" เมื่อความรักมาถึงทางตัน เมื่อความฝันมาถึงจุดจบ และที่ๆเรายืนอยู่ใกล้พังทลาย "

สวัสดีครับ เพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ทุกๆท่าน นี่ไม่ใช่กระทู้แรกของผม แต่นี่คือการเล่าเรื่องราวของผมครั้งแรก เรื่องที่ไม่มีใครเคยรู้เกี่ยวกับตัวผม และชีวิตที่ผ่านมากว่าจะถึงจุดที่ผมยืนอยู่ ณ ตอนนี้ เพื่อให้เป็นบทเรียน ข้อคิด หรือแม้แต่ด้ายเส้นนึง ที่จะสามารถดึงใครก็ตาม ที่กำลังเจอปัญหา หรือท้อแท้ในชีวิต ผมไม่อาจบอกได้ว่าสิ่งที่ผมเจอ สิ่งที่ผมผ่านมานั้น หนักหนา หรือเบาบางกว่าปัญหาของหลายๆท่านยังไง ได้แต่หวังว่า มันจะช่วยใครหลายๆคนได้
ไม่มากก็น้อย ขอบคุณครับ
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
       ผมเชื่อว่าทุกคนย่อมต้องเคย "ผ่าน" การเลือกอะไรบางอย่างมาแล้ว ไม่มากก็น้อย จะเลือกถูกหรือเลือกผิดนั้น บอกตรงๆว่าเป็นสิ่งที่ไม่อาจจะรู้ได้เลยในช่วงชีวิตที่ผ่านมาของผม เท่าที่จำได้ ผมได้มีโอกาสเลือก "เส้นทางชีวิต" หลายครั้งหลายครา บอกได้เลยว่าส่วนใหญ่ที่ผมเลือกไปนั้น มักจะเป็นทางที่ผิดเสมอๆ ไม่รู้ตัวเองเหมือนกันว่า ตอนนั้นกำลังคิดอะไรอยู่ เรื่องบางเรื่อง หากเรายืนมองกลับไป ณ เวลานั้น ตัวเราในตอนนี้กลับสามารถมองเห็นเส้นทางที่ชัดเจนได้อย่างง่ายดาย ฝากถึงน้องๆบางคน ที่กำลังที่จะเลือก "เส้นทาง" ขอให้ใจเย็นๆ ค่อยๆคิด มีสติ ลองเอาตัวเราออกจากตรงนั้นและมองดูว่าทางไหนคือทางที่เราควรเลือกเดินจริงๆ
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

        เรื่องราวที่ผมจะเล่าต่อจากนี้ มันเริ่มต้นมาจาก "ช่วงวัยรุ่น" ที่หลายคนคงรู้ว่าเป็น "ช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อ" ผมเรียนอยู่ประมาณ ม.3 กำลังจะขึ้นม.4 นั่นคือครั้งแรกที่ผมได้ "เลือก" เส้นทางแรกที่เปลี่ยนชีวิตผมไปตลอดกาล

        ก่อนอื่นผมขอบอกก่อนว่า ผมกับแม่นั้นอยู่กันเพียงลำพัง พ่อของผมนั้นทำงานขับรถโดยสาร กลับบ้านเดือนละครั้ง ระหว่างนั้นผมอยู่กับแม่และพี่สาวซึ่งพี่สาวผมเรียนจบและไปทำงานที่ กทม. แล้ว จึงเหลือแม่กับผมเพียงสองคน

        ช่วงที่เรียน ม.3 ช่วงสุดท้ายนั้น มีการแนะแนวจากทางโรงเรียนและสถาบันต่างๆ ซึ่งผมนั้น มีความฝันว่า อยากเป็นโปรแกรมเมอร์ เพราะผมเป็นเด็กที่ชอบเล่นเกมคนนึง อยากทำเกมออกมาเพื่อให้คนอื่นได้เล่นและสนุกไปกับมัน เมื่อก่อนยังแยกไม่ออกครับ ว่าอยากเล่น กับอยากทำ แตกต่างอย่างไร ช่วงนั้นจะเรียกได้ว่าเป็นช่วงเริ่มต้นของ "เด็กติดเกม" อย่างผมเลยก็ว่าได้ (แต่ก็ไม่ถึงกับติดจนเสียการเรียน เกรดเฉลี่ย 3 ช่วงชั้นก็อยู่ระดับ 3.6+)

        ผมได้รับการแนะแนวจากสถาบันสายอาชีพที่หนึ่ง และผมก็ได้คิดที่เข้าเรียนที่นั่น เพราะตอนนั้นคิดว่าสายที่ผมเรียน จะได้อยู่กับคอมพิวเตอร์ จะได้อยู่กับเกม ผมจึงขอโควต้า และเข้าเรียนที่นั่นได้อย่างสบายๆ (เรียนอิเล็คทรอนิค เพราะคิดว่าจะได้อยู่กับคอม เขียนโปรแกรม คุมหุ่นยนต์)

        ช่วงแรกๆ เป็นอะไรที่หอมหวานมากครับ ได้เรียนรู้สิ่งใหม่ๆ ได้เจอเพื่อนใหม่ๆ สังคมใหม่ๆ สนุกมากกับการเรียน จนถึงช่วงหนึ่ง ในระหว่างนั้น ช่วงเวลาพักของสถาบันนั้น(เป็นสถาบันเปิด เข้าออกได้ตลอด)เราสามารถเข้าออกสถาบันได้ตลอดเวลา นั่นจึงเป็นจุดเริ่มต้น ของจุดเปลี่ยนในชีวิตผม

       อย่างที่บอกครับ ผมนั้นเป็น "เด็กติดเกม" เข้าขั้นแล้ว ณ ตอนนี้ ช่วงเวลาที่ผมเผลอเรอ หลงไหลไปกับเกมนั้น จากการที่เล่นในช่วงคาบว่างกับเพื่อนๆกลายเป็นการเล่นอย่างเอาเป็นเอาตาย เล่นทั้งวันทั้งคืน จนไม่ได้ไปเรียน แถมยังโกหกพ่อแม่อีกด้วย ว่าจะนอนค้างบ้านเพื่อน แต่กลับไปนอนที่ร้านเกม ผมติดเกมหนักมาก ถึงขั้นที่ว่า "ไม่อยากเรียนแล้ว" ทำงานอยู่ร้านเกมก็ได้ ขอแค่ได้อยู่กับมันก็พอใจแล้ว ถึงขนาดที่ว่า ผมทะเลาะกับแม่บ่อยมาก แทบจะทุกวันเพื่อที่จะออกไปเล่นเกม (ในตอนนั้นคิดแค่ว่า อยากจะเอาชนะแม่) และท้ายที่สุด จากการที่ขาดเรียนบ่อย จึงติด ม.ส. ติด ร. หลายตัวมาก กว่าจะคิดได้นั้น ตัวผมในตอนนั้นก็หมดแรงแล้ว

        ทั้งๆที่ช่วง ปวช.1 ผมตั้งใจเรียนมาก เกรดเฉลี่ยที่ 3.96 แต่หลังจากที่ผมเห็นผลการเรียนของช่วง ปวช.2 แล้ว ผมกลับคิดว่าพอแล้ว ไม่อยากเรียนต่อแล้ว อยากออกแล้ว ผมจึง หยุด ไปเรียนเลย ผมแต่งตัวออกจากบ้านด้วยชุดสถาบัน และไปอยู่ตามร้านเกม ร้านหนังสือการ์ตูน ทุกวัน โดยที่ไม่ได้เข้าเรียนเลย แถมยังไม่บอกทางบ้าน พ่อแม่ก็คิดว่าผมออกไปเรียนทุกวันโดยปกติ มีบางวันพ่อขับรถไปส่ง ผมก็อ้างว่าลงตรงนี้แหละ(ร้านหนังสือการ์ตูน) เดี๋ยวเพื่อนมารับ เก็บเรื่องนี้เป็นความลับกับคนในครอบครัว ซึ่งแน่นอน "ความลับไม่มีในโลก"

        และแล้ว ครอบครัวผมก็ได้รู้เรื่องที่ผมไม่ไปเรียน เมื่อครูฝ่ายปกครอง ได้โทรไปบอกกับแม่ผมว่า ผมนั้นขาดเรียนบ่อยมาก อยากให้คุณแม่เข้ามาคุยด้วย ตอนนั้น ผมกลัวไปหมด ไม่รู้จะคุยยังไงดี ไม่รู้จะพูดอย่างไร ได้แต่มองหน้าแม่ที่น้ำตาไหลออกมา พร้อมกับถามผมด้วยน้ำตาว่า "ทำไมถึงไม่ไปเรียน"

        ผมได้แต่อ้ำอึ้ง นิ่งเงียบไม่ยอมตอบ แม่ก็บอกมาว่า กลับไปเรียนเถอะนะ เท่านั้นแหละ ผมน้ำตาแตก ขอโทษแม่อยู่แบบนั้นเกือบครึ่งชั่วโมงและช่วงนั้นปัญหาแทบทุกอย่างมันก็เหมือนถาโถมเข้ามา เมื่อแม่ผมจับได้ว่าพ่อผมนอกใจ ไปมีเมียน้อย วันนั้นในตอนเย็น แม่ผมเดินผ่านหน้าผม ขึ้นไปบนบ้าน ผมคิดว่าคงไปไหว้พระตามปกติเพื่อสงบใจ ผมเลยออกไปคุยกับพ่อที่อยู่หน้าบ้าน ไม่กล้าเข้าบ้าน ให้พ่อไปคุยกับแม่ให้ดีๆ พ่อจึงเดินเข้าบ้านไป

        แล้วสักพัก ผมก็ได้ยินเสียงตะโกนจากพ่อให้มาช่วย ผมเริ่มใจไม่ดี วิ่งสุดฝีเท้าขึ้นไป เห็นพ่อกำลังอุ้มตัวแม่ที่มีเชือกผูกอยู่ที่คอ!!  แม่ทำท่าเหมือนกำลังทรมาน หายใจไม่ออก ผมรีบเอาเชือกออกและพ่อก็เอาแม่ลงมาได้ทัน ก่อนที่แม่จะเป็นอะไร เราสามคนยืนกอดร้องไห้กันอยู่แบบนั้นผมและพ่อ พาแม่ไปนอน แต่แม่บอกว่าหายใจไม่ออก จึงพาแม่ไปโรงพยาบาล แอ็ดมิทอยู่ 4-5 วัน กว่าจะผ่านช่วงนั้นมาได้ ผมระแวงมาก ทุกครั้งที่แม่ขึ้นไปไหว้พระที่ชั้นบน ผมจะตามขั้นไปด้วยเสมอ


        ผมได้ตัดสินใจกลับไปเรียนอีกครั้ง แต่หลังจากที่แทบไม่ได้เรียนมาเลยในช่วงเทอม 1 จึงทำให้ผมตามเพื่อนไม่ทัน ไม่เข้าใจบทเรียน และสุดท้ายผมจึงคุยกับพ่อแม่ตรงๆว่า ขอลาออกได้ไหม แล้วจะหาที่เรียนใหม่เอา นี่คือการตัดสินใจครั้งที่ 2 ที่จะเปลี่ยนชีวิตผมไปอีกครั้งหนึ่ง

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
**จะมาเล่าต่อช่วงค่ำๆนะครับ พอดีมีงานด่วน**
***เริ่มเข้าใจอารมณ์ของ จขกท. บางคนที่หายไปในขณะที่ยังเล่าไม่จบแล้ว***
**** เหตุการณ์ทั้งหมดที่เล่า คือเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจริง กับตัวผมจริงๆ ไม่ใช่ตัวแสดงแทน โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน****