บนโลกนี้มีแม่ที่ไม่รักลูกไหมคะ

ทำไมแม่เราถึงดูไม่ได้รักเราเท่าที่ควรเลยคะ ดูทิ้งๆขว้างๆ ปล่อยๆช่างมัน ตอนเด็กๆแม่เลี้ยงมาจนถึง 4 ขวบค่ะตอนนั้นติดแม่มาก แต่แม่บอกว่าเลี้ยงไม่ไหวเลยให้ไปอยู่กับพ่อซึ่งพ่อไม่ได้รวยนะคะ แต่น่าจะส่งเสริมได้ดีกว่าแม่ แม่บอกมาอย่างนั้นค่ะ แล้วก็ย้ายไปอยู่กับพ่อค่ะ ตอนนั้นไม่อยากมาอยู่กับพ่อเลย เพราะว่าคิดถึงแม่ค่ะ คุ้นชินกับแม่มากกว่าพ่อจะไปๆมาๆค่ะ ตอนนั้นก็เสียใจ ฝันถึงแม่บ่อยๆ แต่เสาร์อาทิตก็ไปนอนกับแม่ พอบรรเทาความคิดถึงได้ค่ะ ไม่ได้ไปกับแม่นอนตั้งแต่ ป.3 ค่ะ เพราะแม่ไปทำธุระเป็นปีๆ หลงจากนั้นก็ห่างๆกับแม่เลยค่ะไม่ค่อยได้โทร ตอนนั้นติดพ่อมาก นิสัยแทบจะผู้ชายเลยค่ะ ต่อยกับเด็กผู้ชาย ใส่แต่กางเกง ไม่ชอบแต่งตัวเลย ขี้เกียจใส่อะไรลุ่มล่ามค่ะ ไม่ชอบตุ้กตาไรทั้งนั้น จิตใจไม่อ่อนโยนสักนิด ไม่มีความอ่อนช้อย ได้พ่อมาเต็มๆค่ะ พ่อเข้มงวดมากๆค่ะหวงลูกมาก เวลาไปเข้าค่ายกับโรงเรียนต่างจังหวัดพ่อยังขี่มอเตอร์ไซต์เอาเสื้อกันหนาวกับเงินมาให้เลยค่ะ ทำงานบ้านเพื่อนก็ไม่ให้ไป ไปได้แต่ต้องไปเฝ้า ไปรับไปส่งเช้าเย็นตลอดทั้งๆที่งานเลิกดึกมาก ตี 3-4  จนมาอายุ 16 พ่อต้องไปทำธุระหลายปีเลยต้องให้แม่เลี้ยงดู แต่อยู่คนล่ะบ้านค่ะ เราอยู่บ้านของพ่ออยู่คนเดียว นอนคนเดียวทุกคืน แม่จะให้เงินใช้ค่ะ วันล่ะ 200บ้าง300บ้าง แม่ขายของหลายอย่างค่ะ พอไม่ได้อยู่กับแม่มานาน รู้สึกเหมือนแม่คนเก่าตายไปแล้วเลยค่ะ เค้าเปลี่ยนไปมาก มีแฟนใหม่ติดแฟนมาก เราโทรไปตอนเค้าอยู่ด้วยกันก็ปิดเครื่องหนี ตอนนั้นให้แม่มารับไปโรงเรียน แม่มาถึงบ้านเราแล้วนะคะ แต่บอกให้เรานั่งวินไป .... แล้วแม่จะมาทำไมบอกให้นั่งวินไปก็จบ แต่แม่มาแล้วเลยให้ไปส่งเลยแปปเดียวเอง แกบอกแสบตา แล้วไปส่งเรากลับบ้านทั้งๆที่เราใส่ชุดนักเรียนแล้ว งานก็ต้องส่งวันนั้น วันนั้นโครตเศร้า งง อึดอัด คิดถึงพ่อ แล้วมีวันนึงทะเลาะกับแม่เรื่องแม่ตัดสายเราทิ้งค่ะ แม่บอกว่าไม่เคยทำ เราบอกว่าเคยตอนที่แม่อยู่กับแฟนแม่ เค้าก็ยืนยันว่าไม่เคย แต่เราจำได้ไงคะ แล้วมันมีจริงๆเพราะเราเป็นคนบอกให้น้าโทรหาแม่ให้หน่อยแต่แม่รับโทรศัพท์น้าค่ะ น้าเลยรู้ว่าแม่อยู่กับแฟนแล้วมาบอกเรา แล้วแม่หายไปที นี่1-2วัน เลยเถียงว่าเคยไม่เคยอยู่นั่นแหละ เราก็บอกไปเพราะแม่ถถามว่าตอนไหนๆ เราก็ตอบๆไป ไปๆมาๆ แม่บอกรำคาญไม่อยากฟัง *เถียงกันตอนที่แม่เลิกกับแฟนแล้ว*บอกว่าเรารื้อฝืน เราก็บอกไปว่าก็แม่เป็นคนถามเองว่าตอนไหน แล้วเราจะกลับบ้าน จะให้แม่ไปส่งแต่แม่ไม่ไปค่ะแต่จะให้น้าไปแทน ซึ่งน้าเพิ่งรถล้มมา วันเดียวกันเลยค่ะ เรายืนยันว่าจะให้แม่ไปส่ง แม่ยืนยันว่าจะไม่ไป เราเลยงั้นนั่งวินล่ะกัน แต่ตอนนั้น 4 ทุ่มกว่าแล้ว แม่ก็ปล่อยให้เราเดินไปคนเดียวข้างถนน เอาจริงๆตอนนั้นในใจลึกคิดว่าแม่คงไม่ปล่อยให้เราไปคนเดียวมืดๆหรอก แต่ไม่มีหรอกค่ะได้แต่คิด เฮ้ออออ เราก็เดินกลับบ้านไป แต่น้ามาขี่วนๆหาเราค่ะมาเจอกับน้าตรงที่เกือบจะถึงบ้านแล้ว สงสารน้ามากค่ะรถก็เพิ่งล้ม ปวดเนื้อปวดตัวแสบแผลยังอุตส่ามาขี่หาหลาน ระหว่างทางน้าก็ร้องให้เราก็ร้องให้ น้าสอนให้เราเก็บเงินจากแม่ใว้ รอพ่ออย่างเดียว เหมือนเราต้องทำใจยอมรับ ทั้งๆที่ตอนเด็กๆแม่เหมือนนางฟ้าแท้ๆ เวลาเราป่วยดูแลดีมาก ฝนตกยังออกไปซื้อของที่ชอบให้กินเลย กลัวเราหิว แต่ตัวเองไม่ได้กินของที่ชอบเลยพาไปเที่ยวสวนสัตว์เพราะรู้ว่าเราชอบจระเข้ ทั้งๆที่เงินไม่ค่อยจะมีทุ่มเททุกอย่าง แต่ดูตอนนี้สิ แทบไม่มีเค้าโครงเดิมเหลือเลย สูบบุหรี่ พูดคำหยาบ สนใจตัวเองเป็นหลัก เอะอ่ะบอกว่าให้เราไปหาเงินเองตลอด แต่เรายังไม่ 18 เลย งานส่วนมากรับ 18 เวลาได้ตะแนนดีๆเอาไปให้แม่ชื่นใจ แม่ก็บอก อืม หน้านิ่งๆ ทุกการกระทำมันชวนให้สงสัยว่าเค้ารักและห่วงเราบ้างไหม แต่ใจเราก็บอกว่าต้องรักดิลูกทั้งคน พอเค้าแก่ก็มีเราคนเดียวนี่แหละ แต่วันที่ปล่อยให้เดินกลางคืนมืดๆคนเดียวมันดิ่งมากเลย
ป.ล.ไม่ต้องโหวตหรืออะไรนะคะ อยากได้คำแนะนำหรือกำลังใจดีๆแนวคิดบวกๆก็พอแล้วค่ะ