ช่วงนี้เราเป็นอะไรก็ไม่รู้ ร้องไห้ตลอดเลย อาบน้ำก็ร้องไห้ ทำการบ้านก็ร้องไห้ เมื่อกี้นั่งทำการบ้านอยู่แล้วเปิดเพลง"ร้องไห้กับฉัน" ฟังไปด้วย เอ้า! ร้องไห้เฉยเลย ไม่ได้เศร้ากับเรื่องอะไร หรือมีเรื่องอะไรให้ไม่สบายใจนะคะตอนนี้ มีแต่เรื่องในอดีตที่ผ่านมาแล้วกับเรื่องในอนาคตที่ยังไม่ถึง หรือเราจะคิดมากเกินไป แบบนี้ผิดปกติไหมคะ? เรากลัวว่าถ้าเราอายุเยอะไปกว่านี้ ทำงานที่หนักกว่านี้จะเป็นบ้า เป็นโรคประสาทไปเลยอ่ะค่ะ ปกติก็ขี้แยนะคะ เเต่คิดว่าตัวเองเข้มแข็ง เมื่อก่อนกลั้นน้ำตาได้ตลอด ตอนนี้น้ำตาไหลในห้องเรียนเลย เห็นหน้าเพื่อนที่มองเราเราก็ร้อง เพื่อนปลอบก็ร้อง ร้องไปด้วยหัวเราะไปด้วยนะคะ แต่ก็ยังร้องอยู่ดี ไม่อยากเป็นแบบนี้เลยไม่อยากให้ใครเห็นน้ำตาเพราะน่าจะเบื่อกันแล้ว
บางทีเราคิดว่าอาจเป็นเพราะเราจริงจังกับการเรียนมากไปรึเปล่า เพื่อนคนอื่นหวังแค่ผ่าน แต่เราหวังท็อปหรือเต็มตลอด หรือ บางทีมีแข่งขันเราก็หวังว่าจะชนะ และถ้าไม่ได้ก็เครียดๆเศร้าๆนิดหน่อย แต่ปลอบตัวเองว่าไม่เป็นไรทำดีที่สุดแล้ว หรือ คำๆนี้มันเอาไว้ปลอบคนแพ้กันล่ะคะ?
ร้องไห้แบบไม่มีสาเหตุ ไม่รู้ว่าร้องทำไม แบบนี้ผิดปกติไหมคะ
บางทีเราคิดว่าอาจเป็นเพราะเราจริงจังกับการเรียนมากไปรึเปล่า เพื่อนคนอื่นหวังแค่ผ่าน แต่เราหวังท็อปหรือเต็มตลอด หรือ บางทีมีแข่งขันเราก็หวังว่าจะชนะ และถ้าไม่ได้ก็เครียดๆเศร้าๆนิดหน่อย แต่ปลอบตัวเองว่าไม่เป็นไรทำดีที่สุดแล้ว หรือ คำๆนี้มันเอาไว้ปลอบคนแพ้กันล่ะคะ?