไปด้วยดี
แอบคบกันกับเพื่อนสนิท แต่เพื่อนสนิทก็มีแฟนอยู่แล้ว นี้เรียกว่าชู้มั้ยครับ ?
สวัสดีครับ...ผมมีประสบการณ์เรื่องความรักกับคนคนนึงจะมาเล่าให้ฟัง ก่อนอื่นผมต้องขอเล่าให้ฟังก่อนว่าครอบครัวของผมพ่อกับเเม่แยกทางกันผมเป็นเหมือนคนขาดความอบอุ่นครับเหมือนคนโหยหาความรักอยู่ตลอดเวลา ตั้งแต่สมัยมัธยมผมรักใครชอบใครก็เป็นฝ่ายที่อกหักหรือผิดหวังในความรักตลอดผมก็สงสัยนะครับว่าทำไมโชคชะตาในเรื่องความรักของผมไม่มีเอาซะเลยจนผมเข็ดและไม่กล้าที่จะรักใครอีกแล้ว จนกระทั่งผมขึ้นมหาวิทยาลัยครับอาการใจสั่นหวั่นไหวผมกำเริบขึ้นมาอีกครั้งเพราะมีผู้หญิงคนนึงที่ผมคิดว่าใช่แน่ๆ คนนี้แน่ๆที่ผมอยากจะจีบและรักใครสักคนอีกครั้ง อยากรู้ใช่ไหมล่ะครับว่าเขามีดีอะไรที่ทำให้ผมกล้าที่จะรักใครสักคนได้อีก เขาเป็นผู้หญิงที่น่ารักครับ(ตัวเล็กสเปกผม)555+ เขาเรียนอยู่คณะเดียวกันกับผม เริ่มจากเป็นเพื่อนร่วมชั้นเรียนมาตั้งแต่ปีหนึ่ง เราเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกัน ตอนอยู่ปีหนึ่งเราพักอยู่หอในของมหาวิทยาลัยฯ แต่เเยกตึกชายหญิงไปมาหากันง่าย หิวข้าวทีก็เป็นเขาตลอดที่พาไปเป็นเพื่อนหรือขนาดที่ว่าผมไม่ว่างต้องทำงานเขายังมีน้ำใจไปซื้อมาให้ผมกินถึงหน้าหอ ดึกๆดื่นๆจะไปอ่านหนังสือที่คณะฯแต่ผมไม่มีเพื่อนไป เเค่ยกหูโทรหาเขา เขาก็ว่างไปด้วยตลอด ไม่เคยปฏิเสธผมเลยสักครั้งเขาเป็นแบบนี้กับผมมาเรื่อยๆ เราคุยกันทุกวันจนผมคิดว่าถ้าวันไหนไม่ได้คุยกับเธอผมคงขาดใจตายแน่ๆ เธอทำให้ผมรู้สึกอยอุ่น ได้รับความรักการเอาใจใส่ มาเติมเต็มในส่วนที่ผมขาดหายไป จนกระทั่งขึ้นปีสองในคลาสเรียนวิชาหนึ่งที่ผมกับเธอนั่งใกล้ๆกันมีเพื่อนกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาหยอกเธอว่าแหม!มีแฟนหล่อก็ไม่บอก ตอนนั้นผมคิดในใจเพื่อนรู้แล้วหรอว่าผมกับเธอคุยกันและผมรู้สึกดีกับเธอแต่หลังจากที่ผมคิดในใจได้ไม่กี่วินาทีเพื่อนก็เเซวต่อว่าหนุ่มช่าง ซะด้วยเด้อ!!!เท่านั้นแหละครับผมหน้าเหวอทำอะไรไม่ถูก และได้แต่ยิ้มแห้งๆร้องว้าวตามน้ำเขาไป แล้วยังรู้มาอีกว่าเขาคบกันมาได้สามปีแล้ว คือเขาเป็นคนที่ไม่ได้อัพรูปคู่ลงโซเชียลหรือแม้แต่ในเฟชบุ๊คก็ไม่ได้ขึ้นสถานะอะไรผมก็เลยไม่รู้ว่าเขามีเจ้าของอยู่แล้ว ถ้าผมรู้ผมคงไม่เผลอเอาใจไปให้เธอจนหมดขนาดนี้หรอกครับ ตอนนั้นผมรู้สึกเคว้งมากหน้าชาใจสั่นเต้นช้าลงเหมือนคนกำลังหมดแรงแล้วพร้อมสลบไป หลังจากเลิกเรียนวันนั้นผมเศร้ามากกลับมานอนร้องไห้ที่หอ แล้วพูดสมน้ำหน้าตัวเอง “ไม่เข็ดใช่ไหม อย่างหาความรักที่สมหวังไม่ได้หรอก ฟ้าไม่เคยเป็นใจให้ต้องสมหวัง ทำไมฟ้าต้องแกล้งให้สิ่งที่ผมคิดว่าเธอจะเป็นคนที่มาเติมจิ๊กซอว์ตัวที่ขาดไปให้ผม แต่เผอิญว่าตัวเธอนั้นเป็นจิ๊กซอว์ที่ถูกต่อไว้แล้วกับแฟนของเธอ’’ แต่หลังจากนั้นผมก็พยายามห่างเธอนะครับ แต่เหมือนกับว่ายิ่งห่างยิ่งหวงยิ่งรักยิ่งคิดถึงมากขึ้น เพราะผมพยายามหายไปเธอก็ทักมาตลอดคุยด้วยตลอดทุกวันอย่างปกติทำให้ผมตัดใจอยากขึ้นเรื่อยๆ จนตัดใจไม่ได้ และคุยกับเธอไปเรื่อยๆเพื่อเยียวยาความรู้สึกดีๆที่ผมเทให้เธอหมดใจ โดยไม่สนใจเลยว่าเธอมีเเฟนเเล้ว จนกระทั่งซัมเมอร์ของปีสองครับผมกับเธอแล้วก็เพื่อนๆตกลงกันไว้ว่าจะลงเรียนเก็บหน่วยกิตพร้อมกัน แต่เกิดเหตุกะทันหันพ่อของผมเกิดอุบัติเหตุ ผมต้องไปเฝ้าที่โรงพยาบาล ก็เลยต้องบอกเพื่อนไปว่าผมไม่ได้ลงเรียนแล้วด้วยนะ ให้ลงเรียนกันไปเลย แต่เขาก็ไม่ยอมลงเรียนกับเพื่อนด้วย เขาบอกว่าไม่เป็นไรเดี๋ยวไว้ลงเทอมหน้าด้วยกันและเป็นคนคอยปลอบให้กำลังใจผมตลอด ช่วงที่ผมไปเฝ้าพ่อที่โรงพยาบาลเขาโทรมาหาเกือบทุกคืน ถามว่าอาการพ่อดีขึ้นไหมตลอด(อยากให้เข้าใจว่าปกติผมกับพ่อไม่ได้อยู่บ้านด้วยกันแต่วันนึงที่พ่อเจ็บป่วยคนเป็นลูกก็ต้องทำหน้าที่ดูแลใช่ไหมครับ) ตอนนั้นจิตใจผมอ่อนแอมาก มากจนคิดว่านี่คือสิ่งที่แย่ที่สุดในชีวิตได้เกิดขึ้นเเล้ว แต่เพราะเธอนั่นแหละครับที่ยังคอยเป็นคนที่ใส่ใจกับผมในทุกๆเรื่องอยู่เสมอ เธอเป็นคนดีมากครับ และผมยิ่งรู้สึกว่ารักเธอมากขึ้นไปทุกวัน หลังจากเหตุการณ์ต่างๆผ่านไปดีขึ้น ผมขึ้นปีสามผมตัดสินใจย้ายออกมาอยู่หอนอก เผื่อคิดว่าการที่ได้อยู่ห่างเธอบ้างอาจจะทำให้ตัดใจได้ง่ายขึ้น แต่กลับตรงกันข้ามเลยครับผมยิ่งคิดถึง ยิ่งอยากเจอเธอตลอด โทรหาทักหาตลอด กลายเป็นว่าผมรักเธอเข้าไปอีก ผมคุยกับเธอทุกวันจนเป็นส่วนหนึ่งของกิจวัตรประจำวันที่ขาดไม่ได้ เวลาผมเดือดร้อนเธอคือคนแรกที่รู้ปัญหาของผมและช่วยเหลือผมมาตลอดอย่างเต็มใจ เห็นไหมล่ะครับเธอเป็นคนดีกับผมมาก มากจนที่จะให้ผมไม่รักเธอก็ไม่ได้ จนกระทั่งใกล้จบปีสามต้องหาที่ฝึกงาน เธอเป็นคนที่เลือกที่ช่วยตัดใจในการเลือกที่ฝึกงานแล้วติวสัมภาษณ์จนได้เข้ารับฝึกงาน เธอยินยอมช่วยผมทุกอย่างทำทุกอย่างแม้แต่ช่วยซื้อกางเกงในให้ 555+(คิดในใจเพื่อนกันยอมขนาดนี้หรอ) จนผมคิดว่าเธอคงต้องชอบผมบ้างแหละ แต่ติดที่เธอมีแฟนแล้ว แล้วเธอจะดีกับผมมากมายไปทำไม ถ้าไม่ชอบกันก็อย่าทำให้ผมคิดไปเองสิ จนกระทั่งขึ้นปีสี่ (ผมเก็บซ่อนความรู้สึกมาตั้งแต่แรกพบ) ผมรวบรวมความกล้าและตัดสินใจถามเธอไปว่ารู้สึกอย่างไรกับเราบ้าง คำตอบที่ผมได้คือ เธอรู้สึกดีกับผม เธอรู้สึกว่าอยู่กับผมแล้วอารมณ์ดีมีความสุข เธอบอกว่าผมเป็นคนอบอุ่นรักครอบครัว แค่คำตอบเท่านี้ใจผมก็พองหุบยิ้มไม่ได้เเล้วครับ และผมก็ถามต่อแล้วแฟนเธอล่ะ เธอตอบมาว่าเธอก็รู้สึกผิดที่ต้องรู้สึกดีกับผมด้วยทั้งๆที่เธอมีแฟนแล้ว ผมก็ยังถามต่อไปอีกว่าถ้าเธอต้องเลือกเธอจะเลือกใคร เธอบอกเธอไม่ขอตอบ เพราะเธอลำบากใจมาก แน่นอนครับว่าถ้าเธอเลือกใครสักคนต้องมีคนเจ็บ และอกหักผิดหวังแน่ๆ แต่ผมก็ไม่สนใจอะไรแล้ว แค่รู้ว่าเธอรู้สึกดีด้วย ได้คุยกันทุกวันก็พอทุกอย่างราบรื่นจนกระทั่งปัจจุบัน ปีสุดท้ายแล้วที่จะได้อยู่ด้วยกันในรั้วมหาวิทยาลัย ผมอยากเก็บความสุขในเวลาที่อยู่กับเธอให้มากที่สุด แต่อยู่มาวันนึงครับแฟนของเธอเริ่มสงสัยว่าเธอคุยกับผม เขาคงจะคิดว่าเธอเปลี่ยนไป เพราะเธอบอกกับผมว่าทุกคืนเธอโทรมาหาผมแล้วคุยกันนานกว่าที่เธอโทรหาแฟนของเสียอีก และนั่นหล่ะครับเมื่อแฟนเธอสงสัยเธอก็ต้องกลับไปสนใจเขามากขึ้น ให้เวลาเขามากขึ้น จนผมต้องคิดกับตัวเองอย่างจริงจังเเล้วว่าผมมาทีหลังผมควรจะต้องเจ็บแหละถูกแล้ว ผมควรต้องตัดใจจากเธอ แต่สิ่งที่ผมกลัวคือ ผมกลัวว่าเราจะมองหน้ากันไม่ติด กลัวจะเสียคนที่ดีกับผมมากที่สุดคนนึงในชีวิตไป และกลัวว่าตัวเองจะปิดตายจากความรักทั้งหมด เพราะผมคิดว่าคงไม่มีใครนอกจากเธอแล้วที่ควรจะเป็นแฟนผม การรักคนมีแฟนแล้วเป็นเรื่องที่ปวดร้าวนะครับ ยิ่งรักไปแล้วเเต่กลับมารู้ทีหลังว่าเขามีเจ้าของ จะตัดใจก็ยาก เพราะผูกพันธ์ไปแล้ว จะสานต่อก็บาปเหมือนเป็นมือที่สาม แต่ผมเลือกอะไรได้บ้างครับผมเผลอรักเขาตั้งเเต่ปีหนึ่งที่ได้ก้าวเข้ามาในรั้วมหาวิทยาลัยจนกระทั่งปีสี่ที่จะจบออกไปพร้อมกัน และเธอยังเป็นคนที่ผมคิดว่าจะไม่รักใครอีกแล้วกลับมารักเธอได้อีกเพราะเธอคือคนดีจริงๆ เป็นคนที่ผมเฝ้ารอตามหา และฝันว่าจะมีมาทั้งชีวิต (เพ้อเจ้อ!555+) แต่ถ้าวันนึงถ้าเขาต้องเลือกจะเดินไปกับแฟนเขาแล้วผมต้องตัดใจจากเขาจริงๆใช่ไหม หรือผมต้องทำยังไง ผมเลือกอะไรไม่ได้เลยใช่ไหม หรือผมต้องทำยังไงได้บ้างที่จะทำให้เขากลับมารักผมมาเลือกผม ผมอาจจะเห็นแก่ตัวนะครับ แต่ก็อย่างว่าชีวิตผมสัมผัสกับความรัก การดูเเลเอาใจใส่จากคนรอบข้างน้อยมาก โปรดแนะนำผมด้วยนะครับว่าผมต้องทำยังไง ผมต้องตัดสินใจอย่างไรให้ในสิ่งที่ค้างคามันจบหรือเป็นไปด้วยดี