ใครเคยห่วงแฟนเก่ามากๆจนไม่สามารถเริ่มต้นใหม่ได้บ้างไหมครับ

คนที่เคยเป็นแบบนี้เขาทำกันยังไงถึงสามารถเดินต่อไปข้างหน้ากันได้ เนื่องจากตัวผมเองก็เลิกกับแฟนคนนี้มาเกือบจะ2ปี แต่ก็ยังอดเป็นห่วงไม่ได้ไม่กล้าที่จะตัดขาดกับน้องเขาสักที เพราะทุกครั้งเวลาที่น้องเขามีปัญหาใหญ่ๆที่ไม่สามารถบอกใครได้แม่แต่พ่อเองก็ตามน้องเขามักจะโทรมาปรึกษาผมเสมอ ผมทำได้เพียงแค่ปลอบ และเป็นกำลังใจให้ถึงจะอยากกลับไปดูแลมากแค่ไหนก็คงทำไม่ได้แล้วกลายมาเป็นตัวเราเองที่จะไม่โอเคที่ไม่สามารถทำอะไรได้เลย เคยคิดว่าจะตัดน้องเขาออกไปจากชีวิตแต่ก็ติดอยู่แค่เรื่องนี้แหล่ะครับ ต้องบอกก่อนว่าตอนพวกเราจบความสัมพันธ์กันมันไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แต่พอน้องเขามีปัญหาทีไรเขาก็จะมาพูดกับผมเสมอ จนมันเป็นแบบนี้วนเวียนไปมาจนความสัมพันธ์เราเริ่มดีขึ้นเรื่อยๆ มีการถามความเป็นอยู่กันบ้างว่าเป็นไงสบายดีไหม จนวันหนึ่งมันเป็นจุดเปลี่ยนที่ทำให้ผมเริ่มคิดจริงจังที่จะถอยออกมา เมื่อน้องได้มาบอกผมว่าเขาคุยอยู่กับคนๆนึง ผมได้แต่อึ้งปนจุกๆมันหน่วงๆได้แต่คิดว่ามาบอกผมทำไม หรืออยากได้ความคิดเห็นผมเลยใจดีสู้เสือแล้วถามไปว่าคนนั้นเขาดีไหม น้องก็บอกว่าดีนะ ผมเลยบอกว่างั้นก็ดีใจด้วยนะ แล้วก็จบบทสนทนาไป ในใจเลยคิดว่าคงถึงเวลาที่ผมต้องออกมาจากตรงนี่จริงๆสักทีแล้วหล่ะมั้ง น้องคงมีคนที่ให้คำปรึกษาและดูแลน้องเขาแทนผมแล้วหล่ะ ผมจึงเริ่มเดินออกมาช้าๆค่อยๆเก็บรวบรวมของต่างๆที่เป็นความทรงจำไว้รวมๆกัน แล้วก็ตัดสินใจว่าจะเอามันออกไปไกลๆจากตัวผม เพราะถ้าเห็นสุดท้ายผมก็คงจมปลักเหมือนเดิมแต่สุดท้ายใจมันก็ไม่กล้าอยู่ดี อยากรู้ว่าถ้าเป็นเพื่อนๆจะทิ้ง หรือจะเก็บไว้ครับ แล้วผมยังต้องเป็นห่วงน้องเขาอีกไหม