ขอไม่พูดถึงเรื่องแท็คติคเรื่องแผนแบบเจาะลึกเพราะไม่เชี่ยวชาญ เป็นแค่คนดูบอลทั่วๆไป
แต่ดูๆแล้ว นักเตะไทยยังไม่ดีพอในแง่ของ เบสิค และเทคนิคจริงๆ ความเข้าใจในแผน การเคลื่อนที่ระหว่างมีบอลและไม่มีบอล
off the ball อะไรแบบนี้ อย่างการไล่บอล เพรสซิ่ง จะทำอะไรก็ไม่สุดสักทาง โอเคแหละว่าสภาพร่างกายดีกว่าฟุตบอลสมัยก่อน
อาจด้วยเกมลีกที่ยกระดับขึ้น ความฟิต วิทยาศาสตร์การกีฬา บลาๆๆ ที่ดีขึ้น แต่เรื่องพื้นฐานอื่นๆของฟุตบอลนักเตะไทยเรายังไม่ดีพอ
จริงๆในสายตาเราวันนี้อินเดียก็ไม่ได้แข็งแกร่งอะไรมากมาย แท็คติคไม่ได้มาแบบชั้นเซียนจนไทยแพ้ทุกประตูปืดประตูตั้งแต่ลงไปเตะ
แต่เค้าเล่นด้วยความดุดัน การครองบอลเค้าก็เหนียวพอตัว ต้นๆครึ่งแรกนี่เห็นได้ชัดว่าเหลี่ยมบอลเค้าดีกว่าเราเยอะ
จังหวะรุกเราก็เก้ๆกังเกิน บุกไปยิงนกตกปลา พอจวนตัวจะง้างยิงก็โดนแซะ ขลุกขลิก เหมือนทำอะไรก็ไม่เข้าทางไปหมด
ตอนแรกก็แอบคิดนะว่าเออถ้ามาสายรับแบบมิโลวาน นักเตะก็จะได้เรียนรู้การเล่นเกมรับ ผสมกับสัญชาตญาณเกมรุกที่มีในตัวนักเตะไทยขัดเกลากันไป
ก็คงจะดีอยู่นิดหน่อย อย่างน้อยเป็นการเปิดรับอะไรใหม่ๆ แต่ตอนนี้กลายเป็นว่า รับก็ไม่เป็นสัปปะรด รุกก็ไม่เอาอ่าว เห็นแล้วปวดใจมากๆ
รุ่นนี้เราอาจแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว เพราะนักเตะก็อายุเยอะๆกันหลายคน แต่มันคงไม่สายหรอก ถ้าเราจะลงไปแก้ไขในรุ่นเด็กๆให้เด็กมีความเข้าใจเกม
การอ่านเกม รู้ว่าในสนามควรจะทำอะไรยังไงในจังหวะไหนบ้าง เช่น รู้ว่าจะเพรสซิ่งใส่เค้าตอนไหน จังหวะไหนควรบุกควรรับ
และเรื่องที่สำคัญที่สุดคือเรื่องง่ายๆอย่างการยิงประตู การจับบอล การบังบอล อย่าบอกว่าสรีระเราไม่เอื้อเลยได้แค่นี้แหละ
(นักเตะของเชลซี อย่างอาร์ซาร์ เป็นนักเตะที่ถือว่าไม่สูง สรีระพอๆกับมาตรฐานคนไทย แต่เค้ากับมีเหลี่ยมบอลที่ดีมาก)
วันนี้ได้เรียนรู้แล้วว่า คู่แข่งที่น่ากลัวสำหรับทีมชาติไทยไม่ใช่ทีมอื่นๆหรอก แต่คือการสู้กับตัวเราเองว่าเราจะพัฒนาขึ้นได้แค่ไหนมากกว่า
อินเดีย ไม่ได้เป็นทีมที่แกร่งจนล้มไม่ได้ แต่เป็นเราเองนี่แหละ ที่แกร่งไม่พอจะล้มเค้า
ไม่ได้รู้สึกเสียใจที่แพ้อินเดียเลย ไม่สิจริงๆก็สียใจ แต่เจ็บปวดใจมากกว่าอีกที่บอลไทยวันนี้แพ้โดยรู้สึกว่าเราสู้เค้าไม่ได้
การได้เห็นนักเตะอินเดีย ล็อกหลบบ้าง ดึงบอลหลอก จ่ายบอลอย่างนิ่งๆ ปั้นเกมจนเพื่อนเติมมายิง ยิ้มแย้มตอนยิงเราได้มันปวดใจมาก
เคยสงสัยว่า ทำไมเวลาเชิญอินเดียมาเตะด้วยเค้าไม่เคยมา วันนี้ได้รู้แล้วว่ามันไม่ใช่เพราะเรื่องแร๊งค์กิ้งที่เราต่ำกว่า หรือเค้ากลัวแพ้อะไรเลย
แต่มันเป็นเพราะ เราไม่ได้ดีพอที่จะยกระดับทีมชาติเค้าให้เก่งขึ้น พูดง่ายๆคือมาเตะกับเราเตะไปก็ไลฟ์บอยนั่นเอง
พิมพ์ไปก็สะเทือนใจไป เอาเป็นว่า สู้กันต่อไปละกันไทยแลนด์ มันต้องมีสักวันที่เราจะพร้อมไปสู้ในเวทีระดับทวีปและระดับโลกได้ดีกว่านี้
วันนี้ทีมชาติไทยไม่ดีพอที่จะชนะอินเดียจริงๆ
แต่ดูๆแล้ว นักเตะไทยยังไม่ดีพอในแง่ของ เบสิค และเทคนิคจริงๆ ความเข้าใจในแผน การเคลื่อนที่ระหว่างมีบอลและไม่มีบอล
off the ball อะไรแบบนี้ อย่างการไล่บอล เพรสซิ่ง จะทำอะไรก็ไม่สุดสักทาง โอเคแหละว่าสภาพร่างกายดีกว่าฟุตบอลสมัยก่อน
อาจด้วยเกมลีกที่ยกระดับขึ้น ความฟิต วิทยาศาสตร์การกีฬา บลาๆๆ ที่ดีขึ้น แต่เรื่องพื้นฐานอื่นๆของฟุตบอลนักเตะไทยเรายังไม่ดีพอ
จริงๆในสายตาเราวันนี้อินเดียก็ไม่ได้แข็งแกร่งอะไรมากมาย แท็คติคไม่ได้มาแบบชั้นเซียนจนไทยแพ้ทุกประตูปืดประตูตั้งแต่ลงไปเตะ
แต่เค้าเล่นด้วยความดุดัน การครองบอลเค้าก็เหนียวพอตัว ต้นๆครึ่งแรกนี่เห็นได้ชัดว่าเหลี่ยมบอลเค้าดีกว่าเราเยอะ
จังหวะรุกเราก็เก้ๆกังเกิน บุกไปยิงนกตกปลา พอจวนตัวจะง้างยิงก็โดนแซะ ขลุกขลิก เหมือนทำอะไรก็ไม่เข้าทางไปหมด
ตอนแรกก็แอบคิดนะว่าเออถ้ามาสายรับแบบมิโลวาน นักเตะก็จะได้เรียนรู้การเล่นเกมรับ ผสมกับสัญชาตญาณเกมรุกที่มีในตัวนักเตะไทยขัดเกลากันไป
ก็คงจะดีอยู่นิดหน่อย อย่างน้อยเป็นการเปิดรับอะไรใหม่ๆ แต่ตอนนี้กลายเป็นว่า รับก็ไม่เป็นสัปปะรด รุกก็ไม่เอาอ่าว เห็นแล้วปวดใจมากๆ
รุ่นนี้เราอาจแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว เพราะนักเตะก็อายุเยอะๆกันหลายคน แต่มันคงไม่สายหรอก ถ้าเราจะลงไปแก้ไขในรุ่นเด็กๆให้เด็กมีความเข้าใจเกม
การอ่านเกม รู้ว่าในสนามควรจะทำอะไรยังไงในจังหวะไหนบ้าง เช่น รู้ว่าจะเพรสซิ่งใส่เค้าตอนไหน จังหวะไหนควรบุกควรรับ
และเรื่องที่สำคัญที่สุดคือเรื่องง่ายๆอย่างการยิงประตู การจับบอล การบังบอล อย่าบอกว่าสรีระเราไม่เอื้อเลยได้แค่นี้แหละ
(นักเตะของเชลซี อย่างอาร์ซาร์ เป็นนักเตะที่ถือว่าไม่สูง สรีระพอๆกับมาตรฐานคนไทย แต่เค้ากับมีเหลี่ยมบอลที่ดีมาก)
วันนี้ได้เรียนรู้แล้วว่า คู่แข่งที่น่ากลัวสำหรับทีมชาติไทยไม่ใช่ทีมอื่นๆหรอก แต่คือการสู้กับตัวเราเองว่าเราจะพัฒนาขึ้นได้แค่ไหนมากกว่า
อินเดีย ไม่ได้เป็นทีมที่แกร่งจนล้มไม่ได้ แต่เป็นเราเองนี่แหละ ที่แกร่งไม่พอจะล้มเค้า
ไม่ได้รู้สึกเสียใจที่แพ้อินเดียเลย ไม่สิจริงๆก็สียใจ แต่เจ็บปวดใจมากกว่าอีกที่บอลไทยวันนี้แพ้โดยรู้สึกว่าเราสู้เค้าไม่ได้
การได้เห็นนักเตะอินเดีย ล็อกหลบบ้าง ดึงบอลหลอก จ่ายบอลอย่างนิ่งๆ ปั้นเกมจนเพื่อนเติมมายิง ยิ้มแย้มตอนยิงเราได้มันปวดใจมาก
เคยสงสัยว่า ทำไมเวลาเชิญอินเดียมาเตะด้วยเค้าไม่เคยมา วันนี้ได้รู้แล้วว่ามันไม่ใช่เพราะเรื่องแร๊งค์กิ้งที่เราต่ำกว่า หรือเค้ากลัวแพ้อะไรเลย
แต่มันเป็นเพราะ เราไม่ได้ดีพอที่จะยกระดับทีมชาติเค้าให้เก่งขึ้น พูดง่ายๆคือมาเตะกับเราเตะไปก็ไลฟ์บอยนั่นเอง
พิมพ์ไปก็สะเทือนใจไป เอาเป็นว่า สู้กันต่อไปละกันไทยแลนด์ มันต้องมีสักวันที่เราจะพร้อมไปสู้ในเวทีระดับทวีปและระดับโลกได้ดีกว่านี้