แม่ไม่เข้าใจเรา เราไม่เข้าใจแม่ ทำยังไงดีคะ?

หนูเป็นเด็กมัธยมที่คิดว่าชีวิตตอนนี้ไม่ค่อยมีความสุขเลย เพราะตอนนี้พูดไม่ค่อยถูกคอกับแม่ แม่หนูอายุประมาณ 45-46  แม่ชอบบ่นเกี่ยวกับการใช้ชีวิตของหนูค่ะ และโดนบ่นบ่อยมากในวันหยุดเพราะเป็นวันที่หนูอยู่บ้าน แม่ชอบบ่นว่าหนูนอนตื่นสาย ไม่ทำงานบ้าน เล่นแต่โทรศัพท์ ทำอาหารก็ไม่เป็น และที่ไม่ชอบสุดๆคือเอาเราไปเปรียบเทียบกับน้องข้างบ้าน แม่เคยเล่าให้ฟังว่ายายเคยเปรียบเทียบแม่กับลูกข้างบ้านและแม่ก็ไม่ชอบมาก คือหนูอยากพูดสวนกลับไปว่าแล้วแม่คิดว่าหนูชอบหรอ (หนูเป็นคนชอบเถียงถ้าหนูรู้สึกว่าตัวเองไม่ผิด) แล้วแม่ก็ชอบพูดว่า เรียน เรียน เรียน คนอื่นเค้าก็เรียนทำไมไม่เห็นขี้เกียจแบบนี้ ถ้าคิดว่าเรียนเก่งแล้วเอาตัวรอดได้หยุดคิดเถอะ คนขี้เกียจยังไงก็เอาตัวเองไม่รอด แล้วลงท้ายด้วยคำว่า เลิกเรียนเถอะ ไปลาออกจากโรงเรียนเหอะ คือแบบ... แม่หนูจบแค่ ป.4 และคงมองว่าตัวเองจบป.4 ยังเอาตัวรอดได้ถึงทุกวันนี้ เพราะความขยันล้วนๆ เฮ้อออออ อีกอย่างแม่เป็นคนหัวโบราณมากกกกก โดยแต่ละครั้งที่แม่บ่นมีเหตุผลว่า แม่ทำงานมาเหนื่อยๆกลับมาก็มาเห็นว่าอะไรต่างๆมันไม่เรียบร้อยเช่นยังไม่ล้างถ้วย ยังไม่กวาดบ้านไรงี้ คนมันก็อารมณ์เสีย มาดูฝั่งตัวหนูบ้างค่ะ หนูเป็นคนที่นอนตื่นสายจริงยอมรับ(เฉพาะวันหยุดแต่วันไปเรียนก็ตื่นสายอยู่นิด5555แต่ก็ทันโรงเรียนไม่เคยสาย) ส่วนเรื่องงานบ้านไม่ใช่ว่าไม่ทำค่ะ หนูจะเป็นคนที่บอกว่าจะทำก็คือจะทำ แต่แค่ไม่ได้ทำในตอนนั้น ไม่ใช่คนที่รับปากปุ๊ปทำปั๊ปแต่ทำแน่นอนค่ะ ทำภายในวันนั้นแน่นอน เป็นคนที่ชอบเถียง เมื่อก่อนก็ไม่เป็นนะแต่ตอนนี้มันรู้สึกแบบ.....อธิบายไม่ถูก เหมือนอยากพูดให้แม่รู้อะรู้ว่าเราคิดยังไง เป็นคนที่เข้ากับสังคมได้ยากมากคือพูดไม่ค่อยเก่งอะค่ะ แต่ถ้ากับคนที่สนิทนี่คือดูเป็นคนพูดเยอะไปเลยอะ แล้วเป็นคนที่ร้องไห้ง่ายมาก เป็นคนที่ขี้เกียจแต่แยกได้ค่ะว่าอะไรขี้เกียจได้และอันไหนไม่ควรขี้เกียจ (ฟังดูงงๆเนอะ) และนี่คือข้อเสียของหนูค่ะ  มาดูผลกระทบต่อหนูดีกว่า หนู้รู้สึกไม่อยากอยู่บ้าน ไม่อยากคุยกับใครในบ้านเลย อยากคุยแต่กับเพื่อนเพราะเพื่อนเป็นคนที่คอยรับฟังอะ แต่เพื่อนก็ไม่ค่อยคุยกับหนู555 แต่เราก็แบบเออแค่ได้ระบายก็โอเคละอย่างน้อยก็ยังมีคนฟัง แต่ตอนนี้การไประบายกับเพื่อนก็น้อยลงแล้วเพราะบางครั้งก็เกรงใจ มันกลายเป็นการเก็บไว้กับตัวเองแล้วมันก็สะสม แล้วเราก็จะชอบขุดมันขึ้นมานึกเวลาว่างๆแล้วก็เศร้า เป็นแบบนี้มาเรื่อยๆ จนล่าสุดมีความคิดที่จะทำร้ายตัวเองอะ คือพักหลังๆมาแค่เอาไประบายกับเพื่อนเหมือนมันยังไม่พออะค่ะ เวลาปรึกษาเพื่อนเดี๋ยวนี้เพื่อนก็แนะนำให้ลองไปพบแพทย์เพราะเพื่อนก็มีปัญหาเหมือนกันแล้วไปกับแม่ แล้วเพื่อนบอกว่าหลังจากไปพบแพทย์ แม่ก็เริ่มเข้าใจมากขึ้นอะค่ะ แต่หนูไม่อยากไป เลยมาขอคำแนะนำ ขอบคุณค่ะ