จากกระทู้แรกที่เราเล่าประสบการณ์ของเรา จนถึงทุกวันนี้เราก็ยังรู้สึกแบบเดิม ไม่มีอะไรขจัดความรู้สึกครั้งนี้ของเราไปได้ จากกระทู้แรกที่เราเล่า (เราจะบอกอีกอย่างนึงคือคนที่เราคุยเขาเป็นอิสลามแล้วเราเป็นพุทธ ตอนที่เราคุยกันเราก็เลยกลัวตรงนี้ด้วยว่าถ้าตกลงเป็นแฟนกันมันจะมีปัญหาอะไรตามมาทีหลังมั้ย แล้วอีกอย่างทางที่บ้านของเขาก็รู้จักกับผู้ใหญ่ทางบ้านเราด้วย มันเป็นสิ่งที่เราคิดว่าถ้าตกลงเป็นแฟนกันแล้ว มันจะมีปัญหาเรื่องศาสนามั้ย กลัวว่ามันจะทำให้ผู้ใหญ่มีปัญหากัน) นี่ก็4เดือนแล้วที่เราเลือกที่จะไม่รับรู้เรื่องของเขา เราไม่ส่องเขาเลยทุกช่องทาง แต่ทำไมเรายังรู้สึกคิดถึงเขาในทุกๆวัน มีความหวังว่าเขาจะต้องกลับมา แต่ในใจลึกๆแล้ว ก็รู้ว่าเขาอยู่ตรงนั้นก็มีความสุขดีกับทางของเขา มีแต่เรานี่แหละไปไหนไม่ได้เลย เราเคยพยายามนะที่จะไม่คิดแต่มันก็ทำไม่ได้ เราทุกข์มากเลยย เราอยากก้าวไปข้างหน้าแต่พอนึกถึงเขาเราถอยกลับไปทุกที ณ ตอนนี้เราทำอะไรไม่ได้แล้ว เขาก็มีแฟนไปแล้ว ความรู้สึกตอนที่เราคุยกันก่อนหน้านี้ความรู้สึกครั้งนั้นเรารับมันไว้เต็มๆ ตอนที่เราคุยกันทางบ้านเราก็รับรู้พอวันนึ่งเขาหาย เราเป็นฝ่ายโดนทางบ้านเราถามถึงแต่เขา เราโดนที่บ้านแซวถึงชื่อเขาทุกวัน มันทำให้เราลืมไม่ได้ ยิ่งล้อก็เหมือนยิ่งเปิดแผลเรา เราควรทำยังไง😔
เราควรทำยังไงกับความรู้สึกแบบนี้