เราเป็นคนที่ชอบมโน เพื่อให้ตัวเองมีความสุขเราเป็นมาสักพักเเล้ว เราซิ่ว อายุ 19 เเล้วเราซิ่วเนื่องจากไม่ได้คณะที่หวังก็เลยซิ่วออกมาอยู่คนเดียว จิตค่อนข้างไม่อยู่กับตัว หลังๆเหงาหนักจนคุยกับตัวเอง บางทีก็ชอบคิดอะไรให้ตัวเองหัวเราะ ทำให้มึความสุขเเล้วชอบมโนมากขึ้นทุกวัน เราก็อยู่กับพ่อเเม่ พี่ เราเป็นคนกลัวคนง่ายอย่างพี่เราด่าว่าโง่เราก็จะไม่กล้าคุยพี่เท่าไร กับเพื่อนบางทีหรือคนอื่นๆที่ไม่รู้จักว่าเราก็จะไม่กล้าคุยเท่าไร
เเล้วเรารู้สึกเเปลกๆเราใส่รองเท้าเหมือนกับคนหนึ่งเขาหน้าตาอายุ รุ่นคล้ายๆเรามองเรา ว่าเเบบใส่รองเท้าเหมือนเขาเเต่มันก็สีอะไรเหมือนกันเเต่คนละรุ่น
เเต่เขามองจ้องเหลือเกิน เราก็รู้สึกใจไม่ดี เราวิตกกังวลเกินมาก ๆ อ่านหนังสือก็ชอบพูดคนเดียวว่าเเบบเพื่อนถามเรางี้จะตอบยังไง หรือมโนหนักขึ้นทุกวัน
ชีวิตไม่ค่อยมีความสุขพยาพยามหาความสุขจากเกมส์ก็ยิ่งเครียด ดูการ์ตูนหรือไรก็ตาม หลังจากไม่มีเพื่อนซิ่วออกมากชีวิตก็เริ่มหนักขึ้น จิต พยาพยามเข้มเเข็งเพราะจะสอบเเล้ว
มีปัญหาทาจิต
เเล้วเรารู้สึกเเปลกๆเราใส่รองเท้าเหมือนกับคนหนึ่งเขาหน้าตาอายุ รุ่นคล้ายๆเรามองเรา ว่าเเบบใส่รองเท้าเหมือนเขาเเต่มันก็สีอะไรเหมือนกันเเต่คนละรุ่น
เเต่เขามองจ้องเหลือเกิน เราก็รู้สึกใจไม่ดี เราวิตกกังวลเกินมาก ๆ อ่านหนังสือก็ชอบพูดคนเดียวว่าเเบบเพื่อนถามเรางี้จะตอบยังไง หรือมโนหนักขึ้นทุกวัน
ชีวิตไม่ค่อยมีความสุขพยาพยามหาความสุขจากเกมส์ก็ยิ่งเครียด ดูการ์ตูนหรือไรก็ตาม หลังจากไม่มีเพื่อนซิ่วออกมากชีวิตก็เริ่มหนักขึ้น จิต พยาพยามเข้มเเข็งเพราะจะสอบเเล้ว