สวัสดีค่ะ เราเป็นผู้หญิงคนนึงที่ยังไม่ลืมคนที่เคยทำร้ายใจเรามาแรงมาก
ขอเริ่มเล่าเลยน่ะค่ะ เขาเป็นคนไม่หล่อหรอก ไม่ได้มีเงินเลี้ยงเราด้วย เอาง่ายๆคือ มันเป็นผู้ชายคนแรกที่เราให้เงินมันใช้ เวลาคบกัน เขานอกใจเราตลอดคบกัน2เดือนแรกก็มีคนอื่น พอเราจับได้ก็ขอโทษเรา และทุกๆ2เดือน เขามีคนอื่นตลอด พอเราจับได้ เขาก็พูดแต่ขอโทษให้โอกาสเขาน่ะจนถึงวันที่19/06/61 เรากะเขาทะเลาะกันแล้วอยู่ๆเขาก็บล็อคเราทั้งเบอทั้งเฟสทั้งไลน์ ตอนแรกเราก็คิดว่า เขาไม่มีทางมีคนอื่นหรอก เพราะเมื่อวันที่20/12/60 เขาโดนจับเข้าเรือนจำ โดยในขณะนั้น เราไปเยื่ยมเขาทุกวัน ซื่อสัตย์กะเขาเพียงคนเดียวมาโดยตลอด พอประกันตัวเขาออกมา เขาก็มาไหว้พ่อแม่เราจะมาขอเรา แต่อยู่ๆทะเลาะกันก่อน แล้ววันที่20/06/61 เขาขึ้นสถานะกะเด็กผู้หญิงคนนึง เรากินเหล้าตั้งแต่วันนั้นตั้งแต่8โมงเช้า และได้เผลอทำร้ายตัวเองลงไปด้วยการกรีดแขน ทั้งๆที่เราไม่เคยทำ ครั้งนี้เรารุ้แล้วว่า เขาเลือกเด็กคนนั้นแน่ๆ เราเลยพยายามเจอเขา เพื่อให้เขากับมา 2-3วันต่อมา เราไปเอาของที่บ้านเขา เราตัดสินใจจะลองเงียบ แต่ภาพที่เราเห็นคือเขาอยู่กะเด็กผู้หญิงคนนั้นนอนอยู่ด้วยกันตอนนั้นความเงียบ เขามาอยู่ในตัวเราสักพัก น้ำตาเราไหลพร้อมกับคำว่า ทำไมถึงทำกะเราขนาดนี้ อนาคตที่เคยฝันด้วยกันเอาไปไว้ไหนแล้ว เท่านั้นแหละ เขาลุกขึ้นมาเตะเราทั้งๆที่เขาไม่เคยทำมาก่อน วันนั้นเป็นวันที่วุ่นวายมาก เขาทั้งเตะทั้งตีเรา และไล่เรากลับ วันนั้นเรารุ้สึกเราโง่มาก ที่ต้องมานั่งขอความรักจากเขาต่อหน้าคนอื่น หลังจากวันนั้น เราบล็อคเพื่อนๆเขาทุกคน และไม่ไปไหนเลยเป็นเดือน เมาอยู่กะรุ่นพี่ จนรุ่นพี่พูดว่า "เองจะเมาอย่างนี้ทุกวันได้ แต่เองต้องดูแลตัวเองด้วยน่ะ ทำให้มันเห็นว่าเองไม่มีมัน เองต้องดีขึ้น" จนผ่านมาเกือบ2เดือน เราดูแลตัวเองและปลดบล็อคทุกคน ไม่นานเขาเจอเราเขามาขอเราคืนดี เขาบอกเพื่อนๆเขาทุกคนว่าเขาจะกลับมาหาเรา แต่อยู่ๆเขาก็หายไปพร้อมอีนั้น เราก็ไม่เขาใจ ว่าตอนนี้เราจะรออะไร ทำไมถึงต้องยึดติดกะเขา ทั้งๆที่เขาไม่เคยให้เกียรติเราเลย และเด็กผู้หญิงคนนั้นก็อายุแค่14ปี ทำไมถึงกล้าขนาดนี้ ทั้งๆที่รู้ว่าเขามีเมียอยู่แต่ทำไมถึงเข้ามาทำกะครอบครัวเราขนาดนี้ เราไม่เข้าใจว่าทำไมเราถึงลืมไม่ได้ ทั้งๆที่ตอนนี้เขายังคบกัน ทั้งๆที่ตอนนี้เราคุยกะคนใหม่มาหลายคน แต่ทำไมเราถึงต้องนั่งคิดถึงคนที่ทำร้ายเราขนาดนั้น เราเคยคิดว่า 3ปีแพ้คุย3วันเลยหรอว่ะ เราแค่ไม่เข้าใจว่าทำไมลืมไม่ได้
ยังลืมแฟนเก่าไม่ได้สักที
ขอเริ่มเล่าเลยน่ะค่ะ เขาเป็นคนไม่หล่อหรอก ไม่ได้มีเงินเลี้ยงเราด้วย เอาง่ายๆคือ มันเป็นผู้ชายคนแรกที่เราให้เงินมันใช้ เวลาคบกัน เขานอกใจเราตลอดคบกัน2เดือนแรกก็มีคนอื่น พอเราจับได้ก็ขอโทษเรา และทุกๆ2เดือน เขามีคนอื่นตลอด พอเราจับได้ เขาก็พูดแต่ขอโทษให้โอกาสเขาน่ะจนถึงวันที่19/06/61 เรากะเขาทะเลาะกันแล้วอยู่ๆเขาก็บล็อคเราทั้งเบอทั้งเฟสทั้งไลน์ ตอนแรกเราก็คิดว่า เขาไม่มีทางมีคนอื่นหรอก เพราะเมื่อวันที่20/12/60 เขาโดนจับเข้าเรือนจำ โดยในขณะนั้น เราไปเยื่ยมเขาทุกวัน ซื่อสัตย์กะเขาเพียงคนเดียวมาโดยตลอด พอประกันตัวเขาออกมา เขาก็มาไหว้พ่อแม่เราจะมาขอเรา แต่อยู่ๆทะเลาะกันก่อน แล้ววันที่20/06/61 เขาขึ้นสถานะกะเด็กผู้หญิงคนนึง เรากินเหล้าตั้งแต่วันนั้นตั้งแต่8โมงเช้า และได้เผลอทำร้ายตัวเองลงไปด้วยการกรีดแขน ทั้งๆที่เราไม่เคยทำ ครั้งนี้เรารุ้แล้วว่า เขาเลือกเด็กคนนั้นแน่ๆ เราเลยพยายามเจอเขา เพื่อให้เขากับมา 2-3วันต่อมา เราไปเอาของที่บ้านเขา เราตัดสินใจจะลองเงียบ แต่ภาพที่เราเห็นคือเขาอยู่กะเด็กผู้หญิงคนนั้นนอนอยู่ด้วยกันตอนนั้นความเงียบ เขามาอยู่ในตัวเราสักพัก น้ำตาเราไหลพร้อมกับคำว่า ทำไมถึงทำกะเราขนาดนี้ อนาคตที่เคยฝันด้วยกันเอาไปไว้ไหนแล้ว เท่านั้นแหละ เขาลุกขึ้นมาเตะเราทั้งๆที่เขาไม่เคยทำมาก่อน วันนั้นเป็นวันที่วุ่นวายมาก เขาทั้งเตะทั้งตีเรา และไล่เรากลับ วันนั้นเรารุ้สึกเราโง่มาก ที่ต้องมานั่งขอความรักจากเขาต่อหน้าคนอื่น หลังจากวันนั้น เราบล็อคเพื่อนๆเขาทุกคน และไม่ไปไหนเลยเป็นเดือน เมาอยู่กะรุ่นพี่ จนรุ่นพี่พูดว่า "เองจะเมาอย่างนี้ทุกวันได้ แต่เองต้องดูแลตัวเองด้วยน่ะ ทำให้มันเห็นว่าเองไม่มีมัน เองต้องดีขึ้น" จนผ่านมาเกือบ2เดือน เราดูแลตัวเองและปลดบล็อคทุกคน ไม่นานเขาเจอเราเขามาขอเราคืนดี เขาบอกเพื่อนๆเขาทุกคนว่าเขาจะกลับมาหาเรา แต่อยู่ๆเขาก็หายไปพร้อมอีนั้น เราก็ไม่เขาใจ ว่าตอนนี้เราจะรออะไร ทำไมถึงต้องยึดติดกะเขา ทั้งๆที่เขาไม่เคยให้เกียรติเราเลย และเด็กผู้หญิงคนนั้นก็อายุแค่14ปี ทำไมถึงกล้าขนาดนี้ ทั้งๆที่รู้ว่าเขามีเมียอยู่แต่ทำไมถึงเข้ามาทำกะครอบครัวเราขนาดนี้ เราไม่เข้าใจว่าทำไมเราถึงลืมไม่ได้ ทั้งๆที่ตอนนี้เขายังคบกัน ทั้งๆที่ตอนนี้เราคุยกะคนใหม่มาหลายคน แต่ทำไมเราถึงต้องนั่งคิดถึงคนที่ทำร้ายเราขนาดนั้น เราเคยคิดว่า 3ปีแพ้คุย3วันเลยหรอว่ะ เราแค่ไม่เข้าใจว่าทำไมลืมไม่ได้