เราคบกับผู้ชายคนหนึ่ง เป็นรุ่นพี่คณะเดียวกัน ตอนนี้เราคบกันได้ 3 ปี 3 เดือนแล้วค่ะ
เขาเป็นรักครั้งแรกของเรา เขาเป็นคนแรกในทุกๆเรื่อง เคยมีคำพูดจากเขาว่า เขาจินตนาการในว่าเราเป็นผู้หญิงที่เขาจะแต่งงานด้วย (บอกตั้งแต่คบกันเกือบปี ) เราก็เชื่อ และรักเขาจนหมดใจ แต่พอเริ่มทำงานกันทั้งคู่ เราเจอกันแค่อาทิตย์ละครั้ง สองครั้ง แต่ช่วงปีที่ผ่านมา เรางอนกันบ่อย คือมันมีเรื่องคิดเล็กคิดน้อยคิดน้อยที่ทำให้เรางอนเขา เช่น ตัดบทพูด มันเป็นจุดเหตุที่เราถามเขาว่ายังรักกันอยู่ไหม เขาบอกว่ารักแต่เหนื่อย เหนื่อยที่เวลางอนไม่พูดกันทำให้เขาอึดอัดทำตัวไม่ถูก เราถามเพลนในอนาคต แต่ในนั้นไม่มีเราอยู่ด้วยเลย เราไม่เคยทะเลาะกันรุนแรง เราให้เกียรติ ไม่พูดหยาบคายกัน เขาบอกเราว่าเขาพยายามทำได้มากสุดเท่านี้ ถึงทางตันแล้ว เรารู้สึกว่าเขาไม่มีความสุขเวลาอยู่ด้วยกัน เราเป็นคนบอกเลิก ซึ่งเขาตอบตกลงโดยไม่มีการง้อ หรือยื้อเลย เรากลับไปทบทวนตัวเอง ไม่อยากให้เป็นแบบนี้ มีความผูกพันมากมาย เรื่องราวที่เกิดขึ้น แต่เขาบอกว่าเหนื่อย ที่เจอกันทุกครั้งก็งอนใส่กัน แต่พวกเราไม่เคยนั่งคุยหรือเปิดใจกันเลย มีบางอย่างที่เราทำ หรือพูดในสิ่งที่เขาไม่ชอบ เขาก็ไม่เคยบอก มันเลยสะสมจนทำให้เขาบอกว่าเรากลับไปเป็นสถานะแฟนคงยากแล้ว เอาจริงๆเราง้อเขามาก พูดคุยกัน หากเรายังรักกัน เราแค่เปิดใจคุยกันมากขึ้น เราจะผ่านจุดนี้ไปได้ แต่เขาตัดสินใจที่จะพัก บอกว่าอยู่คนเดียวแล้วสบายใจกว่า แล้วที่เราคบกันมา ทำไมต้องบอกว่าอยากอยู่คนเดียวตอนนี้ เราไม่เคยคิดเลยว่าจะรักเขามากขนาดนี้เราคิดตลอดว่าเขาคือคนแรก แล้วก็จะเป็นคนสุดท้าย แต่ทำไมถึงใจดำได้ลงคอ บอกว่ายังรักและเป็นห่วง อยากให้เป็นส่วนหนึ่งในชีวิต แต่ไม่ใช่สถานะแฟน มันหมายความว่าอย่างไร ตอนเรามีความสุขมันไม่มากพอกับสิ่งที่ทำให้งอนทั้งๆที่ไม่เปิดใจ ลองปรับอะไรจริงๆเลยสักครั้ง เคยถามว่ามีคนคุยอื่นรึป่าว เพราะเราไม่เช็ค เราไว้ใจกัน แต่เขาตอบว่า ตลอดเวลาที่คบกัน ไม่เคยเปิดใจคุยกับใคร งั้นแล้วตอนนี้ล่ะ สถานะเรายังคลุมเครือ มีคนคุยแล้วรึยัง? ไหนว่าจะอยู่ด้วยกัน เดินเคียงข้างกันล่ะ ที่พูดมาก็ไม่จริงใจงั้นสิ เราควรทำอย่างไรดี เราพยายามที่สุดให้เขาลองคิดทบทวนใหม่ว่าจะจบกกันจริงๆหรอ แต่เขาก็ยอมรับข้อเสนอ แต่บอกเราว่า อย่าหวังนะ เพราะไม่อยากทำให้ผิดหวัง นั่นคือคำตอบแล้วใช่มั้ยคะ เราเหมือนคนที่คิดว่ารู้จักความรักดี แต่มันไม่ใช่แบบนั้นเลย เรายังทำใจไม่ได้ หวังตลอดว่ายังมีความหวัง เราควรทำไงดี หรือถ้าจะทำใจควรจะทำไง ไม่ให้รู้สึกทรมานแบบนี่คะ
รักครั้งแรกที่ไม่อยากสูญเสีย
เขาเป็นรักครั้งแรกของเรา เขาเป็นคนแรกในทุกๆเรื่อง เคยมีคำพูดจากเขาว่า เขาจินตนาการในว่าเราเป็นผู้หญิงที่เขาจะแต่งงานด้วย (บอกตั้งแต่คบกันเกือบปี ) เราก็เชื่อ และรักเขาจนหมดใจ แต่พอเริ่มทำงานกันทั้งคู่ เราเจอกันแค่อาทิตย์ละครั้ง สองครั้ง แต่ช่วงปีที่ผ่านมา เรางอนกันบ่อย คือมันมีเรื่องคิดเล็กคิดน้อยคิดน้อยที่ทำให้เรางอนเขา เช่น ตัดบทพูด มันเป็นจุดเหตุที่เราถามเขาว่ายังรักกันอยู่ไหม เขาบอกว่ารักแต่เหนื่อย เหนื่อยที่เวลางอนไม่พูดกันทำให้เขาอึดอัดทำตัวไม่ถูก เราถามเพลนในอนาคต แต่ในนั้นไม่มีเราอยู่ด้วยเลย เราไม่เคยทะเลาะกันรุนแรง เราให้เกียรติ ไม่พูดหยาบคายกัน เขาบอกเราว่าเขาพยายามทำได้มากสุดเท่านี้ ถึงทางตันแล้ว เรารู้สึกว่าเขาไม่มีความสุขเวลาอยู่ด้วยกัน เราเป็นคนบอกเลิก ซึ่งเขาตอบตกลงโดยไม่มีการง้อ หรือยื้อเลย เรากลับไปทบทวนตัวเอง ไม่อยากให้เป็นแบบนี้ มีความผูกพันมากมาย เรื่องราวที่เกิดขึ้น แต่เขาบอกว่าเหนื่อย ที่เจอกันทุกครั้งก็งอนใส่กัน แต่พวกเราไม่เคยนั่งคุยหรือเปิดใจกันเลย มีบางอย่างที่เราทำ หรือพูดในสิ่งที่เขาไม่ชอบ เขาก็ไม่เคยบอก มันเลยสะสมจนทำให้เขาบอกว่าเรากลับไปเป็นสถานะแฟนคงยากแล้ว เอาจริงๆเราง้อเขามาก พูดคุยกัน หากเรายังรักกัน เราแค่เปิดใจคุยกันมากขึ้น เราจะผ่านจุดนี้ไปได้ แต่เขาตัดสินใจที่จะพัก บอกว่าอยู่คนเดียวแล้วสบายใจกว่า แล้วที่เราคบกันมา ทำไมต้องบอกว่าอยากอยู่คนเดียวตอนนี้ เราไม่เคยคิดเลยว่าจะรักเขามากขนาดนี้เราคิดตลอดว่าเขาคือคนแรก แล้วก็จะเป็นคนสุดท้าย แต่ทำไมถึงใจดำได้ลงคอ บอกว่ายังรักและเป็นห่วง อยากให้เป็นส่วนหนึ่งในชีวิต แต่ไม่ใช่สถานะแฟน มันหมายความว่าอย่างไร ตอนเรามีความสุขมันไม่มากพอกับสิ่งที่ทำให้งอนทั้งๆที่ไม่เปิดใจ ลองปรับอะไรจริงๆเลยสักครั้ง เคยถามว่ามีคนคุยอื่นรึป่าว เพราะเราไม่เช็ค เราไว้ใจกัน แต่เขาตอบว่า ตลอดเวลาที่คบกัน ไม่เคยเปิดใจคุยกับใคร งั้นแล้วตอนนี้ล่ะ สถานะเรายังคลุมเครือ มีคนคุยแล้วรึยัง? ไหนว่าจะอยู่ด้วยกัน เดินเคียงข้างกันล่ะ ที่พูดมาก็ไม่จริงใจงั้นสิ เราควรทำอย่างไรดี เราพยายามที่สุดให้เขาลองคิดทบทวนใหม่ว่าจะจบกกันจริงๆหรอ แต่เขาก็ยอมรับข้อเสนอ แต่บอกเราว่า อย่าหวังนะ เพราะไม่อยากทำให้ผิดหวัง นั่นคือคำตอบแล้วใช่มั้ยคะ เราเหมือนคนที่คิดว่ารู้จักความรักดี แต่มันไม่ใช่แบบนั้นเลย เรายังทำใจไม่ได้ หวังตลอดว่ายังมีความหวัง เราควรทำไงดี หรือถ้าจะทำใจควรจะทำไง ไม่ให้รู้สึกทรมานแบบนี่คะ