ทำยังกับแม่เราดี

จริงๆเเล้วหัวข้อกระทู้คือ"ทำยังไงกับแม่เราดี"แต่เราพิมผิดแล้วแก้ไม่ได้  คือเราไม่รู้ว่าจะทำยังไงกับแม่เราดี  แม่เราเป็นคนไม่ชอบให้ใครเอาเปรียบมากกก  เรื่องเล็กๆน้อยๆก็เก็บมาคิดหมด  นู่นนี่นั่นก็จะเอาเรื่องเค้าไปทั่ว  เวลามาพูดให้เราฟังแล้วเราไม่เห็นด้วยก็จะหันมาด่าเรามาอารมณ์เสียใส่เราแทน จนเราไม่อยากอยู่บ้าน  พอเรานั่งฟังเงียบๆก็หาว่าเรามีอคติแล้วก็ด่าก็ว่าเราอีก  เวลาแม่พูดเรื่องที่คิดว่าคนอื่นมาเอาเปรียบให้เราฟังในใจเราคิดว่า เพ้อเจ้อ คิดไปเอง เรื่องเล็กๆน้อยๆไร้สาระ เก่งเหลือเกินจะเอาเรื่องเค้าให้ได้  ละแวกนี้มีแต่คนเกลียดแม่เรา  เรายอมรับว่าเราเองก็เอือมมากเหมือนกัน ชอบคิดว่าตัวเองถูกไปซะหมด  ไม่โวยวายใส่เราก็โวยวายใส่น้อง เราสงสารน้องยังเด็กอยู่ไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรผิดแท้ๆแต่โดนบ่นโดนขึ้นเสียงใส่ พอเราแย้งว่าว่าน้องทำไมก็หันมาว่าเราแทน  ชอบทวงบุญคุณที่ให้เราเกิดมา ที่เลี้ยงเรามา เรายอมรับนะ แต่เค้าไม่คิดเลยเหรอว่าเราเองก็ทำทุกอย่างตามที่เค้าสั่งให้เราทำต่อให้เราไม่อยากทำเราก็ทำหมด  เค้าเองก็รู้ว่าเราเสียสละเพื่อเค้าเค้าก็พูดออกมาจากปากเค้าเอง  เวลาทะเลาะก็จะบีบให้เราขอโทษตลอด ไล่เราออกจากบ้านบ้าง โยนของใส่เราบ้าง  พอเริ่มทะเลาะ เราก็รีบขอโทษก่อนก็หาว่าเรารำคาญเค้าอยากให้เรื่องจบๆเลยขอโทษ  เราเหนื่อยจังเลย บางครั้งเราเองก็อยากจะฆ่าตัวตายจะได้หนีพ้นๆแม่ไป  แต่ก็กลัวเกินกว่าจะทำ เราหันไปหาใครไม่ได้ ญาติๆแม่เราก็ทะเลาะตัดขาดกับเค้าไปหมด เราไปไหนไม่ได้ได้แต่อยู่ในห้องสี่เหลี่ยม มันเป็นที่ที่เราสบายใจที่สุด เราไม่อยากให้โรงเรียนมีวันหยุดเลย ไม่อยากอยู่บ้านเลย  เรากลัวทุกครั้งที่แม่ไปหาเรื่องไปเอาเรื่องกับคนอื่น  กลัวว่าเค้าจะมาทำร้าย เพราะที่บ้านมีแค่ เเม่  เรา กับน้องชายที่ยังเด็กอยู่อีก2คน อยากให้แม่กลัวบ้าง  อยากให้ผ่อนปรนไม่ก็ปล่อยวางบ้าง เราควรทำยังไงดีจะบอกก็ไม่ได้แสดงความคิดเห็นก็ไม่ได้
แก้ไขข้อความเมื่อ

คำตอบที่ได้รับเลือกจากเจ้าของกระทู้
ความคิดเห็นที่ 1
เป็นนิสัยส่วนตัวของแม่คุณ ซึ่งเป็นนิสัยที่ไม่ดีเท่าไหร่
นิสัยแบบนี้ ไม่มีใครอยากอยู่ใกล้ มีแต่อยากจะถอยห่าง
แต่เนื่องจากคุณมีฐานะผูกพันธ์เป็นลูก ซึ่งหลีกเลี่ยงไม่ได้
พอไม่มีใครอยากคบแม่คุณ แม่คุณจึงมาลงกับคุณและลูกคนอื่นแทน

แนะนำว่า ให้รีบเรียนให้จบ หางานทำ และย้ายอออกไปอยู่ข้างนอกเอง
ไม่ต้องกลัวว่าแม่คุณจะอยู่คนเดียวไม่ได้ รักษาความรู้สึกตัวคุณเองก่อน
ดีกว่าอยู่ด้วยกันแล้วทะเลาะ ขัดหูขัดตา ตีกันทุกวันเว้นวัน ไม่มีความสุขหรอก

คุณเองเจอแบบนี้ ระวังจะเป็นบ้าไปด้วยนะ คนเราเจอแบบนี้ทุกๆว้น มันจะซึมซับพฤติกรรม
สุดท้ายไม่เป็นไปด้วย ก็จะบ้าประสาทกินค่ะ

ปล.พี่ก็เจอแบบน้อง แม่พี่หนักกว่าน้องอีก ด่าหยาบคาย เขวี้ยงปาข้าวของใส่พี่
แรกๆ พี่กลัวและไม่อยสกให้แม่โกรธแบบน้อง ก็ยอมไปทุกอย่าง
แต่พอยิ่งยอมแม่ยิ่งได้ใจ ถึงเวลาอะไรจะยิ่งขัดใจแม่ไม่ได้เลย ขัดใจแม่เอาอีก ความบ้าลงอีก
สุดท้ายพอใช้วิธีรุนแรงหยาบคายแล้วพี่รู้ทันและไม่ยอม แม่พี่หาวิธีได้ใหม่ คือ
ร้องไห้ ร้องไห้แบบคนบ้า ร้องเหมือนโลกจะถล่ม ร้องเหมือนพี่ทำผิดไปฆ่าใครตาย
ทั้งๆที่ก็แค่เรื่องขัดใจแม่ ไม่ยอมตามใจแม่ แม่พี่ถึงขนาดด่าพี่ยิ้ม ลูกยิ้ม และอื่นๆมากมาย
รวมทั้งพูดให้พี่รู้สึกแย่ พูดให้พี่รู้สึกว่าพี่เลวมากที่ไม่ตามใจแม่ เหอๆ

สุดท้ายพี่ไม่ไหว พี่ออกจากบ้านมาเลย ทุกวันนี้แยกกันอยู่คนละบ้าน
อาทิตย์นึงไปหาที เทศกาลก็ไปเยี่ยม วันหยุดพาไปซื้อของ แต่จะไม่นอนค้าง
เว้นระยะห่าง มีสเปซ ส่วนแม่จะด่าก็ตามสบายเลย พี่ไม่แคร์ ถือว่าทำหน้าที่ดีที่สุดแล้ว ไม่อยสกเป็นบ้าไปอีกคนค่ะ
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่