เมี่ยง ของว่างล้านนา
เมี่ยงในที่นี้ไม่ใช่อาหารคาวเช่นเมี่ยงปลา เมี่ยงหมูที่วัยรุ่นสมัยนี้คุ้นหู แต่หากเป็นใบชา ที่นำมาหมักดองให้มีรสเปรี้ยว
เมี่ยงเป็นวัฒนธรรมของชาวล้านนาแต่นานมาเป็นสำรับ ตอนรับแขก ใช้ดา(เสิร์ฟ)
ในงานบุญ งานศพที่มาพร้อมปูลีขี้โย หรือบุหรี่มวนแบบดั้งเดิมที่มวนด้วยใบตองอ่อนแห้ง
เมี่ยง หรือใบชาหมัก คือการเก็บเอาใบชาที่แก่ จะเอาส่วนครึ่งใบปลาย หรือทั้งใบก็ได้
มาทำการนึ่งให้สุกในไหไม้ พอสุกก็เอามามัดเป็นก้อนโดยใช้ตอกเส้นหนา เรียกว่ากำ หรือแหนบ
เมี่ยง ๑ กำหนักประมาณ ๓-๔ ขีด พอมัดแล้วก็เอาไปหมักในน้ำไว้ประมาณ ๒-๓ เดือน จึงนำมากินได้
รสของเมี่ยง จะออกรสเปรี้ยวแบบของดองทั่วไป ฝาดเล็กน้อย คือรสดั้งเดิม
เรียกง่ายๆเมี่ยงส้ม(เปรี้ยว)ตามรส กินโดยเคี้ยวเลยก็ได้ หรือจะแผ่ใบเมี่ยงออก
วางเกลือเม็ดสักเม็ดแล้วห่อให้มิดเกลือ อมไว้สลับกับเคี้ยวกลืนกินน้ำเมี่ยง
และใบเมี่ยงก็ได้ โดยไม่ต้องคายน้ำทิ้งแบบหมาก คนสมัยก่อนนิยมเคี้ยวเมี่ยง
หรืออมเมี่ยงช่วงบ่าย เพราะทำให้สดชื่นเพราะรสเปรี้ยว และสารคาเฟอีนในใบชา ช่วยให้ไม่ง่วง
หรืออยากกินแบบเมี่ยงหวานก็ทำน้ำเชื่อมแล้วเอาเมี่ยงไปแช่สัก ๒ วันก็จะได้เมี่ยงหวานที่กินง่ายกว่าแบบแรก
รสจะออกหวานอมเปรี้ยวนิดๆ หากเติมขิงดอง มะพร้าวคั่ว ถั่วลิสง ก็จะเรียกว่าเมี่ยงหวานเครื่อง เมี่ยงเครื่อง
ส่วนตัวคิดว่าอร่อยกว่าแบบเดิมๆ เพราะความหวาน
เด็กรุ่นใหม่หรือคนต่างพื้นที่อาจไม่ค่อยได้พบเห็นของกินชนิดนี้กันมากนัก
เพราะไม่เป็นความนิยมและกำลังจะค่อยๆหายไป หากท่านใดที่ไปเที่ยวทางเหนือลองหาชิมลิ้มลองรสชาติ
เมี่ยงที่กล่าวมาได้ เหนือไม่ได้มีแค่อากาศที่หนาวเย็นช่วงปลายปี ไม่มีแค่ข้าวซอย น้ำเงี้ยว ไส้อั่ว น้ำพริกหนุ่ม
หากใครไปเที่ยว แม่กำปอง ป่าเมี่ยง แจ้ซ้อน ก็จะหาชิมได้ไม่ยาได้ไม่ยาก
@@@___ เมี่ยง ของว่างล้านนา จวน...อมเมี่ยง ___@@@
เมี่ยงในที่นี้ไม่ใช่อาหารคาวเช่นเมี่ยงปลา เมี่ยงหมูที่วัยรุ่นสมัยนี้คุ้นหู แต่หากเป็นใบชา ที่นำมาหมักดองให้มีรสเปรี้ยว
เมี่ยงเป็นวัฒนธรรมของชาวล้านนาแต่นานมาเป็นสำรับ ตอนรับแขก ใช้ดา(เสิร์ฟ)
ในงานบุญ งานศพที่มาพร้อมปูลีขี้โย หรือบุหรี่มวนแบบดั้งเดิมที่มวนด้วยใบตองอ่อนแห้ง
เมี่ยง หรือใบชาหมัก คือการเก็บเอาใบชาที่แก่ จะเอาส่วนครึ่งใบปลาย หรือทั้งใบก็ได้
มาทำการนึ่งให้สุกในไหไม้ พอสุกก็เอามามัดเป็นก้อนโดยใช้ตอกเส้นหนา เรียกว่ากำ หรือแหนบ
เมี่ยง ๑ กำหนักประมาณ ๓-๔ ขีด พอมัดแล้วก็เอาไปหมักในน้ำไว้ประมาณ ๒-๓ เดือน จึงนำมากินได้
รสของเมี่ยง จะออกรสเปรี้ยวแบบของดองทั่วไป ฝาดเล็กน้อย คือรสดั้งเดิม
เรียกง่ายๆเมี่ยงส้ม(เปรี้ยว)ตามรส กินโดยเคี้ยวเลยก็ได้ หรือจะแผ่ใบเมี่ยงออก
วางเกลือเม็ดสักเม็ดแล้วห่อให้มิดเกลือ อมไว้สลับกับเคี้ยวกลืนกินน้ำเมี่ยง
และใบเมี่ยงก็ได้ โดยไม่ต้องคายน้ำทิ้งแบบหมาก คนสมัยก่อนนิยมเคี้ยวเมี่ยง
หรืออมเมี่ยงช่วงบ่าย เพราะทำให้สดชื่นเพราะรสเปรี้ยว และสารคาเฟอีนในใบชา ช่วยให้ไม่ง่วง
หรืออยากกินแบบเมี่ยงหวานก็ทำน้ำเชื่อมแล้วเอาเมี่ยงไปแช่สัก ๒ วันก็จะได้เมี่ยงหวานที่กินง่ายกว่าแบบแรก
รสจะออกหวานอมเปรี้ยวนิดๆ หากเติมขิงดอง มะพร้าวคั่ว ถั่วลิสง ก็จะเรียกว่าเมี่ยงหวานเครื่อง เมี่ยงเครื่อง
ส่วนตัวคิดว่าอร่อยกว่าแบบเดิมๆ เพราะความหวาน
เด็กรุ่นใหม่หรือคนต่างพื้นที่อาจไม่ค่อยได้พบเห็นของกินชนิดนี้กันมากนัก
เพราะไม่เป็นความนิยมและกำลังจะค่อยๆหายไป หากท่านใดที่ไปเที่ยวทางเหนือลองหาชิมลิ้มลองรสชาติ
เมี่ยงที่กล่าวมาได้ เหนือไม่ได้มีแค่อากาศที่หนาวเย็นช่วงปลายปี ไม่มีแค่ข้าวซอย น้ำเงี้ยว ไส้อั่ว น้ำพริกหนุ่ม
หากใครไปเที่ยว แม่กำปอง ป่าเมี่ยง แจ้ซ้อน ก็จะหาชิมได้ไม่ยาได้ไม่ยาก