สวัสดีค่ะ เพื่อนๆพี่ๆน้อง พันทิพย์ทุกคน ขอแทนตัวเองว่าอิมนะคะ เรื่องที่ตั้งกระทู้ถามก้อไม่มีอะไรมาก แค่อิมรู้สึกสับสนและสงสัยไม่รู้จะปรึกษาใครเลยอยากฟังคำแนะนำ ข้อคิดเห็น ของคนอื่นๆดูบ้าง ว่าถ้าเค้าเจอเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นกับตัวเอง เค้าจะจัดการอย่างไร
ประวัติคร่าวๆนะคะ อิมคบกับแฟนคนแรกมา16ปี แต่งงานกันตั้งแต่อายุ16ปี มีลูกด้วยกัน 3 คน ถ้ามองจากตรงนี้ก้อคงดูเหมือนเด็กใจแตก แต่งงานเร็ว มีลูกเร็วจัง อันนี้ก็แล้วแต่มุมมองของคนทั่วไปนะคะ จะเรียกว่าใจแตกไหม อันนี้อิมคิดว่าอิม เหมือนคนขาดความอบอุ่นมากกว่า พ่อแม่เลิกกันตั้งแต่เรายังเล็ก พ่อไปทางแม่ไปทาง เราก็อาศัยอยู่บ้านคนนุ้นที คนนี้ที เหมือนเจ้าไม่มีศาล อาศัยบ้านญาติบ้าง ซึ่งถามว่าลำบากไหม ก้อค่อนข้างลำบากเหมือนอยู่ตัวคนเดียว จนวันนึงได้รู้จักกับแฟนคนแรก เค้าก้อดูแลเอาใจใส่เรา ตอนโดนไล่ออกจากบ้านก็คอยมาอยู่เป็นเพื่อน เราไม่มีตังไปโรงเรียนเค้าก้อแบ่งให้เรา ซื้อเค้กวันเกิดให้ พาไปเปิดตัวกับเพื่อนๆว่าเราน่ะเป้นแฟนเค้านะ ซึ่งตอนนั้นเราก้อเลยรู้สึกดีนะ ว่าอย่างน้อยๆก้อมีคนนึงแหล่ะที่เค้าห่วงใยเรา ความประทับใจตรงนี้ ก้อเลยคบกันมาตั้งแต่เราอายุ13ปี จนอายุ16มีลูกก้อแต่งงานกัน ทุกๆอย่างก้อปกติ ดำเนินชีวิตร่วมกันมาจนถึงจุดๆหนึ่ง ที่ทำให้เราเกิดรู้สึกว่าเราอดทนมานานมากๆจนเราเก็บความรู้สึกแบบนี้ต่อไปไม่ไหวแล้วจริงๆ ปัญหาที่มานานก็คือเรื่องญาติของแฟน ที่เค้าเลี้ยงดูลูกให้ไม่ค่อยจะลงลอยกับเราเท่าไร เวลามีปัญหาอะไร เวลาเราจะอธิบายเค้าก้อหาว่าเราเถียงซะงั้น ไอคนของเราก้อไม่เคยคิดจะปกป้องหรือแก้ต่างอะไรให้เราโดนว่าทั้งๆที่ไม่เป้นความจริง นี่ก้อส่วนนึงที่เรารู้สึกน้อยใจ และการแบ่งแยกชนชั้น สำหรับคนมีกับคนจน อย่างชัดเจน เราเป้นแค่สะไภ้จนๆไม่ได้มีเงินทองมากมาย ต่อให้เราทำหน้าทีดีแค่ไหน ก้อไม่เคยมีความดีเลย สู้คนที่เค้ามีเงิน มาไหว้ทีก้อให้เงินที ขนาดห้องน้ำยังเรายังต้องรอใช้ห้องน้ำเก่า ยืนตัวเปียกชุ่มมาเลย ด้วยเหตุผลที่ไม่ให้ใช้ห้องน้ำเนื่องจากว่าเอาไว้รองรับแขก และคนอื่นๆแค่นั้น เราก้อไม่เคยที่จะปริปากบ่นอะไร ลูกเค้าก้อบอกให้เราช่วยเข้าใจแม่เค้าหน่อยแม่เค้าเป็นคนปากแบบนี้ หัวโบราณ เราก็อดทนไว้เรื่อยมาๆจน พีคสุดที่ส่งข้อความมาบอกว่าถ้าไม่ให้เงินเท่านี้ ก้อต้องไม่เหยียบที่บ้านอีก เราก็บอกแฟนนะ ว่าเกิดอะไรขึ้นๆ แต่แฟนเราก้อบอกค่อยคุย ไม่เห็นมีอะไร กลับไปบ้านก้อไม่เห็นมีใครพูดอะไร เราก้อเลยทำใจแล้ว ถามว่าเสียใจไหม เสียใจนะที่เค้าไม่คิดจะแก้ต่างหรือออกตัวปกป้องเราบ้าง ทั้งๆที่เราก้อทำงานส่งเงินให้ลูกทุกเดือน โดยโอนเข้าบัญชีของแฟน (ลืมบอกช่วงปลายปี59เราย้ายมาอยูกรุงเทพกับพ่อเนื่องจากพ่อป่วย เดือน2สองเดือนถึงกลับบ้านไปหาลูกที) ไม่รวมกับลูกอยากได้อะไรเพิ่มเติมเราก้อจะพยายามหาซื้อส่งให้ พอเค้าบอกเราแบบนี้ก้อเลยเสียความรู้สึกมากทั้งกับญาติเค้าแล้วก้อตัวแฟนเรา สรุปเราก้อเริ่มห่างๆกัน จนสุดท้ายเราก้อได้เจอกับแฟนใหม่ ซึ่งเค้าเด็กกว่าเรา แต่อาจจะเค้ามาช่วงจังหวะที่เรากำลังรู้สึกแย่ ไม่มีใคร คอยห่วงใยและใส่ใจเรา เราเลยรู้สึกดี ถึงลองเปิดใจให้เค้า ก้อคบกันมาได้ปีนึง ก้อเริ่มๆจะมีปัญหาอะไรๆก้อแย่ลง เราตกงาน แฟนใหม่เราก้อตกงาน และปัจจุบันเค้าก้อยังไม่ได้งานทำ ไม่กระตือรือร้นหางาน อาจจะเพราะด้วยอายุที่น้อย ยังไม่ค่อยคิดอะไรหรือรับผิดชอบอะไรมาก ซึ่งทำให้เรารู้สึกเหนื่อยและก้อค่อนข้างท้อ อีกอย่างพักหลังเราเริ่มรู้สึกถึงความรุนแรงที่เค้ากระทำกับเราเวลาที่โมโหหรือทะเลาะกันเค้าจะควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ เมื่อมีครั้งแรก ก้อมีครั้งต่อๆมา ซึ่งเราก้อพยายามประคองและอดทน จนถึงตอนนี้ ที่เราตัดสินใจแล้วว่าเราพอแล้ว เรายอมแล้ว เราขอถอยออกมาดีกว่า เรายังมีอีกหลายชีวิตที่เราต้องดูแล ทั้งพ่อ และลูก เราจะทนเจ็บทั้งตัวและใจต่อไปเพื่ออะไร ถึงแม้จะรักเค้ามากก้อตาม แต่ถ้าไม่คิดจะสร้างอนาคตไปด้วยกันแบบนี้ อยู่ต่อไปก้อจะยิ่งพากันแย่ลง คนอื่นๆก้อจะลำบากเพราะเรา ต่อมาเรามีโอกาสได้คุยกับแฟนเก่า ก้อติดต่อกันบ้างเวลาถามเรื่องลูก พอเค้ารู้เรื่องว่าเราจะเลิกกับแฟนใหม่ เค้าก้อบอกเราว่ารังเกียจกันมากเลยหรา เค้าทำผิดอะไรมากมาย กลับมาอยู่กับลูกมาอยู่ด้วยกันเหมือนเดิมได้ไหม เค้ายังรักและรอเราอยู่ตลอดเวลา1ปีที่เลิกกันไป ที่นี้เราเลยรู้สึกสับสนว่า คนที่เลิกกันไปแล้ว ถ้ากลับไปเหมือนเดิมมันจะรักกันได้สนิทใจเหมือนเดิมจริงหรา หรือเราควรอยู่ตัวคนเดียวน่ะดีแล้ว
กำลังจะเลิกกับแฟนใหม่ แล้วแฟนเก่าเค้าขอให้กลับมาคบกันเหมือนเดิม ถ้าเป็นคุณจะทำอย่างไร?
ประวัติคร่าวๆนะคะ อิมคบกับแฟนคนแรกมา16ปี แต่งงานกันตั้งแต่อายุ16ปี มีลูกด้วยกัน 3 คน ถ้ามองจากตรงนี้ก้อคงดูเหมือนเด็กใจแตก แต่งงานเร็ว มีลูกเร็วจัง อันนี้ก็แล้วแต่มุมมองของคนทั่วไปนะคะ จะเรียกว่าใจแตกไหม อันนี้อิมคิดว่าอิม เหมือนคนขาดความอบอุ่นมากกว่า พ่อแม่เลิกกันตั้งแต่เรายังเล็ก พ่อไปทางแม่ไปทาง เราก็อาศัยอยู่บ้านคนนุ้นที คนนี้ที เหมือนเจ้าไม่มีศาล อาศัยบ้านญาติบ้าง ซึ่งถามว่าลำบากไหม ก้อค่อนข้างลำบากเหมือนอยู่ตัวคนเดียว จนวันนึงได้รู้จักกับแฟนคนแรก เค้าก้อดูแลเอาใจใส่เรา ตอนโดนไล่ออกจากบ้านก็คอยมาอยู่เป็นเพื่อน เราไม่มีตังไปโรงเรียนเค้าก้อแบ่งให้เรา ซื้อเค้กวันเกิดให้ พาไปเปิดตัวกับเพื่อนๆว่าเราน่ะเป้นแฟนเค้านะ ซึ่งตอนนั้นเราก้อเลยรู้สึกดีนะ ว่าอย่างน้อยๆก้อมีคนนึงแหล่ะที่เค้าห่วงใยเรา ความประทับใจตรงนี้ ก้อเลยคบกันมาตั้งแต่เราอายุ13ปี จนอายุ16มีลูกก้อแต่งงานกัน ทุกๆอย่างก้อปกติ ดำเนินชีวิตร่วมกันมาจนถึงจุดๆหนึ่ง ที่ทำให้เราเกิดรู้สึกว่าเราอดทนมานานมากๆจนเราเก็บความรู้สึกแบบนี้ต่อไปไม่ไหวแล้วจริงๆ ปัญหาที่มานานก็คือเรื่องญาติของแฟน ที่เค้าเลี้ยงดูลูกให้ไม่ค่อยจะลงลอยกับเราเท่าไร เวลามีปัญหาอะไร เวลาเราจะอธิบายเค้าก้อหาว่าเราเถียงซะงั้น ไอคนของเราก้อไม่เคยคิดจะปกป้องหรือแก้ต่างอะไรให้เราโดนว่าทั้งๆที่ไม่เป้นความจริง นี่ก้อส่วนนึงที่เรารู้สึกน้อยใจ และการแบ่งแยกชนชั้น สำหรับคนมีกับคนจน อย่างชัดเจน เราเป้นแค่สะไภ้จนๆไม่ได้มีเงินทองมากมาย ต่อให้เราทำหน้าทีดีแค่ไหน ก้อไม่เคยมีความดีเลย สู้คนที่เค้ามีเงิน มาไหว้ทีก้อให้เงินที ขนาดห้องน้ำยังเรายังต้องรอใช้ห้องน้ำเก่า ยืนตัวเปียกชุ่มมาเลย ด้วยเหตุผลที่ไม่ให้ใช้ห้องน้ำเนื่องจากว่าเอาไว้รองรับแขก และคนอื่นๆแค่นั้น เราก้อไม่เคยที่จะปริปากบ่นอะไร ลูกเค้าก้อบอกให้เราช่วยเข้าใจแม่เค้าหน่อยแม่เค้าเป็นคนปากแบบนี้ หัวโบราณ เราก็อดทนไว้เรื่อยมาๆจน พีคสุดที่ส่งข้อความมาบอกว่าถ้าไม่ให้เงินเท่านี้ ก้อต้องไม่เหยียบที่บ้านอีก เราก็บอกแฟนนะ ว่าเกิดอะไรขึ้นๆ แต่แฟนเราก้อบอกค่อยคุย ไม่เห็นมีอะไร กลับไปบ้านก้อไม่เห็นมีใครพูดอะไร เราก้อเลยทำใจแล้ว ถามว่าเสียใจไหม เสียใจนะที่เค้าไม่คิดจะแก้ต่างหรือออกตัวปกป้องเราบ้าง ทั้งๆที่เราก้อทำงานส่งเงินให้ลูกทุกเดือน โดยโอนเข้าบัญชีของแฟน (ลืมบอกช่วงปลายปี59เราย้ายมาอยูกรุงเทพกับพ่อเนื่องจากพ่อป่วย เดือน2สองเดือนถึงกลับบ้านไปหาลูกที) ไม่รวมกับลูกอยากได้อะไรเพิ่มเติมเราก้อจะพยายามหาซื้อส่งให้ พอเค้าบอกเราแบบนี้ก้อเลยเสียความรู้สึกมากทั้งกับญาติเค้าแล้วก้อตัวแฟนเรา สรุปเราก้อเริ่มห่างๆกัน จนสุดท้ายเราก้อได้เจอกับแฟนใหม่ ซึ่งเค้าเด็กกว่าเรา แต่อาจจะเค้ามาช่วงจังหวะที่เรากำลังรู้สึกแย่ ไม่มีใคร คอยห่วงใยและใส่ใจเรา เราเลยรู้สึกดี ถึงลองเปิดใจให้เค้า ก้อคบกันมาได้ปีนึง ก้อเริ่มๆจะมีปัญหาอะไรๆก้อแย่ลง เราตกงาน แฟนใหม่เราก้อตกงาน และปัจจุบันเค้าก้อยังไม่ได้งานทำ ไม่กระตือรือร้นหางาน อาจจะเพราะด้วยอายุที่น้อย ยังไม่ค่อยคิดอะไรหรือรับผิดชอบอะไรมาก ซึ่งทำให้เรารู้สึกเหนื่อยและก้อค่อนข้างท้อ อีกอย่างพักหลังเราเริ่มรู้สึกถึงความรุนแรงที่เค้ากระทำกับเราเวลาที่โมโหหรือทะเลาะกันเค้าจะควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ เมื่อมีครั้งแรก ก้อมีครั้งต่อๆมา ซึ่งเราก้อพยายามประคองและอดทน จนถึงตอนนี้ ที่เราตัดสินใจแล้วว่าเราพอแล้ว เรายอมแล้ว เราขอถอยออกมาดีกว่า เรายังมีอีกหลายชีวิตที่เราต้องดูแล ทั้งพ่อ และลูก เราจะทนเจ็บทั้งตัวและใจต่อไปเพื่ออะไร ถึงแม้จะรักเค้ามากก้อตาม แต่ถ้าไม่คิดจะสร้างอนาคตไปด้วยกันแบบนี้ อยู่ต่อไปก้อจะยิ่งพากันแย่ลง คนอื่นๆก้อจะลำบากเพราะเรา ต่อมาเรามีโอกาสได้คุยกับแฟนเก่า ก้อติดต่อกันบ้างเวลาถามเรื่องลูก พอเค้ารู้เรื่องว่าเราจะเลิกกับแฟนใหม่ เค้าก้อบอกเราว่ารังเกียจกันมากเลยหรา เค้าทำผิดอะไรมากมาย กลับมาอยู่กับลูกมาอยู่ด้วยกันเหมือนเดิมได้ไหม เค้ายังรักและรอเราอยู่ตลอดเวลา1ปีที่เลิกกันไป ที่นี้เราเลยรู้สึกสับสนว่า คนที่เลิกกันไปแล้ว ถ้ากลับไปเหมือนเดิมมันจะรักกันได้สนิทใจเหมือนเดิมจริงหรา หรือเราควรอยู่ตัวคนเดียวน่ะดีแล้ว