เท้าความก่อนนะคะ คือเราเคยคบกับผช.คนนึง อายุมากกว่าเราเป็นวัยทำงานแล้ว ส่วนเราเรียนอยู่ เป็นรักแรก คนแรกของเรา คือรักมากๆอ่ะ
แล้วทีนี้เรามาจับได้ทีหลังว่าจริงๆเขามีแฟนอยู่แล้ว เป็นแฟนที่พาเข้าบ้านไหว้พ่อแม่ ออกสังคม ออกสื่อเลย
แต่คือระหว่างที่เราคบกับเขา เขามาหาเราได้ทุกวัน อารมณ์แบบหายใจเข้าออกก็เป็นเรา กิจวัตรเขาคือตื่นมาเที่ยง เคลียงาน(ที่บ้านเขาเอง ซึ่งบ้านเขามีธุรกิจส่วนตัวอยู่แล้ว) พอเสร็จสักสามสี่โมงก็มาหาเรา เราก็เลิกเรียนพอดี แล้วก็ไปทานข้าวดูหนัง หรือบางทีเขาก็มานั่งเฝ้าเราอ่านนส. กว่าจะแยกกันก็เที่ยงคืนตีหนึ่ง ทุกวัน ย้ำว่าทุกวันนะเป็นเวลานานมาก แต่จะมีแค่บางวันที่เขาต้องประชุมตอนเย็นซึ่งนานๆครั้ง
คือดูกิจวัตรแล้วดูเป็นคนโสดอ่ะ วาเลนไทน์ก็มาหาเราได้แบบฟรีไทม์เลย เราก็ไว้ใจเขา เรากะจะรอให้เราเรียนจบก่อนแล้วจะเปิดตัวเต็มที่ ซึ่งเขาก็บอกตกลง
แล้วเรื่องที่เราคบกับเขา แม่เรารู้นะคะ เขามาไหว้แม่ ฝากตัวกับแม่เราเรียบร้อย แม่เราก็ไฟเขียว
จนความมาแตก เรามาจับได้ว่าเขามีแฟนเป็นตัวเป็นตนอยู่แล้ว เลยมีเรื่องทะเลาะกันยืดเยื้อมาก ใช้เวลาเคลียปัญหาหลายเดือน เพราะพอฝ่ายญ.ฝั่งนู้นรู้เรื่องก็ไม่ปล่อยผช.
ตอนนั้นเราก็รักมากนะก็ไม่อยากเลิกเหมือนกัน
ส่วนผช ก็เลือกไม่ได้ แต่เขาบอกรักเรามากกว่า แต่ไม่อยากเลิกกับฝั่งนู้นเพราะแม่เขาชอบฝั่งนู้น
เราก็ไม่ยอมนะ เราก็เลยขอเลิกแทน เขาก็ไม่ยอม เขาเลยไปตะคอกใส่ผญ ฝั่งนู้น ให้เราได้ยินคามือถือเลย(ตอนนั้นประชุมสายกัน) ว่าขอเลิกกับฝั่งนู้น เขาไม่ได้รักฝั่งนู้นแล้ว เขารักเรามาก
แต่ผญฝั่งนู้นก็ไม่เลิกนะ เลยไปฟ้องแม่ผช การทะเลาะก็ยืดเยื้อมาอีกพักนึง จนแม่ฝ่ายชายลงมาจัดการ สุดท้ายก็จบด้วยประโยคที่ว่า
"เขาไม่ได้รักเราแล้ว เขารักฝั่งนู้นมากกว่า" จบแบบหน้าปูนๆด้านๆมาก555 กลับคำซะงั้น
ซึ่งมันมีความเสียหายเกิดขึ้นระหว่างที่มีการทะเลาะกันเรื้อรังนี่เป็นเวลาหลายเดือนคือทำให้เราโดนรีไทร์ออก แล้วแม่เรารู้เรื่องทั้งหมด แม่เราหัวใจวายเฉียบพลันเกือบช่วยชีวิตไว้ไม่ทัน เราเสียเงินรักษาแม่เยอะมาก
เสียการเรียน ซึ่งเป็นคณะสายวิชาชีพวิทยาศาสตร์สุขภาพคณะนึง จบมาก้ทำงานได้เลยสบายๆ
คือเราอยู่ปี5 แล้วอ่ะ อีกอึดใจเดียวก็จบแล้ว แต่เรามาเสียมันไป
ทั้งๆที่ตอนม6 เราอดหลับอดนอนแข่งกับคนอื่นๆที่อยากเข้าที่นี่แทบตาย
แต่เรามาเสียกับผชคนนี้
จนตอนนี้ชีวิตเราเปลี่ยนมาก จากที่เรียนม.รัฐดังๆ ตอนนี้ไม่มีที่จะเรียน ไม่รู้ว่าจะเรียนอะไรด้วย จบไปจะทำอะไรกินยังไม่รู้ มืดแปดด้านไปหมด
แล้วแม่เราก็มาสุขภาพแย่ลงไปทุกวันตั้งแต่เจอเรื่องนั้นไป เงินก็ต้องเอามารักษาแม่จนเกือบหมด
ทั้งหมดนี้ฝ่ายชายไม่เคยรับผิดชอบอะไรเลย ขอโทษยังไม่มี แค่บอกจบประโยคเดียว แล้วก็กลับไปคบกับผญคนนั้นต่ออย่างมีความสุข ทุกวันนี้ก็เห็นในเฟสรักกันดี ไปเที่ยวในหลายๆประเทศด้วยกัน
ตรงกันข้ามกับชีวิตเราหมดเลย จนเราแค้นมากๆๆ ความคิดชั่วๆที่เราไม่เคยคิดมันเข้าหัวเรามาหมดเลย
เราอยากฆ่าใครก็ได้ที่ผช.มันรัก อยากฆ่าแม่มัน ฆ่าแฟนมันแล้วปล่อยมันอยู่คนเดียวแบบทรมาณ เราเคยคิดขนาดอยากรอให้พวกมันแต่งงานมีลูกกัน แล้วเราจะฆ่าลูกๆมันให้หมด ให้มันรู้จักการสูญเสีย คือมันถึงขั้นนี้จริงๆ
แล้วที่บ้านเราเป็นร้านขายยา เราเคยคิดจริงจังถึงขั้นนั่งดูยาว่าจะใช้ตัวไหน หนทางยังไง หนีตำรวจยังไง คือคิดเยอะมากๆ
จนหลวงตา ญาติที่เราสนิทและรู้เรื่องราวทุกอย่าง มาทักเราวันที่เรากลับไปไหว้ท่านว่า
"ถ้าคิดจะทำบาปหนัก อาตมาขอเป็นอภัยทาน ชาติก่อนโยมอาจจะไปฆ่างูฆ่าไก่ หรือฆ่าสัตว์ที่เป็นคู่ผัวตัวเมีย พรากลูกพรากไข่เขามา ชาตินี้เขาเลยมาเอาคืน ถ้าโยมจะทำอีก อดีตก็จะซ้ำรอยไปเรื่อยๆ"
คือยังจำประโยคนี้ได้ขึ้นใจมากๆ ตอนนั้นเราขนลุกนะ เพราะเราไม่เคยบอกใครว่าเราคิดจะทำอะไร แต่หลวงตารู้ได้ยังไง
แล้วหลวงตาก็เล่าชาดกหลายๆเรื่องให้เราฟังจนเราดีขึ้นมาก แต่ความคิดทุกวันนี้ที่หลงเหลืออยู่คือมันก็ยังแค้นอยู่ ยังอยากฆ่าอยู่ แต่คงไม่คิดทำจริงๆ เป็นแค่ความอยาก คือใจมันสงบไม่ได้เลย ทรมาณมากๆ หรือบางทีก็ฝันถึงภาพอดีตร้ายๆ วนไปแบบนี้ทุกๆวัน
ลองพึ่งทางธรรมก็ช่วยได้แปบเดียว ผ่านไปวันสองวันก็กลับมาคิดอีก
เราควรทำยังไงดีคะ ทรมาณมากๆ
ปล. เพิ่มเติมนะคะ
หลายคนเข้าใจผิดมากๆ เราไม่ได้เล่าหมดแบบละเอียดหรอกค่ะ พิมพ์เฉพาะหลักๆจริงๆ ถ้าพิมพ์หมด ยาวสองสามหน้าแน่
1 ที่โดนรีไทร์เพราะเราไม่ตั้งใจเรียน?
ถ้าเพราะสาเหตุนี้จริง เราคงโดนไทร์นานละค่ะ ไม่มาโดนตอนปีท้ายๆหรอก
แต่มันมีหลายเรื่องที่เราไม่ได้เล่าที่เป็นสาเหตุจากผช มายุ่งเรื่องเรียนเรา ย้ำนะคะ จากผช
ยกตัวอย่างเช่นมามีเรื่องวิวาทที่ม ทั้งญทั้งช , ถึงช่วงสอบดึงตัวเราให้เราเคลียให้จบจนเราไม่ได้ไปสอบ
บางครั้งโทรมาเคลียกันติดๆกันจนเราไม่ได้นอน เราร้องไห้ติดสามสี่วันจนร่างกายไม่ไหวเลยเผลอขาดเรียนในคาบสำคัญ
จนที่ม.เห็นว่าเรามีปัญหาครอบครัวและปัญหาส่วนตัวจนกระทบภาพลักษณ์คณะนี้
มันเกิดจากเราขี้เกียจตื่นไปเรียน หรือขี้เกียจอ่านนส.ตรงไหนคะ เราแค่ไม่ได้พิมพ์มา กลัวเนื้อหาจะยาวไป
2 เรื่องรู้ว่ามีแฟนแล้วทำไมไม่เลิก?
จริงอยู่เราผิดที่ตอนแรกเราไม่เลิก ยอมรับค่ะ
แต่พอเราเห็นว่าเริ่มมีการยืดเยื้อ เราขอเลิกตลอด แต่ฝ่ายชายไม่ยอมเลิก มาป่วนที่ม.บ้าง คือทำหลายๆสิ่งที่คุกคามชีวิตเรา ตอนนั้นแจ้งความได้นะ แต่คุณคะ หัวใจคนเคยรักกัน และรักแรกรักมาก ก็ไม่อยากต้องขึ้นโรงขึ้นศาลกัน อยากตั้งใจเคลียส่วนตัวกันมากกว่า แต่ไม่คิดว่าจะเลยเถิดขนาดนี้
สองประเด็นนี้ที่เราไม่ได้พิมพ์ตอนแรกเพราะกลัวจะยาวไปจนคนไม่อ่านกัน
ใจเขาใจเรา ลองคิดว่าแฟนที่อยู่ข้างคุณตอนนี้หลอกคุณมาตลอด จริงๆมีแฟนเป็นตัวเป็นตนอยู่แล้ว คุณจะรู้สึกยังไง สมองและหัวใจจะทำงานได้แบบ100%แบบไม่มีดรอปลงไปเลยหรือ?
ตอนนี้เราอยากหายจากอาการเคียดแค้นคิดมากที่เป็นผลกระทบนี่มากกว่า เราควรทำยังไงดีคะ
คิดฆ่าแฟนเก่าที่มาทำลายชีวิต แต่หลวงตาขอเป็นอภัยทาน แต่เราก็ยังทำใจให้หายแค้นไม่ได้สักที ทรมาณมากทุกวัน ทำไงดีคะ?
แล้วทีนี้เรามาจับได้ทีหลังว่าจริงๆเขามีแฟนอยู่แล้ว เป็นแฟนที่พาเข้าบ้านไหว้พ่อแม่ ออกสังคม ออกสื่อเลย
แต่คือระหว่างที่เราคบกับเขา เขามาหาเราได้ทุกวัน อารมณ์แบบหายใจเข้าออกก็เป็นเรา กิจวัตรเขาคือตื่นมาเที่ยง เคลียงาน(ที่บ้านเขาเอง ซึ่งบ้านเขามีธุรกิจส่วนตัวอยู่แล้ว) พอเสร็จสักสามสี่โมงก็มาหาเรา เราก็เลิกเรียนพอดี แล้วก็ไปทานข้าวดูหนัง หรือบางทีเขาก็มานั่งเฝ้าเราอ่านนส. กว่าจะแยกกันก็เที่ยงคืนตีหนึ่ง ทุกวัน ย้ำว่าทุกวันนะเป็นเวลานานมาก แต่จะมีแค่บางวันที่เขาต้องประชุมตอนเย็นซึ่งนานๆครั้ง
คือดูกิจวัตรแล้วดูเป็นคนโสดอ่ะ วาเลนไทน์ก็มาหาเราได้แบบฟรีไทม์เลย เราก็ไว้ใจเขา เรากะจะรอให้เราเรียนจบก่อนแล้วจะเปิดตัวเต็มที่ ซึ่งเขาก็บอกตกลง
แล้วเรื่องที่เราคบกับเขา แม่เรารู้นะคะ เขามาไหว้แม่ ฝากตัวกับแม่เราเรียบร้อย แม่เราก็ไฟเขียว
จนความมาแตก เรามาจับได้ว่าเขามีแฟนเป็นตัวเป็นตนอยู่แล้ว เลยมีเรื่องทะเลาะกันยืดเยื้อมาก ใช้เวลาเคลียปัญหาหลายเดือน เพราะพอฝ่ายญ.ฝั่งนู้นรู้เรื่องก็ไม่ปล่อยผช.
ตอนนั้นเราก็รักมากนะก็ไม่อยากเลิกเหมือนกัน
ส่วนผช ก็เลือกไม่ได้ แต่เขาบอกรักเรามากกว่า แต่ไม่อยากเลิกกับฝั่งนู้นเพราะแม่เขาชอบฝั่งนู้น
เราก็ไม่ยอมนะ เราก็เลยขอเลิกแทน เขาก็ไม่ยอม เขาเลยไปตะคอกใส่ผญ ฝั่งนู้น ให้เราได้ยินคามือถือเลย(ตอนนั้นประชุมสายกัน) ว่าขอเลิกกับฝั่งนู้น เขาไม่ได้รักฝั่งนู้นแล้ว เขารักเรามาก
แต่ผญฝั่งนู้นก็ไม่เลิกนะ เลยไปฟ้องแม่ผช การทะเลาะก็ยืดเยื้อมาอีกพักนึง จนแม่ฝ่ายชายลงมาจัดการ สุดท้ายก็จบด้วยประโยคที่ว่า
"เขาไม่ได้รักเราแล้ว เขารักฝั่งนู้นมากกว่า" จบแบบหน้าปูนๆด้านๆมาก555 กลับคำซะงั้น
ซึ่งมันมีความเสียหายเกิดขึ้นระหว่างที่มีการทะเลาะกันเรื้อรังนี่เป็นเวลาหลายเดือนคือทำให้เราโดนรีไทร์ออก แล้วแม่เรารู้เรื่องทั้งหมด แม่เราหัวใจวายเฉียบพลันเกือบช่วยชีวิตไว้ไม่ทัน เราเสียเงินรักษาแม่เยอะมาก
เสียการเรียน ซึ่งเป็นคณะสายวิชาชีพวิทยาศาสตร์สุขภาพคณะนึง จบมาก้ทำงานได้เลยสบายๆ
คือเราอยู่ปี5 แล้วอ่ะ อีกอึดใจเดียวก็จบแล้ว แต่เรามาเสียมันไป
ทั้งๆที่ตอนม6 เราอดหลับอดนอนแข่งกับคนอื่นๆที่อยากเข้าที่นี่แทบตาย
แต่เรามาเสียกับผชคนนี้
จนตอนนี้ชีวิตเราเปลี่ยนมาก จากที่เรียนม.รัฐดังๆ ตอนนี้ไม่มีที่จะเรียน ไม่รู้ว่าจะเรียนอะไรด้วย จบไปจะทำอะไรกินยังไม่รู้ มืดแปดด้านไปหมด
แล้วแม่เราก็มาสุขภาพแย่ลงไปทุกวันตั้งแต่เจอเรื่องนั้นไป เงินก็ต้องเอามารักษาแม่จนเกือบหมด
ทั้งหมดนี้ฝ่ายชายไม่เคยรับผิดชอบอะไรเลย ขอโทษยังไม่มี แค่บอกจบประโยคเดียว แล้วก็กลับไปคบกับผญคนนั้นต่ออย่างมีความสุข ทุกวันนี้ก็เห็นในเฟสรักกันดี ไปเที่ยวในหลายๆประเทศด้วยกัน
ตรงกันข้ามกับชีวิตเราหมดเลย จนเราแค้นมากๆๆ ความคิดชั่วๆที่เราไม่เคยคิดมันเข้าหัวเรามาหมดเลย
เราอยากฆ่าใครก็ได้ที่ผช.มันรัก อยากฆ่าแม่มัน ฆ่าแฟนมันแล้วปล่อยมันอยู่คนเดียวแบบทรมาณ เราเคยคิดขนาดอยากรอให้พวกมันแต่งงานมีลูกกัน แล้วเราจะฆ่าลูกๆมันให้หมด ให้มันรู้จักการสูญเสีย คือมันถึงขั้นนี้จริงๆ
แล้วที่บ้านเราเป็นร้านขายยา เราเคยคิดจริงจังถึงขั้นนั่งดูยาว่าจะใช้ตัวไหน หนทางยังไง หนีตำรวจยังไง คือคิดเยอะมากๆ
จนหลวงตา ญาติที่เราสนิทและรู้เรื่องราวทุกอย่าง มาทักเราวันที่เรากลับไปไหว้ท่านว่า
"ถ้าคิดจะทำบาปหนัก อาตมาขอเป็นอภัยทาน ชาติก่อนโยมอาจจะไปฆ่างูฆ่าไก่ หรือฆ่าสัตว์ที่เป็นคู่ผัวตัวเมีย พรากลูกพรากไข่เขามา ชาตินี้เขาเลยมาเอาคืน ถ้าโยมจะทำอีก อดีตก็จะซ้ำรอยไปเรื่อยๆ"
คือยังจำประโยคนี้ได้ขึ้นใจมากๆ ตอนนั้นเราขนลุกนะ เพราะเราไม่เคยบอกใครว่าเราคิดจะทำอะไร แต่หลวงตารู้ได้ยังไง
แล้วหลวงตาก็เล่าชาดกหลายๆเรื่องให้เราฟังจนเราดีขึ้นมาก แต่ความคิดทุกวันนี้ที่หลงเหลืออยู่คือมันก็ยังแค้นอยู่ ยังอยากฆ่าอยู่ แต่คงไม่คิดทำจริงๆ เป็นแค่ความอยาก คือใจมันสงบไม่ได้เลย ทรมาณมากๆ หรือบางทีก็ฝันถึงภาพอดีตร้ายๆ วนไปแบบนี้ทุกๆวัน
ลองพึ่งทางธรรมก็ช่วยได้แปบเดียว ผ่านไปวันสองวันก็กลับมาคิดอีก
เราควรทำยังไงดีคะ ทรมาณมากๆ
ปล. เพิ่มเติมนะคะ
หลายคนเข้าใจผิดมากๆ เราไม่ได้เล่าหมดแบบละเอียดหรอกค่ะ พิมพ์เฉพาะหลักๆจริงๆ ถ้าพิมพ์หมด ยาวสองสามหน้าแน่
1 ที่โดนรีไทร์เพราะเราไม่ตั้งใจเรียน?
ถ้าเพราะสาเหตุนี้จริง เราคงโดนไทร์นานละค่ะ ไม่มาโดนตอนปีท้ายๆหรอก
แต่มันมีหลายเรื่องที่เราไม่ได้เล่าที่เป็นสาเหตุจากผช มายุ่งเรื่องเรียนเรา ย้ำนะคะ จากผช
ยกตัวอย่างเช่นมามีเรื่องวิวาทที่ม ทั้งญทั้งช , ถึงช่วงสอบดึงตัวเราให้เราเคลียให้จบจนเราไม่ได้ไปสอบ
บางครั้งโทรมาเคลียกันติดๆกันจนเราไม่ได้นอน เราร้องไห้ติดสามสี่วันจนร่างกายไม่ไหวเลยเผลอขาดเรียนในคาบสำคัญ
จนที่ม.เห็นว่าเรามีปัญหาครอบครัวและปัญหาส่วนตัวจนกระทบภาพลักษณ์คณะนี้
มันเกิดจากเราขี้เกียจตื่นไปเรียน หรือขี้เกียจอ่านนส.ตรงไหนคะ เราแค่ไม่ได้พิมพ์มา กลัวเนื้อหาจะยาวไป
2 เรื่องรู้ว่ามีแฟนแล้วทำไมไม่เลิก?
จริงอยู่เราผิดที่ตอนแรกเราไม่เลิก ยอมรับค่ะ
แต่พอเราเห็นว่าเริ่มมีการยืดเยื้อ เราขอเลิกตลอด แต่ฝ่ายชายไม่ยอมเลิก มาป่วนที่ม.บ้าง คือทำหลายๆสิ่งที่คุกคามชีวิตเรา ตอนนั้นแจ้งความได้นะ แต่คุณคะ หัวใจคนเคยรักกัน และรักแรกรักมาก ก็ไม่อยากต้องขึ้นโรงขึ้นศาลกัน อยากตั้งใจเคลียส่วนตัวกันมากกว่า แต่ไม่คิดว่าจะเลยเถิดขนาดนี้
สองประเด็นนี้ที่เราไม่ได้พิมพ์ตอนแรกเพราะกลัวจะยาวไปจนคนไม่อ่านกัน
ใจเขาใจเรา ลองคิดว่าแฟนที่อยู่ข้างคุณตอนนี้หลอกคุณมาตลอด จริงๆมีแฟนเป็นตัวเป็นตนอยู่แล้ว คุณจะรู้สึกยังไง สมองและหัวใจจะทำงานได้แบบ100%แบบไม่มีดรอปลงไปเลยหรือ?
ตอนนี้เราอยากหายจากอาการเคียดแค้นคิดมากที่เป็นผลกระทบนี่มากกว่า เราควรทำยังไงดีคะ