หรือว่าเราเข้ากันไม่ได้ตั้งแต่แรกแล้วค่ะ

เราคบกันได้สักพักค่ะ ทำงานกันคนละที่แต่ไม่ห่างกันมาก
เรามีโลกส่วนตัวด้วยกันทั้งคู่ ด้วยเหตุนี้มั่งมันเลยทำให้ดูดกัน
เวลาคุยเรารู้สึกว่ามันไม่ได้มีใครที่จะตอบคำถามและถามคำถามเราแบบนี้ได้
เอาจริงๆมันเป็นความรู้สึกที่คนชอบบอกว่าเราพูดไม่รู้เรื่องแล้วมาเจอคนเหมือนกัน ปัญหาก็ไม่เกิดอารมณ์ประมาณนั้น
ด้วยความที่เหมือนกันเวลาเจอปัญหาเราเลือกที่จะเงียบกันทั้งสองคน
อยากคุยนะคะ มีความรู้สึกทุกอย่าง แต่เราไม่รู้จะแสดงออกยังไงจริงๆ ไม่รู้จะเริ่มพูดยังไง
จะมีรุ่นพี่ที่ต้องเป็นคนสายกลางให้ตลอด ถามข่าวกันและกันจากรุ่นพี่เราอธิบายความรู้สึกได้ดีกับรุ่นพี่คนนี้นะ
อธิบายเหตุและผลได้อย่างดี เขาก็เช่นกัน
รู้นะคะว่าโตๆกันแล้ว แต่เราไม่รู้จริงๆว่าจะง้อกันยังไง
ตอนนี้เขาเปลี่ยนงานค่ะ ห่างกันเป็นพักๆ ยอมรับว่าความไว้ใจมันก็ลดลง
เอาจริงๆไม่รู้ว่าจะไปต่อกันยังไง เดี๋ยวนี้ทุกวันมันแย่ลงทุกวันเลยค่ะ
ห่างกันเรื่อยๆทุกวัน จนคิดว่าไม่ไม่มีความรักแล้ว